Alle inzendingen over verdwijnen

Een bijzondere dag met praal en pracht Het Goddelijk licht zal gaan schijnen De duisternis zal voor goed verdwijnen Gods heilig licht zal komen met kracht.…

Je lacht alleen maar en ik verdwijn ergens halverwege de strepen van je blouse. De klok heeft zich dan toch bescheiden teruggetrokken. Als we wakker worden in een oceaan van dekens en dingen in een kabbelend zonnetje, kijk ik opzij. Verwonderd constateer ik: hij is er nog. Dag lieverd. Tot vanavond.…

versregels en schone kunsten in frivole tekens Daar hervind ik het leven in warm stromende beekjes in tuinen van smaragd Gedistilleerd tot een krachtig medicijn Dan komt de ommekeer: Waar dwaze lieden aan de horizon vervagen waar het vloedrijke water terugstroomt binnen de grenzen van al het mogelijke wijs ik naar de pijn als naar een verdwijnende…

Samen met mijn geliefde ben je een zonnetje met een mooie glimlach van sprankelend licht die wolken doet verdwijnen en die in het donker snel liefdesmailtjes tikt.…

ik zoek de lente en een deel in mezelf om aan jou te laten zien schrijf je toe dat er een schaduw is waarin ik af en toe verdwijn, in veelvoud en dat het zo moet gebeuren woordverwarrend tegen het diepe en de windvlaag, vol met oude kuilen zo gaat het steeds weer het staart me aan, het grijpt en richt zich op vanuit de ribben van doodgravende…

dat ik zee en zout proef en mag dromen, dat ik oplos in water en wereldstromen, dat ik in stilte mag verdwijnen, dat ik niet meer hoef na te denken, dat de tijd mij alle ruimte geeft, dat ik niet meer hoef te aarzelen, omdat er geen grenzen zijn, dat ik vrij mag zijn en denken, omdat niemand lastige vragen stelt, dag ik mag stoppen wanneer…

, ja verliefd ben ik, nota bene hevig verliefd op mijn eigen zoon, op zijn stem, zijn ogen, zijn zachte huid, hij, mijn zoon, spant zijn sterke spieren, kracht en soepelheid dansen onderhuids, zo uitdagend als zijn sterke schouders zo vol verlangen is mijn lichaam, ik voel me schuldig door mijn verlangen naar de zoon die de vader doet verdwijnen…

het enige ritueel dat de kamer kent is er niet meer, hoe hard ik ook met mijn mouw schud een betraande zakdoek maakt elk woord overbodig: de duif is dood kaarten voorspellen nuchterheid, het teken is het lege glas zonder dubbele bodem kan ik niet verdwijnen de asbak geeft geen gehoor aan het rookgordijn; die illusie brandt zichzelf…

Het schone morgenstrand ligt blank en leeg onder een vlucht zwanen laat hun zingende vleugels schuchter weergalmen steunt die weemoedige stem van teer wellend verlangen naar geheime verte de witte vogels vliegen tussen doffe zee en vroeg wolkengrijs vol onvoorspelbaarheid die rustig wacht waar hemel en water elkaar ontmoeten verdwijnen…

dat land kan verdwijnen, als we niet zwijgen de kracht van liefde is dan niet klein te krijgen! zie ook: www.josevanrosmalen.nl…

*) De dijkdorpen Heveskes en Oterdum in Noord Groningen moesten verdwijnen om de dijk op te hogen. Alleen het kerkhof op de dijk is gebleven. ---------------------------------------- uit: 'Muziek voor twee vrouwen', 2013.…

Verschijnen de meest hartverwarmende verhalen Het is het geestesoog Dat op zo'n moment juist scherper ziet Terwijl ik mij vooroverboog rook ik de veldbloem en hoorde ik vogelgeluid tussen het riet Al is het later op de dag Dat de zon weer volop gaat schijnen Het beeld van deze mistige morgen Zal nooit meer uit mijn geheugen verdwijnen…

jaren van mijn leven ondankbaar nam je alles van mij aan er is niets van die jaren overgebleven alleen een herinnering die ik moet doorstaan niet eenvoudig te vergeten, je deed me pijn het gaat je goed maar je verdient het niet hoe anders zou mijn leven kunnen zijn en in stilte wens ik je mijn groot verdriet eens zal die grijze deken weer verdwijnen…

is het wellicht mijn hart dat het voortouw neemt om in het verdwijnen de toekomst te voorzien, of laaft de dooi aan verkeerde winters en draaft de tijd ongehoorzaam aan het leven de juiste richting voorbij?…

speelt, Achter jouw rug om, Rug die je hem al hebt toegekeerd Zodra je hem ontmoette - Waar gaat dit leven over Dat werkelijk tot niets kan leiden Zolang mensen elkaar niet willen zien, Alles doen om elkaar te mijden Mensen zijn zo breekbaar, zo broos, In de hemel van pro-Russische separatisten In het niets opgelost, plotselinge verdwijningen…

