Alle inzendingen over verwonding

Uiteindelijk weer gevonden, zal mij nooit meer laten verwonden.…

ik wist van glas dat het doorzichtig was fragiel en breekbaar in al zijn componenten heb je verwond met transparante scherpte die diepe sporen in jouw kristal kerfde er was geen schaduw in doekjes voor het bloeden voelde mijn onmacht jou daarvoor te behoeden dacht dat glans en glitter zouden binden maar de waarheid liet zich niet…

zie je ogen afscheid nemen van de werkelijkheid zij zoeken schaduw voor even weg uit de hitte van de strijd voorbij de scherpe contrasten die al verwonden in gedachten ondanks het gestook van de felle stemmen in je hoofd om te blijven loop je langzaam naar je eigen vertrekken jij bent de baas en niet die gekken…

jouw profiel zat in mijn handen probeerde met slijpen de vorm te ijken kon de diepte niet pakken pas door hakken kreeg jij meer reliëf heb je verwond met mijn bruutheid ook later bij het polijsten kon ik de verhouding niet krijgen de trekken zijn stuurs warme zachtheid ontbreekt mijn handen hebben jouw ziel niet doen ontvlammen…

Bang dat ik mij verwonden zal, bang voor dat wat mij breken gaat. Maar ik wil er uit, ik wil rennen springen. Ik wil vooruit, ik wil nieuwe zinnen. Bonkend, zachtjes met mijn hoofd. Staar ik naar mijn witte kussens, gemaakt van het zachtste materiaal. Smachtend naar vrijheid, smachtend naar de dood.…

chaos vlaagt heftig in brekende takken lopen emoties huizenhoog op in donkere luwte ritselt vervaarlijk het blad loerend op kansen uitschietend in kracht woorden snijden als rondvliegend glas verwonden geliefden met een hysterisch gelach nog is de storm niet bedaard maar goede medicatie heeft ons de orkaan bespaard…

Als water en vuur zijn wij in staat elkaar te verwonden. Als weer en wind zijn wij afhankelijk van elkaar. Als zuurstof in de Iucht zijn wij altijd voor elkaar beschikbaar. Als Iucht en warmte zijn wij supplementair aan elkaar. Als jij en ik staan wij altijd voor elkaar klaar.…

met stotterende benen blazen wij de aftocht voorbij de mooie verhalen verdwenen we wijzer en verwond in het landschap…

bezocht de krochten van mijn geest had iemand die me leidde samen zagen we de beelden langzaam in verglijden hoopten dat het was geweest maar haakte aan bestaande scherpe kanten ze verwondden me in flanken dacht de spiegel stukgeslagen maar steeds zie ik mijn beeld opdagen die eigenwijze kop alleen met jou voelt leven niet meer…

bloeiende tulpen in de Voelitsa Mira Straat van de Vrede stille getuigen van hoe het leven hier was hoe mensen leefden het luide tjilpen van mussen in de struiken moestuin met kraters brandnetelblaren als we uit greppels kruipen huid en hart verwond dit was zo’n mooi dorp nu zou zelfs God hier bang zijn in de Vredesstraat…

mijn liefde een kleurschakering op haar palet van woorden waaruit haar penseel herinneringen opdiept die ze neerstrijkt op het doek van haar zelfbeeld niets weerhoudt mij te beminnen niet haar vlammende blik die mijn ziel schroeit niet haar treffende woorden die mijn hart verwonden ik een levenloos lichaam deinend op door liefde en bloed…

Opkomen doe ik zomaar helemaal voor niets voor de vrolijke verdrietige zieke en gezonde voor degenen die met het zwaard om vrede strijden voor hen die met één woord haar bekomen ik kom op voor Levi en Esther Mohammed en Fatima voor de Koerden en Jihadisten de IS en voor allen die ze verwonden of meeslepen in een zelfmoord…

wanneer de storm in ruste zijn wapen herlaadt de omgeving voedt met de stilte van een val grijnst dit obstakel als een tegenwind zich wederkeerig afwendt en de overwinning viert met een vleugje zonneschijn dan opeens uit het niets briest de storm over de getrouwe flanken die ons de zekerheid brachten dat zelfs de herfst zich kon verwonden…

De kloosterling in mij, verwond ontwaakt in duizend rusten. Gelijk ooit 't verleden is begonnen... Een tel, tot eeuwigheid gesponnen uit draden van geluk.…

Was het enkel de specht die het hout verwondde, zich liet gaan als was het een zonde tegen wil en schade rest niets meer dan een stervende, gedwongen tot overgave, verloren. Hoor, hoe leven verdwijnt in een geluidloze zucht en toch schreeuwend om een wonder. Zo davert de grond nog eens en weer en kunnen we de ogen sluiten.…

Mijn blikken zijn roest gestaalde hardnekkigheid verzet tegen de schijn dat krassen mij verwonden. Ik viel diep in haar en vond een tweede adem nieuw ijzer om te roesten bottende twijgen aan stam. Zij kwam nog op tijd om in liefde te geloven in metalen die smelten als hardheid ze dwingt.…

