Alle inzendingen over verstarring

De aanwezigen verstarren, kijken naar mij, een van de vallende lijken.…

Maken tot de mens Die ik ben - Worden geprikkeld door Wind en lucht, Gedachten ruimen met De wind die waait uit Het verkoelende oosten, Bewegen mee met het ritme Van mijn adem aangeblazen Door de deining van de Oneindige zee in het westen - Windstilte begeer ik niet, Mijn geest valt dan stil, Ze eindigt in de windstille Verstarring…

ik voel de pijn weet dat woestijnwinden schralend waaien door het schuren van fijn stof zo is ook iedere plaats te achterhalen waar eeuwen tijd hebben vermalen tot couleur lokale een mengeling van kruiden en bereidingswijzen van de gewassen van het land met trotse hand ook armoe en verstarring bepalen dagelijkse kost in het soms…

ik dwaalde zocht overal contact raakte muren en bomen maar niets dat warmte gaf zag mensen passeren zonder ogen en lijf strak in de kleren voor mij was geen tijd voelde drukte om mij bewegen stemmen bevroren op mijn ijskoude tocht wist dat de tijd stilte ging slaan merkte totale verstarring de trein kwam er aan stond bij de bomen…

kijken verdween in ogen die bijna niets meer zagen in vervagen probeerde te contrasteren met het wit van schaduw maar er was te weinig licht heb de penselen en het mes weggelegd ben het leven met warmte gaan strelen maar de warmte die er was bleek te weinig om nog te leven onder mijn handen bewoog beweging in finale verstarring…

Verstarren in de duisternis. Watergeesten kronkelen. Wanneer doemt de veerman op? Ergens wacht hij aan de schimmige overkant. Hoeveel kraaien zullen hem vergezellen Wie van ons neemt hij mee? Een zwarte engel achter dichte bomen Zal iemand van ons halen. Wie loopt op zijn laatste gras Naar een drijvend bloembed op het water?…

arme oude woorden ze gaan verloren we laten ze liggen als vuil in de goot hun schat is zo groot in tonen en klanken verbinden het hart met wat vroeger bood rest steeds meer leegte van zielloze dingen mechanische frasen een levenloos zingen verstarren de lijnen gaat weelde verdwijnen in strakke vakken geen zacht vloeien meer gemist…

Ik ontwaak uit mijn verstarring, pak mijn boek en lees verder... Over dágmerries gesproken!…

de stad brandt en bloedt haar mensen zij aan zij staan naar elkaar te kijken op het gerij van talloze sirenes het meest gehoorde woord is moord en schok en rechts, waar de klappen vallen, blijft het extreem stil ze zouden het niet geweten hebben het land staat verbijsterd paf geen woorden daar, verstarring en een hoop ongeloof te koop…

die ik als verstrooiing naar je lachte ik liet wolken dobberen op het hemelblauw jij zag immense diepte voelde de onmogelijke kou ik nam de tijd en brak haar tot verleden jouw toekomst deed meer pijn dan je lijden aan het heden we babelden in misverstaan rondom torens van verwarring geloof werd in de ban gedaan begrip stierf in verstarring…

Nu ontmantelt de winter zijn doden vissen komen naar boven, vlak onder het ijs liggen hun witte buiken gebogen Schuchter worden zij aangeboden als een afscheidsgeschenk van de wijkende vorst Waarom zij niet mee kunnen smelten zodat hun verstarring doorbroken en zij weer zwemmen konden, keihard wegzwemmen vraagt het kind aan mijn hand: kunnen…

Verstarring beweging. Letters een gedicht. Verf schilderij. Metaal juweel. Geluid muziek. Het is een wonder, wanneer toeval bedoeling wordt. Wanneer onzin verandert in zin. Idee in werkelijkheid. Het is een wonder, wanneer doen kunst wordt. Mensen kunstenaars. Denken gevoel. Oorlog vrede. Haat liefde. Ik jij.…

het veluws volk in schaam’le hutten bijeen ineengedoken bij het vuur luisterend naar het woeden kolkende wolkenhemelen zijn vol razen en flitsen donar heerst daarboven zijn hamer flitst blauwe slangen zijn bokkenwagen rateldondert het primitieve volk huivert de ruisende lenteregen zingt het onweer langzaam weg een ontwaken uit verstarring…

Tussen verstarring en leven is verbinding en overgang de regelmatige zwiep van de hengel door de luchten van Büllingen.…

De zachte krachten zullen zeker winnen in 't eind - dit hoor ik als een innig fluistren in mij: zo 't zweeg zou alle licht verduistren alle warmte zou verstarren van binnen.…