Een klein snuitje, zag ik eventjes verschijnen om vervolgens heel snel weer in de grond te verdwijnen Op zoek naar een volgende in of uitgang wellicht en tuinman, trapte het gat, met grote voeten weer dicht Dag mol…

Ik laat het dorre verdwijnen Bij het vallen van de eerste regen. Zo schep ik als die vlinder op mijn hand Een rustpunt zonder zelf te bewegen. Ik tracht mij op te richten als een bloem Tussen het ene overwegen en het andere doen. Zo lok ik de bijen onder de zon Met een honingzoet welkom.…

zijn van het leven Mijn hart gebroken door de liefde die het beleefde en kapot zijn van de problemen die het kan geven Gesloopt door de stress van het leven Maar wat kapot is kan ik maken Het is een beetje plakken, lijmen en naaien Maar de kapotte stukjes komen weer samen De tijd heelt alle wonden De stiksels van het samen naaien zullen verdwijnen…

in het midden van wat nu de Dollard is daar lag dan Reiderwolde groot rijk dorp hoe dat kan verdrinken, verdwijnen vissers schijnen uit de kust een zeemeermin niet met rust te hebben gelaten ze dolden, rolden haar in een visnet voeren terug naar Reiderwolde lieten haar niet gaan ze richtte zich op en sprak de vloek "Reiderwolde zal…

Met zijn private blutsen en builen is heur oude leven haar dierbaar lief Ze wil het voor de dood nog niet ruilen Nu het door stramme vingers trager vliedt Vrienden verdwijnen, winden waaien killer Morgen verkleint en gisteren groeit Het grote huis wordt solidair stiller Nu de boom des levens minder bloeit De dingen die ooit weelderig tierden…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen naast zwartbasalten dromen lava zal tot stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

haat kent geen maat Als het om de olie gaat, de pers is Niet meer objectief, overrompeld Zwijgen wij, het maakt ons kwaad En agressief, de dief komt om te Stelen, ver weg de weg naar vrede Gaan wij weer van elkander, de weg Naar 't goedwillend mensenhart daar Waar de liefde reeds ontvlamd wordt Vol ijver vermeden, dat de woede mag Verdwijnen…

waren Die de lucht bij veel mensen zouden opklaren Een nieuwe pad Een nieuwe koers Op dit nieuwe gegeven Waar gaat de wereld zich in begeven Rampspoed Door hoogmoed Die de stem van veel mensen negeerden Het volk is gaan spreken De verdeeldheid Is gaan wreken Op zoek naar een nieuwe eenheid In een verdeeld land Wonden van de historie Verdwijnen…

gebleven Je moet overleven Overeind blijven in je verdriet Je anonimiteit Is je realiteit Je lach is schimmig Je leven ijzig De winden waaien Vanuit alle kanten Diep kijk je bij mij naar binnen Net of je weet van het hoe en wat Je weet er is altijd een omdat Een oorzaak een reden Voor de toestand in het heden Voor het verdriet Dat niet kan verdwijnen…

zomerse dagen lopen op hun laatste benen evenals de zwart- en bruin gevlekte koeien grazend onder een late zon die het boerenland nog zacht belicht waar in alle rust de avond valt aan de einder schildert van Gogh een handvol kraaien boven het goudgele, ongemaaide koren waar verzonken boerderijen en een verre toren in ijle nevels geruisloos verdwijnen…

Blijf bij mij Heer in donkere dagen Als ik de zon niet meer zie schijnen En mijn levenslust gaat verdwijnen Als ik zo veel leed moet verdragen. Blijf bij mij Heer, ik kan niet zonder U Op U vertrouw ik met heel mijn hart U weet van mijn verdriet en smart Wil altijd bij mij blijven Heer, ook nu.…

ik zit hier in mijn blote bast wacht een wolkje af maar voel je vingers dartelen op mijn huid eindelijk komt ook de lentezon voor licht en warmte uit we zijn een lange weg gegaan de eerste jaren in vol leven hebben elkaar zoveel gegeven kom kijk niet om zie vandaag de zon die schaduw doet verdwijnen en toekomst laat verschijnen…

Zo was het altijd: Verschijnen, verdwijnen, weerzien, afscheid, Zoeken in elkaars ogen en mond. Een zoen, niet bij machte kortstondige weelde Te geven, die alleen het voorgevoel Van het wellicht voor 't laatst te doen Een zekere ernstige wellust verleende.…

Dan te denken dat mijn afdrukken langzaam verdwijnen, kwaal van eigen dogma’s die mij beter kennen dan ikzelf, het blijven slechts herinneringen die ik niet plaatsen kan.…

Dat we verdwijnen moeten, zonder te begrijpen waarom. Tussen wiegen en graven, leven mensen, alsof ze concurrenten zijn. Winnaars en verliezers. Wanneer we overlijden, sterven ook vragen, over het hoe en het waarom. Hoogstpersoonlijke vragen, over onze bron van lijden, over onze missie in dit leven, sterven niet.…