Alle inzendingen over weggaan

nooit meer echt niets altijd wel iets het denken aan kan, zal nooit weggaan dromen, blijven dromen tot werkelijkheid laten komen doen wat kan en mag met een traan, of een lach woorden van een dichter maken het leven lichter houden van zo mooi beschreven dicht, heel dichtbij dat vers leven…

Het einde van het leven De strijd zowaar verloren De lijdensweg geboren Voor zij die achterbleven Voorbij die mooie tijd De stukgeslagen dromen Wat had nog moeten komen Het meest dierbare kwijt Maar weggaan zal de pijn De herinnering doch nooit En vergeet niet, ooit Zal men weer samenzijn Dit zijnde in gedachten Is dit nog geen afscheid…

Zo zacht zijn je ogen dat ze mij verzoenen met je weggaan, sneller en onverwachter dan je komst. ------------------------------ uit: 'Tegen de wind in', 19662.…

ik wil, zoals zovelen, nalaten niet van nalatigheid beticht worden met verve woorden penselen beitelen in grafstenen letter na letter opdat ik zacht zal rusten een schilderij achterlatend groen en vuur rood en ijs glorend in ochtendstond gloeiend de zee bewolkt niet, neen, nooit weggaan alleen maar achterblijven aan het begin van de avond…

omdat het overleven zich uitsluitend beperkt tussen woorden en het spreken mij moedeloos maakt zal ik weggaan en mijn brieven nalaten aan vreemden het waait wel gezichten, namen van verraad die me achterlieten in allerlei vormen met de tong stijf en scheve tanden maar ik ben stervend genoeg opdat ze me niet meer naderen…

Die drie zwanen drijvend op het meer zag ik niet weggaan en waren er weer, en de treurwilg met een scheef houten been, haar haar omlaag en weerkaatsend omhoog maakte een boog om de zwanen heen, door een kind getekend, maar ik moet om te beginnen het kind nog verzinnen. Dan is het waar maar lang, lang later.…

Nog hoeveel nachten woelen, zuchten, smachten, nog hoeveel dagen huilen, roepen, vragen, niet huilen, opstaan, doen alsof, weggaan, niet meer doorgaan en zwijgen.…

Kain was landbouwer Abel was herder Kain was gevestigd Abel was nomade Kain sloeg Abel dood het was zijn eigen broer en God gaf hem een gerechtvaardigde straf in plaats van boer blijven moest hij weggaan en zelf nomade worden dat is dus de oorsprong van het nomadische bestaan vertelt het verhaal terwijl je een zandstorm ziet…

je schemert op de grens van mijn gedachten helder en weer vaag ik zit hier stil te wachten tel de uren van vandaag ik hoorde je in een gesprek van lang geleden je ogen spraken nog het meest je zou weggaan zonder reden je vond het welletjes geweest je was verdwenen voordat ik je had gekust ik zag een glimpje van je benen het…

Het was altijd onze liefde die me deed leven en die bleef staan, ja zelfs voorop stond. Het was altijd onze verbondenheid met dood en leven die ons deed kerk gaan, waarbij we elkaar vonden innig en wederzijds, ook integer deed ons contact elkaar hervinden, waardoor wij samen uiteindelijk een nieuwe wereld binnen konden.…

Terwijl wij kruimelend ons brood opeten zien we zijn borstje rood vooruitsteken kleine kraaloogjes houden ons in de gaten hij wacht minutenlang vliegt dan weer op van struik naar tak steeds in de buurt als we omkijken na het weggaan zit hij op onze plek kijkt nog steeds alsof hij zeggen wil: loop nu maar verder ik ruim hier wel op…

binnenlopen, mensen daar bang maken maar wel op een bescheiden manier, je moet de mensen rustig benaderen en niet de stuipen op het lijf jagen, beetje rondstappen met je flap- schoenen en je rode neus op, tot slot de groente water geven, de wonderen van het kapitalisme aanschouwen, jezelf de winkel uitprijzen, portier uitzwaaien, dus weggaan…

Door het open raam het geluid van de vallende regen een ritme van druppels op de bladeren dat rustig maakt Was jij hier dan konden we samen naakt een eindje stappen weggaan en terugkomen met grote spetters op de huid Elkaar afdrogen en ontdekken waar het in het lichaam gloeit Jij blijft het meisje van Brazilië het land waar jij van houdt…

Zullen we nu meteen weggaan met de wolken op onze hielen alle vallende sterren verslaan met het licht in onze zielen Gewoon alles achterlaten alle intenties op nul zetten urenlang tegen de zon praten niet op de tijd letten Nergens de weg vragen maar op ons gevoel reizen het oneindige constant uitdagen liefde zal ons de weg wijzen…

Mocht je weggaan, en je sterrenhemel wordt donker herinner dan mijn gedicht dan zal ik er steeds zijn in zuiver licht.…

