Alle inzendingen over verzen

Toen de tijden bladstil waren, lang geleen, is ze geboren, in herfststilte een bloem, die staat bleeklicht in 't vale lichtgeween, - regenen doen de wolken om haar om. Ze stond bleeklicht midden in somberheid, de lichte ogen, 't blond haar daarom gespreid, de witte handen, tranen op meen'gen tijd, een licht arm meisje dat lichthonger…

Nu is zij wedergekomen, Zoals zij vroeger placht, Met haar donkere ogen vol dromen, En met haar zonnige lach Met dat ongenaakbaar hoge, Dat over haar wezen ligt, Met die reine gloed in haar ogen, En dat dwepende aangezicht, Met die krans van lichte lokken, Om dat edele, bleke gelaat, Met de lichtend gouden gordel, Om…

O leven, zoet leven, 'k Heb u zo lief gehad, En met innig beven Uw schone lijf omvat. Nu gaat het àl verdwijnen... Maar heerlijk, ver omhoog En schoner zal verschijnen Wat mijne ziel bewoog.…

De mensen schijnen elkaar zeer te vrezen, Daar zij zich steeds maar voor elkaar versteken In woorden-weefsels, die geen hart doorbreken, En in wier schrift geen mensen-hoofd kan lezen. Zij liegen, die geen leugnaars willen wezen, En zelfs, wie moedig wil de waarheid spreken, Hij voelt de waarheid op zijn lippen…

En dit wilde ik u zeggen: Voel mijn hart! Het is het hart eens mans, zo vaak gebroken, maar toch herrezen boven ramp en smart en weer in wonderbare jeugd ontloken. 'k Heb vaak, in overmoed, het Lot getart en 't Lot heeft zich, met slag op slag, gewroken, maar 'k sta weer pal en tegen 't Lot verhard, en voel me een storm van bloed in de…

'k Zag steeds een bleke Christus, aan zijn kruis, voor al de zonden van het mensdom lijden en in 't gejoel van 't woedend volksgespuis, nog stervend zijne beulen benedijden*. Maar 'k zie hem thans, door 't buldrend stormgedruis, in volle luister op de watren schrijden, de sjacheraar verjagen uit Gods huis, de dode wekken en de slaaf bevrijden…

Zo stil moet het zijn om de dichter, dat, als in de schijn, het duizendvoudig gelichter der fantasie die in de stilte bloeit, - het schoon en rein beeld van de wereld richt er zich op - hij het hoort in het fijn ruisen der stilte. Verdichter heet hij, omdat hij bijeenbrengt en boeit het gezicht dat hij hoort in zijn oren en het…

Zwak-burgerlijk en laf-lief levend Bussum, Dat zijt een speel-vertrek voor slechte kinderen, Daarheen verwezen, wijl zij dan niet hinderen Konden de echt-grote mensen. Zeg eens, lust je 'em, Dees donderende vuist? Ik zie, je kust hem, Schijn-heilige gezichtjes en verslinderen Van al wat echt in mensborst is. Kom, sust je 'em, Uw…

Er stroomt door mijn gemoed in stormend klateren Een wilde zee, waarop ik rijs en daal, - Een drup... een englen-blik, maar elke straal Danst als het springen van bezeten sateren. Ik hoor demonen uit de diepten schateren, Schel door der serafijnen rein koraal, En hel-geloei dooreen met hemel-taal Mengt zich in 't ziedende geklots…

Ik ga mijn leven in orgieën door Van vol muziek en vreugden onuitspreeklijk, Daar 'k ál smart in losbándigheid verloor, Want dít lijf en mijn trots zijn onverbreeklijk; Wijl achter me aan een óp-zich-drommend koor, Heel 't schone lijf bewegend wild en weeklijk, Luid-feestende optocht, danst en ik dans voor - O, mijn los-voetigheid is…

Hoe ver, hoe ver ik dit alles vind, het werd een spel, een lief gezeg van andere mensen, zó is het weg en vreemd van dat, wat nu begint, nu dat mijn leven zal gezonken zijn tot een ernst, die 't al beschreit en tot één grote innigheid van heenbeklagen gaan geslonken, en nauwelijks een flauwe lach gebleven is van medelijden…

Het is niet waar dat dit het zonlicht is, Gij zijt het. Dit is ook niet de wind die over ’t water blauwt, Die is zo zacht niet, Gij zijt het. Dit is ook de aarde niet, de hemel niet, Zo schoon zijn die niet, Gij zijt het.…

Ik had op de bodem mijns harten Een graf voor mijn liefde gemaakt. Ik had voor mijn dwaze gedachten Het graf van mij dode bewaakt. O droom, die ik heden droomde, Wat hebt gij mij nú gedaan? Gij liet de gedachten binnen, Die nooit mochten binnengaan! Gedachten, o valse gedachten! Toen zijt gij verraderlijk zacht In ’t duister naar binnen…

O als de zon schijnt en de aard wegkwijnt in die luister weg in 't duister, en maar scheem'rend het hoofd opheft in schaduw omloofd - treedt nader, treedt nader blankvoeten te gader te gader de voeten, de handen - de lachtande de blauwoge de blondhoge de zilverwoorden wenende, het lijnig hoofd lenende achterover omhoog in de lucht -…

