Alle inzendingen over verwateren

als woorden niet langer meer woorden zijn maar enkel nog schaduw van wat ooit is geweest, als de pit is verdwenen enkel de lege schaal nog rest schort er dan niets aan de geest? als een ja verwatert tot een ja-maar, of nog erger tot een ik weet het nog niet of laat maar voor mij is dat al heel lang voorbij! droogt dan de bron…

figuren waken op het terras sirenes vormen achtergrond waxinelichtjes wakkeren bier en wijn verwateren vrouwenlucht en mannenzweet temperen gesprekken snel de wegen tot zoete verleiding waar het orakel langzaam zwijgt…

vanochtend mochten wij nog eenmaal de dag vertalen, in volle vlucht, adem achter glas nee, regen doen verwateren tot vergezicht dit bracht ogenschijnlijk geen geluid voort of een gat in geschiedenis, irritanter dan een vlieg pas morgen zullen wij blijken te hebben bestaan…

Je ruikt naar zout en kust duikt zandzomergeur op waar duin avondroze sluipend laat verbranden tussen roekeloos gedonder en schichtig scherp licht balsemen vochtige druppels strak gespannen spieren jouw lijf lijkt af en de zeespiegel laat de vraag hoe mooi kun je zijn verwateren…

je vijvert in rimpelloze rust kaatst hemel haar eigen blauwdruk terug waar beken jou in oorsprong vullen met jeugd en speels onstuimig zijn neem jij hen in bescherming en leidt ze door verwateren naar eigen veiligheid aan jouw boezem is het heerlijk laven voordat zij zich op weg naar zee gaan wagen…

heden schuiven nachten voor de zon verstijven gordijnen tot mummies bleekt euvel licht tot vale hapering verteren magen het dagelijks brood verwateren straatstenen tot knarsen onder haastige zolen van onbestemde spoed volgzaam zwijgen vogels, zaaien ochtenden in blijvende herinnering en wordt het stil rond de oren…

je beloofde me regen in onverwachte buien druppelende neerslag tot ik zou verwateren schrijnende striemen tekenen mijn wangen doorweekte draden omsluiten mijn huid maar mijn ogen zien slechts het zilver van de talrijke mooie parels die zich aaneensluiten tot een schitterende plas en mijn zongerijpte lach tekent daar een regenboog…

wat is tenslotte nog het nut de raadsels van je leven te ontrafelen ze lijken vluchtig teruggebracht tot flarden van of losse eindjes van geluk en overmoed te lang geleden vragen en geheimen ook weinig anders dan verwatering van je verwondering over beloften zonder einde en liefdes opgegaan in rook maar beelden en geluiden blijven de…

ik verwater er klinken geen klaterende spitsvondigheden meer kleuren roepen tevergeefs om het dansante gaan ik blijf gewoon staan in het kijken kan ik nog enkel vergelijken met vroegere decors de innoverende details ontgaan mij raken niet meer aan mijn vitaliteit waar ik eerder de werkelijkheid beleefde in speelse dromen…

sinds dagen verkleuren inkt uit fotolijsten wegsijpelt uitzicht zienderogen vervaagd wordt de wereld kleiner blijkt het bankje bij de plas verdwenen evenals de bomen aan de overkant waar vreemde mensen al pratend bloemen brengen betalen ze de koetsier met gelijke munt die hen op een dwaalspoor zette verwateren stille gedachten…

o een eeuwigheid van wachten ligt in mijn verschiet te schateren terwijl wij goedertierenheid plachten lijkt de persoon te verwateren de ontkende kant van mijn geest gaat een eenzame weg terug de ongewaardeerde vergezichten overtuigen hem vlug...…

maar geef me een passende jas met een sluiting die me ruimte laat vrijuit te inhaleren als in een vallei ongerept en uitgestrekt waar ik mag struikelen over stenen die uiteindelijk treden blijken te zijn naar de verheldering van zuivere vocalen die me als een bergstroom accompagneren zonder ooit te verwateren daar, op nog nooit…

zeeën vol kleuren verwateren langzaam aan blote voeten waar vroeger geuren golfden kabbelen nu vruchten in beginsel ooit zwermde wind zacht zoemende bijen langs iedere weide waar licht voor snelle groei heeft gestaan zet warmte de oogst dik aan zon zee en land volgen zonder ingreep van mensen nog steeds zijn scheppende hand…

we hebben rotsen gebroken gestapeld als stenen rond de bron die we vonden een kleine oase waarin we elkaar zonder woorden verstonden in de bloemen die bloeiden ja we groeiden jij kleurde je eigen bestaan ik geurde het komen en gaan van seizoenen nooit zal de bron droog kunnen vallen onze zorgen verwateren en klateren de…

