Alle inzendingen over voorbijgegaan

de lege fles een halfvol glas de diepe kras in hout van hortende verhalen over hoe het vroeger was langs wanden vol herinnering klinken nog de stemmen van zijn kinderen in een laatste sigaret verwaait hun pret er is geen bus geweest het all you needfeest is voorbijgegaan zonder een traan buiten luiden klokken zijn kerst weer…

Ben verloren gegaan In het licht dat mij Dag en nacht overspoelde Zonder dat ik me erin Staande kon houden, Immers, kind van de zon, Zoals anderen mij noemden - Nu is het licht voorbijgegaan, Het huis waarin ik woon Heeft gesloten ramen en deuren, En dichte gordijnen die Zo lang ik leef niet meer Opengetrokken zullen worden…

die onafgestoft is blijven liggen op het kastje naast haar bed lege ogen door verdwenen hoop staren de koude leegte in terwijl 't zonlicht zich door 'n raam naar binnen wringt vergeelde ansicht uit het verleden staat onaangeroerd evenals de klok waarvan de wijzers allang bevroren zijn is de tijd aan haar in allerijl voorbijgegaan…

beukenaanplanting wijst op het horen tot een goed de groepen bomen, groepen van een vormend, groeperen hun onderscheidloosheid en stellen hun enigheid hun plaats is het dat tussen hen, door hun omspreiding genodigd, in die de grond zacht is van zoveel herfsten als haar jarental en voelt als zwichtend, voorbijgegaan worden tegelijk twee en…

Waar onze liefde is voorbijgegaan in een oude droom van een leeglopend verhaal. Van beloftes die beloftes bleven maar niets vulden en de kleuren achterlaten van herinneringen die niets meer verwarmen of wakker maken. En waar vergeten afscheidswoorden niet meer zijn dan een laatste regel waar niemand meer op wacht.…

Alsof alle voorbijgegane jaren andere levens waren. Alsof alle mensen uit die levens karakters uit boeken en films waren. Alsof ieder nieuw moment daar los van staat. Niet langer een gevolg is van. Maar een begin van een nieuw leven. Met onbegrensde mogelijkheden.…

Geen plaats wordt overgeslagen, geen donkere hoek voorbijgegaan, geen droevige mens die toch niet heel even kan glimlachen. En dat er steeds weer nieuw leven is: kinderen, bloemen, knoppen in de herfst, beloftes die ooit gehouden worden, al moeten we nu nog wachten en dulden.…

zomerdracht wij schuilden voor het buiig blauw een klein kapelletje waar in het donker warmte huisde van vele kaarsjes op het altaar was maria neergezet versierd met vaasjes bloemen in gebed stilte maande ons tot rust met vleugjes wierook in de eeuwenoude lucht in vervoering zijn wij blijven staan de regen buiten is onopgemerkt voorbijgegaan…

Ze schikte rozen bij het raam; zolang ze wist was dit het evenwicht: de bloemen en het doodgeverfd gedicht dat haar, een leven, was voorbijgegaan. Soms scheurden wolken in haar hoofd en doffe stenen troffen haar terrein. Te sterven, maar een levende te zijn; en niet beleven wat er is beloofd.…

Alles is aan mijn neus voorbijgegaan, Het geluk, de hoop, het verleden. Omringd door mijn tranen, Gravend naar de zin.. De zin van het leven. De put wordt gevuld met vocht. Zout vocht, uit mijn ogen. Hoe dieper ik graaf, hoe hoger het vocht komt. Het is genoeg! Ik kap ermee. Ik ben weg..…

Het uitgeklede veen blijft achter en vertelt van dingen, voorbijgegaan als trage platte schepen. Vanuit de craquelé coulissen weeft de tijd haar eigen onvergankelijk keramiek.…

De dagen van jagen en veranderen zijn stap voor stap voorbijgegaan zo aangedaan ben ik en aangerijpt en tanend als de maand september dat vruchten van de bomen slaan en herfst de eerste kleur bekent waar zomer zich heeft afgewend en straks naar oud verleden geurt en al wat ik heb afgekeurd zal levend zijn en waar gebeurd en soms geschikt…

De liefde is voorbijgegaan!’ ‘C'est l'amour... qui passe,... qui passe’, En zij gaf nog het thema aan; Maar hem klonk 't als een lied uit de verte - 't Was alles voorbijgegaan.…

de dagen zijn voorbijgegaan in vele lagen van bestaan natuurlijk was er groei de grond geploegd geschoond van stronk en steen langs elkaar heen in een verdeling die seizoen en rol gebonden was tot eigenheid wat ruimte kreeg en verder woekeren bleef het samen schouwen leek op houden van liefde bleef faalangstig bang tijd rijgt…

