Alle inzendingen over vertederen

onder het licht van een zwakke lamp trachtend de roes van liefde te ervaren vlindert je adem licht onder de drang naar vertederingen talmend traag streel ik de muren weg het ebbend licht drijft op je waterige stem onstilbare bronnen ontspringen uit onpeilbare diepten van verwildering bevrijdt milderen je zuchten waarna we slapen in elkaar…

Zachtjes strelende vingers Voelbare haren van zacht fluweel De rijkdom van het liefdesleven Het geeft elkaar zoveel Spelende handen Gedachten stranden Vertederend liefdesgebaar Vier ogen keken naar elkaar Dierbare momenten Diepgaande gevoelens Aandacht voor intimiteit Elkaars lach werd na een liefdeszucht bevrijdt Hemelse sferen Bewierookte…

altijd maar naar woorden en momenten van vertedering zoeken terwijl je weet dat ze moeilijk te vinden zijn toch zijn er nog dichters die niet van ophouden willen weten en blijven dichten tot de dood een punt zet achter het leven…

In de overgangstijd is het even vrede Om elkaar te bestrijden zijn de oude krachten te zwak en de nieuwe nog te gering - kleuters in hun blootje die iedereen vertederen en tijdelijk ontwapenen in het spijtige besef dat die blootheid haar onschuld verliezen zal aan de verlangens die woekeren in de groei van lichaam en geest en levens…

Wanneer zij zelfs maar even heeft gebrand brengt zij een zaligheid in ons tot stand waarin beweging wordt tot werveling, waarin de hand in hand na hand belandt en steeds een hand is van vertedering.…

Haar warmte pluist blossen lokken teint de tinten waarvan haar in ‘t stilleven hartelijke nuances zijn meegegeven die tot in haar timbre zijn doortrokken Haar stem is als pastel zo zacht vermist in aquarelle inspiratie sprekend tot de verbeelding van een geruisloze creatie vervloeid in de adem waarmee ze lacht Vertederend veegt ze krijt…

doe wat je wilt doen sluit niet je ogen wees niet bang voor mijn woorden wees niet kwaad op jezelf kijk me aan huil als je huilen wilt voel wat je wilt voelen open toch je handen verlies je in mijn dromen leeg toch eens je hart kijk me aan praat als je praten wilt sla me als je wilt slaan streel me als je wilt strelen verneder me, verteder…

tussen spiegelende wimpers, koolzwart getint, kijken herfstbruine ogen verlegen van mij weg een broze blik zoekt dragende aarde maar lijkt er niet te geraken ook niet als ik jouw warme zucht voorstelbaar in mijn handen leg misschien door de vochtige glans uit vertedering door een glimlach die ik je schenk lippen als breekbare…

Vegetarische tijger uit de kast Geboren krijger, nu niemand tot last Herten dansen en springen verrast Prijzen, bezingen een nieuw houvast De tijger vindt de hongerdood door wat de goede vrucht niet bood vergat in de orde van leven wat het streven niet kon geven Zijn welpen blijven, vertederend spelend De herten helpen, blind voor het punt…

vroege morgenuur als alles nog sereen is en puur zweven wolken als witte watten spelend met de zon in het hemelse blauw het gras nog nat van de morgendauw nog geen geluid de stilte verstoort maar wel het zingen van de vogels dat bekoort ontwaakt langzaam de dag uit de nacht en de aarde zich laat strelen door het prille ochtendlicht vertederend…

Wandeling aan zee Ik kijk achterom naar jouw kleine voetstappen in het natte zand vertedering treft mijn hart in een verstild ogenblik.…

Hij schuift haar stoel onhandig aan, met een vertederende lach ze drinken koffie en genieten zichtbaar, van hun oude dag. Hij knoeit, zij kijkt hem even met gespeelde boosheid aan en poetst het vlekje van zijn das, hij laat haar maar begaan.…

als het jou bevangt zomaar niet bedacht of gehoopt één moment zo’n blik verzint het geweest zijn nooit ach wij passen ons aan vrijen openlijk enkel jij en ik in het hoofd lief de herfst gevallen in kleuren waarvan jij vergeten was zo werkt chemie tekent de schoonheid tekent het jou welk oog billijkt verliefdheid één passie één vertedering…

is de herkenning die ik van binnen bewaar hoe schilder ik intiem ontwaken het dansen van nevel over een meer of het knisperen van gevallen bladeren als ik ze met mijn voeten bezeer waar ook nog het herfstfruit in eikels gegoten in grote getale mede de grond bedekken het duiden zou toch de aardse weelde beknotten en mij uit een droom van vertedering…

is zacht en dwalend in hunkering zo intens is onze schemervreugde in de dwaalnacht van onze keuze misschien de schaduw van het lijfzuchten van duister het stille herademen van verwerken van verdriet doet ons troosten in de liefdesnacht met de intieme hunkering van een levensgroot genot samen, maanlicht ondervonden met de intense vertedering…

nog steeds, en dat voelt als eeuwig, messcherp op mijn bezielde huid staan beschermen al dat in mij ademt tegen de wereld in het buiten het kan ook zijn dat mijn profane tabernakel het licht verbant als geblindeerde ruiten mijn handen grijpen naast de doorgaande beweging of zie ik niet dat de wind mij draagt met sprakeloze vertedering…