Gebroken en verwond. Tranen van verdriet. Tranen rond mijn mond. Wist dat je bij me woonde. Geborgen en gezond. Klein leven in mij. Mijn buikje zo rond. Het mocht niet lang duren. Kindje van mij. Je bent nu een vlindertje. Zo gelukkig en vrij. Ik ben je nooit vergeten. Altijd in mijn gedachten. Geen naam aan je gegeven.…

Dan zoek ik naar sporen van een weg waar ik vrij zal zijn van de oude pijn die mijn ziel zo heeft verwond.…

Het aanraken van jouw handen heeft mijn wangen alleen maar verwond. Mijn lippen drogen uit door jouw afwezige woorden. Jouw remmende oppervlakkigheid heeft mijn ogen in de verte gebroken. Blank zijn mijn tranen in jouw hardvochtige gebaren. Het zien zal ik bewaren om onze band los te laten.…

Hoe zacht was het mos onder onze voeten toen wij hand in hand het pad betraden dat ons leidde naar een land waar enkel wij de beelden van herkenden hoe warm voelde het zand waar we vol verwondering een rustplaats vonden voor verlangen zeg me lief of je dat nog weet nu de weg bevroren is en scherpe stenen ons verwonden…

Ze zuigt met haar jaren aan de oude boom en ribbelt hem eeuwig in een hard palmen van haar handen ze offert hem beetjes leven van haar vingers her en der riviertjes bloed ontgonnen in het kozen 'kruintje kruintje' wil ze liggen want hij begrijpt dat wel knoestig zinnebeeld van gerijpte verwondingen het excuus voor intimiteiten en…

Op scharlaken dwaalwegen in vergeten schaduwdalen onder de zoete avondregen klinkt de roep van nachtegalen Ach, een lied vol weemoed de pijn van een verloren waan de smart van een verwond gemoed hopeloos als een stervende zwaan Gedragen op de zuidenwind zoet geurend als haar zijden haar als haar lippen broos getint wegen gebroken dromen…

Op scharlaken dwaalwegen in vergeten schaduwdalen onder de zoete avondregen klinkt de roep van nachtegalen Ach, een lied vol weemoed de pijn van een verloren waan de smart van een verwond gemoed hopeloos als een stervende zwaan Gedragen op de zuidenwind zoet geurend als haar zijden haar als haar lippen broos getint wegen gebroken dromen…

Maar zelfs gebroken en verwond, Blijft mijn hart je teder trouw, Want in die waanzin van herinnering, In die gekte, vind ik jou.…

transparant vloeibaar en vulbaar zo van Duw maar, ik ga met je mee Je stelde geen vragen, knikte af en toe zelfs als ik loog Je lachte als ik dansend voor je uit bewoog Wanneer je op mijn snelbinders zat kroop je hand langs mijn desembrood omhoog En na iedere tel had ik het idee dat je in kleuren leeg zou stromen wanneer ik je zou verwonden…

Maanden verstreken Doch verwonden ze nog steeds De scherven van weleer Bloed dat vloeit Met een dunner wordende Structuur van het vergeten Een gekrompen hart Droogt langzaam uit in de Verzengende kilte van het niets En ik......struin Loop, vecht, ren, struikel Over mijn misvormde gedachten In mijn oren hoofd Een onvolmaakte symfonie…

Kunstmatig word ik In coma gehouden Nadat ik door het leven Gewelddadig ben aangevallen En ik overal op en in mijn Lijf verwondingen heb die Levensbedreigend kunnen blijken - Als ik na dagen, misschien maanden Van sluimeren dreig te ontwaken En het mij lukt één ooglid op te Tillen en ik de oude wereld herken Die ik van mijn…

fantomen na die spelen in de hoofden van de buren hij stookt hen op brandt ze in hun vuren en rookt ze langzaam uit het zal niet lang meer duren of angsten schreeuwen weer hysterisch hun geluid nu bonken hersens tegen wanden onbegrip de handen zijn gebonden er zijn geen scherpe kanten meer die het verdwaalde ik vandaag nog gaan verwonden…

Ik wil me wijden aan een droef sonnet Over ontroering waaraan ik heb geleden Over een ver en onvoltooid verleden En van een snaar die toen werd stilgezet Ik wil me wijden aan een boos sonnet Over een liefde die ik eens heb beleden Over een band die toen werd doorgesneden En van het ijs dat daar werd afgezet Voorbij is nu de tijd die mij verwondde…

jij bent mijn zon ik naast koelte uit de bron die we samen dolven jij lierde stenen die diepte schampten verwondde zo mijn schenen ik groef uit vergaarde buit van wateraders die lang waren verdwenen bodemde met ragfijn zand gefilterd op een naamloos strand we putten zee en zon draaien zo met hemels water het woestijnen nogmaals…