Alle inzendingen over vert

onzichtbare dingen worden niet doorzien onhoorbare zaken komen je niet ter ore onafzienbare verten vallen niet af te kijken ontluisterend is iets wat je liever niet wil horen maar iets te vaak misschien komt het voor dat een onmogelijke liefde weldegelijk mogelijk zal blijken…

Voor de drempel staart zij wachtend op een wonder uit de verte in de verte komen alle lijnen samen tot een punt als het einde nadert in haar laatste ogenblik zweeft zij langzaam over alle drempels naar het wonder in de verte .…

Misschien tast je de verte verder af dan nodig verte en verhemelte zijn op zichzelf genoeg…

soms is de hemel met kometen en eeuwige sterren mijn woning dan weer de gouden zonsondergang of verre vage verten omkranst door stille grijze wolken het stille ochtendbos met gouden pilaren zonneschijn verre bergen felwit in donkere omlijsting van zwartgroene hellingen het liefst woon ik in mijn gedichten omdat de poort daar…

Schitterend licht uit duizend bewegingen water wind over water prevelend aanstormend opspattend water zoals ik ziende de zon op het water het eeuwige licht denk zo, mijn ogen verdwalend in waterlichtverte, denk ik dat gij bestaat die over donkere afgrond licht heeft geroepen - schittergedachte schitterlichtverteverhaal. --------…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

Ogen ontdekken oude verten. Kijk zie, ik ben weer Terug in de zomertijd. Gras wordt besproeid, Een geur van de echo geeft Zonneschijn op ’t gordijn. Er is slechts een zijn. Onze huiskamerdeur zucht Een hunkering naar morgen. Open en weer dicht. Gerinkel in de keuken, buiten Hen die nog wel mogen. Verlangen is mijn deken.…

Het middaguur verblindt de stranden: ondanks de late herfst rollen licht en branding als warme uitspattingen over het zand. Boven de uitgestrekte leegte wordt het roepen van meeuwen verdrongen door de overdonderende stem van de Atlantische Oceaan. Ik lik het zout van mijn lippen en houd bijna op te bestaan.…

ik heb de verte nooit goed in beeld gehad er was altijd een horizon die leven gaf het stil bewegen voorkwam een verder gaan ik heb ooit op het punt gestaan om alles los te laten zag mezelf slapen tot ik bewoog en wist dat dood geen verte brengt alleen leven ons een echte einder schenkt…

Nabijheid en verte, verbonden door staal met jou als geen ander in de klanken van taal.…

Twee paarden stonden tegenover elkaar. Het was lente en zomer tegelijk. Tegenover en naast elkaar lente en zomer tegelijk. Twee paarden met het hoofd tegen de hals van de ander. Verloren in de warmte van het andere lijf kijkend naar de horizon. Zo staan en het gras vergeten. ------------------- uit: 'Memo', Plint.…

Op dik stalstro toeven honkvaste kloeken, krijgen van hun rappe kuikens trippeldrang. Gepiep, gekakel: één verkenningszang: "Hoenders, leven zien. Heel het erf doorzoeken!" Donzen en veren speurders bezoeken tuin, dan ruim land, voelen uitdagende dwang te spelen naast een boslucht zuigende koewang. Naar die tenten in roerige weidehoeken!…

Ik weet dat achter de zee waar de horizon geboren wordt en de aarde kopje ondergaat dat daar werkelijk geluk bestaat. Ik weet dat verder dan de lucht waar sterren zwarte gaten zijn en alle zuurstof weggewaaid een vuur van eeuwge liefde laait. Ik weet van heel ver weg van buiten mijn bereik maar zover hoef ik niet te gaan als ik maar in…

Liefde vindt ruimheid van voelen, denken en geest. Haat houdt zich steeds op in nauwe holtes, kruipt voort, steunend, wringend, zoekt almaar.…

Terwijl ik staar in de verte, eenzaam en gelaten. Maar vol vertrouwen ga ik door met achter mij elk voetspoor dat geraakt in vergetelheid.…

