Alle inzendingen over verwondering / bewijs / vondst

Wij kunnen ons zo verwonderen Heer Om de schitterende natuur ons gegeven We mogen daar zo veel moois aan beleven Het imponeert ons steeds maar weer. Alles wat U geschapen heb is zo wonderlijk De Mensen, de dieren, de prachtige bloemen Wonderlijk , het is te veel om op te noemen Alles blijft zoals het is, mooi en onveranderlijk.…

Waren wij samen hier niet eerder? Zeggen, dat je eenzaam bent is een verwijt aan de ander Eerst van jezelf leren houden We gaan nu de diepte in Jij wordt geregeerd door algoritmen en angst Nu afstand nemen om naar jezelf te kijken Bij deze een levensveranderend inzichtje Mijn hersenen hebben je geparkeerd bij de? Dit moet gehoord worden…

jij daar mens die me verwonderd waar ik me mee verbonden voel met adem die ik herken als van mij dezelfde adem die tot leven liefde geluk blaast nabij wanneer alleen de nacht nog over is strelende handen een bloemenspoor met ochtendgroet een melodie besloten in de ziel bij snarenspel gezongen dat de deur opent…

om ons mee te verwonderen…

Bij die zonsopgang, zaterdag, gezien, met verrekijker turend naar de maan: een fraai verlichte bergkam, bovenaan. Uniek gebied, klein wonder buitendien. En voor de fakefreaks: aliens zijn daar druk in de weer met ufo’s. Heus, echt waar!…

Lente "Springmadam" botjes in het struikgewas kriebelige buiken…

Wanneer ik vroeg in de morgen een opkomende zon aanvoel die met haar pril licht en warmte stad en land zullen innemen tegelijk neem ik tijd om de ontwakende natuur gewaar te worden en waar te nemen bij de overburen. De gezonde boom vol kracht en wijsheid van waar bladeren beginnen al te ritselen bij minste zuchtje wind terwijl een nabije…

bij thuiskomst zie ik de foto van de dag waarop wij zo gelukkig waren elkaar het Ja-woord gaven mijn zoon, het levende bewijs van wat eens liefde was prijkt deze foto in zijn kamer, als ' bewijs ' nu rest er niets dan verbittering onder 'n dikke laag stof…

Ik kan nauwelijks nog dichten omdat de allermooiste woorden die ik tover uit mijn dichterspet bij voorbaat door dat wat jouw liefde mij ingeeft in de schaduw worden gezet Jouw liefde valt niet te verwoorden het is geen vondst van verliefde woorden van vier regels die twee keer rijmen maar een vondst van diepe gevoelens het delen van elkaars…

ja hoor, mijn God bestaat wie anders laat de melkweg dansen in de grijze Zuiderzee? en waar komt plots die zwaan die rare witte zwaan vandaan? ze peddelt langs gezonken dromen over de golfjes van het meer en meer en meer mijn blik voorbij ze wuift naar me die waterzwaan met haar luie linkerpootje dat ligt te zonnen op haar rug links?…

Zit daar nog steeds mee met dat 'vergrijpen om' met 'aan' handtastelijk aanvallen zich wederrechtelijk trachten toe te eigenen Walgelijk ontroerend hoe jij de nostalgie weet te wekken af te doen als niemandalletje dat niemand anders kan op je hoofd gaat staan je laat verwonderen hoe zwaartekracht je jurk overvalt mijn stem die spreekt…

De nacht. Overhuifd met nacht. En verder niks dan hemel. Ik heb in duizend ogen de maan gezien maar nooit de zon zien doven. IJzer duidt leven op exoplaneten.…

iemand ademt zacht onder het witte linnen gehavend onder een deinende kalme zee traag strijkt iemand het verlangen glad ziet waar iemand schipbreuk leed iemand valt met de grote vlakte samen ademt zacht onder geweven vlas…

