Alle inzendingen over vertwijfeld

zie ik een lach een hand die wijst en donkere ogen die dieper veel dieper kijken naar misschien spreek maar niet meer van later wanneer lange dagen gevuld zijn met dan, toen en ooit maar nooit met nooit…

Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk Wil die ontdoen van alle slik en slijk Dat is van ieder hier de grootste wens Draag hem terwijl hij slaapt voorbij de grens Geef daarmee van uw Licht en Liefde blijk Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk De hunker is onhoudbaar en…

door de bomen naar de hemel starend vertwijfeld raken of waarheid bevrijdend zou werken omdat velen voelen hoe vreselijk beangstigend het is om midden het weten verdwaald te raken…

hij stroopt zijn mouwen op neemt een slok bier neemt een haal, van zijn sigaret neemt nog een slok bier neemt nog een haal, van zijn sigaret en wederom een slok bier en wederom een haal, van zijn sigaret dan stroopt hij ze weer op, de omlaag gezakte mouwen en schiet, meedogenloos scherp met 280 tekens, zijn digitale vijanden aan gort…

zoveel meer dan liefde geven kan is niets meer dan lucht je kunt omkeren vertwijfeld blijven staan het is je echt gebeurd maar nu is het te laat…

Vanaf een stip in de polygoon echoot vertwijfeld een ijle toon wij zijn de kroon wij zijn de kroon wij zijn de kroon…

Een vertwijfelde dichter uit Heeg bleef maar kneden aan zijn woordendeeg maar het gehaspel bleef een misbaksel zodat hij ten einde raad maar zweeg…

Toen het spel ernst werd bleken de spelregels plots heel anders te zijn Vertwijfeld kijkt zij naar alle losse eindjes het eind is nog zoek…

Niet vaak schoon ik mijn kamer - Nu toevallig toch en toen vond ik je haar een lange, blond of bruin, dat zie ik niet ik stuur je hem met wat verwarde woorden over 'het beste zo' en een vertwijfeld koud matras.…

Verbannen en vergeten tussen ijskristallen muren Vertwijfeld warmend aan gedoofde vuren Broos, toch onbreekbaar ...dit bevroren hart Hoop, neemt afscheid ...als de nacht verstard…

monsterlijke klauwen slaat het onbestrijdbaar beest dieper in het weerloos vlees machteloos staan wij terzijde vragen ons vertwijfeld af: en waar is God verdomme?…

Woestijnroute Vertwijfeld loop ik door, Door de hitte van de woestenij Mijn schaduw achtervolgt me, de zon brandt op m’n rug Moet ik teruglopen, Naar de plek van mijn bestaan Of moet ik doorgaan En het risico nemen om van de hitte te vergaan….…

De kraan gaat dicht en de wereld gaat open vertwijfelde benen dragen hun lot De wereld waarin dat lot werd begrepen die zit weer voor enige uren op slot…

op mijn vertwijfelde ‘waarom overkomt dit jou?’ Je kruk tikte als een klok op de stoep in plaats van de voetstap van je linkerbeen dat al was gevallen in jouw ongelijke strijd tegen ongeremde celgroei…

vertwijfelde ogen het kiezen breekt haar hart geliefd is zij door velen slechts één verovert haar zacht geboren voor de nacht omgeven door dromen liefde is haar tranen één voor één gelaten…

aan het einde van de tunnel doemen de roltrappen op als reusachtige zuilen die dansen op hun houterige cadans wanneer er weer een trap de andere verschuift met het vertwijfelde gekraak van leeftijd en de gouden melodie van volhouden als een monument…

wederom raakt zij jou alleen ditmaal met zuivere tonen tot het diepst binnenin zomaar onverwacht staat hij daar geraakt geroerd vertwijfeld verstild in een tijd die hopeloos achteruit draait…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

Maria bleef volharden 'ik ben maagd, die deugd is mij door niemand ooit ontnomen' 'maar hoe in Godsnaam kon dat kind dan komen' heeft Jozef zich vertwijfeld afgevraagd hij bad de hemel 'noem mij toch de dader' maar kon het niet geloven: 'God de Vader?'…

woord voor woord schrijft hij in kleuren emoties vloeien uit zijn pen in geuren aan de rand van een notitieblok trommelen vertwijfeld vingers woord voor woord schrijft hij emoties vloeien uit zijn pen en weet niet wat te zeggen…

zacht klonk de teleurstelling in haar stem handen waaierden nog mogelijkheden in een vertwijfeld pogen nog was de weerstand niet gebroken na het verloren spel begrijpen was er altijd wel maar overgave was niet te dragen toch zal ze ooit slagen al moet ze daarvoor dwars door de hel…

Zoals een bliksemstraal in één oogwenk kan vernietigen, zo verschrompelde jij mijn hart en maakte mij vertwijfeld over de sterkte van mijn kracht.…

Wij raken van de regen in de drop Zodat ik mij vertwijfeld af ga vragen: Hoe komt het toch dat al die wolken braken En wie zal die gebroken wolken maken?…

dat ene woord, die metafoor steeds weer benadering vertwijfeld zuchten zij en smachten verdrinken onmacht in de kroeg zoeken, zwoegen, schrappen, zagen soms een kus van Muzemond…

Dwangmatig bijna Check ik mezelf Soms voel ik Afschuw soms Ben ik berustend soms wat Vertwijfeld maar vaker zoek ik hoopvol gestemd bevestiging op de volgende vraag Misschien valt het wel mee vandaag?…

het striemt, knelt en schrijnt vertwijfeld zet ze thee doet ze de was, gaat ze naar de wc krakkemikkige knie, bandage volgelopen enkels, ellendige bagage oud en wijs gerimpeld en grijs weet ze dat de pijn niet meer verdwijnt…

Niet eens het niets of de leegte is als taal of als mens tot mij gekomen in een vorm zonder afscheid of begroeting tijdens de nacht en in het wachten onhoorbaar maar opgemerkt in aantoonbare onschuld niet bodemloos of torenhoog maar horizontaal als oneindige verte vertwijfeld weggebleven door in mijn hoofd te zwijgen.…

Gisteren werden lintjes uitgedeeld En ik zit me vertwijfeld af te vragen Waarom ik elk jaar over word geslagen Terwijl ik vorm geef aan uw wereldbeeld In versjes die tot helder inzicht leiden Waarschijnlijk ben ik toch wat te bescheiden.…

‘At breakfast’ las hij alles, woord voor woord, En riep vertwijfeld hardop uit: ‘Oh, Lord!’…

Vertwijfeld maar destructief banen ze zich een weg doorheen mijn masker van uiterlijke schijn. Bereiken het diepste van mijn wezen en schokken me met de waarheid, maar valse schoonheid herneemt snel zijn plaats.…