Alle inzendingen over weiland

Lijnen en plannen maken dit uitdijende weiland. We zijn aangekondigd - houd je mond toch, je ziet ons spoken, zoek een betrouwbare bron, huiverig voor iets dat maar voorbij blijft gaan. Dan sta je recht en grijpt me beet. Nee, het was andersom, je viel zelfs in het slootje.…

Een steeds verloren vergezicht spreidt zich over torenspitsen heen spotlights op glas in lood gericht belichten helder het rijk alleen vergeten gras bij morgenlicht nestelt wild ganzenpas onder steen het platteland vergraasd, ontwricht verjaagt de zwaluwen uit het veen maagdelijk baart de wintertijd haar vorstelijke enig kind ondergesneeuwd…

Een meisje zit gehurkt in het bonte weiland en in haar kleine hand heeft ze veldbloemen vast. Ze zijn wild en ongerept mooi, fleurig. Het meisje rangschikt ze keurig. Korenbloemen Klaprozen Margrieten Ze zit zichtbaar van de kleurenpracht te genieten… De wind speelt met haar lange lokken en wappert met haar zomerjurk.…

een gedicht is een gat minder maar ik maak er wel plaats voor ondanks dat er steeds minder dorpen zijn snelwegbedrijventerreinen ik vlucht in horizonvervuiling in de trein kijk ik steeds minder uit het raam…

Ik heb echt vandaag twee ooievaars gezien die liepen te pikken in ‘t weiland bij de vaart. Mooi wit en zwart met een sierlijke staart, rode snavels bovendien. zag vandaag twee ooievaars kleumen in de wind. Onder de paal - met daar bovenin hun nest - speelde luidruchtig met een bal, een lief klein kind.…

Als ik vanuit ‘t westen Terugkeer naar waar Mijn huis ooit stond, Langs zwart wit Dat ‘t leven Simpel herkauwt, Rusten er hier Zoveel herinneringen In de grond, En ben ik thuis, Waar men de N Zo mooi wegknauwt.…

Grijs doorbroken lijdzaam mededelen zuigt een zwaar verlangen mee te gaan op gezamenlijke vleugels temidden opgenomen wijds en ver ja, te gaan verstilde grauwheid tastbaar verlaten van hun vlucht…

in een bergweiland waar ik ging zonnen bruiste een waterval van eeuwen achter mij iemand had boven mij een lied gezongen een lied van vrede klonk hier heel nabij waar in groene weiden de klaprozen bloeiden en Abraham met zijn kudden ooit kwam voorbij hier kon mijn ziel in alle stilte naar U zoeken nooit wenkte de hemel van alle zijden zo dichtbij…

Uitgelaten zucht ze Een landende luchtballon De straatlichten omringen Het nachtelijk weiland Een kuisheidsgordel Waarvan dichters De sleutel bezitten. Mistige gedachten Verlaten de avondstond…

Liggend op mijn fiets wolkenluchten polderland forten en weiland wilde bloemen de geur van nat gras op mijn netvlies en ik denk aan niets mijmer van geluk…

grisgrassend schieten sloten door het weiland spetterend goudgeel speenkruid siert de walkant als een volleerd mannequin toont de treurwilg een gewaad in filigrain…

De kraaien vliegen boven het groene weiland op zoek naar de stem natuur zal spreken ligt in jouw hart besloten naakt onder de zon.…

dag mooie weilanden met je mooie boompjes en je mooie molens dag leuke boer op je tractor en je klompen dag leuke koe tot morgen op mijn bord…

met mijn vader ging ik graag koetjes kijken tussen de middag op weg naar een weiland zongen wij niet soms ga ik zachtjes zoemend op zoek naar dit gebied…

Lage vogels de hemel in het water weilanden aan weerskanten van de rivier meanders bomen ik kom er kijken zo ver ik kan niet wonen paarden koeien nog altijd niet verzonken tot aan hun knieën wel…

neem me mee op wegen langs weilanden en sloten onder luchten grijs, wit, blauw, 't is me om het even daar ervaar ik geluk en mag het gras groener dan mijn ogen zijn…

een weiland vliedt voorbij, het beeld ver- schuift een netvlies verder en ik vlieg mee in ganzenogen licht de vroege morgenschreeuw een weinig slaap, voor even in een ander leven…

soms in banken vlammend aan zee vee in weiland op wolken die zachte stilte in razende treinen voorbij de polder beneveld gekneveld door miljarden druppels zie ik niet wat ik heb gemist…

In het weiland Loopt een koe Te dansen, met Boven haar een Grote grijze luchtballon - Tijdens het dansen Overdenkt zij haar kansen, En flitst door haar hoofd Een wens als was zij een mens: Als ik nou maar 's meekon!…

Zij maakt de bomen goud Opkomst van de hoop Weilanden in vuur en vlam Door haar aanwezigheid Even van de wereld Even geen verdriet De kudde loopt door Maar ik sta even stil Bij de schoonheid Van de Zon…

Een column die niet lang gelee verscheen; Een foto tegenover zijn bureau Een weiland, en een koe, zo'n soort tableau Als hij het zag dan wou-ie daar wel heen Voor ons een ontoegankelijk terrein Hij is er vast en zal er altijd zijn…

Zoals de stilte en de leegte naar mij verlangen, niets overhoop, geen verwarrende gedachten, geen vragen, alleen een trein tussen weilanden die als je wilt ook opstijgt. De reis is een niet eindigende, het perron de dag waar men aan de overzijde overstapt.…

ze staan daar maar een aantal oude kranen die nooit meer zullen hijsen terzijde geschoven ongeordend in een weiland langs het spoor als verdwaalde giraffen die zich vertilden aan de zwaartekracht van het leven en in blessuretijd nog mogen blijven…

de lente klapte nog maar nauwelijks open en zie mijn kind daar staan alweer in graskant en op weiland zo luchtig zo doorzichtig pluizenbollen breekbaar teer kom mee mijn kind kom blazen pluisjes in de wind…

Toen door de boze boerenactiegroep Miljoenen liters melk was weggespoten Had naderhand de melkkoe natte poten En klonk vanuit haar weiland boegeroep. “Waar komt die plas vandaan?” dacht zij, “Wat gek! Zou ik incontinent worden? Ik lek!”…

Ik heb je lief zoals je soms gelijk een gouden zomerdag bent nee nee nee ik heb je lief zoals je bent nee nee ik heb je lief zoals nee ik heb je lief --------------------------------------------- uit: 'Een leeuwerik boven het weiland', 1980.…

Terwijl een eerste schaatstocht op een weiland wordt verreden in verraderlijke vrieskou en bij winterende zon hak ik lepelend een wak in erwtensoep zojuist gekregen en denk even bij mezelf zeker weten - it giet oan-…

De boer dwaalt en zoekt op zijn weiland, ziet ergens nog een witte zon.…

ze staan daar maar en zullen nooit meer hijsen oude kranen dik onder het roest ongeordend terzijde geschoven in een weiland langs het spoor als verdwaalde giraffen die zich vertilden aan de zwaartekracht van de tijd en in blessuretijd nog even mogen blijven…

Ik zag je staan Langs de weg het weiland de dijk het strand het water Ik zag je liggen Op je bed grasveld op de grond Ik zag je zitten Op een stoel een bank een barkruk de trein ... Vijf minuten had ik nodig om eeuwig bij jou te kunnen zijn…