ik raak bezwangerd door de lucht van het donzig groene veld in mij groeit weer de vreugde als de lente over pril leven vertelt hoor vogels hun liedjes fluiten, voel hoe lammetjes in de wei ons zo vertederend bewerken en wij hen opgetogen in onze blijde harten sluiten het is lente, het is weer lente roep het van de daken…

kortere naam ken ik niet nooit vader ooit eens papa tederheid was verborgen langzaam verzachtende vader wel eens tranen in je ogen druppels van tederheid zorgzame grijze oude man meer dan zestig jaar met de liefste vrouw moeder lieve man achter een schild na je eenzame dood kun je nog zo vertederen wordt je late humor en liefde…

medicijnen en alcohol aan boord de zee blijft vrijwillig in het verdrinken jouw wanhoopstem wordt niet gehoord jouw glimlach speelt de clown met zinloze ironie, onvermoeibaar sarcasme betreedt de loodzware oevers van jouw zijn een okselaap, een pepernoot, een frisse mies een kudde bonte geiten en een hangbuikzwijn het zijn allemaal vertederende…

Als waarheid doorzichtig beginnen eerste zonnestralen aan het ontbijt op aardse gronden mist stijgt van de ronde vijver lijkt boven een spiegel te hangen verstillend in een droom gevangen Een mystieke witte vlinder danst voorzichtig in het ochtendlicht intensief om gedachten te vertederen een vrolijke balletles in de ijle lucht glimlach…

Verliefde duiven koeren in de bloemen: "Broeders en zusters, wie is nu de bruid, Die als Jehovah met geen naam te noemen, Slechts in vertedering wordt aangeduid?" En in het hoog gewirwar van de palmen Vlechten zij haastig en bedeesd het bed, Uit een gevonden keur van zachte halmen En gouden spijlen in elkaar gezet.…

Haast onhoorbaar klinkt haar lied van onbevangen jong, vertederend mooi en wat verliefd. Een heel klein beetje maar tot aan het kuiltje in haar wangen als een glimlach zacht haar lippen streelt. Ze is de lente net voorbij, de zomer wenkt volwassenheid. Al heeft ze nog wat tijd voor ze haar vleugels spreiden zal.…

Opnieuw zwerfkat uit asiel gehaald; onschuldig dankbaar Ratje Doetje vertederend aanhankelijk jong speels dus reeds verwend katje. Mellieke, vergeef me - kon je niet meer helpen, bloed niet te stelpen - Ziel gebroken en het hart verscheurd, aangespoelde schelpen.…

duizendschonen uit mijn dromen jouw passen lijken bloemen te verrassen in groen blad een vogelparadijs de beek is helder en het water klatert smelt kristallen ijs we dansen op het mos, de zon breekt door en maakt de sluiers even los met warme zachte handen we wervelen roze-rood, geen bloot maar zie het blozen van de huid die zich vertederend…

Je bent je er zelf niet van bewust, maar je schenkt mij een vertederende rust. In jou vind ik een vriend, een veelkleurige aanwezigheid. Ook al vind je jezelf maar een gewoon mens, Voor mij ben je . . . EEN PRACHTMENS…

jij die sinds kort het vrouwenlijf ontdekt hebt en die nu weet hoe zulke dingen gaan je ligt naast me en ik voel de strakke spieren van je perfect geschapen slanke jongenslijf dat door mijn lippen teder wordt geliefkoosd je vlakke buik die ik voorzichtig wrijf m'n vingers maken cirkels rond je navel je geeft je aan mij over en je lacht vertederend…

het praten kwam later jaren na het lopen op wankele beentjes die dag nadat jij me droeg op schouders van liefde aarzelende woordjes om jou te roemen man van mijn wereld toen nog vol ontroering in een wereld vol liefde droeg jij een kind op wolken dromen voorbij de horizon fier en trots die lach bij elke vertederende blik geschonken…

beslaan vandaag ogen wijd open en gedachten gespitst op de verte de nacht versloeg mij niet, ze is een bondgenoot gaat niet voorbij want schemerhanden strelen nog heel even, omdat dromen nu geen afscheid nemen het venster biedt zicht op de toekomst, vingerafdruk van verleden tijd al weggevaagd, alles heeft een reden zal telkens verwonderen, vertederen…

gelukkig maar, je snapt die ophef niet je weet van niets, je bent nog veel te klein en ligt daar maar, vertederend en fijn je slaapt en drinkt of huilt het hoogste lied vandaag geboren: Fatimah, Margriet Mohamed, Carmen, Aafke, Sven, Martijn die allemaal ook koningskind’ren zijn als jij prinses, een leven in ’t verschiet en waar de wieg…

bedoeld als vertederend, is zeer vernederend. Een waardige oude dag , wordt zo om zeep gebracht. ---------------------------------- Ouderen ziek door betutteling Uitgegeven: 13 oktober 2008 12:38 Oudere mensen worden in verzorgingshuizen en ziekenhuizen vaak op een betuttelende en neerbuigende manier aangesproken.…