Uiterlijk zo rustig, maar van binnen slaat je hart een balts van verlangen om hem op gevoelige plaat te vangen Je wacht, met engelengeduld, op dat volmaakt moment dat hij jou in het aura van de zon zijn schuchtere blik toezendt om hem te doen verstarren met een flits en zachte zoem en hem liefdevol te schenken eeuwige roem.…

als dor hout voelen de ledematen aan het levensvocht, zo het er al is of resteert zal zeker in bevroren toestand zijn en aders zich niet meer kunnen gedragen als communicerende vaten stalen buizen lopen door mijn lijf daar wordt de verstarring verbeeld momenten van gevoelloosheid uitgeput door dwangmatig denken uitgehold door overmatig…

over de grenzen dragen Herkennen zij in ons hun maats der volle maat van slagen Zien paardenogen aan wier staren het denken om het leed verglijdt in de verte de ster die ons niet begeleidt Om de geraniën die aan de vensters onzer hoeven God roepen met haar meekraplakken stemmen schokt de stilte en het verstarren…

uit alle hoeken schreeuwt de stilte van de nacht ze vreest de zachte lach en klampt aan angst die iedere beweging doodt je dieper hijgen laat en je verlamt in wazig rood donker licht soms duister op beweegt zich in verstarring dreigen maakt je rust kapot je handen tasten in verwarring ze verliezen zich in vaagheid zonder raken…

Ik zit op mijn balkon in de eerste februari stralen van de warmte bron die mijn ziel de warme troost doet schijnen in de koude angst verstarring van de oeroude planeet met haar covid 19 leed waar ziekte en dood eenzaamheid en velerlei nood zijn schaduw werpt over ons leven dan zie ik uit naar de tijd dat wij elkaar gewoon…

mij extra spirit gegeven Denken aan jouw glimlach doet mijn hart harder kloppen dan ga ik vreemd doen en alleen jij kan dat stoppen Een ode, een lofdicht, een serenade; het maakt niet uit hoe ik moet jou bereiken want jij komt niet naar mij toe Mijn ogen zullen blijven zoeken, wachtend op een kruising van onze blikken die jou doet verstarren…

Gevallig voel 'k het bar verstarren, en harde plooien, van een spot-lach om mijn mond, -ik die me eens voelde een zelfde neêrlaag tegen-sarren, en eendere onmacht ondervond... Waarom?...o Wreed gemoed, dat zocht om 't eigen lijden het trage sussen van hààr haperend-vroom beklag...…

Je kunt het touw zover vrij maken dat je erin blijft hangen Erin blijven hangen is de makkelijkste weg Tevens biedt het geen enkele oplossing De uitdaging is een patroon te doorbreken Het doorbreken van het patroon is een verlangen om naar te snakken Bevrijdend zal je verder komen dan je kon dromen Dromen echter kunnen een juiste uitkomst verstarren…

bestaan Nu moet ik het zoeken in kleine dingen die ik nog kan betekenen Vriendschap, liefde en warmte geven aan mensen die op me rekenen Ik doe het met liefde, uit mijn gevoel laat ze merken dat ik met hun meevoel Maar mijn hart loopt soms over van pijn om wie ik ben en wie ik had willen zijn Een gezond mens, genietend van het leven zonder de verstarring…

niet versnellen Alleen maar liefde Je schalkse oogopslag Een niet te stellen vraag Een vriendelijke lach Alleen maar liefde Het verleden niet vergeten Diepgaande gesprekken Samen weten Alleen maar liefde We hebben een begin Teer en zo mooi Nu zitten we voorin Alleen maar liefde Soms zo verwarrend En vol van energie Maar nu verstarrend…

Hun handen, vaak van modder vuil, voor de ogen die verstarren. Macht en hebzucht zijn hun drugs en voeden dagelijks hun gedachten. Angst en afgunst maakt ze klein en beperkt hun zuivere krachten. Ze praten vreemd, zonder geluid en ontberen wijze woorden. Je herkent ze snel, zolang jij verkiest om niet zoals zij te worden.’…

als Oesters Heb je niet Je plant een meeuwenveer op de top Van je bouwwerk, maar weet van Muze Van dichters, schrijvers en Ganzenveren Heb je niet Je bent jong en sterk en vol energie Maar weet van gebroken geesten Heb je niet Je rent, je hart klopt in je keel Het lijkt wel of je vleugels hebt Kerngezond ben je Maar weet van verstarren…

benoemen sfeer in dit huis in deze kamer dat haar doet denken aan haar kind haar kinderjaren alsof de geur haar nooit verlaten heeft nadat haar vader voordat hij de kamer verliet het vonnis bekrachtigde met de hamer als de hoogste rechter voordat hij voorgoed het huis verliet en achteloos voorbij ging aan het gevoel de verstarring…

Haar gedachten hangen als knooppunten in een web om haar heen om bij het loslaten uiteen te vallen in veelvouden van fragmenten, haar enige manier om uit verstarring te geraken.…