Alle inzendingen over voeten

mijn mond blies wolkjes in de winter ik liet het oude jaar voor wat het was dansende lichtvlekken lieten het dode achter diep boog ik voor de wind de aarde wilde me dragen mijn lichte voeten voelden de lente ze vonden ruimte in het ritme van de tijd…

de rug tegen een boom stilte droomde heel verlegen woorden bleven steken alleen handen vonden wegen aan onze voeten lag een vergezicht zich te verrijken in de regen we hadden meer dan was verwacht we zijn niet lang alleen gebleven…

Eén aandachtspuntje schiet mij nog te binnen: Of je wel bij mijn voeten wilt beginnen.”…

Eenzaamheid is een ver huis Een bemost graf, foto van een vrouw Een kalender met verjaardagen Dat tikkend klokje op de schouw De flat is comfortabel, het eten goed De verwarming staat op 20 Ik kijk uit naar het lieve meisje dat elke week mijn voeten doet…

ALOM RONDOM De stilte is de baarmoeder van niets, waar iets de ruimte betreedt als een schreeuw Iemand krijgt handen en voeten kruipt over het zwart van een vloer Er lichten sterren op en gaswolken en planeten en vormen satellieten zich nog en sturen alvast alvast voorboden van hen meteorieten…

(uit mijn zustertijd) zuster in huis zij loopt op ervaren voeten menig keer geveegd villa, rijtjeshuis of boerderij iedere keer een ander verhaal andere zorgen verpakt in ieders eigen taal voor korte of langere tijd Magda Haan…

met mijn voeten in de aarde en mijn armen wijd gespreid voel ik mij een boom van waarde een monument in eeuwigheid met de vogels op mijn handen en hun jongen op mijn kruin groeit er mos tussen mijn tanden ben ik het middelpunt van jouw tuin met mijn vingers kromgetrokken trotseer ik regen, wind en storm blijf ik sterk en onverschrokken…

Zwaaiende bomen, lachende zon kriebelend gras zo zacht als tapijt genietend van deze zomerdag drijvende wolken, fluisterende wind kabbelend water zo helder als glas geen enkel besef van tijd mijn voeten in het koele water de brandende zon op mijn huid mijn handen in het kriebelende gras bedenk ik al luisterend naar de wind en kijkend…

denkblad in lichtringen, sierstof in stormzicht, vlamflarden, fluwelen denkwee wat je handen niet kunnen vatten, dundoek over je ogen om je nog blinder te stemmen, woorden, die, uitgesproken, bruisend als natrium opgaan in het verlangen naar de heimwee die je nog nooit gevoeld hebt, naar de chromatiek van wensen bij de einder als begeerte je voeten…

Nu je voeten koud zijn geworden de wreven van je voeten, je enkels, je scheenbenen nu je de televisie uitzet en je blik langs de meubels gaat nu merk je de tocht die over de vloer trekt, die hoe lang al aan het trekken is en die je aan jezelf komt herinneren, in dit huis uit de schelp in de boekenkast wentelt het ademhalen van Triton omhoog…

de takken knakken onder mijn voeten op weg naar de plek van onze lieve zoete het botsend licht beschijnt de naakt uitgebeelde stammen in hun stille dood de ziel van verre jaagt mij hijgend op terwijl een resterend geraamte de voeten kleurt met striemende schrammen de ouderdom geraakt haast uit het menselijk lood op weg naar…

dauwtrappend proef ik het zachte serene gras onder roze voeten, tuin geruchten stil waar ik U voor de 'groene uitstraling' prijs in de kern der zaden die sprieten weelderig voort op grote schaal is de sleutelbron met eindeloos geduld die van dag tot dag voortgaat het groene gras is een lust voor het oog ook de vele meizoentjes flora is…

Zo je stilzee niet bevriest in honderdduizend ijskristallen eens bevroren alles stilzet in verloren doemenis Zo zal ik hier blijven wachten, lief tot voeten overstromen zal ik wachten tot je dooi vat zachtjes water weer laat stromen zal ik bidden tot wat God heet uit mijn eindeloos verlangen en te midden van jouw ijstijd zonnestralen voor…

Mijn voeten brengen me op paden en in landen die ik niet had kunnen raden aan kusten en op stranden, ze lopen en ze dragen mij, ze dansen met me, geven kansen aan me, ik neem foto's van mijn tenen van mijn benen. Ze vragen mij wanneer ik teveel loop, stil te staan.…

Thuis masseerde ik je vermoeide voeten, die zoveel dansen, staan, lopen, gas geven moeten en ik hield zo ontzettend veel veel van die voeten van jou.…

