Alle inzendingen over vergeten / namen / verlegen

In gedachten Huppel ik naast je Houd je hand vast Geef je een zoen Maar in het echt Is alles heel anders Nee, dan durf ik Niets te doen!…

Het echte leven bestaat niet, het is bedacht -- uit verlegenheid.…

je naam verloren in de stilte van ogenblikken verlangen van vergeten letters vol gesleten verdriet vergeten namen in mijn hart zonder woorden wat zou ik je liefhebben als je me liet…

Ik kijk om me heen Zie een ziekte zo gemeen Hij doet je vergeten Hoe je heette Je weet niet eens je naam Mijn god waar kom ik verdaan Mijn hemel wat heb ik gedaan Sorry,maar alzheimer is mijn naam Ik doe je alles vergeten Wat zei je? Alzheimer is mijn naam…

weet jij nog wanneer je afscheid nam wanneer hoop en verlangens wegslopen? was het toen je met kuiltjes in je wangen met verlegen oogopslag in de camera keek? misschien was het later toen je niet meer bang leek en woordloos verdween? het lege landschap verlaten zonder jou…

Nog altijd trilt de stem bij 't lezen van de namen met daarna de leeftijden van de mensen waarvan de jaarringen nooit meer aangevuld zouden worden, zoals bij bomen in de natuur hij die zelf dit kamp heeft overleefd leest bewogen alle namen wetend dat hij geluk had deze hel te hebben overleefd…

Door afwezigheid schittert hij even Dan kiest hij opnieuw zijn naam en stelt zich handenschuddend voor.…

Je naam wordt nooit vergeten hij blijft geschreven in mijn hart en wordt met alles nog verweven wat in de toekomst wordt verwacht In de liefde die je mij hebt gegeven en die mijn gemoed steeds verblijdt blijven al jouw herinneringen leven en ’ k koester ze als kostbaar bewijs eens gaan wij elkaar weder vinden in de glans van d’ Eeuwige…

Je keek me zo verlegen aan terwijl we daar bij de halte in de regen bleven staan de bus zou zo wel komen maar wij stonden wat te dromen over een toekomst met ons twee zeker over een huisje aan zee daar kwam de bus en in gedachte gaf ik jou een kus de droom, die nam ik mee.…

Met het nipje mochito dat ik nam, warmt nu zachtjesaan mijn maag en ik roer afwezigheid in het glas met de blaadjes mint die ik zopas plukte uit de border van mijn plaatsje.…

Het bankje stond er nog waar wij best wat verlegen de eerste zoen uitwisselden net voor die bui met regen er stonden nu weliswaar andere namen en initialen maar ik wist die van ons nog feilloos te achterhalen daar waar ik ook vergeefs tijden later op je wachtte hoe kan het nu voorbij zijn blijft nog steeds de gedachte…

Waaiende winden ontsnapten uit een droomslaap die mij lichter maakte en beter verteerbaar zoals herinneringen die ik voorheen was vergeten onrustig in mijn verlangen sliep ik verlegen en denkbeeldig naast mijn hospita Emma Petronella ik borduurde verder op liefde terwijl ik snurkte verrijkte ik mijn geest.…

Verlegen lach je naar de zon een dag om nooit te vergeten sta je te wachten bij de boom aan de waterkant met eenden uit een droom haal je een stem om het zwijgen te doorbreken woorden terug in avondrood blauwe liefde nooit verloren door het dromenzaad van eigenheid gedwongen door de eenzame tijd.…

Heb jij ooit geweten De namen van mensen, die nu zijn vergeten Zij werden verraden, vervoerd en vergast Heb jij ooit geweten Toen je adressen doorgaf Dat onder die mensen een vriend van ons was? Heb jij ooit geweten De namen van mensen, die nu zijn vergeten.…

Verlegen schreef ik toen alleen mijn naam op je lieve voorhoofd.…

Door afwezigheid schittert hij even Dan kiest hij opnieuw zijn naam en stelt zich handenschuddend voor. ---------------------------- uit: 'Winterwegen', 1983.…

Je slaat verlegen je ogen af als ik je ogen vang in mijn blik Je bloost in rood schaamte Ik glimlach en voel mij gevleid Het gevoel dat ik nog meetel als een veertig plus vrouw Je hormonen gieren door je lijf Alles om je heen vergeet je Je wilt mij zoenen, beminnen En in je fantasie neem je mij mee in een zalig uur van passie Het voert…

er groeit een dorp bij een kerk dicht bij jouw hart staan koeien in de weide je staart verlegen naar een veranderd landschap op het natte schilderij iets goed observeren naar onbevangen waarheid is belangrijk, zeg je en niemand spreekt jouw verfkwast tegen in de groene boezem van de vergeten stad…

ik zal dit nooit vergeten het is een antwoord voor altijd, definitief als een belofte onuitgesproken kan zijn…

als grauwe sluiers hingen buien in beider ogen getekend door het onvermogen een nieuwe lente af te dwingen de dingen zijn zoals ze zijn geworden wij namen horden maar niet meer het zeer ging overwegen om ons verlegen gloeit de vlam na in deze woordenregen op afstand is hij klein in herinnering een grote zegen…

veel moed streep daarom haar naam niet door noem haar naam en laat me weten dat ook jij niet zult vergeten zo alleen kan ik verder gaan…

Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten? Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam. Voor wie ik liefheb, wil ik heten.…

vergt zoveel moed Streep daarom zijn naam niet door noem zijn naam en laat me weten dat jullie hem niet zullen vergeten Zo alleen kan ik verder gaan.…

wees niet verlegen, jouw situatie is geen beperking maar juist een zegen. Want dat scheelt mij geen ene zier, ik wil dat je me zegt dat je het wilt proberen, en wel hier.…

Een ieder denkt: stom iets vergeten, dat overkomt je, heel gewoon maar mocht je mensen gaan vergeten, is dat helemaal niet zo schoon. Dan vergeet ik liever, suiker of ander gebruiksgerei dan de liefdes in m'n leven, want: Die horen bij MIJ…

Ik ben zo bang, te vergeten te verdwalen of zoek te raken maar weten dat je me zoeken zult brengt me rust, dus heb geduld! Maak me rustig als dat moet niet alles gaat dan immers goed? Maar met hulp en liefde ja ook dat komen we er samen wel toch, schat.…

dronk thee in doorzichtig porselein sierlijk met de pink omhoog in de lucht geurtjes van jasmijn jij slurpte, glimlachte verlegen zo kom ik jou nog steeds tegen denkend aan jou, de ogen sluit reden geef en daarom mij uit jouw stem blijf horen in de regen druppels, die ons namen geven…

nog ieder jaar krijt ik jullie namen in de straten op 27 januari opdat ik jullie niet vergeten zal opdat men jullie nimmer vergeten zal…

Vlaams rusthuis was in quarantaine corona besmette Germaine* ze was nog heel vief had zelf een jong lief die uit angst vertrok met Elaine*…

mijn vader is mijn naam niet vergeten hij heeft hem nooit gekend als je jezelf niet aan een naam went je hem nooit hebt horen uitspreken kon hij hem ook niet echt weten weet je je voor altijd niet erkend…