238 resultaten.
kruit van liefde
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 373 zwarte strelende wimpers
omringen haar ogen
die ontwapenend blikken
zij schieten kruit van liefde
zoeken mijn lippen te likken
al twinkelend worden
edele rozenblaadjes
naar mij gestrooid
en omringen mijn lijf
als in zachte streling
getooid
mijn rimpels verbleken
als glinsterend damp
in het ochtengloren
zo een minnespel
bevangen…
het leeft anders
hartenkreet
3.0 met 8 stemmen 873 het ademt zo anders
in ’t telkens nieuwe dag-
ontwaken met jou
als lichte zucht
over verblekende littekens
zweven herinneringen weg
in helder wordende ochtend
leeft het zich anders
in ’t ontwaken met jou
één huid slechts tot ons
en avond
legt liefdevolle rust
met stille woorden
in nacht.…
Raak me als een vlinder aan
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 201 Ze verbleken niet, verdwijnen slechts –
één moment, een eeuwigheid.
Dus raak me zachtjes aan,
raak me aan alsof ik hier niet was,
alsof de schaduw van je vingers
me zou verjagen.
Alsof je me in een droom zag
die je je probeert te herinneren.
Als je je ogen opendoet
ben ik er niet,
maar je zult niets vergeten.…
De sleutels kwijt
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 399 De stippen verbleken
in het verboden verklaarde
strafschopgebied.
De ballen worden slap,
achter slot en grendel.
Geel geven! Nee, Rood!
En een penalty voor dit winterweer
Maar die sleutels zijn kwijt.
Morgen Helvoirt uit
We gaan ervoor!…
Onderste regionen
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 80 en dan spoelt het heden aan
in het niets van de kust
de sleur van getijden
ochtendfiles en avondland
tijd voor de vluchtzee
tussen verleden en hoop
was het nooit genoeg
maar altijd te ver van huis
zijn binnendromen gesloopt
definitief uitgerangeerd
in mijn eeuwig vergeten,
verbleken, mijn randschijnsel
dat niets achterlaat
buiten…
Hoogmoed ?
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 96 De onmacht van koraal doet
het leven verbleken, verstomt
elk verhaal in het fletse blozen
van de aarde, getuigenis zonder
kleur, een waarde die het rif
doet zwijgen.…
Ontluikende mystiek
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 190 wat ik creëer
heeft geen handen en voeten meer
zij werden afgeschoten
voor ze konden werken en lopen
het gouden moment
snel neergepend
in gloedvolle woorden
verliest meteen zijn glans
reflecteert nog
eenmaal in verbleken en
laat ons slechts de vage schijn
van hoe het ooit had willen zijn
het is als glas
nog buigzaam transparant…
voorbij
hartenkreet
4.0 met 7 stemmen 825 Emoties verscholen, de kleuren verblekend.
Ratio voert de boventoon, de passie is onzichtbaar.
De sleur niet doorbrekend, leven langs elkaar.
De toekomst ontwijkend alsof die niet bestaat.
De ander voor lief nemend, de woorden zijn obligaat.…
Nacht en dag
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 1.349 Het uur voor de dag
de zestig minuten
eer de nacht begint
schijnen altijd sneller
te lopen dan de rest
van het etmaal
Voor de nacht
wordt nog even gelezen
voor de dag omgedraaid
terwijl sterren verbleken
lijken onder te gaan
Hier houdt iets tegen
blijft het hout van het huis
eenzaam kraken, wiegt de boom
de taken in zijn kruin
aarzelt…
Geklopte hartslag
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 349 nimmer braken golven harder
dan in de branding van vandaag
klotsend als een wilde hartslag
tegen een onverzettelijke geraamte
bij elkaar gehouden door wilskracht
maar ze laten sporen na
onuitwisbaar fel getekend
in gebroken dromen
soms tijdelijk verblekend
door lichte waakzaamheid
geen gedachte zal zich verslapen
door vermoeidheid van…
Soms woon ik nergens
netgedicht
3.0 met 21 stemmen 650 De zonnebloemen spreken
van vertrouwen dat geel groeit
en dagelijks de zon verbleken doet.
