Alle inzendingen over waas

~~~ sluiers sluiten zich rond mijn huid strelen steels de zachte glooiing van mijn deels verdoofde buik wazige beelden brengen langzaam de werkelijkheid weer tot leven, geven vol genade de wereld weer wat glans alleen de spiegel heeft nog twijfels en blikt nog even niet terug ~~~…

Als de zon is ondergegaan en de warmte verdwijnt en de maan opkomt, komt er een waas voor de horizon een waas in jouw gedachten jouw gedachten die afdwalen je ziet een waas, een waas in de stilte de stilte van het moment en de schemering van de avond een waas, een warmte die je nooit eerder voelde die de hoop doet opkomen…

Nevelige waas bedekt de ochtend met natte dauw reeën lijken te zweven, vogels fluiten met ontzag bederf geeft mulle aarde in het bladrijke pad en tussen de bomen hangend op het vochtig gras, zo zacht legt de stilte een laagje rond de tederheid van de dag april toont haar laatste stuipen met reeds bekoorlijke lentekleuren en tussen…

als in een waas zag ik je lachende ogen schaatsen van gezicht naar gezicht voelde ik je lichaam vlinderen tussen de mensen kinderen nog in de diepte van hun blik flarden van je stem hoorde ik wit miezeren in de mist van mijn gemijmer en rimpeling van volk suisde door jouw fladder als wollen pluizen op rijm zo kwam ik je tegen…

Woede, ziedende ziel, verloren in hartstocht, Een niet te temmen rode waas, Verloren in het verloren zijn, Woede, traan.…

Onder de waas van vele tranen zag ik weer haar schoon gezicht Ik zag haar als in nevel gaan en raakte totaal uit mijn evenwicht Onder de waas van vele tranen schoven oude beelden voor mij Poogden mij in gister te wanen doch die waan was rap voorbij Onder de waas van vele tranen probeerde ik haar te overreden Ik zag haar de ogen opslaan…

ik deed de gordijnen toe en daar stond je dan mistig hemellichaam zo alleen zo wit en vol zo krachtig verscholen achter een witte waas van gordijnen schreeuwde je om aandacht zonder waas... maar de waas zat voor mijn ogen ik staarde door mijn mistige herinneringen heen en vond jou terug, mijn hemellichaam…

het bonkt springt op in zilverkleurig waas valt neer blijft even stil en kabbelt langzaam terug bereidt zich voor op weer een sprong in zilverkleurig waas ik zie de eeuwigheid vanmiddag kwart voor vier…

Het gevoel is er niet meer Liefde en afkeer bestaan nog wel Maar worden niet meer herkend, Alles oogt vlak en gevoelloos Donkere wolken jagen door het brein, Slechts een spaarzame lichtstraal Brengt nog wat verlichting En dan vanuit het niets Staat er een woord op, Ik herken een woord van trouw, Van mensenkind ik hou van jou…

Het waas zal langzaam gaan verdwijnen. En dan!....Gaat de zon weer helder schijnen!…

Beloftes die ik deed In een waas van witte wijn - Op dat moment oprecht gemeend Maar nu al lang vergeten - Tot ik eraan gehouden word En liggen ze bij deze Rauw op mijn bord, en zijn Ze te zwaar om te worden opgegeten Vrij naar Rosa Timmer, DvhN, 22 november 2012…

Stortregen tekent stromende kronkelbeekjes in een waas op glas…

Oudjaar uitgezwaaid in een zee van waas en mist sjok ik Nieuwjaar in…

Een mist bevangt mij zijn waas neemt mijn adem in. mysterie nabij.…

Vervormde wereld Gevangen in waas van blauw Lest langzaam de dorst…

te gaan in het waas van witte bomen intens alleen maar niet verlaten al één…

Als in een flits, zeg maar in een waas, lag in het gras een dode haas aangereden was hij als haas dus het haasje.…

Bij het aanbreken van de Dageraad Is de waas Verdwenen Jij en ik echter Trotseren De weelde van de Werkelijkheid en Weerstaan de Rest…

was de stilte nijpend zelfs langzaam kroop ze over het uitgestrekte landschap waar ze 'n waas van tranen achter liet…

De dwaas, hij schreef wat over was aan liefde in een waas op glas. De zon ging prompt een poosje schijnen en loosde toen wat niemand las.…

milde avondzon op de bosvijver een waas van zaden en stof stilte tussen zomergroen waterjuffer rust op blad Tanka…

la mort en face; tussen hemel en aarde gevangen in een grijze waas…

ontluikende rozen in de knop stelen bedekt met een waas van groene blaadjes hun scherpe doornen als stille getuigen van mijn stekende pijn…

Het leven op zich is een groot wonder in een waas van mysterie gehuld Van verdriet en vreugd' blijft niemand zonder soms wordt je grootste wens vervuld.…

Hé, persoon met een probleem, blíjf je nou toch aan de gang? Kun je nérgens anders heen, nee sufferd, óns maak je niet bang! Dat ben je zélf blijkbaar wel, want tevoorschijn komen, doe je niet. 't Enige wat we van je weten, is als je lángs bent geweest. Dan zeggen we kijk, hij/zij was weer hier, want het cijfer prijkt voluit EEN VIER…

ik heb de roodgouden waas door succes van het scherm gehaald de prachtige boys en girls die avondvullend aanwezig waren zijn ineens verdwenen het grauwe blauw van de gewone mens wordt eindelijke de hype een trend waarin jij jezelf bent nergens meer op lijken geen maniertjes en gebaren of het nadoen van de dansjes naar hun pijpen…

ik heb het zand en de rotsen van eonen geleden gezien de diepe kleuren spraken mij aan in een zinderend heden nog hangt de waas van hun gebeden en leven over het land gevangen in onherbergzame oorden waar zij de tijd trotseren proberen te ontsnappen uit generaties inteelt door een nomadenbestaan hun magie is verloren in het…

ze scherpt haar tong in hoge modulatie snerpt woede en frustratie rond een laag gesis slist giftige tonen als afwisseling met het gewone het zijn blikken die doden in de rode waas die over haar is gekomen tot buitensporige hoogte zijn de emoties opgelopen naar acute psychose in extremo scheuren spieren pezen van het bot…

ik heb de boom niet aangedaan de naalden zijn vanzelf gaan zingen een melodie waarin het lente pril verschiet en donkert naar het zomers groen in de top met ijle tonen kristalliseren tot een fraaie waas onze mooiste dromen licht van speelse kaarsenvlammen lijkt gevangen in wat hars dat geurig in de ambiance past nog dragen…

ik zag je gaan door de betraande waas van afscheid nemen kus en handendruk al lang voorbij alleen maar wij en jij die droomde er was geen wakker worden in confrontatie met het definitief van einde de overgang was toen de laatste adem floot die fluweelzacht stilte sloot…