Alle inzendingen over vergeefs

Mocht ik me ongelukkig uitdrukken vergeef me, ik ben een oude toon ik heb het al die tijd geheim gehouden maar ik rook de herfst in Amsterdam en het rilde in mijn dorstig lijf als een bondgenoot, een mooier lichaam mocht ik iets verkeerds zeggen vergeef me, ik heb een lage toon ik wil geen geheimen meer verbergen want ik ruik de herfst in…

En nu is mijn gebed gedaan, en 't dichtje is 'k weet niet waar gegaan: vergeefs gezocht, vergeefs, o wee, 'k en vinde noch rijm noch dichtje meer!…

Ik zie schreiend het wonder aan: Neen: niet vergeefs zijn zóveel kwade jaren Over mij heen gegaan.…

Op de Wijs: Laetstmael met also blyden sinnen. Dick* heb ick mijn Lief ghebeden, Menighmael om trou ghevraeght, Maer zij stelt my niet te vreden, Dus het God moet zijn gheclaeght. Ick heb haer veel deught* ghedaen, Maer zy en wilt niet verstaen; Met haer loop ick achter straten Singhen, springhen, lacchen, praten; ’s Avonts by die Mane-schijn…

Maar toch, al bulkt het onrecht om u heen Met grof gesperde mond, al krijst de nijd, Al trapt het Leven (o zo hoog geroemd) Veel lieve wensen onmeedogend stuk, Veel ed’le daden lonend met wat spot, Ga moedig voort, MISSCHIEN dat iets beklijft Van al dit werken in de wildernis, MISSCHIEN is alles niet vergeefs geweest.…

grijpen en te kneden Ik kan de afgelopen nacht maar niet vergeten Onverwacht kwam je uit de stilte en schaamteloos en zonder voorbehoud kroop je over mijn naakte lijf naar beneden Mijn onverschilligheid bemerkend liet je je hongerige mond zuigend gaan zonder schuldgevoel of vernedering, Ik werd haast gek terwijl je aan me zoog Eindelijk, na een vergeefse…

Donkere wolken pakken zich samen boven haar en in haar hoofd ze wil niet huilen manmoedig slikt ze de tranen in maar het mag niet baten de regen valt in stromen haar hart huilt mee dikke waterlanders over haar wangen zelfs de wind fluistert geen troost zegt alleen wees eens eerlijk had je anders verwacht ja dat had ze wel tegen beter…

Ik loop door de wei. Ervan schrijven? Het lukt niet... Toch zaaien bloemen in mijn vragende geest een gedicht _ voor veel later...…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos en - Vooral vergeefs - Mijn weg probeerde Te vinden in de Doolhof van mijn Verloren tijd - Nimmer zeker meer Of ik deze ooit Nog naar vandaag Terug kan halen Titel te danken aan de roman A La Recherche du Temps Perdu van Marcel Proust.…

Nu ik leef, bevrijd me van mijn zonden God het zal me goed doen en angsten verminderen Ik ga me beter voelen Als ik ooit dood ga God vergeef me mijn zonden en laat me niet herboren worden in een wereld waar oorlog is Mijn karma is? Vergeef me voor wat ik ooit fout deed God Erieberie…

Maar op de drempel van de deur gekomen, terwijl de kille wind een slip van zijn gewaad opwaaien doet en strijkt langs mijn gelaat zou nog een laatste aarz'len mij doorstromen, niet om 't verlies van veel vergeefse dromen, maar om het lachen van een kind op straat.…

En wij, in licht katoen en zijden kleren, weet je nog zeg ik steeds vergeefs weet je nog? Flirtend flanerend glanzend bloot onder licht wapperende kimono's gebloemd camparirood? ------------------------------- uit: 'Klaagliedjes', 2011.…

kijk nu probeer ik het zelf ook vergeefs echter…

Witte pluisjes dwarrelen in de lucht Ze omringen mijn omgeving Als in een trance volg ik hun vlucht En mijn hart vraagt om vergeving Ik eet nog wat fruit Mijn blik dwaalt over het water Dan gaan ineens de lichten uit Vergeef mij mijn wens tot later!…