Ik groet
de nieuwe morgen en je stille lach
omdat alweer een dag
ik nergens woon en toch echt thuis ben.…
Strandwandeling
hartenkreet
4.0 met 20 stemmen 1.936 De zon kan je uitstraling niet verbleken,
ik raak maar niet op je uitgekeken.
De wind waait lustig door je haren,
mijn hart komt maar niet tot bedaren.
We lopen alsmaar door, voet na voet,
samen onze toekomst tegemoet.....…
Schreeuwen hun vergeten
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 104 steeds schroeit slecht nieuws
langs kwetsbare plekken
ik heb niets om ze af te dekken
mijn stenen schreeuwen
hun vergeten uit in
de woestijn van mijn leven
ik heb ze achter gelaten
omdat ik hun zwaarte
niet meer kon dragen
want de meute jaagt
de schaduwen na
van verblekende sterren
ik ben de eenling zonder taal
die stilte spreekt…
Nachtelijke smet
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 168 De nachtelijke smet op de droomwereld
heeft de illusie van schoonheid doen verbleken
en er is geen vorm van troost of dieper voelen
die de angst en leegte laat verdwijnen
misschien slechts de moed
om ondanks alles en verleden
toch door te gaan in heden
alleen en zonder vrienden
in ’t zoete duister van de droomschijn
achter luister van…
die rozen witter maakt dan sneeuw
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 372 kon haar niet ontwijken
zij ging langzaam over lijken
rolde als een draad
langs wegen die ik
volgde in mijn leven
ik kwam haar ook vandaag
weer tegen terwijl het rood
alleen gebruikelijk is voor overwegen
we botsten heftig
in een kleur die rozen
witter maakt dan sneeuw
ik denderde maar door voelde
gaandeweg het rood verbleken…
De brief
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 244 In de la, een vergeelde envelop
na al die jaren
nog steeds dicht
de inkt begint wat te verbleken
soms wik en weeg ik die envelop
in beide handen
….zal ik….maar nee
deze brief die neem ik mee
ongelezen
op de dag dat ik voorgoed zal gaan
vandaag lag die weer even in mijn hand
de vergeelde envelop
voorzichtig druk ik er
mijn lippen op…
Mei maakt nog geen zomer
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 278 waarom warrelt wind
in niet aflatend tijdverdrijf
gedurig rond haar lijf
is ’t de winter die verzint
ijskoud door te breken
en het broze lentelied
te doden tussen ’t riet
de vliezen te verbleken
van ogen die klaarden
wanneer het zacht gezang
‘t kleine kind bedaarde
dat heistert in haar hoofd
zo koud, zo bang, zo bang
dat winter mei…
dierbaar
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 282 wanneer ik niet meer in de stilte kan staan
verlies ik mijn woning
van plek tot plek
mijn ziel zal rukken aan ijzeren luiken
de dood ingaan, het lichaam nog vrij
plichtsgetrouw zal ik gebaren
naar honderd bomen
in een seizoen verwacht
jij kan me dan tot stof verbleken
van eind tot eind naar een ijdele nacht
het kind verstuiven, het laatste…
In het licht van hoop...
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 675 Hemellicht klaren donkere wolken,
de hoop doet duisternis verbleken,
eenzaamheid zal blijk'lijk vervagen,
miljoenen zielen zoeken het licht,
die donkere paden openstellen,
wegen naar verdraagzaamheid en vrede,
verworven met een beetje menselijkheid,
die uiteindelijk in ieders hart schuilt,
ontwaard in een illusie van wederzijds respect,
dat…
Verbleekte driekleur
poëzie
3.0 met 15 stemmen 2.200 Ach, als de zuivre zonne week,
Verbleken de lachende rozen.
Hoe is uw voorhoofd nu zo dof,
Zo stroef en zo droef en zo duister?
Ach, als de wind ze sleurde in 't stof,
Verliezen de lelies hun luister.
Hoe staan die oogjes nu zo flauw,
In wenende wimpers verscholen?
Ach, drijvende in te kille dauw,
Besterven de blauwe violen.…
Echoput?
