Alle inzendingen over vergezichten

opluchting bij gebrek aan gemis Het valt nauwelijks te vertalen Nog steeds in diepe gedachten verzonken Maar de sleur is er zeker uit Was te lang naar ongeluk aan het lonken Nu sta ik op en verdeel de buit Niet langer is regen mijn zonnenschijn Of de stad vol lege gezichten En ik geniet niet meer oprecht van het venijn Maar van mijn mooie vergezichten…

laten we gaan slapen de wind die langs de ramen raast brengt witte vergezichten in vroege uren zal het tuinpad spoorloos zijn en moeten ogen wennen aan een ander licht een smetteloze droom (gedempt) ligt morgen voor het rapen…

Droom vergezicht, kanaal vol beelden, kleurrijk verbonden, zo dichtbij het hart Spelen in licht, plotseling ontwaakt, binding geschonden, het leven van start…

geen tekst kan jou belichamen, omdat je zelden louter letterlijk stopt. Of soms in punten je rust niet bij komma's, of soms figuurlijk ben je in woorden vacuum verpakt omdat je dan langer vers blijft ik zie je graag, je gaten gedicht maar wanneer - want langzaam onthul je de stukken van je lijf - onthul je je gezicht?…

in een aflopende zomer heb ik naar een plek gezocht waar het geluk nog wilde blijven negeerde ik de oprukkende herfst die zich aan mij openbaarde in een explosie van weemoed heb ik mijn ogen gesloten voor het snel verkleurend blad aan de vermoeide bomen me vastgeklampt aan de te bleke zon die al van ver moest komen... bij het gebrek…

ik vang dit vergezicht in een enkele 'click' als inspiratie voor een kille avond ergens achter in november om straks tóch nog even de warmte te ervaren in mijn dan zo tochtig hart…

ik wist het vlakke land zee en openheid polders en het eindeloze strand ontdekte heuvels en rustieke dalen op mijn levensloop in jaren botste tegen rotsen bergen die met scherpe kammen wolken snijden aan de horizon zag ravijnen die het kleine van de mens vergrootten door de angst van het begraven zijn ken het magnifieke vergezicht…

Het seizoen is in de overgang ze kleurt vandaag puur rood een huidig moment ontplooit zich zomers in moeders schoot Er wordt groen licht gegeven waar bloesem vruchten scoort lente van haar taak ontheven een zonnewende opent haar poort Bij het afnemen van het licht lijkt alles voller van kleur tot de herfst reikt een vergezicht wat…

uit gelijkenis gehouwen, zo dagelijks als brood slechts in onvoltooid te onderscheiden toen en nu, dubbelsterren, de sleet van vele dagen het onaangeroerde voegt zich naar het late middaguur de stilte is hardhorend en de tijd in verlenging nochtans het onafwendbare een stukje dichterbij in dagen erna, randen van slaap, ontkennen…

jullie overleden zusje heeft in de kinderhemel gouden kaarsjes branden voor ieder elk sierlijk prijkt het op hun tafeltje het houdertje in een diamanten kelk zij wacht geduldig op jullie omringd door de beschermengel met het goddelijk Licht met een stralende glimlach vanuit de zachte wolken kijkt zij op haar prachtig…

De boer zag Bertha in 't groene gras, ze lag in alle rust en mooi voor 't oog gekleed in Hollands bont met wolk en zon, het gras wat zij genuttigd had, smaakvol te herkauwen. Dat is precies wat ik en alle dichters doen om wat je schrijft ook lekker lopen moet gelijk zijn aan wat m'n Bertha doet in plaats van gras, je strofen minstens zevenmaal…

De Rhône, een onbeduidende druppel in de grote waterplas, schildert me een schitterend vergezicht vanaf mijn dakterras.…

een schrale zon in waterig morgenrood vloeit over wit gerijpte akkers en velden broos decemberlicht schetst een kaler vergezicht in sepia verzonken tinten…

ik heb je tot wachter gemaakt in mijn verbeelding net als het beloofde woord laat ik het ongeschreven om dan te dromen in het meervoud je vormen zwijgend toe te dichten en dan als vlinder – vrij in alle vergezichten…

Uitgestrekte vergezichten onder een deken ochtendlicht. Druppels dauw verflarden, nevelig ontwaakt het land. Schaduwspelend met zonnelijnen danst zij, onderbroken door nog vluchtige stralen op losse korrels zand.…

Oh, liever dan mijn administratie maak ik zalige gedichten over wijdse vergezichten Veel liever nog dan strijken ga ik gloedvol schilderen of heerlijk musiceren Maar liever nog dan creatief zijn Wandel ik met jou…

vanuit 't raam een vergezicht op 'n landschap ons nog onbekend Misschien... op weg, onderweg? naar heuveltop of dal? We kennen alleen de naam:2018.…

De stem van de dichter bij kaarslicht Op schrift een vergezicht van klonen…

Vergeten de vergezichten Maar ook de blik op heel nabij Het kleine maar zo zeldzaam Vergeten de kooswoorden Zei zij, m'n stiller moeder Vergeten m'n gedichten Zei ik wat meer eenzaam dan voorheen.…

Gor deinen beminde strelen langzaam weg op de oneindige klanken van een luit hoog van een parterretrap Zingend en dansend spinnen spinnen zij rond elkander Velours sluit klappende vergezichten uit van succes…

er schuift een wolk langszij ze duwt de zon naar achter, tot een vale kleur haar koperrode glans bedekt overal valt bladergeel overal is licht in het vergezicht van lang geleden huilt de winter om wat toen -is aangericht…

op de avond dat de wind alles wegveegt wat op haar pad komt los ik op in de grijze straten trek ik zigzaggend de lijnen door naar de modder van een gebrekkig bestaan kauw ik trager en trager op gedachten hoeveel vergezichten nog van de wereld verwijderd?…

Doorleefde bomen wisten niet van wijken Die glashard hun geboortegrond bestrijken Het grauwe vergezicht groeit zienderogen Een groen verleden is voorgoed vervlogen En platgewalst tot aan het laatste blad Gaapt dat hiaat in mijn geliefde stad.…

Als een contragewicht 't Ontnam haar niet het zicht Op één zijn met het Licht Dus, lezer van dit dicht Sta op en doe uw plicht Pak pen papier en richt Wat u mentaal ontwricht Als grief en zet op schrift Wat u ons 't liefst bericht Toon met úw vergezicht Uw innerlijk gezicht!…

We vieren Pasen, feest van licht, een groot geheim, een vergezicht.…

Het vlakke land biedt toch geen vergezicht.…

We vieren Pasen – feest van licht, Een groot geheim, een vergezicht.…

We vieren Pasen – feest van licht, Een groot geheim, een vergezicht.…

je heldert kristallijn in zonneschijn breekt kleur in duizenden pigmenten ik schilder de segmenten in mijn handen smelt je in momenten je bent mijn sneeuw en vlokt tot winters vergezicht dwarrelt zacht een lach mijn liefde is jouw licht…

Na hoog gebergte de verschillende leegten van stadse vergezichten. Met een rood en blauwe horizon want de zee is nou eenmaal blauw en rood is niet altijd zo rood als het lijkt.…