Gisteren is voorbijgegaan, de zoveelste dag in mijn bestaan. Weet ik nog wat ik heb gedaan? Niet alles meer, vergeet soms weer. En dat is goed. Stel dat ik alles zou onthouden... Ik zou geen ruimte overhouden. Toch heb ik dingen opgeslagen. Gevoelens over iets wat me nog spijt, ik wil ze ook niet kwijt.…

dominant in de polders wuiven naar de aardappelen en bietenvelden, krommen zich regen striemt het oude blad ratelen en roestig worden gaat steeds moeizamer, er zijn al stroken waar het land geel kleurt en de merel nog zingt in de licht parfumerende bomen strofes klinken korter en zijn zachter, de gesel van het paren is ook aan hem niet voorbijgegaan…

podium van vergeten goden coulissen van versluierde mist hemel van bewegende sterren weten dat jij alles wist wachters van geketende vrouwen wespen in de avondlucht waarop kan ik nog vertrouwen mijn leven zweeft in vogelvlucht de tijd is niet te vangen eeuwen zijn voorbijgegaan wolken aan een zwarte hemel drijven nu voorbij de maan…

lege uren passeren het a viertje blijft onaangedaan heb koppen gesneld in luttele seconden leeuwen geveld als held uit de romeinse catacomben heilige oorlogen gevoerd op kruistocht geweest ridders en graal laten verdwijnen in schisma’s de zon weer doen schijnen ik was cerberus die aan de styx de stilte van minuten wist eonen zijn voorbijgegaan…

Hier, waar het echte mededogen te vroeg is overleden en aan de verkrampte is voorbijgegaan.…

Niets is voorgoed verloren, al zijn er jaren voorbijgegaan met gemiste kansen, met haast en drukte waardoor het belangrijkste niet belangrijker lijkt dan het alledaagse. Pijn, ziekte, eenzaamheid en onbegrip, ze zijn er ook allemaal, maar niets is voorgoed verloren.…

Zoals reeds opgemerkt ligt er een aanzienlijk interval van vertraging op de lijn van de Rijn, een vertraging die geheel en al is voorbijgegaan aan de redactionele burelen. Vandaar dat er een dijkgraaf aan te pas moest komen om actie te ondernemen...dus zeg ik tegen de bedenker van dit alles in zijn snelsonnet: Mooi gevonden Coenraedt!…

stilstond lief hebt had de ‘ik’ in mij het was alsof ik eindelijk de reden van het leven wist zoals ook jij vervulling vond voor even daar de zin van mijn bestaan jou niet langer boeien kon wat ik sterk dacht is als vluchtig heengegaan ik proef, zoals het vóór jou was het bittere van leegte huiver in het weten van jou voorbijgegaan…

In zijn vuisten gloort nog een restje hoop en kracht om een portret van haar te maken met haar krullend haar, weet zij hem te raken al merkt hij de ouderdom die hem besloop zij was nog verschoond van deze gebreken droeg de kleren zoals een dame betaamt dat zeldzaamheid door haar werd belichaamt merkte hij wel de voorbijgegane weken gelukkig…

Ja Hij de Heer zal al hun tranen drogen, en dood en rouw en moeite zijn gedaan, want d' eerste dingen zijn voorbijgegaan. Hun lied zal 't Lam, dat voor hen stierf, verhogen.…

zat vol trieste afscheidskreten Ritselen doet ’t stil niet meer zij wacht mij en ligt te staren in het duister steeds maar weer naar de pijn van duizend jaren Ritselen doet ’t stil niet meer ook in het oeverriet is ze dood Schoon het riet gaat op en neer sterft het voor het avondrood Ritselen doet ’t stil niet meer dat is ook haar voorbijgegaan…

Een week voorbij; zo snel aan ons voorbijgegaan. Aan het eind van de week kan men gaan balansen. Hoe sloeg je je er door. Heb je wel voldoende geprofiteerd van al je kansen. Een levensklok tikt alle weken door. Onvermijdelijk schrijft die ons de regels voor. Het leven van de mens is de wens te blijven leven.…

maar nu komt de waarheid van pas ik heb altijd van je gehouden het speelde in mijn hoofd maar ook een stille liefde moet gevoed worden anders wordt ook dat vuur gedoofd de enkele keer dat ik je zag het enkele woord, de zeldzame lach het was lang genoeg om te blijven dromen om te hopen dat er ooit van zou komen maar het moment is voorbijgegaan…

‘De wereld lag voor je voeten’ Je zei dat alles mogelijk was vandaag Met open armen wilde je alles begroeten Zenuwachtig plukte je nog aan je kraag Blonde krullen dansend op en neer Ik blijf naar je kijken, naar die foto van toen Maar die krullen, die zijn er niet meer En ik weet niet of je nog hetzelfde zou doen Al zoveel jaren zijn voorbijgegaan…

handig met schaar en lijm touwtjes, veren en verbindingsstukjes geloof en zorgvuldig meten we kwamen na ettelijk pogen een meter van de grond en trots dat we waren tot we weer vaste grond bereikten veerden en opnieuw stevig stonden er viel een veer en een flard zweefde op de warme lucht om de zon te bereiken hier en nu op kouzenvoeten voorbijgegaan…

Vanaf de wankele brug van de deugd verliest ons oog snel zijn eindig houvast, treurend om de voorbijgegane jeugd torsen wij een steeds zwaarder last. Ooit was het oude landschap ongerept, elke voetstap een schreeuw om leven, de sprookjesbloemen hangen nu verlept: zinloos om ze nog water te geven.…