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 261 Zo maar gelaten, een
ongemeubileerde kamer
met de gordijnen dicht,
kieren zonlicht in de
leegte waar het evenbeeld
van achterhaalde motieven
op verbleken, strepen op
het behang waarvan de wind
en waarden zich hebben losgerukt.…
Ganzenvlucht
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 460 In volle vlucht
door de vroege lucht
als jachttoestellen in een formatie
vliegen ze in het vredesteken
elke vleugelslag met een gratie
die de kribben doen verbleken
Het kale water
weerkaatst gesnater
de sonar van de ganzengroep
de uiterwaarden liggen leeg
langs de rivier een groene stoep
de dijken als lange rollen deeg
Eén schamel schot…
de ijl tonen
netgedicht
4.0 met 25 stemmen 37 trots staat nog
het silhouet
tegen de koude
avondlucht
waar schrale zon
contrasten van
immense
verwoesting
laten verbleken
zo dat warmte
van binnenuit
geen kleuren meer
kunnen geven
waar alleen
het zinloze
gedonder van
de inslagen de
dood doet leven in
verscheurde kleding
die kapot wappert
in de verdere ver
ontmenselijking…
Je warme lach
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 124 altijd schemert
je warme lach als
zon en maan spelen
tussen verblekende sterren
aan het begin van de dag
jij die in kristal
van de ochtendrijp
de eerste stralen
ziet breken in kleuren
van onvergetelijke pracht
nog dromerig
uit de nacht
ontdooi jij de vorst
in een voorzichtig
verkennen van lente
vogels fluiten
uitbundig concert…
Sporen vlammen op
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 101 hij is geen god
maar zijn sporen
vlammen op
in het landschap
van verbleken
zijn warmte
is lente brengend
na een zoektocht
vol miskenning en
afbrokkelend respect
door wegen die
zij hebben afgelegd
in de dorheid van
niet begrijpen na het
misoogsten van jeugd
hen is geen
deugd gedaan
maar hij heeft hart
en hand gegeven om
hen…
Zonder jou
hartenkreet
4.0 met 16 stemmen 999 Of zal de toekomst méér verbleken?
Wij spraken
Maar veel langs elkaar
Geen hoor en wederhoor
Mijn houding
Was veel te naïef
Ik dacht:
”Wij gaan er voor”
Maar rekenen was nooit mijn ding
Dat kan ik beter laten
’t Is over
Het wordt nooit meer wat
Wie had dat in de gaten?…
Het tweede leven
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 211 landschap
dat je zelf geschapen hebt
tot hoog geschoond
van alle wilde takken
die het leven gaf
een volle bladerkroon
nog stevig in de wind
die lachend langs je zingt
maar aan de stam
ontspruit nog ongewild
een nieuwe loot
draagt bladeren
van verliefde jeugd
voorbij de harten op de bast
in afscheid zullen
oude kleuren snel verbleken…
Stukjes samen
netgedicht
4.0 met 100 stemmen 48 langzaam
zie ik jouw
schaduw verbleken
alsof het contrast
wordt aangetast
door tijd en
onzekerheid
nog sprankelt
je lach en
lichten je ogen
plaatst je teint
haar vitaliteit vol
leven en spirit
in een jeugdig geheel
in een fraaie
acte de préséance
pluk je weer
even de sterren
die je vroeger
hebt gegeven
van het firmament…
Zon
netgedicht
0.0 met 1 stemmen 389 Solitaire generaal vuurt
in poging tot rust
z'n horden aan
belopen hun triomf
Verbleken bij verwelkoming
verdediging schijnt zich op te boeien
gaat weer openbloeien
lansen worden langzaam opgericht
geen ontkomen aan
verstrengelen de ijle eigenwaan
Zelfs ik word ervan bericht
maar leg met stomend wolkenpakket
beiden 't zwijgen op…
Mannen-eer
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 781 Ik snap de humor wel
maar voel de pijn ook steken;
de een wil voor de ander niet
in sterrenglans verbleken...
Ach lieve heren, welk belang
heeft toch die eer voor even,
Je bent toch wie je bent, dus durf te leven
en laat de andere dichters punten geven,
al slaat het soms echt nergens op...
je krijgt toch niet de strop!…