De filosoof had nagedacht, Langdurig, zonder een oplossing te vinden, en keek met verwarde ogen naar de wereld. Vroeg zich af: Wie ben ik? Een mens, verloren in de wereld, homo sapiens zonder bestemming. Darwin had zijn tanden gezet, in de betovering van het leven: Wie ben ik? Als er een vraag was die altijd zou moeten worden gesteld…

Telkens weer kijk ik met verwondering hoe de opkomende zon met haar nog zwakke stralen de dag teder wakker kust en met ontroering luister ik naar de gevederde vrienden die hun liefdeslied oorstrelend zingen in de prille morgen zo geniet ik van de schoonheid van een nieuwe dag in serene rust en zonder zorgen…

de subtiele trekken van een indruk geschapen uit de houding van wie je kan zijn vrouw, man, mens de wens gezien te worden door de ogen van verwondering, tijdloos kijkend langs plooien van nu en van wat verleden was morgen kijkt de wereld anders morgen valt een oude jas van nieuwe schouders…

verhullen gaat niet meer ouder en wijzer weet ik nu de wegen naar jouw hart geen nieuwe drempels meer of stroeve hindernissen geen uitvlucht, zijweg of verlaat excuus nee, tot een weerzien komt het niet hooguit nog tot verwondering en hoe ik in gedachten toch nog struikel…

ik zie een zwaluw boven mij dartelend in de wolkenloze lucht blij en onbekommerd onbewust vermaak en ik wetend van mijn denken in verhevenheid volg verwonderd zijn ballet hij lacht mij toe grotesk meewarig ik zie een zwaluw boven mij…

er werd een kindje in mijn hand gelegd, zijn haren goud zijn lach verweven met de mijne schier beslecht, met al dat fijne van een pasgeboren dag alles mag opeens nu bruikleen in mijn vingers snijdt want straks als hij weer weg is, voel ik spijt en ongeduld wonderlijk, hoe liefde thans mijn lach verguldt gehuld nog, in zijn vroege…

Het leven is een jongleren tussen goed en ook slecht tussen onwaar en terecht een contempleren is het tussen los en gehecht tussen vrede en vecht! tussen een witte en zwarte knecht tussen een oude baard of één met stoppels, recht tussen een is-dat-de-moeite-wel-waard? of dat je pas laat je lijf eens neerlegt tussen gezond en ongezond onbevreesd…

Mijn wonderbaarlijk is tegenstrijdig, maar mij -- heeft ze altijd lief.…

Verwonderen mensen zich nog? Ze hebben zoveel -- ooit al eens gezien.…

Overpeinzing in alle Stilte zo onbegrensd en oh zo wijs Bedankt mits ik hier en daar toeschouwer mag zijn van al dat bewijs. Echt oneindige Dank.…

O, de bezieling, zijnde in de bezwaren anders nooit betrokken streken en schuilgelegen uitzicht te brengen vondsten fonkelend en schaars: de moeilijkheden zijn de kans der kunstenaars.…

wellicht kan de dichter dan tevreden zijn met de vondst van het gedicht…

We turen naar de sterren en planeten Of ergens in de ruimte leven is Wie weet naar onze eigen beeltenis Want buitenaards, we zijn ervan bezeten En na die vondst verzinnen we technieken Om daar de boel dan ook weer te verzieken.…

Er zit een mus op de grafsteen bij het oude graf van mijn vader met verwelkte bloemen en verhalen over de vondsten langs de rivier. Ik wil de mus wel leren kennen om haar te vertellen over mijn vader maar ze luistert niet vliegt weg met mijn verdriet.…

Het was het leukste Paasweekend in jaren We hebben honderd eieren beschilderd En daarna in de tuin die was verwilderd Gezocht naar goed verstopte exemplaren Helaas bleek ook dit snelsonnet een eitje En duurde de vereiste vondst een tijdje…

bewijs? uit het ongerijmde?…

Die twijfelachtige borstendokter komt er leuk mee weg, omdat de rechter in de rechtszaal zegt: bij gebrek aan bewijs is hij niet schuldig! Hoeveel borsten hadden er gezien moeten worden, zodat hij wel schuldig was bevonden?…