Alle inzendingen over verdrinken

vastgegrepen door het donker alleen in de eenzaamheid stilte en leegte in een wonder gegraveerd in de eeuwigheid spookt het duister in mijn denken alsof het mijn gedachten leest half verdrinkend in het niets vermoed ik hoe het anders was geweest…

Ik verdrink in de stroming van het kleurrijk genadeverbond als symbolisch wezen met koralen tot mijn geroepen richting; het geen genade wanneer de witte kaars zonder brandend lont, in ongenade het slappe koord voor een anker tot verlichting.…

Mijn mooie, blauwe, grote zee waarin ik kan verdrinken.…

Een man in een wat versleten jas zit uren aan één aan de bar hier is hij onbekend hier draagt hij geen naam heeft hij een verhaal en kent geen ander geluk dan zich te verdrinken tegen wil en dank in goedkope whisky en sigarettenstank.…

De koeien verdrinken in de nevel en loeien hun eenzaamheid uit. De trein rijt in een flits mijn gedachten aan stukken: oeverloos…

Nu, je lippen onbewogen En je ogen wit en wijd Zo zie ik de stormvloed dalen Buig mijn hoofd en toon mijn spijt Laat mij met de zonde varen Of verdrinken in de stad Maar geef mij nu geen bezwaren Die je vroeger ook niet had…

Verdrinken in de stilte. Niemand is herkenbaar. Kijken naar de horizon die bang maakt. Niemand wacht. Verlaten wie aan de toekomst dacht zijn ze eenzaam achtergebleven en was er niemand die hen vroeg of ze ooit iets hebben geweten.…

jij en ik alleen oog in oog hand in hand starend naar elkaar ik verdrink in je ogen neem me mee haal me hiervandaan en breng me naar een plek waar ik mezelf kan zijn samen met jou…

een zachte stroming vervoert mij in haar golf ze neemt me mee in kolken schuim haar wereld stroomt mij over ontvoert mij machteloos ik laat mij gaan verpoos in haar in haar zilte armen verdrink ik onze liefde…

Jouw hand in mijn hand mijn gezicht vlak bij het jouwe onze ogen verdrinken in elkaar en dat komt alleen maar omdat we van elkaar houden. Mijn hand in jouw hand zonder los te laten.…

warm dansten ze op hun schaduwen tot de spiegelbeelden ééndimensionaal in elkaar overliepen mooie volzinnen waren niet nodig om in de echo’s van hun lust te verdrinken alleen kijken en dansen lijf aan lijf oog in oog…

een storm steekt op en jaagt op duist’re wolken regendruppels verdrinken zinloos in een almaar groeiende plas je kunt huilen zoveel je wilt het verdriet is toch onzichtbaar zolang de regen maar niet stopt…

Ogen verdrinken in ogen Lippen beroeren lippen Handen zoeken handen huid streelt tegen huid verlangen wekt verlangen op dat lichamen laat samensmelten in overgave naar de top…

ik dacht ze veilig te hebben gesteld in het diepe, in het donkere voor niemand toegankelijk op een verlaten avond raapte ik mijn kracht bijeen om ze te verdrinken nu de tijd rijp was om ze onder ogen te komen bleek de waarheid bevroren…

Weer schrik ik wakker uit mijn droom Weer word ik hard geconfronteerd met uw bestendige afwezigheid de ijzig koude werkelijkheid De grijze, grauwe realiteit die mij doet huiveren en leert dat liefde louter, zuiver existeert in deze ravissante, troostrijke droom Laat mij verdrinken in uw vrouwelijkheid…

Heel simpel Ik pimpel Mijn nacht naar morgen Verdrink de zorgen Geen zoenoffer Ik duik in mijn koffer Rechtvaardig mijn slaap Met welgemeende gaap Want, wederom Heb ik u gelezen Recht buigt krom Bewering onbewezen…

Gevoel geeft vorm Vorm geeft gevoel Vertrouw op jouw ontwikkeling Jouw levensdoel Verdrink niet in het denkproces Vallen, opstaan Hoofd boven water Een gedachtekunstwerk: ook dit zal voorbij gaan……