Van alle dingen die de mensen wachten In aards verlangen naar gelukkig zijn, Is niets zo doelloos als 't vergeefse trachten Naar één te worden door tezaam te zijn. Bij alle vreugden die de mensen derven Is niets zo zeker als de zekerheid: Alleen te leven en alleen te sterven In eigen pijn van eigen zielenstrijd. Er peilen ogen en…

Als in de stemm'ge stad het herfst-tij weeft Zijn gouden waas over de oude grachten En onder 't gulden loof een stemming zweeft van sterven in deze oude en gouden prachten,— Dan denk ik, hoe 'k de dood graag zoude wachten Gelijk een herfstdraad die in 't goud-licht beeft En henenzweeft in de eerste koude nachten waarin alleen één zilvren stemklank…

Hoe lijkwit ligt de rechte winterlaan, Waar zwarte bomen, in verstijfd gebaar Van stroeve droefheid, strekken naar de klaar- Kristallen hemel de arme', als riepen ze aan De oktoberzon, die ze op een gouden baar, Bestrooid met rode en gele rozen, gaan Ten groeve zagen! Kon die zon weerstaan De klacht der bomen, zag zij ze even maar?…

Dees ganse weerld moest liggen op haar knieën Voor mij niet, maar voor 't Hoogre, dat in mij Niet gans zit, gans wit, maar Dat zich door mij Wil uiten, wijl 't zich wil, en dat elk biedend Wat elk klein mensje slechts verlangt, doch vrij Blijft voor zich-zelf van andren, schoon verrieden 't De meesten, daar zij zich niet voelen blij,…

Er is een vrede die uit leed geboren In 't oog van vreugde als traan van teerheid beeft, Of als een zachte glimlach glanzend zweeft Over 't gelaat dat vreugden heeft verloren. Maar nimmer zal die vrede 't leven schoren Dat schuw voor 't eigen hart in luidheid leeft, Slechts wie de moed van eigen lijden heeft Wordt tot de zaligheid…

heb ze zelf duurder dan jij betaald — Want het kost véél verzen te laten leven — Ja ééns heb ik er zellefs bij geschreid!…

Tussen twee verzen even wat stilte, zomaar.…

U schreef proefschriften vol verzen die nooit verdorden. Toch moet u - 't is te dol! - nog altijd doctor worden. P.S. Op dit kwatrijn heb ik kort moeten zwoegen. Hopelijk is het niet tot uw misnoegen. Door doctorandus Z…

Als ik nu eens een loungeroom zou beginnen Waar ik op housebeats verzen declameerde Terwijl ik thee schonk en een klant coiffeerde Kon ik wellicht de crisis overwinnen Of, hoe dan ook, eens iets verdienen aan Het povere poëtische bestaan…

ze wandelt door het lage land langs grijze rivieren waar vergetelheid in verzen samenstroomt meanderend door uitgesleten tijd buigt de wind hen heen en weer…

De Griekse dichter Sotadès (3e eeuw voor Christus) zou beroemd zijn geworden door zijn palindroom-verzen. En berucht om zijn obsceniteiten. Gelukkig zijn de sotadische verzen niet bewaard gebleven, anders had ik er hier een paar voorbeelden van gegeven.…

Tsja, u dacht wellicht, Dat al die verzen die u hier kan lezen Van Coenraedt of van wie ze mogen wezen, Ook echt door deze mensen zijn gedicht. Nou nee, mooi niet! Ik weet daar alles van. De groeten, van een dichter uit Iran.…

Hij maakte een sneeuwval overgoot haar met zon schonk gouden regen uit een waterballon dichtte zijn liefde voor haar onder het rozenbalkon zij, totaal niet gestreeld veegde zijn verzen zonder pardon in de regenton en verdronk in haar spiegelbeeld.…

Zoals daar ginds, aan stille blauwe lucht, Zilveren-zacht, de half-ontloken maan Bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht, Wier bleke bladen aan de kim vergaan, - Zó zag ik eens, in wonder-zoet genucht, Uw half-verhulde beelt'nis voor mij staan, - Dán, met een zachte glimlach en een zucht, Voor mijn verwonderde…

Een schone vastheid had hij in zijn wezen, hij ging zo zeker en vast als de wind, hij was zo stevig als een boom - een kind, wou wel graag om zijn hals dicht bij hem wezen. Van uit zijn brede hoofd, dat altijd zind' op het verheerlijkst mensenschoon, verrezen zachte stralen van goedheid - en daar in 't zwart oog was vreugd en liefde saamgelezen…

Gedoken half, in ‘t riet, half zichtbaar, deur de rieten, aanschouwen de koeien mij, die, vers uit hunne slieten en vaste veters, nu op vrije voeten gaan en, gaande, ‘s morgens vroeg, hun lange steerten slaan. Omhoge heffen zij hun hoofd en doen de stalen van ‘t omgebogen riet hun tongen nederhalen te mondewaards…