Toen ging ze maar wat dromen, van geluk, en dat geluk had niets van doen met erwten maar met de Liefde en de Grote Verte. Dat dromen hielp. Het scheelde heus een stuk. En dat is meer dan vijftig jaar terug.…

Als een duif opvliegt neemt geen geluid haar plaats nog in; Eensklaps en wit laat zij slechts verte in mij na. --------------------------- uit: 'Gedichten 1958-1978'.…

in de verte komt ze reeds aangeslopen grijs gekleurd met donker omrande wangen spookachtig, groots, nadert onbevangen dieren zijn reeds in holen of nesten gekropen keurt kennelijk het landschap beneden haar is gereed haar last te laten vallen; terstond daalt reeds de temperatuur op de grond ze kreunt, drukt haar wolken wat in elkaar haar…

So's temend geprewel van stille gebede kom stemme van ver, waar die awend-rood kwijn, waar die rande in sterwende glanse verdwijn en 'n nagalm nog sleep van d' skeidend verlede, - so's klagte vergete, maar klagend tevrede. En berustend ook voel ik mij siel als gedra'e naar d'Eeuwigheid heen, op die loom-lange sla'e van 'n vo'el o'er…

Zit met opgetrokken knieën in veilige hoekjes turquoise, purper, goud Ik werp een blik naar stadjes in de verte en val in de diepte Spieren spannen aan als ik de toekomst voel iets in mij steigert Op mijn rug aanschouw ik de maan en de sterren een volmaakt gelukkig gevoel overvalt me…

Winteravond glanst: het warme purperwesten noodt tot steeds voort gaan.…

Het hek van Slot Bommelstein staat wijd open, waar twee vertrouwde vrienden doorheen gaan, de vroeg roepende schitterzon verstaan om zich aan hun lezers te verkopen. Zie heer Ollie kaarsrecht luchtig lopen, met wandelstok zwaaien, op de grond slaan. Een licht handtasje trekt blij denken aan, doet op een verlichte reis hopen. Achter hem zeult…

Men zal dikwijls jaren vooruitzien bij wat gedaan kan worden de enkeling mag zich beramen voor de dag van morgen of verdere toekomst Amerika 's leider de oerwoudbewoner zijn in Gods oog beiden mensen van het ogenblik die komen en gaan als vluchtige nevels.…

Nauw'lijks waarneembaar De vage contouren In de verte - En toch vertrouwd De toekomstvormen In de verte die Mij in dit lage licht het Vertrouwen geven om door te gaan…

al droog ik met tedere overgave een traan de weg naar jouw pijn kan ik niet gaan ook al raak ik zo nabij een hand eenzaamheid is voor mij een onbereikbaar schaduwland…

geen zoetgevooisde verte geen hemel van satijn bekoort mij meer dan elke keer weer veilig thuis te zijn…

stranden waar jij cultuur streelt met je intens gevoelige handen en geestelijk godinnetje speelt je vertrok plots ogen op morgen een zwevende blik die zich niet makkelijk schikt jij wilde leven balanceren op de breuken van tijd tussen verleden en heden ik heb je gevonden in de blik van zon jij draaide weg van zee nam haar blauwe verte…

ik zie mijn verloren verte in schemer gehuld en droom van gazellen, rank en gracieus, door lichte nevel omhuld zij springen tussen struiken van liefde luisterend naar een vlijende tederheid die hen als vanzelf kwetsbaar voorwaarts begeleidt ik wil hun dorst laven met zachte zuchten; kom maar, lijk ik te zeggen jullie zijn mij…

ik liep van lichtje naar licht met open blik zag stilte mij volgen in sereniteit schaduw wierp een weldadige verte die een andere kijk op leven gaf dat al beëindigd was zonder woorden spraken we in samen voelen weet nu hun gelukkig zijn in een bestaan van elkaar altijd verstaan…

ook zijn dat de geest kiest bij het vallen der bladeren voor een andere route het lijkt of hakken plakken aan de aarde en schoonheid het laat afweten in haar oorspronkelijke waarde het is een brug overgaan zo zwaar als het beklimmen van het rulle duinzand om aan de blanke top te zien dat de horizon lijkt verpakt in een donkere verte…