Alle inzendingen over verdwijnen

ik zit hier in mijn blote bast wacht een wolkje af maar voel je vingers dartelen op mijn huid eindelijk komt ook de lentezon voor licht en warmte uit we zijn een lange weg gegaan de eerste jaren in vol leven hebben elkaar zoveel gegeven kom kijk niet om zie vandaag de zon die schaduw doet verdwijnen en toekomst laat verschijnen…

Zo was het altijd: Verschijnen, verdwijnen, weerzien, afscheid, Zoeken in elkaars ogen en mond. Een zoen, niet bij machte kortstondige weelde Te geven, die alleen het voorgevoel Van het wellicht voor 't laatst te doen Een zekere ernstige wellust verleende.…

Dan te denken dat mijn afdrukken langzaam verdwijnen, kwaal van eigen dogma’s die mij beter kennen dan ikzelf, het blijven slechts herinneringen die ik niet plaatsen kan.…

Dat we verdwijnen moeten, zonder te begrijpen waarom. Tussen wiegen en graven, leven mensen, alsof ze concurrenten zijn. Winnaars en verliezers. Wanneer we overlijden, sterven ook vragen, over het hoe en het waarom. Hoogstpersoonlijke vragen, over onze bron van lijden, over onze missie in dit leven, sterven niet.…

De tijd gaat in ons leven toch zo razend snel amper kunnen wij van jeugd nog te spreken dagen van ons goede doen verdwijnen in een tel komen we in ouderdom gevuld met gebreken.…

je vingers op de rots een hand met energie geladen tastend naar de lijnen die potentieel laten verdwijnen in een wisselende stroom het lijkt een droom om alles weer te weten tijd als factor te vergeten in steen vloeit de geschiedenis tot heden weer ineen magma is mijn hart zee en wind koelen hitte van mijn huid in vogels vinden zich…

* Vanaf haar terp beziet zij deels de Waal Zij denkt aan klokgelui en magazijnen Kaars, zandzak, schop, het hele arsenaal Dijk van een wijf, oervrouw, Eva van staal Geen vloed zal ooit haar moed laten verdwijnen *iemand afwijzen…

De nacht neemt, traag en stil, onherroepelijk bezit van de dingen, doet levendige kleuren verdwijnen, maakt alles ondoordringbaar en kil. Als ik, wakker liggend, minder zie, dringen geuren zich meer op, evenals geluiden, overdag verscholen in een omvattende chaotische melodie.…

het was moeilijk om het leven uit je hand te kunnen lezen hoofdletters maakten hun eigen diep liggende lijnen in die ruimte kon verwerkt verdriet zonder pijn langzaam verdwijnen toch overlapten zij elkaar en werden er grenzen gesteld want juist voor emoties waar je maar amper de vinger op kon leggen was uiterste subtiliteit…

Als liefde pijn doet, en je weet niet waarom roep zachtjes mijn naam, en ik kom breng zachte warme wind met me mee met de zoute smaak van de zee laat je deinen op zijn golven en word je, door het warme zand bedolven sterren die voor jou gaan schijnen laten één voor één je pijn verdwijnen stuur je de stralen van de zon geef je levenswater…

Liggend in het natte gras tuur ik naar de wolken alsof ik echt verwacht dat ik jou daar kan zien zwaaien Denkend aan een dag van vroeger staar ik naar de hemel alsof mijn helderblauwe ogen de tijd terugdraaien kunnen Lachend om herinneringen kijk ik naar vandaag alsof ik werkelijk niet zie dat wolken ook verdwijnen En terwijl ik…

alleen een auto in de verte vertrekken Waarom heb ik mij in deze chaos gemanouvreerd Wist van tevoren, dit is verkeerd Maar ik werd verliefd, wilde het echt voorkomen Maar jij koos voor hem en het verpest al mijn dromen Nu weet ik dat ik jou moet loslaten Het is moeilijk, er valt niets meer te bepraten Toch zal je nooit uit mijn hart verdwijnen…

Je maakt mijn leven liefdevol, laat mijn zorgen verdwijnen. Bedankt Voor de passie die je wakker maakt, mijn hart in vuur en vlam. De gevoelige snaar die je raakt, nooit verroerd, totdat jij kwam. Bedankt Ik zeg het nog een keer, voordat je het vergeet. Ik wil nooit een ander meer, als je dat maar weet.…

