Alle inzendingen over verschoven

Ik droomde dat ik nog een kind was, bij mijn ouders aan tafel was aangeschoven, ze glimlachten met hun gezicht van vroeger, geluk was naar de nacht verschoven. Zwijgend zaten we dicht bij elkaar, bewegingsloos en kaarsrecht op onze stoelen, het vertrouwde vertrek was dun verlicht, ik kon hun warmte voelen.…

Mindfulness, channelen klankschalen, stilteweek Spirituelen uw Maand komt eraan En met de nodige spiritualiën kunt u dat zweefgedoe best wel doorstaan…

de lichte kamer er spelen mensen een onbekend spel en ze lachen de vraag wie zal winnen wordt eindeloos verschoven in het wit van het licht er kan geen winnaar zijn als ze het bier maar drinken tot ze lachend naar buiten gaan iedereen is zo duidelijk wat hij graag wil wezen dat het scherpe licht geen pijn doet maar afgietsels…

onder ruisende bomen nabij de grote steen een kleine nimf in afzondering frêle handen maken een mythische reidans met stokjes over onbewogen graniet takjes bedachtzaam gedraaid en verschoven: een bezwerende offerande het zachte prevelen de geheimzinnige tekens van een priesteres in trance daar is plots grote zus die trots…

opvattingen maar in de loop der tijd is het strikte van scheiding verlaten en vrijheid heeft al vele gaten gedicht met keuzes die richting geven aan eigen leven door het persoonlijk in te vullen de groepen zijn vrijwel opgeheven orde is een persoonlijke zaak geworden en de verantwoordelijkheden zijn wettelijk vastgelegd de crux zijn verschoven…

jouw lichtval inspireerde me jij mijn godin van glas in het koele blauw van zelfverzekerdheid met roodwarme handen die in subtiele strelingen mijn koude huid s-nachts deed branden heb je schaduw gedragen zonder te vragen mezelf gekoesterd aan jou tot de kleuren verschoven jouw verborgen diepte langzaam naar boven kwam en ik…

de bewijzen: gezondheid wordt stilaan naar plaats twee verschoven vele zaken mogen reeds vervroegd terug open. de nasleep: het slijk der aarde komt ter sprake geen geld meer in het laatje.…

Mijn gouden dagen Zijn naar grauw verschoven Grijze muizen knaagden De kleuren van mijn roze bril Waardoor ik Altijd zomer zag Oplichtend Witte muren vol Blauwe regen en Schaterend geel de Straten in zag stromen. Toeters en bellen Goudgerande hoeden en Bontgekleurde slingers overal.…

onze levens verschoven mee en mee niet alleen uiteen gedreven door de grensrivier het kolkende water slaat het verlangen naar de bodem sleurt zonder omzien onze levens met zich mee niet alleen de rivier hakt het ondeelbare in twee op gescheiden oevers brengen we een dronk uit aan de grond genageld heffen we het glas niet alleen de tranen…

ze staat aan mijn deur haar vingers bewegen zacht; de poort naar morgen wordt behoedzaam verschoven een sleutel heeft ze in de hand, had ze niet meer verwacht verlengt zij de hoop of komt ze mij vertellen dat mijn jeugd is gevallen "ja, fluistert ze rond jou stapelen zich te veel getallen je geraakt allengs meer aan het verleden…

Uit een pastellen melodie is iets wezenlijks verschoven het lijf is verwaaid als geheim, ik dein open als een symfonie Uit geborgenheid, tevreden ik laat me vloeien, willoos water langs de beschoeiing van de tijd, vraag me niet meer waarheen.…

Opkomend licht valt neer veranderd landschap in nieuw gezicht nog altijd staande hoog in kracht vereeuwigt in wortelsterke aarde groeiend, verslaat hij zijn oude leven nog altijd sterk onverzettelijk nog door seizoenen heen winters landschap liet hem kaal achter door witte deken omarmt tijden verschoven in smeltend water…

we passeerden grenzen steeds weer onze levens verschoven mee en mee niet alleen uiteen gedreven door de grensrivier het kolkende water slaat het verlangen naar de bodem sleurt zonder omzien onze levens met zich mee niet alleen de rivier hakt het ondeelbare in twee op gescheiden oevers brengen we een dronk uit aan de grond genageld heffen…

stil zit de man voorover gebogen gedwongen houding onder een grote groene paraplu blik gespannen en strak gericht op de hengel en dobber hij rilt even; heeft zich wat meer naar ’t hoge riet verschoven terwijl het vandaag toch stevig hemelt blauw gele flitsen schieten soms als pijlen uit wolken naar beneden de atmosfeer voelt…

zichzelf te blijven geloven, om bij het ochtendgloren weer te doven, de inhoud in het licht van de nieuwe dag te wegen, in de overmoed van zinnen, maar te zwijgen, binnen de fictieve krijtlijnen van talent, bestaat er weinig wat niet wordt nagejaagd, een blauwdruk van het leven als in het literaire verlangen wordt de scheidslijn verschoven…

potkachel, de pook naast een koperen kolenkit micaruitjes vlammend rood en op de gloeiende plaat pruttelt een koffiepot opa stopt zijn pijp, hij puft tevreden voor zich uit terwijl oma een wrong draait in heur wolkenwitte haar de kleine ramen in het huis van golvend groen glas met sanseveria en begonia op de smalle vensterbank tekenen verschoven…

