Alle inzendingen over vloeide

Op die laatste dag van mij volgde rap de laatste nacht Daarna kwam het generlei alwaar ik werd opgewacht Op die laatste dag van mij wilde men afscheid nemen Tranen vloeiden er ook bij ik kende amper problemen Op die laatste dag van mij zag ik naar ’t hemelgewelf Elkeen daar keek toch blij het is er zalig, zeg nou zelf Op die laatste…

Maar weet ge nog de snelheid van mijn trillende deeltjes (zoiets noemen ze hartslag) En weet ge nog hoeveel woorden vloeiden. Doorstreep als ge het nog eens nostalgisch wilt nalezen. Giet er als het moet een potje gitzwarte inkt over. Jij en je sterrenhemel. Ik zou zo graag een teletijdmachine hebben.…

Achter aangestaarde glasramen, Als foto’s van toen, vloeiden tranen, Jaren van levenstoneel achter de rug, Herenigd in dezelfde kerk van toen. Schrijdende voetstappen kraken de kern: Flitsen van veel samen beleefde jeugd, Het nu eeuwig missen. Achter het portaal Laten we verweesd het uitgelezen verhaal ……

heb je eerst ontkleed de laatste sluiers weggenomen je naaktheid was niet bloot je droeg onschuldig roze- rood ik zocht je ziel verwoord in ronde lijnen ik voelde kwetsbaarheid in zachte strelingen verdwijnen mijn handen raakten je met diep en warm verlangen je lippen openden maar stilte kon je woorden vangen we bewogen op muziek vloeiden…

groen was het gras bruine vlekken van bladeren rond de poten 't deerde niet dat de wind speelde blad'ren zijn speelwaar de ezel stond stram diep in het groen van het gras bruine vlekken van bladeren hij keek rond en nam zijn kwast geen pennestreek een schildersstreek de liefde in zijn hart vanuit elke hoek vloeide op het doek nat…

je verschijning was als een openbaring voor mij ik dronk je ogen en je gestalte was een streling je bewegingen vloeiden als golven tegen de branding. ik wilde je aanraken, maar het geheim moest bewaard blijven kon ik je maar zeggen, maar zou de werkelijkheid niet smalen als een dronken persoon die de bloem vertrapt.…

ze hongerde naar nieuws met een absurde betrokkenheid geeuwde en kon haar stress niet kwijt in de warmte van samengeknepen handen kortsloten vingers de spanning vloeiden ladingen af die slecht waren voor het hart daar waar beweging ooit als remedie de  nervositeit suste werd dat snel vervangen door rusten de uitsluiting komt…

gezicht te vegen toch blijven de denkrimpels intact ritmisch klap je in je handen onverstoorbaar alsof je nog daar bent, daar waar muziek nog muziek was men groot werd gebracht op de tonen der liefde nog schuilde onder moeders rokken, een spelend kind nog gewoon was, tezamen at aan grote tafels die netjes waren bedekt, en de wijn rijkelijk vloeide…

toen zag ik jou, aan elke hand een kind, jouw lichaam krachtig, jachtig in de wind van frisse zomers wijdbeens zeker stond je daar het schoolplein vloeide terug tot waar ik enkel nog jouw blik ontving ik brak in zachter lachen uit en luidkeels klopte toen mijn hart jij zag mij ook, je keek en streek een kind wat door zijn haar, het…

adem van de zee streelde het lichaam en de ziel je gaf je over met ontroering de euforie van geluksvervoering heelde door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdween de grens die ik verzon in eindeloosheid wenkte stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven daar aan de zee vloeide liefde tomeloos in een…

kenners werd getypeerd als winst voor de schavuit hun ogen spiegelden plezier zeker als de winst al op voorhand al bijna te incasseren was omdat zij het geluk al bij de staart te pakken hadden maar die liet los zoals bij een kameleon de kleur verandert als die in het nauw gedreven wordt lege handen graaiden naar de pot er vloeiden…

speelde met voeten donkere tonen opende alle registers in een uitbundig creatieve ontlading voelde mij heer en meester over de melodie beheerste alle nuances van deze muziek verdwaald in de ruimte klom het ijlste toontje omhoog en verdween in het schoonste van schip maar samen waren zij niet alleen en juist in die compositie vloeiden…

ziet de mensen onbezonnen blakeren langs de paden op stranden bij de zee stil soms kort van stof hunne spinsels ontsponnen spanning vloeide uit aderen leven gaat nu op de pof blikken koel in tassen mee werk blijft onbegonnen gedoofd zijn alle lusten in dommel wel te rusten wat water op de akkers ach boeren arme stakkers lamlendig in het…

ik zag je slanke vingers lieflijk kleuren met een kleine knip kwamen geuren een zachte wind streelde het vermoeide brein je lachte ogen zeiden nu mag jij jezelf zijn ik vloeide langs omfloerste blikken in het loslaten van ikke het is geen trance mijn zielen zijn op pad lichaam houdt de wacht in ultieme vrijheid lach ik…