Doe je je licht uit, of ga je verdwijnen? Voel je hoe hard de wind nu waait? Ken je de zon? Ken je de maan? Zijn het je vriendjes, al ben je veel kleiner? Wanneer moet je nou slapen gaan? Of vind je wakker blijven fijner? Morgenster, waar ben je nou? Ik zie je niet. Ben je verdwenen? De zon is nu wakker. Kom je weer gauw?…

maar deze keer was het duidelijk veel meer en intenser omdat ik vlagen van verse verf rook uit frisse kleuren ik ben je achterna gegaan heb in vele lichtstralen gekeken waar jij was gebleven de warmte die jij gaf leidde mij langs de trap naar beneden die naar de graven liep het vurige in jouw verschijnen begon langzaam te verdwijnen…

mee vreemde dingen onder die deken ik zie ze niet maar voel ze wel hoor het kraken en breken krijg zomaar een ander onderstel laat dit onheil snel vervagen dan ga ik vragen in het rond misschien vind ik in geen dagen mijn eigen benen en de hond nooit zal ik nog koeien benijden vaak zonder poten in de wei ik glijd dan veilig voor verdwijnen…

niets kon ons scheiden Together Forever Dat is wat we zeiden Maar de tijd zou ons leren Dat niets voor altijd zal zijn Ons "Together Forever" Deed ineens vreselijk pijn er is niets tegen te doen enkel uitstel van wat er komen gaat maar geen toekomst is nog mooi als je weet wat je te wachten staat zo snel als geluk komt zal het ook verdwijnen…

Niet omdat ze ‘m massaal gaan peren maar ze verdwijnen wel en blijven weg. Nadat de eerste kannibaal is geïntroduceerd.…

In het zachte schijnsel van de ochtendzon Laten de stralen zich glijden over de aarde Heerlijk warm zacht verkwikkend De vogels laten zich wiegen op de wind In het zachte schijnsel van de ochtendzon Prikkelen de stralen de ogen wakker Een nieuwe dag is weer begonnen In het zachte schijnsel van de ochtendzon Verdwijnen de zwarte sluiers van…

Langzaam verdwijnen de schaduwen door mijn verlossend handgeklap.…

geestelijke pijn zitten verankerd in je hoofd geven een gevoel onbelangrijk te zijn en dat je niet in jezelf gelooft de strijd is begonnen, oorlog van binnen gevoelens van onmacht en een pijnlijk gemis het doel is uiteindelijk om te overwinnen beseffen dat het verleden niet te veranderen is Verlangend naar vrede begint het vergeven de wolken verdwijnen…

ik in mijn schoot Vergeet alles in deze nacht Blijf hopen op een wonder Macht van mijn wilskracht Stuur ik nu in 't bijzonder Naar mijn schoot en wacht Handen strelen weg de pijn Verzachten het verscheiden Van mijn kleine poppedein Verdriet verlamt ons beiden Maar sterkt ons samenzijn Al mijn toewijding ten spijt Ik zie het licht verdwijnen…

begroeten warme stralen in handen gevat grenzeloos vormen spinsels dauwdruppels op zijn gezicht zij kust zacht draad voor draad het web, vlecht het wederom dicht somber staart hij voorbij troost zoekt zijn weg in de donkere nacht roept verscheurd om warme adem put uit naderend voorjaar kracht zij schenkt hem haar beide ogen laat nevel verdwijnen…

de strepen uit de rode pen alarmkreten die gedoemd zijn te verdwijnen in het land van On boze blikken raken verdwaald verklikkers zijn hot complicaties verschijnen in het land van On krachtdadige slagen in de lucht beïnvloeden de positieve gedachten die kwijnen in het land van On planken voor hoofden pasklaar gemaakt maten gestandaardiseerd…

emoties als liefde en vertrouwen aan om toch de aarde nog klaar te maken voor zijn nieuwe ijstijdenloop de gevolgen van vervuiling en brandschatting zoveel mogelijk te wissen natuur weer de juiste sporen te geven om de evolutie genen niet te missen het manifest van dit kantelhartenjaar ligt al helemaal voor u klaar waar wij verdwijnen…

Waar hoeven net niet vochtige zandkorrels raken, schrijven schelpen namen in opgewaaid zand de wind heeft vrij spel, raakt zacht elke letter aan tilt deze op, neemt haar mee in een golvend verhaal als een waaier vliegen zij richting horizon ontmoeten elkaar net niet, alvorens zij, licht dwarrelend, verdwijnen in het duister…

zoals toen ik nog kind was en zwaluwen ging tellen in zomerdagen waar vreugde uit de hemel kwam en het maanlicht bij stille nachten telkens opnieuw kwam spoken steeds getelde jaren maken oud en zwaar als ook het verleden dat zich grijst in mijn haren doch het leven slentert voort totdat de dagen zich voor altijd legen kommer en kwel verdwijnen…

welke woorden willen we redden nu de stof van puin uiteen waait welke werpen we van ons af in verlaten straten van de stad welke houden de klank aan van een viool onder de sterrennacht welke woorden verdwijnen in het zwarte water van de tijd welke woorden keren terug houden we vast welke verwelkomen het licht koesteren we om niet…

In mijn huis hangt een klok die voortdurend doorgaat onverbiddelijk en ongerijmd beukt als een hamer op de tijd en laat mijn woorden verdwalen in de sluiers van eenzaamheid Ik zie steeds veranderingen zonder dat er iets anders is steeds de versnelling waar vertraging is in het verdwijnen van mijn ijdelheid Ergens huilt een kind het…

Wie uit zijn rol valt, heeft niet veel te eten en ziet de toeschouwers gehaast verdwijnen. O ja, ik ben een steen. Even vergeten. --------------------------------------------- uit: 'Een tuil zeeanemonen', 2000.…