Alle inzendingen over vergetelheid OR onzichtbaar OR fotograaf

Mooie plaatjes van een mooie man Ahmet Polat Fotograaf des Vaderlands 2015/2016!…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Wit, Blijvende gedachten. Ze jagen door je hoofd, de onwetendheid, nooit word je geloofd. Je voelt medeleven maar ook minachten. Zien zonder verband. Verbindingen verdwenen. Thuis zijn zonder land De massa bestaat uit velen. Nooit zul je weer weten, wat je vroeger hebt gedaan. Alles ben je vergeten, En wat je weet, daar heb je niks…

Vergeten, weglopen van je spiegelbeeld, de tunnel uit, de echo voorbij, geen rozen uit de orgelpijpen, gespleten hemellicht, tot duisternis resteert, slapen in het donker van de vergetelheid,  terwijl het licht je geheugen langzaam verstikt, en zelfs het ochtendgloren berust.…

Vergetelheid rest voor weten, Litteken in geweten, In gedachtegang gesleten, Tergend traag wordt vergeten.…

er is geen houvast in dit ijle zijn geen heldere lijn die ‘t hier en daar markeert ’t gewone zijn waar vorm met koele hand nog tastbaar heerst ligt achter mij er lijkt beweging in de straten maar in geblindeerde winkelruiten zie ik slechts mijn oude zelf er is geen binnentreden meer geen bel die rinkelt of de vertrouwde winkelier…

vinden in meer uren de vampiers zijn ook terug ik zag de bloedvlekken in mijn eigen bed kabouters hebben daar weer geslapen zij kwamen hun slaapmutsen halen die zij vergeten waren er spelen weer zaken die vroeger tijden raken die wij verdrongen hebben omdat wij er niets mee konden en hun taal niet meer verstonden zij zijn in de vergetelheid…

In de verte zag ik een ster turend en glurend in de veronderstelling dat er iemand vanuit die andere kant ook naar jou kijkt Ondersteboven valt ze achterover als maanmannetje haar een lieflijke blik toewierp Zichtbaar anders dan je gewend bent iemand die je als enige kan zien Onzichtbaar blijft voor een ander Misschien?…

Letters dansen als 'n Ballerina de eenzame nacht voorbij en mijn enige toeschouwer hoewel onzichtbaar, dat ben jij.. Ik beroer de lucht van huid en fluister met mijn vingertoppen in jouw oren, overal "Liefste, ik zal nooit meer stoppen.."…

ook zij moet de was buiten hangen te drogen, als elk ander maar wel met stoffen tralies voor ogen, van top tot teen omhuld in vrijheid en dat zal haar gade nimmer slaan ze draagt haar sexy lingeriesetje alleen maar tijdens haar maandelijkse feestje verborgen vrijheid is hem niet aangedaan…

wij zoeken vrijheid plaatsen glas, waar niets moet zijn uitzicht, zon en licht het vogeltje gevangen ligt, het nekje gebroken…

zo gewend ben ik aan stilte onzichtbaar in een wereld overvol soms raak ik iemand zomaar aan en vraag, toe zie mij zie mij, als het mens dat ik wil zijn maar altijd weer vervolgen ze hun weg…

Nu is alles stil en donker om je heen bij het afscheid van jouw leven toch ben je niet alleen want jij bent onzichtbaar bij ons gebleven.…

Hier ben ik, Ik kijk naar mijn scherm, Maar zie alleen de beelden in mijn hoofd, Kan alleen schematische liefde ontdekken, Want in gevoel ben ik verdoofd. Hier lig ik, Ik kijk naar de wolken, Dit is de rijm van een andere tijd, De rijm die mijn oren doet vollopen Want de woorden smelten in mijn hoofd, En des te sneller loop ik over…

In de menigte los ik op en besta ik niet Gek wordend van mijn gedachtes creëer ik mijn eigen verdriet Tegenstrijdige gevoelens altijd in gevecht met elkaar Want de een wil opvallend zijn maar de ander is nog lang niet klaar om zichtbaar te zijn…

