Alle inzendingen over vrouwen

Soms staat zij opeens naast mij met haar geur en drukke gebaren natuurlijk zegt zij geen woord strijkt geen vingers door mijn haar immers lang geleden overgegaan Zij komt zomaar wat bij me spoken voelde mijn gemis, het samen zijn aan de afwas of het Indisch koken Dan gaat ze weer want ze is bang dat ik boos word en te veel verlang…

Ze lagen te drogen op een droogrek, wel vijf verschillende kleuren BH's, het was een machtig gezicht, als een schilderij van een moderne meester, ik vroeg me af waarom een vrouw zoveel BH's nodig heeft, is één paar niet genoeg? Jezus was toch ook voor minimale kledij!…

Het eerste wat ik zag Was haar citybag Waar ik voor viel Was haar sexappeal Ik kreeg het aan mijn ’airbag’. Alleen een fuga van Bach Bracht mij eerder zo van slag.…

snoerde, flirte Als een echte nymphomaan Zo erg soms dat ik uitgeput Niet eens meer op kan staan Zo krijg ik dan met speels gemak Een ouwe rijke vent Veel sex en einde rikketik Voor mij nu elke cent Natuurlijk weet ik ook wel Dat dat niet zomaar kan Omdat ik nooit een vrouw kan zijn Maar leven moet als man…

Eens verscheen je op een zomeravond met je ideale, blote borsten voor het slaapkamerraam, fel verlicht, als een engel die niets vreest. Ik zag je weer, op diezelfde plek, met tepels stijf van geilheid, even heftig als de naakte buik met de paradijselijke navel. Je profiel aristocratisch geschilderd door Rembrandt en je voeten nederig in plastic…

Bij 'Het wachten' (1941) van Pyke Koch De vrouwen die ik liefhad dragen ijzige rokken van stilte en kousen zwart rottend staal. Ik ga gekleed in overjassen van berouw en zelfbeklag met afgestikt verleden. Op de catwalk is het oorlog.…

Wij waren zo verliefd verliefd waren wij alleen oog voor elkaar rest uit het oog verloren De paadjes breed of smal weggetjes achteraf ze konden ons bekoren Maar vooral de bankjes bij zon en maan maan en zon Het is daarmee dat het allemaal begon: het spel van handen van vingers die zochten Het wringen... in allerlei bochten…

aarden wil ik in dit jonge land van koeien en klei de rode regen vergeten stollend op koude kinderlijven leer mij spreken met uw tong talen naar nieuwe klanken lees mijn droeve lied en de poëzie van K’naan maar snijd, nee snijd mij niet…

Tineke van Heule, ons maartje, kan werken gelijk een paardje, kan melken, kan mesten, kan schuren gelijk de beste. Tineke van Heule, ons maartje, staat hoog in de gunst van mijn vaartje, en als moederke haar prijst dat mijn zuster erom krijst, dan lach ik een beetje in mijn baardje. Liever dan een vis die in een goudzee zwemt, liever dan…

Versteend sta ik op deze aarde met lange rok en omslagdoek die hij strak rond mijn borsten speelde, omdat dat van de wereld moet. Zo ben ik opgevoed. Mijn ogen hebben iris noch pupil. Dus kijk ik maar naar binnen, wil al wat buiten voorvalt binnen horen. Van wat ik waarneem ligt rondom mijn mond een lach bevroren, die daar maar vriezen…

vindt zich eigenlijk niet zo bijzonder hooguit wat anders dan gewoon maar in de ogen van de anderen heeft ze zich ontwikkeld tot of was zij eigenlijk altijd al zo daar is men onderling niet uit weet je wat ik zo in jou bewonder hoort ze wel eens van een enkeling is dat je zo uniek jezelf kunt zijn dan knikt ze maar wat als antwoord want…

Ik dacht dat ik geboren was voor verdriet -- en nu ben ik opeens een lied aan 't worden, fluisterend door het ijle morgenriet nu smelt ik weg, en voel mij openstromen naar alle verten van de horizon, en ik weet niet meer waar mijn loop begon. de schaduwen van blinkend witte wolken bespelen mij en overzeilen mij; en scholen zilvren vissen…

Jij bent het mooie het dunne het dikke laat bloeiend hout jij bent de doodschemer lichtekooi van hout gepende botten schaduwprofiel van deerniswekkende eenvoud jij bent de tragishe ladder naar mijn hemel.…

jouw weerspiegeling lijkt eindeloos wanneer ik uiteindelijk de moed heb gevat om erin te kijken, wie is zij, deze vrouw die mij met holle ogen aanstaart raken haar handen je voorzichtig aan waardoor het beeld vertroebelt wast ze haar handen in onschuld doch neemt de zonde langzaam bezit als een slang die door haar lichaam kruipt wordt…