Draaierig verwateren dromerige belevingen in mijn utopie terwijl jij mij hypnotiseert door cirkels van mijn traan. Je danst met het beeld in de deining als een fata morgana waardoor wij weer even naast elkaar aan de waterkant staan.…

maar geef me een passende jas met een sluiting die ruimte laat vrijuit te inhaleren toon me jouw vallei ongerept en uitgestrekt waar ik mag struikelen over stenen die uiteindelijk treden blijken te zijn naar de verheldering van zuivere vocalen die me als een bergstroom blijven begeleiden zonder ooit te verwateren daar, op nauwelijks…

Zijn leven afgehaakt maar er is iets gebleven dat hij bestrijdt uit alle macht misschien het zien zonder gevoel ellende om hem heen geen onderscheid vriend of vijand geplet, vernederd uiteengerukt verminkt, vermist details verwateren eindeloos gebons verwrongen gedachten eenzame nachten herstel onmogelijk een wrak zonder toekomst…

Een druppel valt uit mijn linkeroog Met veel kabaal op het laatste woord De inkt was droog, is nu weer nat Nog nooit zoveel verdriet gehad De letters verwateren, worden één Het sentiment smelt tot een blauwe vlek Het papier wordt zacht, een gat, een lek Het laatste woord verdwijnt, verdween Het zielige einde van dit rijmsel Is geblust,…

slingerende IJssel rust ik op een platte steen het water kabbelt kalmerend bepaalt ook haar eigen koers ik luister naar de watertaal kijk onder de oppervlakte en denk hoe diep kan iemand zinken -of heet het misschien schuilen- de zon dwaalt over de stroming ik warm me aan haar inzicht raak de spiegel met mijn handen en zie verblinding verwateren…

Maar naar verluidt verwater jij nog niet en ziet alles er nog ‘best goed’ uit.…

De stedelijke grenzen verwateren, verdwijnen uit het zicht, door planologen in het groen uitgeslagen hart met meer ruimte op het oog dan gewenste stilte verdelen ze de laatste klanken, in vogelvlucht door de bijna uitgeklonken weelde van weiden en water.…

licht te kennen wilde bij je zijn zag teveel om snel aan je te wennen verwarde nu en virtueel ik wil weer spelen met je in de wereld van je hoofd wil de toekomst delen met een hart dat mij gelooft jij kleurt mijn hemel met een blauwe veeg ik blaas je pluizen leeg we doen een wens voor twee ik neem jou en jij neemt mij en we verwateren…

Een steen werp je weg het is een rare bizarre vreemde weg het is de tijd die niet bestaat en ik, die te vaak slaapt Een keltisch natuurfenomeen zegt gewoon laat ze (zij zijn niet 1) verwateren in de aarde vergaan dan kijken wij samen nooit niet naar een volle maan En nooit naar een vol bestaan Draag een kruis op u schouder…

De lucht is zwaar, links en rechts trappen trouw de cirkels rond, een kleurloze tijdlijn van een verwaterend spoor. Lief en leed doorkruisen mijn gedachten, terwijl de raderen kraken spint het garen: maar ik ben, ik besta! Nu is hier op dit coördinaat ik pluk ook deze dag, ik wil helemaal niet wachten. De zon schijnt ook vandaag!…

In haar vergeten momenten verwateren de beelden en verdampen in een traan terugblik naar haar oeroude zielsbestaan...…

toch vind ik jou in de verwatering van mijn toekomst in het meer van verlangen overbrug ik de afstand, met het wrakhout van berouw zocht ik jou… deinend in het eeuwige moment van onze herinnering…

Verwateren zij het leven van nu spoelen hen weg of doen verzuipen Het onbezonnen mooie als eens een stralend kind met een zak vol kleuren en ogen vol vertrouwen die de wereld om haar heen deed kneden van klei Dan volgen doffe fletse knallen en koper gefluit die dompig gaten slaan in het zelfde gestrekte veld Waar het spoelwater stopt en…

Mijn kunstgebit ligt 's nachts te verwateren met een XTC-pil en laudanumdruppels. Na een shot heroïne in mijn aorta ben ik echt niet voor achten wakker om het journaal clean te bezien. Kijk dan, ik kan je opa zijn, ik ben een wandelend scelet. Grijp je buurjongen maar.…

Kijkend naar Holland zie ik nog steeds dezelfde soort regenten dat nog altijd slecht luistert zelf bepaalt wat ze doen met onze centen negeert wat het volk ze influistert immer zelf vol overtuiging besluiten steeds dezelfde samenklonterende kliek die dat wat mensen als wens uiten wegvagen – nog net zo ziek Kijkend naar Holland zie ik verwaterende…

nogal handig sleutel vergeten gisteren deden heden doen goed pensioen visionair literair theatraal tralies kolder kolibrie polder polderen dollen afbrokkelen rokkenjager nulpunt duizendpoot avondrood koorddanser kousenband sereen obsceen luchtvochtigheid eenzaamheid dralen verdwalen verwateren tranendal waterval vallen opstaan ontdaan…