Alle inzendingen over voorouders

De aarde kleurt er rood door het bloed van voorouders. Hier is geen toekomst, slechts vroegtijdige dood. De lucht trilt boven de geboortegrond, bezwangerd van dampende hitte. Er gaat geruisloos een verhaal rond over de verre hemel van het noorden. Daarin schijnt altijd een gouden gloed.…

Je verbleekt, kruipt langzaam weg uit de anekdotes en de foto's die overblijven voor vreemden, later ook nog ontdaan van onze herinneringen alles verteerd tot iets anders jij en wij opgelost in nieuwe levens met hun eigen verhalen waarin wij zachtjes fluisteren eeuwig zullen we fluisteren in het voorouderlijke koor van de menselijke…

onder de dichte brede kruin van de bloeiende mangoboom zweeft het timbre van vader’s stem die in trage tijd naar het verleden van zijn voorouders reist de oude man wandelt met de doden in woorden vangt hij hun leven vroeger is niet ver weg de mangoboom ziet toe heeft weet van de verhalen de mensen en de geesten hij was immers altijd…

onder de dichte brede kruin van de bloeiende mangoboom zweeft het timbre van vaders stem in trage tijd reist hij naar het verleden van verre voorouders de oude wandelt met de doden met bedachtzame woorden vangt hij hun levens vroeger is dichtbij de oude mangoboom heeft weet van de mensen de verhalen en de geesten…

speeldoos het refrein uit vroeger jaren dagen op de zolder van de tijd gedroogde appels verse melk bij het ontbijt een moestuin waar de struiken afgedekt met net hun vruchten toonden aan de zon wij de rechte regels opgebonden bonen zagen en niet snapten wie dat kon het paard en koeien in de wei soms woon ik weer als kind op die voorouderlijke…

Er drijft een dunne zee boven de zee, ik zweef overal, oneindig tussen voorouders en ongeborenen De zee kust en speelt trekt me onder water mee in hoge schuimkoppen die uiteenspatten in mijn nieuwe regenboogslierten over de zee, van de zee de barende zee verzwelgende zee verdampende zee die diepten van dalen maakt, scheppende duisternis…

Ik denk, ik weet te voelen wat van me verwacht wordt mezelf gespreid, verkracht door wat ik wil , niet ben het duister werken aan een wazig plan frunnikend, standvastig duim voor duim geloof, een vaag verlangen opgezweept door grimmige voorouders uitgehouwen, vastberaden absorberend van godendeemstering tot kunstlicht steeds meer heb…

Een ernstig vergrijp Op een plein Waar de vrouwen vrij rondliepen Gepakt Door bandieten Die een misdaad begaan Tegen onze vrije wereld Tegen ons vrije bestaan Waar de regels In ons zitten genesteld Door onze voorouders Doorgegeven Het zware leven Bevochten In een eeuwenlange strijd bandieten Die ons westerse leven Aanraken Vrouwen…

Langs breed uitwaaierende wateren die onze voorouders zowel graag als zorgelijk voor zich zagen liggen drooggelegde polders Hollandse molens talrijk en standvastig bovendien met trots in de armen gesloten passen in het landelijk gewin aan ons landschap nagelaten door voltooide eeuwen gehard, houdt de tijd ons samen aan ver uitgestoken…

Onze voorouders komen uit Afrika. Migranten krijgen nu een oprotpremie mee. Vroeger bouwden we muren. Nu bewaken we de Middellandse Zee.…

Ik zie in heldere dromen verre voorouders foereren in de getijden stromen toen de mensheid jong was en we onze vacht verloren De oeroude herinneringen in mijn genen geschreven doen me verlangen naar zee waar ooit het leven begon om er naakt te spelen met zand, water en zilte lucht onder het vuur van de zon We kozen voor ‘n landleven…

Met de vuurspuwende ogen bedreven we liefde zoals onze voorouders onder de waterval van de rondspattend zweet…

In de rotsbodem hebben voorouders pijlen gekrast naar de beek, de heldere, koele. Als de indianen zich oprichten duizelt het hun, de wereld wordt duister. In liefde ontbrand voor een paar voeten en dijen lopen ze levenslang hand in hand. Schaduw verschijnt en verdwijnt. Het is een raadsel. ------------------------- uit: 'Ja Nee', 2017.…

In de rotsbodem hebben voorouders pijlen gekrast naar de beek, de heldere, koele. Als de indianen zich oprichten duizelt het hun de wereld wordt duister: In liefde ontbrand voor een paar voeten en dijen lopen ze levenslang hand in hand. Schaduw verschijnt en verdwijnt. Het is een raadsel. ------------------------ uit: 'Ja Nee', 2017.…

baringsgolven die als warmte door mijn lijf stromen; ruimte condenseert tot materie, door zwaartekracht verdicht tot hemellichamen; uit sterrenstof van een stervende ster stolt de aarde in een materie regen; primitief groen leven zet broeikasgas om in zuurstof; moleculen in natte aarde door zonlicht verwarmd vormen eerste oercel, onze verste voorouder…