'Als ik te lang gezeten had bij jou, te weerloos en te dicht tegen je aan … ' Soms doe ik dat, te dicht tegen je aan. Mijn hand op je huid, je hart in m’n oor. “Ik kan jou dromen,” zei je, en toen kwam je nog dichter. Ik had langer kunnen blijven maar dat heb ik niet gedaan. Je blijft altijd nog even steken in mijn longen. Ik hou halt, en…

zal ik onder onrust blijven liggen of weggaan van dit pleintje wat me niet doenbaar lijkt met een kapot kompas en een gescheurde kaart met ergens in een achterzak een flard herinnering waarvan ik hoegenaamd de plaats of tijd niet kan zien en dus beginnen stappen, ergens naartoe, dichtbij, nee, zeker niet te ver, de volgende boom,…

ik vraag hoe het met je gaat alles bonkie antwoord jij ik zeg dat ik me verward voel jij zegt dat ik me broeja voel ik zucht: lieve hemel aboow roep jij tot gauw zeg ik bij het weggaan jij draait je om en roept: amoi ik houd van vergeten woorden jij vindt ze A-Relax ik bestelde leuke laarsjes en jij kreeg mooie patta’s…

Nu ik hier terugkom, zie ik het pas als een paradijs, dit groene land de bloemen, het gouden graan al de rijkdom die ik normaal vond Nu overweldigt het bekende mijn nieuwe ogen, vervult het me met een weemoed al voor ik aan weggaan denk Of zal ik blijven voor de rest van mijn leven, best wetend dat het zielshart werken is om samen te…

Is er dan helemaal niemand Die snapt wat je bedoelt Niemand ziet jouw eenzaamheid De angst achter je gevoel Een clown met een traan in zijn oog De symboliek van jouw bestaan Dat masker van gemaakte vrolijkheid Kan dat nu niet weggaan?…

De tralies die ertussen staan, zullen niet zomaar weggaan, zullen niet opeens verdwijnen, ze blijven hen omheinen. Twee zielen, een gedachte, blijven naar elkaar smachten, steeds kijkend naar elkaar, de liefde o zo voelbaar.…

" Lorre kijkt me met een schuin koppie aan Ze spreekt de veelzijdigste woorden nu ik sinds vorige week voor het weggaan de radio voor haar aan laat staan…

liefde blijft voor zolang je leeft in je hart bestaan, Zonder liefde kan je niet gelukkig zijn, Liefde zal nooit bij je weggaan, Ook al zit je met liefde soms niet op 1 lijn.…

Na al die jaren waarin wij iets opbouwden zou jij nu bij mij weggaan…en dan?…

Hij rust voldaan, een volstrekte tiran, onverschillig om wie zijn afgestamd, hem haastig groeten en weggaan, alsof die oogleden kijken, een koude blik die overziet hoeveel leven er van hem overschiet. Wij moeten hem dood zien te krijgen. ---------------------------- uit: 'Moedertaal', 1994.…

zijn er lichte dagen van heldere geurende honing vogels die de hemel in trage vleugelslag beschrijven optilbare woorden in stille uren van onbetreden sneeuw trillende crescendo's van diep verborgen nachtegalen roffelende hagelstenen op het dak vuurwerken voor leven en dood in tijden van blijven en weggaan de oogwenken van zijn en niet…

bang Ik laat je zien Hoe mijn dagen Vaak beginnen Na het opstaan Zonder zinnen In een flits Van nul naar tien Maak eens mee Wat ik vaak meemaak Voel de wanhoop In een dag Zoek naar houvast En naar orde Zonder handgreep Aan de slag Hallo Wees welkom In mijn wereld Beleef een tijd Van geen plezier Straks laat ik je Rustig weggaan…

eigenlijk pasten we zo mooi bij elkaar dat ik sinds je weggaan een derde ben geworden. ik herinner me nu na 2 jaar nauwelijks wie het is die jou mist. ----------------------------------------------------- Uit: 'Zolang er sneeuw ligt', 1975.…

De zon schijnt fel naar binnen Als ik 's morgens vroeg ontwaak Vogels hoor ik zingen terwijl ik binnen koffie maak Ik open alle deuren Voel de warmte van de dag Door het zien van alle kleuren Krijg ik spontaan een brede lach Elke dag vol vrijheid Met een lucht heel mooi lichtblauw Zomer je mag nooit weggaan want ik hou zo veel van…

Toen ik die ochtend wakker schrok, door jouw weggaan zeer ontzet, was mijn verdriet een ijzeren blok dat mij bijna had geplet. Nu is dat ijzer allang verroest, mijn leven een klein paradijs met kinderen en lieve vrouw. Ik denk dat het zo wezen moest dat jij vertrok op die vreemde reis waarvan je nooit weerom komen zou.…