Laatst was ik bij mijn Fillis Zij zat een wijl te peinzen, maar in het einde vroeg zij: 'Weet gij wat een kusje is?' Ik zei:" Mijn liefste meisje , dit is te filosofisch. Een kusje lat zich voelen, doch laat zich niet beschrijven. Misschien dat wij het wezen, als ook de aard der kusjes door dadelijke proeven wel min of meer ontdekten…

ik schrok wakker van een indringende deurbel maakte hoogst geirriteerd open een scheldkanonnade volgde wegens mijn verstoorde, te korte nachtrust daar stond mijn vader met een mandje versgeplukte appels woest smeet ik de deur weer dicht zag hem hinkend het voetpad afstrompelen nooit zal ik het meer vergeten het was de laatste keer dat ik…

al tijden niet meer aan jou gedacht kwam jij onverwachts tot leven een samenloop van toeval en wat waar geen verklaring voor was de pijn kwam in kilo´s tegelijk zelfs jouw foto hielp niet meer in het lijstje op het bureau gezet met jouw parfum bespoten dit belachelijk ritueel hielp in zijn onbeduidendheid je was er nog als flardje mist…

Ik ben verdrietig zoals voorheen. Want vaders handen deden me bloeden, moeders gal heeft me weer uitgespuwd. Dit, wat u niet wou weten, zeg ik nu met spijt. Maar hoe ik ook liefde deel, het draait altijd op hetzelfde uit. Mijn excuses voor dit dwaze, op de hoop dat u mij vergeeft, vergeet.…

Zal proberen haar te behoeden voor de beesten van de Hel God bewaar me, vergeef dan mijn zonde, want ook ik zal dan branden in de Hel.…

tranen verdring ik niet meer als verloren takken prikken ik laat nu vrijelijk komen louter mijn geharde aard verzacht de geblakerde bomen tot groen herlevende gaarden waar duister zonder dreigen vocht en verkoeling brengt vallende druppels ruisen blaren en dorre korsten mos drenken de verdroogde gronden van mijn lege sprokkelbos op…

Zoals je loopt, door de kamer uit het bed naar de tafel met de kam, zal geen regel ooit lopen. Zoals je praat, met je tanden in mijn mond en je oren om mijn tong, zal geen pen ooit praten Zoals je zwijgt, met je bloed in mijn rug door je ogen in mijn hals, zal geen poëzie ooit zwijgen -------------------------------------…

Ik wil hierover schrijven maar kan het niet ergens tussen de hoge dijk en de brede rivier op zacht glooiend zand vol verkruimelde kracht karig begroeid met weerbarstig gras en eenzelvige bloemen staat een kleine groep lage kromme bomen door beeldhouwende wind beknot bij een donkergroen huisje wiens dak en vensterranden felrood glanzen…

Een zoentje op mijn wang Een kneepje in mijn zij Ik was niet meer bang Want jij, was er voor mij Voor elke fout een streel Een klap die kreeg je terug Ik snap niet dat je nog wil Na wat ik zei achter je rug Maar jij, jij bent verliefd Zie het verlangen in je ogen Ik heb van alles door gebriefd Bedrogen en voorgelogen Vergeven is vergeten…

zo pal in de zon hier is kunst een lijnenspel een haag van zuilen onder hoofse bogen zoek ik vergeefs naar een gezicht…

Als sorry, vergeef me te veel gevraagd blijkt is soms als zoete balsem op een open wonde de gedachte: wie is er zonder zonde…

Vergeef me mijn egoïsme mijn onbegrip en afgunst vergeef me als ik in slechte tijden anderen de schuld geef van mijn ongenoegen mijn bitterheid ik vraag vergiffenis voor het feit dat ik als ik kwaad ben verdrietig of gefrustreerd mijn geloof verlies vloek waar ik zo tegen ben leer mij dankbaar te zijn voor de kleine attenties…

spiegel gebroken onthutst klautert mijn gezicht tussen de scherven in een vergeefse poging strijk ik het weer spiegelglad…

toen hij op de drempel stond zag hij hoe zij vergeefs haar weerbarstige krullen in het gareel probeerde te krijgen bewogen bleef hij staan…

Doodzonde, tsjonge, Woord en gebaar, Vergeefs uitgekeken. Hij, die Zonder zonde Is.…

ach goden, sterkste aller goden, vergeef me, vergeef me, vergeef me mijn verlangen naar een lief lijf, vergeef me dat ik mijn verstand heb uitgeschakeld, dat ik niet meer wil denken, mag denken, maar slechts verlangen wil, verlangend denken, filosofie heb ik gestudeerd, gepromoveerd ben ik, en moet, mijns ondanks, erkennen dat mijn ratio niet…