Mijn handen waren het die je haren streken uit gezicht en hals je hoofd verschoven naar links, naar rechts je tilden om in je stoel te zitten Kussen aangeduwd in je nek. Mijn handen zijn het ongedurig nu tot rust gekomen zonder nut of doel die je missen. Stil.…

Maar zie: in de gepaarde uterus zaten acht doornhaaitjes, klaar voor geboorte die is verschoven naar sint-juttemis. ------------------------------ uit: '1000 sonnetten', 1997.…

Verschoven is de aarde, bedolven onder je vloed. Woedend was je baan maar oude sporen zijn vergaan. Schoonwassen is je passie en ik lach van oor tot oor. Regen je bent een vriend, gratis maar niet goedkoop. Ik heb je nodig op mijn nog te droge land. Waar vruchten zullen groeien en het mooiste nog moet bloeien.…

weg Andere mensen op naar hun vertrek, Oh en ik die maar tijd rek Bijna vallend op de vloer, Mensen die verschelen het geen moer En ik die naar gate eleven loer Daar ja eindelijk, Mensen kijken pijnlijk, Mijn vliegtuig is weg waarschijnlijk Nog even checken gate elf Leuk hoor pret bederft, Wat was ik stom zelf Oh nee gelukkig verschoven…

Af en toe kom ik het verleden tegen zoals op die zonnige winterdag liep ik voor mijn lange schaduw uit heb voorzichtig oude grenzen verschoven naar nieuwe dagen, mijn leven is niet af wil gegeven tijd op vleugels dragen ben nog niet klaar voor het gedolven graf in die schaduw laat ik weemoed los zoek beschutting tussen stilgevallen lucht…

Weghelften weg, begroeide grond verschoven, meren gezwollen, als bij wie ver, met tijdelijke namen, in de slaap verrast. Die wachtte dacht een strand, had zich in zand verpakt, nat zand dat plakte, hoofd eruit, een hand om plat te slaan, dat elke vrouw beschreven in een mal. Pak dit maar uit. Stel maar die vraag. Een mal?…

Het was al vreugd', een mild geraas ging uit Van golven, die de castagnetten sloegen, Van wolken, die het zijd gewaad verschoven, Van onzichtbare strijkers door het Ruim. De aarde lag, een weggedokene, En luisterde, en ademde verstild, In overgave naar het warende, Niet eindigende klankenwonder Gods.…

Ook Uw beide zusters duldden Bij het afgaan van dit pad, Dat mijn gul gebrachte hulde Om een gunst, een weergroet, bad; Zomer heeft haar doek verschoven, En haar boezem bloot gemaakt, Zacht heb ik die bron der hoven Met de lippen aangeraakt; En dat kind, wier lieflijk Leven Duurt zolang de koekoek lacht, Heeft mij hier een bloem gegeven…

Juist liep mijn ziel weer vol van liefdevol gevoel Liet ie dan toch bewust het prille vuurtje doven Heeft hij expres zijn blik en aandacht stil verschoven Beleefd en vriendelijk maar wel een beetje koel Ben ik hem dan misschien een tikkeltje te zwoel Om zich in te verlieven en voor uit te sloven?…

De reis is onrustig, maar het schip is geweldig een prachtig schip Helaas zonder scheepskabouters om de vege boel te redden, nee er zijn alleen dwazen aan boord die vrijheidsliederen zingen en toosten op verre stranden Ach, we verliezen koers Het magnetische veld wordt zwakker en de noordpool schuift weg Havens blijven ongelezen…

Was het nieuwsgierigheid of valkuil onvermoed dat je, ondanks het oppergoddelijk verbod, een doodskoplogo en heel streng beloven, het doosje even kieren liet en tijd en eeuwigheid verschoven? Niemand voorzag de rampspoed toen langs jouw hand kwalen, plagen, kommer en ook kwel hun plaats innamen in dit aards bestaan.…

De jaren gaan in rust voorbij; de grenzen werden steeds verschoven. Er was voldoende levenslust; die liet zich nog niet doven, maar ’t lichaam protesteert steeds meer en elke dag verwordt tot strijd die niet te winnen valt; ’t is klaar. ’t is eigenlijk de hoogste tijd.…