Alle inzendingen over vergeefs

Geen macht, die déze macht verwint, Die, wat de Liefde wil, kan keren; Zelfs als het hart vergeefs begeren Moet wat het mint, Zelfs dán nog is het, daar het heeft Vergeefs verlangen, te benijden Boven het hart, dat zonder lijden En liefde leeft.…

Wachten op eenzame momenten en vragen naar gezichten die mij nieuwsgierig fluisteren dat ik niet verdwijn zolang ik mijn spiegelbeeld niets vergeef en vraag waarom hij niet op mij wil lijken…

ik zie haar gaan schielijk gebogen let niet op mij vergeef me dat ik uw moment verstoor ze kijkt vlug weg en in ons ogenblik vul ik haar ruimte…

Ik wens je alleen het goede Ik wil dat je eeuwig leeft Je bent de beste van dit land Vergeef mij mijn zonden tegen jou En leef in vrede… CIAO.…

Hij wachtte vergeefs op de bode. Er kwam maar geen post en hij doodde de tijd op het veld tot er post werd besteld. Hij kreeg kaarten: een gele en rode.…

Vergeef dat ik meteen Het nog maar half geloven wou - Ik dacht, God had ze alleen.…

Als je gedachten blijven dolen in onpeilbare, diepe holen vergeefs zoekend naar een doel, vergeefs zoekend naar gevoel, wie ben je dan nog? Wie durft? Wie was je toen je kenbaar maakte, als alles jou onherkenbaar raakte, wat je laatste wens zou zijn, je te behoeden tegen deze pijn. Wie ben je dan nog? Wie durft?…

Ik vergeef mijzelf door te zijn wie ik ben. Ik voel de ruimte voel me fijn met mijn fouten en mijn niet-weten met mijn liefde en mijn verlangen volg ik de stroom die me niet in het rad van de tijd wil vangen.…

En voor de misdaad die ik beging Vergeef mij! Ik ben student…

ik raap tranen van de straat en bewaar ze in mijn hand tot ik opvlieg vergeef ze aan de wolken. die nog lang niet grijs genoeg zijn en zal ze blijven vergaren tot ik uiteindelijk verzadigd ben…

Vrienden, broeders, strijdmakkers met speren in uw handen; vergeef mij alles wat ik deed: Mijn snijden, mijn hakken en mijn zagen, mijn pijn en nodeloos verdriet. Maar als u mij ooit blind en doof hier zwalken ziet: vergeef mij dan mijn stomheid niet.…

Vergeef me dat ik desondanks steeds voor het schrijven zwicht. Ik geloof dat niets te rijmen is in zinnen. Het spijt me dat ik dit alleen belijden kan in een gedicht.…

hij is mijn grijze haren mijn slapeloze nacht hij is mijn angst mijn liefde mijn zwakheid en mijn kracht ik vervloek het en vergeef hem wel zevenduizend keer hij is mijn kind ik hou van hem niet minder en niet meer.…

tussen lege, holle woorden zoekt hij vergeefs naar volle zinnen verbrokkelt de taal tot eenzaam zwijgen spreekt zijn gelaat een woordeloos verdriet…

Hij is mijn grijze haren mijn slapeloze nacht hij is mijn angst mijn liefde mijn zwakheid en mijn kracht ik vervloek het en vergeef hem wel zevenduizend keer hij is mijn kind ik hou van hem niet minder en niet meer.…

de kersenbloesem is geknakt door diepe rouw in een Japanse lente een bij zoemt vergeefs waar is zoete honing? ginds daalt hij neer voor nectar in papavers…

indien wij het huis niet bouwen, werken zij die het huis bouwen vergeefs. wij zijn zij die het huis bouwen. het huis is het bouwen. het bouwen is het huis. zij zijn het die het huis bouwen. vergeefs is het werken van hen die het huis bouwen, indien wij het huis niet bouwen. zo is dat.…

elke dag is het eerder donker en worden mijn armen korter aldus de man die vergeefs probeerde de krant te lezen... tegen deze pijn helpt geen medicijn doch wellicht de opticiën…

om een gedicht te schrijven over weemoed en duisternis ben ik naar de Harz gegaan doch wat opviel waren de kleuren naar weemoed heb ik vergeefs gezocht en bij duister stak ik in de avond gewoon even een kaarsje op...…

Duizend emmertjes heb ik vergeefs naar zee gedragen, alleen maar om je te winden om mijn vinger, maar helaas, je koos voor een winnaar die alles heeft wat een vrouw kan wensen en ik niet zijn kan, dus: dan maar eenzaam strijdend verder gaan…

Vergeefs hoopt jong en oud nu op bezwaren bij leerplicht- en belastingambtenaren.…

vergeef de zondaar die je aanstaart vanuit een ver verleden een ontmoeting als messteken in hart en buik draait het leven zijn rondjes vallen diep..... verstild de scherven in de tijd…

Vergeet me gaan en komen, vergeef mijn zijn, mijn vorm en wees bij mij. Verloren.…

Vergeef me, mijn leven, mijn liefde en toewijding, mijn interesse voor jou, zo ik jou lief heb en niet vergeten zal zo kan ik verder met jou in mijn hart, in geest en ziel Herinner de Tijd dat ik voor jou viel.…

Of ik nu leef, om te vergeven ..., of vergeef om te leven het was dat, dat mij enkel deed voortdrijven. Het is de speciale liefde die openstaat voor eigen tekortkomen. Het is het inzicht door mijn dromen : enkel mijn Levenslicht.…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos - en Vooral vergeefs - Mijn weg probeede Te vinden in De doolhof van Mijn verloren tijd - Nimmer zeker of Ik deze ooit Nog zinvol goed Kan maken…

Ik heb al zoveel jaren zonder klagen Op lintjesregendag vergeefs gewacht Of iemand er wellicht aan had gedacht Mij bij de Burgemeester voor te dragen Wel Joling, Jack van Gelder, dat doet zeer Dus laat nu maar, het hoeft voor mij niet meer.…

Vergeef mij dan, ik heb het niet geweten.…

De zuurverdiende bergtrui van Voeckler Die hij bevechten zal op dood en leven Is hem zo graag gegund en graag gegeven Maar tot Parijs toe is een brug te ver Vertederend vergeefs kan heroïek zijn En zo moet ware wielerromantiek zijn…

De nacht heeft ons vergeefs bijeengebracht en vervreemd van wie we waren voor elkaar We wachten op het morgenlicht het klepperen van een ekster wie straks het eerst opstaat de gordijnen openschuift het raam wat verder openmaakt…