Alle inzendingen over verlamd

Ik heb gehoord dat er een man bestaat die woorden zo prachtig kan uitspreken zwevend als herfstblaadjes door ochtendmist vanaf het einde van zijn lippen tot de eerste aanraking Zo prachtig dat elke jonge vrouw bij het uitspreken van haar naam zichzelf direct aan hem wil geven Als ik ooit verlamd naast je lig onze lippen door stilte overschaduwd…

Hier binnen is de wereld tot stilstand gekomen hier binnen liggen de stervende dromen alles is bedorven zelfs de woorden zijn gestorven hier binnen staat alles stil niet omdat ik dat wil maar ik lig hier verlamd mijn woorden liggen verarmd daar buiten gaat alles snel daar buiten weten anderen het wel weten hoe te leven en hoe dit te omschrijven…

Toen ik vanmorgen in de spiegel keek en een kop zag die niet meer op mij leek in mijn rug de pijn van mijn graat gleed mij onderin verlamde, naar voren trok zodat zelfs mijn onderbuik meedeed mijn knieen in luid protest kraakten bij het hurken op de plee ik mijn vuist balde waardoor mijn knokkels ontploften mijn armen niet omhoog wilden mijn…

zo stil, zodat ik de nog niet gecomponeerde geluiden hoor, het zijn de natuurlijkste klanken, maar strelen het gevoeligste oor en mijn vlinders van gedachten geven oproep aan mijn gehoor het is de rust, het is de enige balans wat ik zoek en behoeft geen antwoord niet met een ongewenste mening die mij stoort die mij verlamd…

Ik kon me niet verweren Zag alleen mijn bloed Door angst verlamd mijn beven Schopten jullie mij met de voet.. Laat me nu met rust Ik heb jullie niets gedaan Bloedend in mijn onschuld Zijn jullie zinloos té ver gegaan..…

half verlamd geleden, gestreden lig jij in bed te wachten tot je dood zal gaan waarom jij lief, bijzonder persoon nooit iemand kwaad gedaan onrechtvaardig een mooi woord maar wat heb je eraan soms zeggen woorden minder dan wat in gedachte wordt bedacht maar onuitgesproken in harten blijft bestaan het is moeilijk te bevatten…

En hoe verlamd, hoe schuchter was ik, waarom hield ik m'n lippen op elkaar terwijl mijn lege leven in mij weende en mijn begeerte zwarte kleren droeg. Zo vele keren zo dichtbij te zijn geweest, bij de ogen, bij de zinnelijke lippen, bij het gedroomde, geliefde lichaam. Zo vele keren zo dichtbij te zijn geweest.…

het is de alleen zijn pijn die nachts uit schaduw zijn tanden krijgt vol venijn aan zekerheden vreet als ik zweet van angst zelfs licht kan niet verdrijven wat uit donker naar me toe komt schuiven een radeloze schreeuw kan ik totaal verlamd nog panisch uiten voor ik wakker schrik gedesoriënteerd dacht bezig te zijn aan mijn laatste…

bij angst voor de kruispin toch onverhoeds finaal door zo'n beest gebeten met opname uit zijn gifkanaal subiet in de bloedbanen van spontane schrik verlamd te worden opgegeten niks nog aan de hand zolang men stoer verstout de bestuurde organen voor dood stilhoudt ook voor een kleintje vervaard hij neemt alleen waar en eet je op…

In haar verpleeghuisbed peutert de verlamde vrouw met beeldhouwvingers het harde schilletje tot stukjes en kruimels lepelt voorzichtig als een bereider van geneesmiddelen in het eigeel en -wit zonnestralen doen wanden en beddenlakens glanzend spreken geven de kleine spijs des te meer smaak langer genot tong keel en wangen brengen…

ik heb in het blauw van je ogen blikken gezien die nog vol fantasie spelen terwijl in je bed armen en benen zich in hun verlamdheid mateloos vervelen jij hebt geprobeerd geleidingsbanen te helen door met mentale kracht spieren te strelen zij waren decor in jouw sprookjesland altijd in stilte aanwezig helaas nooit erg bijdehand…

spanen hangen langs de boot een stroom drijft me voort ik weet niet naar waar van het vreemde hier in het uiteinde van een afgehakte loot naar het onbekende daar ik heb weet van de verlamde passie de opgesloten sier alsof een eeuwigdurend zielenstaar mij voortduwt in het zand van de woestijn, wellicht een onvermijdelijk levensgebaar…

Mijn hart is door jou gebroken in ontelbare scherven van verdriet zonder een woord te hebben gesproken is er die ander waarvoor jij mij verliet Ik blijf hier achter met zoveel vragen waarom wij, waarom jij, waarom ik dit boek is nog lang niet dichtgeslagen mijn hart is verlamd en geeft geen kik Ik worstel mijzelf door elk uur heen zoveel…

verlaten ruimte, gebroken spiegel rode lippenstift, oorbellen ernaast spoor van vers bloed en tranen vergeten uit te wissen in alle haast omver gelopen stoelen, horen als verlamd de akelige stilte aan zo snel mogelijk weg van hier is er de laatste ogenblik gedacht verlaten ruimte, ongezien geweld reflectie van vernietigende woede - maar…