Na zijn romance met Frida Kahlo Vloeide het bloed van Lev in Mexico .…

Een stagiaire werd onwel, haar tranen vloeiden Maar ik nam een wijs besluit, adieu en nu voor goed.…

met vuur me murw slaan tussen de anderen die nog ademhalen in hun dood hoe gemakkelijk zal het gaan omdat ik het lieven nooit leefde het leven niet liefde liefhebben nooit leerde het kind dat iedere dag bewoog op lege bladzijden nooit dichter bij een aai of een plekje in de zon gewoon vanzelf - sprekend - slechter uit woorden - vloeide…

Zoveel hartenbloed hier uit pennen vloeide zulk een verfijnd weven van de geest op de cadans van pulserend bewustzijn.…

Poëzie is niet zomaar een woord het vloeide voort uit poiesis het is de genesis van onze verbeeldingskracht de heilige graal van het mensenhart die de taal van ons allemaal mystieke macht schenkt en het brein doordrenkt van fantasie, hartstocht en drama De Mana van dichterlijk oraal kent geen strakke moraal en vloeit niet aflatend, universeel…

Doordrenkt drijven mijn gedachten terug naar een plek als Wateringen Naar een dag van herinneringen aan flirt en vertier waarbij de liedjes ons als muziek in de oren klonken en het bier in het vochtige gras vergoten vloeide en de massa naar testosteron en transpiratie stonk Ik verloor geenszins mijn wilde haren met krakersgloed en hanenkam…

Het slot akkoord trilt door ons lichaam, De dirigent werkte zich in het zweet, En links of rechts vloeide een traan, zo mooi, dit is iets wat ik nooit vergeet.…

Een keur aan wijnen vloeide iets te vaak, de maag kreeg meer dan waar zij ooit om vroeg. Daar stond ik dan, geheel en al ontkleed, alsook van morgenplas en -drol ontdaan -die tellen samen toch een kilo aan- schoon op de schaal, die kloek haar arbeid deed.…

boog er omheen te leiden zij maken hun ronde waar in oude tijden de Tjamme als rivier tot hier door de Dollard was teruggedrongen hooglandrunderen grazen rondom een plas waar ooit de zee-oever was tussen Beerta en Finsterwolde voorheen rolde de rivier door het wijde land tot de Punt van Reide voegde zich bij de Westerwoldse Aa vloeiden…

Hij rolde erin en met Soundgarden lag hij lange tijd op kop als grunge-musicus, de dope vloeide rijkelijk en nekte hem, maar hij rekte formidabel de treiterij van de depressie, snoof en spoot zich naar een gigantische plus, totdat de kindstem in hem zei 'De illusies zijn te zwaar!'.…

dansen tussen lange bomen doen zij, de slanke vrouwen als gewillig riet bewegen de schimmen het doet mij herinneringen beschouwen waarin de liefde groeide en bloeide tussendoor de zwaarte van de dagen hoe droeg ik een werkelijkheid die zo bovenzinnelijk vloeide doch het zicht verblindde, ik zag geen dubbele lagen toch is het tot in alle…

was tijdelijk gesloten het plaatsje kreeg bezoek van deze tijd toeristen raakten portefeuilles kwijt en lilliputters werden neergeschoten politiebusjes reden af en aan agentjes pakten kleine criminelen in minikassen was men wiet aan ’t telen moskeetjes zijn in vlammen opgegaan gevangenisjes bleken veel te klein en in de iele straatjes vloeiden…

met je stappen Het was vreemd Ik voelde me leeg en Jij lachte naar die late wandelaar die het Koud had en naar huis wilde Langzaam stopte je aan de rand van het Meer en keek rond je Niemand, alleen mijn schaduw Onopgemerkt verborgen die Probeerde te weten, te Raden waarom jij daar Stond zo stil en ik Twijfelde en zag toch Uit je ogen Vloeiden…

Inktvlek aan de hemel Uitgelopen Genoeg om de nacht te verduisteren Voor hen die omhoog kijken Rusteloos vloeide jij voort Zwarte rivier Ik rende langs de oever Steeds zag ik iets in jou Spijt droop ten slotte van je gekartelde randen Haastig gemorst, vermoedelijk In demonstratieve zorgeloosheid Zoals onze jeugd het voorschrijft Verhalen…

Zelfs de geur vloeide zich een weg door de duisternis. Nu ben je een gezicht zonder naam, een gedicht zonder titel.…

hoe klein is mijn vaas met bloemen, hoe diep wortelt mijn aarde in het bodemloze, het bodemloze van het hart de liefde en trouw in kannen en kruiken, dit komt nu zo maar in me op terwijl er net andere woorden vloeiden die meer aan scherven en dalen deden smeden… het smeden van het heren akkoord, pionnen op het verkeerde bord, smakeloos…