Alle inzendingen over verteerd

Ooit werd ik begeerd nu genegeerd Ooit voelde ik me vereerd nu zwaar bezeerd Ik heb nu geleerd ben zelfs bekeerd De liefde verleerd door pijnen verteerd Ooit geobsedeerd maar dat bleek verkeerd Daarom nu volleerd zelfs een beetje getalenteerd in het omgaan met een gebroken hart…

Het kind met donkere starende ogen, een hoofd op een lijfje tot op het bot verteerd, dat al stervend nog naar mij kijkt, als zegt het:” Och laat me maar ”. ------------…

nog langzaam rollen de witte golven papieren huisvuil voor ons uit maar het lieflijk tafereel kent een teveel ook plastic heeft zich daar bij geschaard de niet afbreekbare soorten op aard omdat zij niet verteerd worden het recyclebare heeft zijn grondstoffen behouden deelt mee in het vertrouwen van de mens om goed voedsel te…

vlinder met welvende vleugels tussen bloesemend groen dwarrelend tweelingblad in een vroege storm kom van doorschijnend porselein stof nog of niets dan in kleur gebracht lijnenspel waarmee volmaakte leegte haar signatuur zet op het tekenvel (bij een houtsnede van hokusai) --------------------------------- uit: 'Verteerde…

Als een plichtsgetrouwe onmiddellijk present Lichamelijk protest De onbehaaglijke vulling van een onverteerbare werkelijkheid Slikken moet ik Geen keuze Maar jij verteerd me Verleiding met zoetgevooisde zinnen Spokend in mijn hoofd IJersterk verzet tegen dat wat is Verlies ligt op de loer Winst onmogelijk uitgaand van tekort Bestelling…

Terug trekt de tijd terug trekt het tij terug trekt jouw liefde voor mij je stormvloed is allang gekeerd met al haar strijd tot eb ben je verteerd en kabbelt voort in eenzaamheid terug trekt de tijd terug trekt het tij terug tergend aflopend voor ons allebei…

Ik zwijg maar ... ik pas, ik word door onzekerheid verteerd. Met mijn whisky in gedachten verzonken, hang ik aan de bar, en wordt dronken ...…

de schoolpoort spuwt zijn vloed in joelzang door de straten vakantie tegemoet uitbundig, uitgelaten een meisje dat verteerd nog slentert door de gangen hoopt nog een laatste keer van hem een blik te vangen zijn lege taalleerklas een wagen sluit en start zij drukt zich tegen ’t glas met tranen in het hart ... Adieu mijnheer !…

Soms voel ik mij als verwaaid blad Door wind en regen vertrapt doornat Koud kleurloos broos en zo zwak Nerven gescheurd los van mijn tak Liggend op aarde nevelig vol vocht Nergens beschutting tegen kou en tocht Dan is het wachten tot ik zal vergaan Verzwolgen verteerd niet meer zal bestaan…

Hou me vast Laat me binnen Schemer, duisternis De onzekerheid verteerd Valse noten, Slechte muziek Kom dans Naïef, vergeten Laconiek Ik drink Veel, hard Laveloos Mooie wereld…

de lucht was zoet het licht verscheen een glans die er niet eerder was tot ik je ogen las wist dat je gebroken had met liefde in voorbije dagen mijn bitterheid verkoelde handen gaf bloemen en verpakte schande gal verteerde mijn gevoel rispte op in zure woorden ik had verloren wat geëigend was dat merkte ik veel later…

De zwarte vogel ligt ontveld op je gepigmenteerde rug je perzikhuid is afgepeld je schouderbladen voelen stug wat jou optuigt als versiering maakt mijn betraande ogen blind nu je bedelt om een piercing verlies ik mijn onschuldig kind vul mij in je inktpatronen zodra je wordt getatoeërd laat me eeuwig in je wonen tot mijn doodskop is verteerd…

zonder verweer is de mantel afgeworpen het boek tot papier aangevreten de verf tot olie verteerd aarde afgegraven tot het skelet van een schim zwarter dan, verlaten van door aangetast ontwijken ontdaan in onbedekte termen zonder weerwoord hoor ik mijn woorden zeggen luister naar stil zwijgen en blijven onbewandelde wegen onaangeroerd…

Verteerd worden en verteren. Uw lijf en leden zullen eens vergaan. Stof tot stof. As tot as. Als mest zult u wederkeren. Uit mest bent u ontstaan. Verteerbare schrijvers hebben gewoon geluk. Wat zij schrijven en lezers willen lezen, blijft onsterfelijk bestaan.…

als los zand door gespreide vingers ontglipt mijn leven telkens weer zoals ik gisteren nog hoopte zo kan ik het niet meer mijn ziel zo overhoop gesmeten zo uit mijn lichaam weggerukt zoals ik gisteren nog liefhad ga ik nu onder pijn gebukt mijn lijf verteerd door smeulend vuur vol littekens en wonden waar ik gisteren nog trots op was…