Stil zijn zal ik want de dagen die komen heb ik nodig om te leren begrijpen waarom nu zoek ik nog naar antwoorden wie ben Je blinden zien doven horen verlamden staan op leer me deze dagen te ontdekken wie Je bent stil zijn wil ik maar wel voorlopig zoals een geheim dat ooit wordt onthuld stil staan wil ik bij het…

woede figureert speelt niet meer de hoofdrol wat blijft is onbegrip van het veld verwijderd verwezen naar de tribune eerst in een dip verlamd door onvermogen dan vechten tegen de bierkaai uitermate zinloos verbannen uit de koffiekamer alleen nog sociaal verkeer op straat conditie op peil houden op twee bijvelden tot einde contract de diepte…

Stel ik kom thuis het kind is versteend, het huis verlamd en de spullen nog veel erger. Geen andere beweging dan deze thuiskomst. Dan zou ik denk ik moeten maken een wet zó waterdicht dat stilstand achteruitgang is en ook naar voren nog een beetje.…

Wie ben Je blinden zien doven horen verlamden staan op. Geef me een paar dagen om te ontdekken wie Je bent. Stil zijn wil ik maar wel voorlopig zoals een geheim dat straks onthuld wordt. Stil staan wil ik bij het lijden het sterven. Dan mag ik weten wie je bent, wat je deed omdat het antwoord dan gegeven is.…

Onze liefde was zo echt en puur zo helder en zuiver als kristal onaantastbaar en mooi als de natuur en zo oneindig als het heelal Onze gevoelens dieper dan de oceaan kwamen plots verlamd bovendrijven vervolgens ieder onze eigen weg te gaan maar wel altijd goede vrienden blijven?…

Stil zijn zal ik want de dagen die komen heb ik nodig om te leren begrijpen waarom nu zoek ik nog naar antwoorden wie bent U blinden zien doven horen verlamden staan op geef me een paar dagen om te ontdekken wie U bent stil zijn wil ik maar wel voorlopig zoals een geheim dat straks onthuld wordt stil staan wil…

Tien minuten, vader, voordat de blokkade in je halsslagader de hersenravage aanricht: je spraak meedogenloos ontwricht je rechterkant van mond tot voet verlamd, voordat het ziekenhuis je thuis brutaal verdringt en jou herleidt tot te voederen te verschonen kind, voordat de angst dan weer verdriet bezit nemen van je geest…

Alles is anders na vanavond,na dit wat jou overkwam de leegte doet zo'n pijn,verlamd, paniek slaat toe, ik ben zo bang voor morgen waar is mijn Reus..?! De sterke schouders die mij dragen en mijn zorgen, zijn onverwachts bezweken Hoe kan een hart zo breken? Maar je leeft, je leeft, mijn Grote Vriend!…

ik struikelde over een slang op de grond die als stok vermomd zo het warme wegdek vond angst verlamde mij was doodsbang voor het onbekende gif dat ik in hun scherpe tanden wist toch moest ik mijn hand uitsteken om de val te breken al sissend schoot hij weg pas later kwam de schrik ik bibberde begon me licht onwel te voelen in…

verlamd dreigt motie ontroert weg te snijden, wat transformatie kon overzien, drenkt angst in louter eigen zwijgen, duidelijk losgekoppeld van bronnen en energieën klaar ziet het daglicht, wat niemand wil door het met roet bevlekt gordijn, om energetische banden te verbinden, onteerd in behouden zonden van eigen zijn door elk tijdsperiode…

Berusting, wat ik zoek, verlamd en overmand door de beeldspraak van de kleine ruimte, als een willekeurig opengeslagen boek laat ik dingen maar die om een antwoord vragen, die komen niet, lichaam in het ongewisse zover het zwijgen reikt, stille wijsheid laat niet zich in een illusie dragen.…

De wenkbrauwen de zonneschermen, een snor markies over de mond om tegen inkijk te beschermen wat een door drank verlamde tong van de al sidderende wereld vond. Geen lijf heeft dit gezicht dan windgevoelig en langbenig.…

als een bruid zo lieflijk en pril van verlangens gestrekt op een strand van scherven van glas en schelpen en vogels verlamd met de ogen al starend uit andere tijden achter de dagen door omstanders belangeloos de haren gestreken de handen gevet en verbonden en de dorre benen van kleding gevild maar te laat geborgen haar stem nog rustend…

de afstand gebleven ik zag je stappen hoorde de finaliteit in het geluid van je hakken dat verder droeg in een wereld zonder jou je draalde heel even leek om te keren maar door gedachten gedreven volgde je het pad steeds verder van mij af ik had willen rennen schreeuwen hollen draven om jou terug te vragen maar stond als verlamd…

rustig om me heen de lucht is licht doorzichtig geladen met wat zon er tintelt spanning van een wachten op iets dat dadelijk komt heb mij omgedraaid zag verleden tijd toen de jaren werden teruggedraaid het water stroomde woest heb hem toen zien vallen begreep niet hoe ik helpen moest hij verdween zonder een blik de schrik verlamde…

toen ik de beelden zag in het vluchten van mijn handen mijn hart bevroor ik rilde angst en woede knarste tanden blote voeten dansten om de scherpte te vermijden voelden messen dieper snijden staal verkleurde rood de schaduw werd steeds lichter in traag bewegen stolde dood ik zag het wenken van je hand mijn lichaam was van schrik verlamd…