En ik lig aan hun voeten, roepend: “Help... help, help. “Tijd, wat denk je? Vijf minuten?” “En Geld, kan dat?“ “Hangt er vanaf hoe goed ze is verzekerd: AV-plus of AV-optimaal.” En ik lig daar maar, voor paal. Eindelijk word ik opgeheven. Lig overdwars in mijn bed. Mijn voeten op de beddenplank. De wekker is gezet.…

het is voldoende, oppert ook een klerk met kennis van zaken, zó de trappen af te kunnen dalen, éénmaal en voet na voet nauwkeurig dat dalen in je ziel te kunnen kerven, dat wat volgt daarvan herhaling is of naar de herinnering een aanloop, of van je ongeduld de ergernis.…

achter de volgende stroomversnellling ligt het misschien al een hele tijd zoek serpenten zijn als was onder mijn voeten vissen bijten verdronken in het zand ik roei langs kadavers vol verwondering voor het ongerepte stukje muziek een adelaar speelt banjo de echo antwoordt niet…

Gat in het donker authentiek en bezongen hier blijft de regel steken ik ben nu even doorgedicht zo gaat dat met mijn soort het hoofd in de koelkast de lach in de spiegel geluksgevoel zwiert rond mijn lijf onder de douche mijn voeten op de grond wat trek ik aan vanavond maar het dichtste laat ik thuis…

wandelend naar het oude klooster langs zachtgroene weilanden en sluimerende bomen fluiten vogels mijn vermoeide voeten blijmoedig welkom kerk en gangen, tuin en water ademen nog rust en tijdloze stilte het voelt alsof ik hier thuiskom er schuilt een monnik in mij…

De dag begon met een stralende zomerzon aan mijn voeten, in het gras omringd door bloemig leven en twee maal twee in ganzenpas langs de waterkant onder dons met blauwe rand een zachte lach en pril gesnater spelend in de wind zo kleurig mooi het zomerkind.…

zij hebben regelmatig op het randje gelegen tussen leven en voorzichtig vergeten zijn waar stilte in paniek geen misbaar maakt en rust alleen de schijn van vertrekken voor laat gaan overlevers met handen en voeten door het eigen lot beschoren in een proeve die al verloren lijkt…

Heb mij niet lief om dat of dit, Om ogenblauw of voorhoofdwit, Om slanke leest of vlugge voet, Of om mijn al te teer gemoed: ’t Zijn louter ijdelheden; Wilt gij volharden in de trouw, Zie me aan met de ogen van een Vrouw! Bemin uw liefje om niet met al, Zo hebt ge altoos dezelfde reden, Die uw verliefdheid voeden zal.…

blije smoelen kind’ren joelen door elkaar rondjes draaien zwieren zwaaien niets is raar lachen zingen dansen springen in het rond op je handen voeten landen op de grond de omgeving in beweging door de wind geest van vrijheid feest van blijheid voor een kind…

Geen grond onder de voeten dan mul zand dat voelde als vette klei. Hoewel de zon scheen werd ik geleid door een maan die me wegen wees die niet te gaan maar slechts te waden waren. Nochtans was ik gelukkig en prees de dag.…

heupen die op hoge hakken in de knieën beven lichtvoetig zweven ranke benen slanke tenen in een ludiek moment door je spel geveld weef ik om je frêle leest een stil begeren statig schrijden bevallig glijden hopeloos aan je voet bezwijken.…

telkens staat een boom met één been in de grond kapotte enkel, stompe voet in skischoen scheenbeen is verwond maar toch: Hermes! Boodschapper van de goden zet zich af van deze heuvel vleugels bewegen driftig aan zijn hiel en in zijn kroon. --------------------------------- uit: ‘Proeven van moord’, 2005.…

er zit een nachtuil op het randje van het raam je blaast ernaar en danst de hora voor jou alleen eb straks draait de veertiende dag zich om toch zijn er hoge golven binnen zitten koningen de bekers al geheven hun voeten op je graf even was jij god…

ik streepte hemel met wolkeloos licht kleurde de tijd in opklarend zicht raakte de dag in het zien van je lach je voeten trokken een spoor in dauwdruppelend gras dat in brekend weerkaatsen regenboogkristallen gaf ik zag in het groengrijs van je ogen hemel en paradijs tegelijk…

De zon staat hoog een vlakte strekt zich uit in kilometers niets pijnlijke voeten stappen dapper vooruit in hun zoektocht naar water dieren mekkeren hun monotome geluid en grote bellen rinkelen een kommetje melk haar enige maaltijd die dag toch verschijnt een lach…