Alle inzendingen over waterlanders

"Wat als" is nu geen vraag Geen wanhoop. niet vandaag slechts, Een bos bevroren bloemen definitief bevrijd deze meid van mechanismen en maren en uren turen zonder zien Wie gaat er dan ook beneden de zeespiegel wonen.…

zwijg nu, zwijg en hoor het ruisen het zachte ruisen van het blad waarop ik voor de wind langs kwam een korte tijd in stilte zat nu ben ik thuis en zal ik rusten vissen zag ik in duizendtal meren, beken en rivieren ik draaide in de waterval ik kwam in zee, ik kwam in wolken en regen bracht mij weer naar huis nu rest mij rust, rest mij…

De Friezen hebben veel te weinig water, Terwijl daar zoveel meren zijn en sloten, Maar met dit weer gaat alles naar de kloten, Wat, denk ik, ook van invloed is op later: Straks blijkt al het overgebleven vocht, Nog veel te warm voor een elfstedentocht.…

De zee golft mee op ruige vinnen verwekt het duin in schuimend zand, getuigde pluimage aan de offerrand, uitdagende normen der dorpse minnen, in uitgebleven beminden, jaagt in angst de afslag binnen, vallen diepe stilten, niet in tonnen aangekant, stromen tranen over het gewelfde waterland, wekken klokken het gemoed er droeve zinnen, het…

Een bekentenis Met een betekenis Waar de eer Soms uitstraalt In blijheid en droefenis In meervoud Door zoutwater aangemaakt Daar mijn ogen Deze tranen laten vloeien Waar het gevoel raakt Niet van afkomst Maar mee erkent Een glimlach, een traan Uiting met inhoud Een vorm sentiment… © MaWaStyle…

Wij super slimme snelle Nederlanders bezorgen hun vermeende waterlanders. Toch zijn die zuiderburen niet zo stom. Ze hebben om die moppen geen verdriet. Want Belgen snappen zulke grappen niet.…

ik zwaai het afscheid omver met maaiende blijfbewegingen breek tegenwinds vliedende golven overbrug afstand in een ommezien ongestreken zeil ik landinwaarts vaarwelkom je weer in mijn armen de zilte waterlanders laat ik over aan een schuimbekkende kust…

zwarte tranen vallen als zeldzame parels langs zijn wangen dwalen traag over zelf gebaande paden omlaag waar langzaamaan de kostbare waterlanders verdampen en neerslachtige wolken zwaar van smart watervallen braken…

Zoals die man strijdt voor ons Nederlanders doet bij mij ongeremd de waterlanders vrij stromen. Hoe hij omgaat met geweld! Pleur op zeg, ik bedoelde ’t overdrachtelijk. Ik heb een grote bek maar ‘k ben niet achterlijk!…

Er staat een boom in m'n straat die langzaam haar blaadjes loslaat maar heeft nog steeds haar schitterende kleurentooi in groen, geel en rood zo mooi stilaan bekleedt ze de aarde met een gemeleerd tapijt iedere dag weer anders de herfst die gepaard gaat met afscheid en waterlanders…

je bent gehavend je ademt niet meer onder het witte laken een strakke zee die je ondersneeuwde je valt samen met het zwarte landschap dat je leven onder lemen lagen smoort om het later glad te strijken onder het wolkenfront stromen waterlanders over gekneusde bloemen binnen de stortregen van woede en tranen op papier…

dichter dan ooit nadert zijn zang haar hart wat doet een oud mens met waterlanders zonder harnas hoe komt het dat diepe droefheid haar keel dichtschroeft en doet alsof smart geen traan waard is hoog in de lucht zingt de veldleeuwerik hoe troostrijk stromen droeve verlangens tranen zonder tuiten van een oud mens…

Zijn kindertranen zo als wolken drijven zegen en regen. Langs het pad naast dat pand daar bij het zand ligt mortel en ik schouw naar dit mortel en een boom met zijn wortel. Misschien is getij tijden niet helemaal bij kennis geweest, zijn kindertranen zo als wolken drijven compleet verweest. Wat valt te dragen kunnen gedachten die kieren behagen…

Donkere wolken pakken zich samen boven haar en in haar hoofd ze wil niet huilen manmoedig slikt ze de tranen in maar het mag niet baten de regen valt in stromen haar hart huilt mee dikke waterlanders over haar wangen zelfs de wind fluistert geen troost zegt alleen wees eens eerlijk had je anders verwacht ja dat had ze wel tegen beter…

Een ochtend en een avondtraan Laat maar lopen laat maar gaan Verdriet in een neergaande lijn Gebroken rood, hart vol van pijn Een ochtend en een avondtraan Laat maar lopen laat maar gaan Vervlogen al je mooie dromen Waterlanders die blijven stromen Een ochtend en een avondtraan Laat maar lopen laat maar gaan Ooit wordt dit leed weer verleden…

