Alle inzendingen over weemoedig

op de vooravond dan, lekker in je armen keek ik terug met enig weemoed. och, zoveel mensen zijn er niet meer. het gemis doet me zeer.…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel?…

Want: met weemoed denk ik terug aan toen, wat zou 'k dan nog een keertje over willen doen? Zou ik terugkijkend andere beslissingen nemen, of zou ik gewoon dezelfde weg nemen, als die ik nu genomen heb?…

Met weemoed, kijkt ze naar de foto de foto van weleer. Met een traan veegt ze over het zo geliefde gelaat. Het enige wat ik van je over heb is deze foto. Ze drukt een kus op het koude glas van de lijst die immer op 't kastje staat.…

een stille plek in Nederland niet ver van het strand eerst nog even op blote voeten door het zeeovergoten zand gaande op weg overdenkend welk veelgeurend boeketje bloemen breng ik vandaag naar jou roze rozen kleur van de liefde dit droeg jij uit ook trouw simpele dingen jij zag de humor ik mis je lach geweldig…

weemoed is de geur van wuivend riet en korenvelden het handschrift in sierlijke letters in trage tijd een bankje in de tuin de gebutste emmer naast het kippenhok na het zwaaien het afbuigen naar eenzaamheid weemoed is poëzie de kleur van het vaarwel…

Weemoed Door de gordijnen heen zie je het vage licht van een neergaande zon weemoedige eenzaamheid drapeert zich als een deken over je heen om al die jaren die vervlogen zijn in een ongemerkt beleven…

het is het stille lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept de verdwenen zandweg de afgepelde oude verflaag het is een dag vol nevel en dauw de beklemmende middag het stuurse zwijgen het dorp dat nooit mijn dorp werd de korst van afstand…

Jaren verjaren, woorden vermoorden, verliefdheid vervliegt liefde naar liegen. Leugens uit liefdeloosheid. Waarom, waarom? Er rest alleen eenzaamheid.…

‘k hoorde mijn ziel in weemoed zingen toen de avond viel zonder enig licht geen morgenlicht om nieuw te beginnen alleen tranen brengen mij een wazig zicht hoelang blijft het duren voor de zon verrijst achter die hoge muren en mijn pijn verdwijnt komt er een ommekeer waar ik zolang op wacht vind ik mezelf ooit weer na een…

De dagen korten al, zo ook mijn leven, ik voel de weemoed groeien met het uur - waar is dan toch de vreugde nu gebleven en ‘t laaien van het eerste liefdesvuur?…

maar keer op keer Dan denk ik bij mezelf er komt nog meer Dan denk ik wat erop kan komen dagen Dan denk ik zal ik niet of wel gaan klagen Dan denk ik hou ik aan mezelf de eer Ik leun wat achterover in mijn stoel En schenk mijzelf een derde whisky in En plaats de fles weer onder handbereik En weer zet ik geen zoden aan de dijk En denk weemoedig…

Heimwee dikwijls krachtig als een ziekte die ons doet lijden; zijn echo is de weemoed met z’n treurnis te zacht voor verdriet In weemoed ligt de ontroering die als een traan schittert in ’n glimlach mens is gevoel en weemoed is een deel van z’n aard Heimwee hebben we naar mens en plaats zolang die bereikbaar zijn weemoed…

Dank dat ik mocht spreken, Eer het grote zwijgen komt, Eer mijn stem zal breken En mijn woord verstomt. Als de hand zal zinken, Die het speeltuig heeft gevoerd, Zal de harp nog klinken Door de wind beroerd? Zal haar klank bewaren Van mijn ziel het kranke beeld? Of Hem openbaren, Hem wiens stem de snaren Aanroert en bespeelt?…

Gedachten op papier geschreven woorden vluchtend in een gedicht gearmd met de weemoed genietend van de letters die in stilte verwoorden wat de ziel blootlegt…

Bordurende over het leven zal ik in gouden draden van een schitterend verleden voor de doffe glans van heden uit het weefgetouw diep in mij een kleed van verzoening weven…

zacht beweegt het water en zingt een lied het hoofd niet meer gebogen belast door het verdriet de zon als meesteres verschijnt en laat zich gelden het water zingt niet meer nu ruist het in de velden er komt ander weer…

De weemoed naar dat ver gebied, het graag zien dat ik ween, ligt op die zolder niets te zijn. Mijn dromen daar omheen.…

Ik voel de weemoed in mij beven. Ik ben weer met uw ziel tesaam. Al wat wij waren en wat gij zegde, vangt altijd als het regent aan.…

Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues.…

vandaag ligt weemoed aan de voet van mijn diepst verstopte bergkam waad ik door ontaarde rivieren die de rug in alle koelte verlieten ze leiden mij naar een warme bron die zelfs ijsbloemen laat ontdooien en even sta ik stil bij de tweesprongen die ooit mijn loopbaan verscheurden geen denkraam verstond het tikken geen glas maakte wegen…

ik trof je laatst nee jij trof mij zo teneer geschreven schoolschrift bijna vaag las ik je door zoals je hoort klinkt bijna rijm op mijn gehoor beluister ik of hoorde ik de liefde goed ja vers toen jong nog ik je aansneed schaafje laagje plakje doorschijnend fris ik zong maar nu ja vers zo oud in taal dat ik je las als…

door de opalen avond de droeve klank van een bevlogen klarinetsolo een avond in oud goud een avond zelve op fluwelen pootjes talmend de aftocht blazend…

Weemoedig de mens gevangen in z'n verlangen naar 't verleden…

Ik verveel me, ik lig languit in het gras en ik verveel me Ik denk aan hoe het was languit liggend in het gras en ik verveel me Die tijd met jou, geen smart, geen pijn nu lig ik languit in het gras en ik verveel me Wat jij toen allemaal met me dee en ik met jou dat was pas fijn, wij met zijn twee maar het mocht helaas niet lang…

een glas verwaterd ongeluk Eerste provocerend brandend tweede nonchalant ontvankelijk Tijd voor een automatische piloot probleemknoppen uitgeschakeld En zie ik vlieg en stijg tot eenzame hoogten Ik dans ik zing ik huppel ik spring speel luchtgitaar of Sax Ademnood draait zwarte vlekken Vliegend op lucht bereik ik de bodem Weemoed…

Ik dacht dat ik Genezen was Dat ik genas Van droefheid En van Weemoedt…

Als ik iets van jouw hand lees wat het ook is elke reactie of opmerking die je maakt hoor ik je stem Dan is het net of ik je aanwezigheid kan voelen.…

Zou je me kunnen zien dan was het in dezelfde kleuren als in het vorig jaar het voelt nog net als toen ik ben niet veel veranderd misschien mijn haar dat grijzer is dan ooit de tuin ligt er nog net zo bij veel vogels die mij vergezellen de rust daalt neer in jouw geliefde boerenland december, donker in mijn hart herinneringen, die…

In de verte de eerste regenzuil, 'k voel een felle weemoed branden, diep vanbinnen,... en ik huil.…