Verdrinken er mensen in zee, vallen gemzen soms van een berg en krijsen dan door merg en been? Waar moet ik heen? Om dit niet mee te maken? Moet ik staken? Waarom?…

vrijwel verdrink ik in kussen onderhand voert zij mij oesters bij het openen van glanzende lippen kirrend glijdt zij onderuit: ik laat jou nooit meer gaan daar ben ikzelf bij: zucht ik tastzinnelijk gaat zij door: had je gedacht!…

gulzig beet je in het leven je appetijt zo groot en toen alles op was dronk je jezelf een oceaan om in te verdrinken en de uitgestoken handen werden vingers van verwijt wezen naar schuld en boete maar wisten geen woorden je had al zoveel duivels te bevechten…

wist u dat een gekookt ei verdrinken in 't IJ het aanrecht afnemen met een doek van de toiletbril huiver een truitje strakke borsten de hand aan uw gebruikersnaam wachtwoord met hoofdletter en cijfers zich onthouden zich niet aanraken?…

Als er dan al woorden zijn en je gooit ze in het meer Wil de plons, de spetter de rimpels, de golven de laatste klinkers van al dat en meer Als er dan al woorden zijn, smijt, gooi, werp, verhit, onbezonnen, onmogelijk onbegrijpelijk, hart en zeer, Haal adem, verdrink niet…

frustratie en woede Nochtans zijn die vele tranen als een zachte balsem Waarom is mijn verdriet zo lastig en hoelang kan ik nog huilen Mijn tranen zeggen "hoeveel ik van je hou" Mijn liefde voor jou zal altijd blijven duren Mijn hart koestert die oprechte liefde Mijn verdriet zal jouw geest eeuwig doen vasthouden Ik heb het gevoel dat ik verdrink…

heb maar ik ben zo ontzettend moe en ik raak verstrikt in jouw web De stroom is ineens veel te krachtig ik probeer me vast te klampen aan jou maar het wordt me allemaal te machtig het maakt niet uit waar ik me aan vast hou Ik voel dat ik lichamelijk vertrek dat ik geestelijk word meegezogen maar dat is ook niet zo gek want ik verdrink…

In jouw ogen Zal ik verdrinken Naar binnen gezogen Mij voorgoed verminken Aangetrokken door de vochtige glans Verleid door het blauw Dit is je kans Ik ben van jou Ze houden me in bedwang Er is geen ontkomen aan De traan langs je wang Ik laat je niet meer gaan…

Je gezicht is als een doek van een schilder vol emoties je handen zijn zacht als frisse rozenbladen je mond oneindig als de horizon in de verte maar je ogen, dieper blauw dan de oceaan, nemen me mee naar een diepte waar ik verdrink……

als de zon tranen laat dan regent ze op mijn gezicht de kleuren van de regenboog als een wilg tranen laat dan treurt hij op de aarde de blaadjes van de herfst als mijn hart tranen laat dan verdrink ik om jouw liefde die stilletjes openbloeit…

Ik zou je willen verchromen En slijtvast plaatsen in mijn hart Doch ik verdrink, verzink in smart Aanschouw je gestalte in brons Verguld verzilver ik een flard Van mijn wens naar ons Mocht ik je ooit tegen komen Tot die tijd, tot mijn spijt Vernikkel ik in dromen…

De lucht met miezerige parels doordrongen sijpelt hete damp tot alles verdrinkend in druipende vacht tot druppelend verlangen een snakken wordt naar de spoelende warmte die biggelend van je vloeiende handen onderhuids lekt in stromen voor jou…

Ik weet dat het niet mag maar elke keer als ik je zie elke keer als ik je stem hoor vergeet ik alles wat ik weet en wil ik alleen bij jou zijn Het is verboden we kunnen er veel door verliezen van je houden is een mix van onbeschrijflijk geluk en verdrinken in verdriet maar ik wil bij je zijn Voor altijd...…