Ik kan mezelf niet zien zonder spiegel Alleen anderen kunnen ons helemaal bekijken Er zijn tijden geweest dat niemand zichzelf kon zien Tenzij in stille wateren of geframed in andere ogen Of in de prototypes van onze spiegels De vage voorouders van onze geestenvensters We zien alleen anderen als geheel Zoals alleen iemand anders…

Steeds meer mis ik de gedichten, die mijn voorouders niet geschreven hebben. Hun poëzie van vreugde en verdriet. Vandaag moet ik zonder hun verhalen leven, verhalen, die door de tijd vergeten zijn. Nu ken ik hun levensmoed en angsten niet. Hun meningen niet over kwaad en over goed.…

slechts één ervan blijft ongemoeid en staat steeds helder voor de geest maar is toch voor de tijd bevreesd waarin mijn laatste adem vloeit och sayang, mijn wens verdwaalt in nevelsluiers van de nacht zoekend naar een stille kracht die hem uit zijn begeerte haalt ja sayang, ik droom erbarmen van alle voorouders en goden dat mij een rustplaats…

Ik voel zij zijn mijn voorouders die uit het gezicht verdwenen en de kinderen waar ik vergeefs op heb gewacht. Ik voel hen onder mijn hand, ik voel mijn hand op hen, aan hen, en hoe een vacht pas echt een lichaam tastbaar maakt. En hoe stil ook kijkend blinken hun ogen altijd altijd van leven.…

Hoe onze voorouders en onze kinderen, verder blijven leven in het licht. Van een eeuwenoud verbond. Wij levenden zijn fakkeldragers.…

Doof de vuren, omarm het duister, hoor het voorouderlijk gefluister, luister naar hun wijze raad: Hoe zwart ook het heden, hef de hoorn en deel de mede, drink, op de zon die komen gaat. Wassail!…

Een edelhert op jaren en zeker van goede huize Zat gebogen over boeken zijn stamboom uit te pluizen Aan zijn voorouders boven de haard kon hij zich urenlang vergapen en hij besloot dus tot de aanschaf van een familiewapen Hij dacht daarbij aan een hertenkop op een veld van lazuur en keel Met daaronder het ontzielde lijk van een jager…

Gevoel is de taal van onze ziel onze oudste wijsheid het is ervaring van de mensheid in genen geschreven Voelen en denken is één bij onze verre voorouders en instinkt genoemd als denken en taal losgemaakt van ‘t dierlijk instinkt en de leugen is uitgevonden zijn we mens Gevoelens leiden en gedachten volgen in de oerdans…

Ontvlucht men in de tempel, dan moet men Voorouders aandacht wijden, offers brengen, Om door demonen niet omringd te worden. Ach, alles, eer en welstand, wilde ik offren Om met mijn droefenis alleen te zijn.…

Aan voorouders die het licht nooit zagen. Vaak moet ik denken, aan al die levenden die wel geboren werden. Aan hen die te jong gestorven zijn. Aan hen die het licht niet langer kunnen zien. Vaak moet ik denken aan ons stervelingen. Aan hen die elkaar naar het leven staan. Aan hen die als blinden oorlog voeren.…

Als oud-Mokumgast - met voorouders uit diezelfde stad - richt ik mij op een andere wind, een die de stad tot ver in deze eeuw dreigt te overspoelen... _________________________________ 'k Ben blij dat ik niet meer naar Mokum hoef De zeventiende-eeuwse Prinsengracht De metro die mij naar de wijken bracht Ver buiten 't centrum, weg…

Onze taal is jong; onze oudste taal is nog altijd aanwezig, de inwendige taal gevormd door gevoelens en emoties, de taal van onze dierlijke voorouder.…

Zo de aarde naar de einder reikt geploegd, geplooid als groen dooraderd zwaar fluweel dat te luchten werd gelegd een oude boer die peinzende het land bekijkt dat hij bewerkte liefdevol in ’t spoor van voorouders de toekomst van zijn zoon of de kastanjebomen rijk gekroond langs lanen prijken waar een wandelaar zijn hond fluit omdat…

Onze verre voorouders, ruw of beschaafd, vierden midden in de winter plechtig feest. Offervuren verteerden menig beest: gunst der hemelse wezens bleef gehandhaafd. Komende bloei werd met sterrenkracht gestaafd. Voor warende geesten, eens mens geweest, hield men wijs beraad, eerbiedig bevreesd. Bezinning werd door vertelling gelaafd.…

De zwijnenstal van mijn voorouders wíl en zal ik in tachtig jaar persoonlijke levensgeschiedenis (gaan) transformeren in de hemel... een prachtige hemel van een aarde. Ruim tweeduizend jaren sinds Jezus Christus gooi ik de beuk erin!…