Netgedichten

netgedicht (nr. 63.322):

Ongeboren wonderen

Vaak moet ik denken,
aan mijn ongeboren broers en zusters.
Aan kinderen die nooit geboren werden.
Aan voorouders die het licht nooit zagen.

Vaak moet ik denken,
aan al die levenden die wel geboren werden.
Aan hen die te jong gestorven zijn.
Aan hen die het licht niet langer kunnen zien.

Vaak moet ik denken aan ons stervelingen.
Aan hen die elkaar naar het leven staan.
Aan hen die als blinden oorlog voeren.
Als machtelozen die streven naar macht.

Vaak moet ik denken aan hen,
die blijven geloven in de liefde.
Aan hen die tegen beter weten in,
ongeboren wonderen blijven zien.