We zijn samen scheep gegaan Scheepsmaatjes zijn we geworden aan stuur-en bakboord We hadden wind in de zeilen We kenden stroomopwaarts en stroomafwaarts Het water zelden onberoerd We leden bijna schipbreuk stormwind, onze tegenstander We lieten meer dan een enkele waterlander Nu kennen we wal en oever de tros…

Nederlanders en medelanders; waterlanders met elkaar. Samenlevers omdat zij dat willen; ondanks de verschillen ook weer dit jaar. Samen toosten op de toekomst waar ook geworteld in de grond. Samen op dat plekje aarde in een verscheidenheid; die hen te samen bond. Nederlanders en medelanders; nuchterheid met een gebaar.…

maar het was groots, geen uitgedachte woorden, slechts de ronde toon van vrienden die hun vreugde vonden en de ogen van mijn pijn tijdloos dikke muren houden oude levens vast van zoveel eerder schuiven ze naar nu hun déjà vu vertrouwt het licht niet meer maar wel de komst van zeven medestanders in hun achtste zielsverweer en negen waterlanders…

, in hun hut bij een ondergaande zon ~~ ~~ ~~ Toekomst tegemoet Het meisje kijkt om en lacht lief door haar tranen heen ~~ ~~ ~~ Prevelt volop in 'n van mam geleerde taal lekker spelend in het zand ~~ ~~ ~~ In een zeer drastisch gemodificeerde veranderde maatschappij ~~ ~~ ~~ Lacht zij vandaag de dag, geen waterlanders…

nederaarde hij verstaat nog enkel engelen gezang als kabbelende beekjes de ogen immer zedig opwaarts waar hij manna heeft geproefd van gouden schalen voorzien met zilveren lepels en kelken nooit meer zonder water heeft hij de zijnen terug gezien ontdaan van al hun oude kwalen leken ze wel van zuiver licht dat door het sterven uitgeklaard waterlanders…

geleden dat jij zo plotseling verdween, heel onverwacht naar de dood gegleden, en zo geruisloos als ik je nu beween Vaak mijmer ik over vroegere tijden, jij warm, veelzijdig, immer luisterend oor, mooie momenten die me nog steeds verblijden en kracht geven voor nu want het leven gaat door Toch wil dat vanavond maar niet lukken, en door waterlanders…

naar keuze Een opgeworpen houtwal weigert wind De bijen zoemen hard en eensgezind De vlinders eren al het glorieuze De paarden schudden hoofd en staart en manen Hardnekkig tegen irritante vliegen De wespen zien in mij geurende rozen De helse hitte teistert zelfs spartanen Als ik die in haar hangmat ligt te wiegen En droomt dat wolken waterlanders…

Soms voel ik ze als branders en soms als waterlanders. Onder die sterrenpracht en grote volle maan zie ik vaak het nodige aan ontroering gaan. Soms ogen het liefdevol gebalsemde gebaren waar ik op mijn beurt dan steeds naar blijf staren.…

Blauw vervalt tot grauw en soms tot waterlanders. Hoe moeilijk kan het dan soms zijn in het gemis aan iemand anders. Soms kan de eenzaamheid zo sprekend zijn. Leest men de boekdelen van het hartgrondig ongelukkig zijn. Van geel naar groen breekt het leven in ergernis. Het gaat mank aan deficiënties in een persoonlijk gemis.…

´n ogen gesloten licht gapend slapend laat ik me dromend meevoeren: als ´n gevallen blaadje licht drijvend in de beek; 'n reusachtige boomstam op open water; 'n vlot op stroom; ´n vallende steen in het geraas van een waterval; ´n zacht zoevende zeilboot op eindeloze zeeën en oeverloze oceanen Het tsunamiseert m´n achterdijkse waterlanders…

In mijn rode jurkje met de witte stippen Wandelend aan moeders hand Voorbij duinen paarse heide 't zout op lippen Sloffend sporen achterlatend door 't mulle zand Eensklaps een lied uit de wolken gewaar Getoonzet door honger dichtbij 't strand Nergens de kinderboerderij waarop ik staar Zachtjes streelt moeder mijn hand Met waterlanders…

De waterlander vertrok, keerde soms weer in de haven, maar altijd weer woei de wind hem de oceaan op. Waarom kwam jij niet mee? Het droge land bindt je alleen maar met diepe wortels, zodat je onbeweeglijk vast staat, totdat een ander het oordeel velt.…

Jij ziet ze voelen, zij zien je denken: Waterlanders, Weer de wolf uit Holland. Eet geen opgezette kreeft. Pijn heerst ook als wij vergeten. Gun de dieren hun leefmanieren. Bliksemwit, ooggeel, stralingsgevaar - het overkomt ons als we dutten.…

Ik weet dat ik die ene speciale dag dacht aan boeken hun randen en waterlanders en rivierbeddingen naast spruiten en verdwalen in de Efteling er lag zand in mijn handen , er was een rivier door mijn hoofd zonder meer bij mijn kladden gearriveerd.…