Alle vrouwen kunnen het. Ze zijn het soms vergeten. Vliegen is de weidse bandeloosheid van verlangen, loskomen op eigen kracht. Geen makke schoolslag maar een vlindervlucht: het overwinnen van je zware zelf en opstijgen, klapwiekend, wervelend, de lucht doorklievend. De vleugelslag van vrouwen is verraderlijk.…

een stotterende boer krijgt kennis aan Mathilde haar handen leren hem te spreken zonder woorden hij is een goede leerling heeft top tot teentje lief zij mint hem, krijgt hun kind de stotter is verdwenen trots rijdt hij over akkers zijn leven ademt vrij .…

Hier op aarde is de oude vrouw moe je neemt het op voor haar verlangen om telkens droom te zijn geschreven in brieven nog altijd ongelezen geen vertrouwde plek slechts herinneringen in de heimweehut Waarom luister je naar mijn gezang mijn lieveling?…

Zij drinkt uit regendruppels dromentranen en met een parodie over haar liefde sluit zij de dag maanlied minnend.…

Wanneer de sterren in de ochtendstralen vervagen en de schaduw van jouw lijf in navolging van jou zelf over onze muren gaat dwalen aanschouw ik je buik die onze kinderen heeft gedragen, de rondingen van je heupen, moederborsten die hen voeding gaven, jouw warme liefde die alles toch zo dragelijk kon maken. Dromerig haal ik de lok…

Ik ga naar de stad en weet nog niet wat ik kopen zal een dingetje voor niemendal Natuurlijk heb ik me daar weer aan bekocht! En is het weer iets wat ik echt niet had gezocht... Maar je wilt weer iets en dan blijkt... het is weer niets!…

De kerstavond valt; een lieverheersbeestje wacht eenzaam bij de deur. Die eenzame ster, door stapelwolken omhuld, straalt onverstoorbaar. Ik veeg het schuurtje: bonte snippers stuiven op: eens een dagpauwoog... Luide vogelzang vult de vochtige leegte van het maartse bos. Tussen dor lover flonkert het frisse groen van bosbessenstruikjes…

Ik heb verdriet om de vrouwen die oud leed projecteren op nieuwe liefde en daardoor de kansen op geluk domweg laten glippen Ze stelen het meest armzalige van mij en blijven blind voor de ware liefde Ze denken hun vrijheid te nemen maar door hun kortzichtige acties verwoesten ze hun diepste integriteit en gaan ze onbewust hun heiligheid…

Ik kijk wel uit, ben niet zo masochistisch als vrouwen denken, hoewel ik wel vaak de kous op de getormenteerde kop krijg, maar ik beschouw het totaalbeeld en de fragmentarische eeuwigheden, die ik in het absolute geheim met mijn Godin deel. Punt uit.…

wind speelt met haar gewillig valt het langs een glimlach m’ n schoenen knellen…

Als vrouw wens je zo`n vent.…

Een dag duurde eeuwen. Verveling stond chic. En het gebaar dat je maakte om te geeuwen werd gerecenseerd op zijn ornamentiek. Ook machteloosheid moest zich beperken tot een elegant in onmacht vallen op karpetten waarbij je vooral op de positie van de pink hoorde te letten. Niets gebeurde. Werken kwam neer op zich op het voorhoofd betten…

In mijn onwankelbare vertrouwen kwam een onherstelbare deuk, nu is mijn beschadigde ego omvergeblazen.…

Ik had haar vast in mijn brein nu kreeg ze het gezicht dat ik wou een mooie ongenaakbare vrouw. Claire Vanfleteren…

de haarlok als dichter al sinds lang gedoemd tot démentie verdroogd, verdord, háást uit de tijd denk ik zo soms met wel wat spijt aan mijn al eeuwen terug vervluchtigde esprit mijn hart dat klopte voor zo menig jonge vrouw natuurkracht die zich niet liet ringeloren waarbij ik fluisterend mocht horen dát wat ik graag vernemen wou ooit…

Het paardje reed zo klinkend met hoeven tinkellinkend al op de klinkerdijk. Zij droegen róse hoedjes op roodgeverfde snoetjes en voeren langs de dijk. De sleepman had een zweepje, slap, en zweepte 'hurt' bij elke stap van 't paardje op de dijk. Zij hadden gouden zon gehuurd, en 't tuigje was zo blank geschuurd dat voerde over de…