Het vreemde vuur dat meer dan die muur verteerde in luttele minuten, ontbeerde de stad alles wat zij liefhad. Het was in mei Dat het brandend hart duizend doden stierf.…

Je verbleekt, kruipt langzaam weg uit de anekdotes en de foto's die overblijven voor vreemden, later ook nog ontdaan van onze herinneringen alles verteerd tot iets anders jij en wij opgelost in nieuwe levens met hun eigen verhalen waarin wij zachtjes fluisteren eeuwig zullen we fluisteren in het voorouderlijke koor van de menselijke…

Ze belichaamt het huis dat haar bewoont van binnen uit verteerd de kamers altijd leeg dragen de sporen niet van onverwacht bezoek Het knaagt aan haar zodat ze 's avonds de treden van de trap doet kraken en troost vindt in zijn echo Soms laat ze de deur op een kier het licht nog even aan voor de kinderen in haar hoofd ze weet dat ze…

we kruipen richting wintertijd de grote inkeer kan beginnen buiten vallen bladeren alles wordt opnieuw verteerd het extra uur wordt teruggegeven opeens lijken de nachten lang kom, luister naar verhalen warm elkaar bij aangestoken haard rode wijn wacht ons bij het vuur waar wij levensnoten kraken…

Want de stilte lieten ze waken zolang ik niets uitdoofde in de vluchtende kou waar ik mijn eenzame geluk weer mocht vinden dat leeg en verteerd niet meer dan een cocon van mijn vorig leven was.…

De regen valt Een sobere symfonie Een bloedend hart Als verwelkte rozen Het sombere hart In de regen De wind waait Een lichte bries Een somber akkoord Een sobere melodie Het schrijnende hart Dan de wind Het is koud Het hart kreunt Een smeulend vuur De liefde verteerd De dichter verkleumd De regen De wind De koude De storm…

door de mand de romanticus met zijn mes in die bebloede hand en de eeuwige trouw blank als room zo lek gestoken door het heilig vuur dat hem zo verteerd en tenslotte gek gemaakt dromen zo bedrog zo cel voor levenslang te merrie elke nacht uitgespuwde mens zonder plek voor twee een liefde weggegooid door wat afwijkt tussen twee gespleten…

loeiend heet er branden engelen in de rook waar ik de namen niet van weet ze spoken door mijn geest het was richten op gezichten om de laatste blik te missen voor de kogel floot en insloeg met een niet te missen dood kan hun stemmen niet vergeten ze knagen aan geweten stook de vuren gloeiend heet menselijk leed wordt snel verteerd…

Muren die hemelhoog marcheren Onbereikbaar voor mijn ladder Toch maak ik sprongen Maar val steeds dieper terug Wanneer zal ik het leren Spouwankers dringen door de voegen Ik lees de jaren in het roest De gebakken stenen door de tijd verteerd Begreep ik maar hoe het moest Het kozijn evenaart mijn houding Gebogen en weerbarstig Woordeloos…

Een hoofd fraai bekroond met ravissant haar ruggelings neerstromend richting fijne taille Zal als doodskop het langst duren Een trotse venus die gereserveerd sensueel zelfverzekerd zichzelf en haar buurt opfleurt Wordt eens door vuur of wormen verteerd In elk natuurlijk virtuoos gemodelleerd lijf, al eonenlang beloftes van schoonheid en…

Dwarrelend als een verdord blad in de wind Is dit het moment dat ik mij zelf terug vind Lig ik kleurloos droog op mijn oude matras Reeds afgestorven alsof ik er nimmer was Laat mij de rust het enige wat ik u vraag Laat mij verteerd liggen door insecten belaagd Zo ik rottend verdroogd tot as ben wedergekeerd Heb ik niets maar dan ook niets…

Van mijn geboortegrond heb ik veel geleerd, overal Hooghoudt, bij armoede en rijkdom, de hang naar wijsheid heeft mijn ziel verteerd, mijn hoofd en rug staan krom.…

ontdaan van kledij ontdaan van huid ontdaan van schuld sta ik voor u naakt puur mijn levenslicht stroom vrij uit kwetsbaar maar sterker dan verwacht mijn sterrenstof droom verteerd al heel het heelal implodeert in mijn hoofd explodeert in mijn licht alles aanrakend dwars door basalt kom ik tot jou wij vervagen lossen op verder…

De boze man onder je bed is verjaagd Er kan je niets meer gebeuren Nooit meer in je leven treuren Niet meer door angsten geplaagd Het boze wordt altijd door het goede verteerd Je ogen fluisteren je heldere werkelijkheid Het aloude verhaal gevormd door kindeerlijkheid Door beschermengelen zorgvuldig beheerd Kon ik maar terug naar mijn eigen…

Het nachtgetij ligt als mozaïek te straten in de nacht, ‘k dacht dat ik niet mank was geboren maar toch lispel ik zoals het kreukelhout door de wind wordt geteisterd ‘k ben niet bang om mijn ogen te sluiten en het krakend beuken te horen braken van het vuur waardoor het wordt verteerd neen, het einde van de wereld kent geen vorm die…