Mijn handen in de hemel Mijn stem in de bomen Mijn hart gebroken als een puzzel Mijn emoties Veranderd in lege gedachten, Want mijn leven was één groot zwart gat Zonovergoten mooie stralen Veranderden in donkere grauwe druppels Die mijn hart vulden met ellendigheid…

Door afstand steeds gescheiden zelfs nu ik zo vlakbij je sta weet ik je te ver weg om ooit die kloof met woorden nog te kunnen overbruggen. Geluid sterft in mijn hoofd geen stem durft nog te schreeuwen waar de stilte te veel woorden draagt om de ruimte door te dragen: ze vallen zoemend weg. Bewustzijn duurt slechts even zo lang het oog…

de zon teerde in speelde haar laatste stralen in schaarse sporen van verleden tijd aarde abrupt in gebaar van gaan oog in oog staan met het onzichtbare overal zingt het oordovend in laatste onzuivere tonen in de oorsprong van dit alles is de aarde in een grote gedachte waarin de tijd de schepping ontmanteld…

Er worden buiten ons zonnestelsel raketten gebouwd die binnenkort onze planeet zullen bereiken het gelijk van halve waarheden terwijl de stoere mannen van nu na gedane arbeid in hun lederen ligstoel virtuele borsten kneden en sinds E.T. geen wapenfeiten uit de kosmos meer verwachten dus nog een stapje verder gaan en zelfs in vreemde…

Gedachten, onzichtbaar voor de buitenwereld altijd aanwezig in onze binnenwereld gedachten waar je ook bent ze zijn bekend gedachten somber of zoet ze bepalen je gemoed gedachten ze slapen nooit gedachten ze blijven onzichtbaar maar spreek je ze uit wanneer het leven is voltooid?…

zij staart mij aan in feite belet zij mij te kijken naar haar ontklede lijf waar de voeten zich ook nog als het ware in helder water verbergen hoor ik van achter haar veelzeggende blik; zie mij niet en probeer mij niet te verklaren in haar pose ontwaart zich enige zwaarte van de ziel voor mij waarneembaar doorheen haar naakte vel daardoor…

in een achterbuurt in een slum van Cape Town in een grot van de woestijn waar je woont daar ben je voorbereid op tegenslagen daar liggen herinneringen aan je onzichtbaarheid opgeslagen…

toen de nacht hem in haar armen sloot gonsde zijn ziel van woekerende kleuren als een lichtstraal stapte hij door het raam strekte zijn armen naar alle zijden uit hij zag de breedte van het wolkenpad al vroeg herinnerde hij zich de diepte van alles de onzichtbaarheid…

het grote niets reikt zich aan als een goudgele gloed met een kraag van vals besef gezicht verloren in onecht gezichtsverlies ondergedompeld door die ander die jou is, en toch weer niet zelfs geen notie meer van je wens tot vergetelheid onder het gouden vocht ligt de onzichtbare sleutel die alleen gevonden kan worden door jou zelf…

de treurnis van de fotograaf die genoegen moet nemen met de keerzijde van de zebra en die dan uiteindelijk toch maar een plaatje schiet…

( Dit schreef ik voor een vriend) Herinnering Als ik bij de zee ben, moet ik vaak terug denken aan het verleden. De zee heeft altijd iets moois, de herinnering heeft te maken met verdriet. Een speciale plek bij de zee heb ik, daar waar de paaltjes staan. Als ik daar ben, ben ik in gedachten. Het doet mij dan pijn en verdriet…

We hebben elkaar nodig ook al is het nu veel minder in het openbaar. We moeten voorzichtig zijn en gepaste afstand van elkaar houden. Het leven is zo ingrijpend veranderd, het lijkt zo onwezenlijk, maar het is pure waarheid. Wij moeten ons hieraan houden, niemand is daar van uitgezonderd. Hoe zorgvuldiger we er mee omgaan…

Zwervend langs rivieren op zoek naar 't vervolg van ons leven, mocht dat er nog zijn vastgelegde herinnering eerder in zwart-wit, nu in kleur afgedrukt vind ik ze mooier hoewel tijd 't echt niets kan schelen immer geschoten de stad uit langs de brede, soms kolkende rivier…