Alle inzendingen over wervel

in alle eenvoud antwoordde ik de verwarring de warrige werveling van gedachten vormde zich plotseling tot een patroon als kleurige bladeren bijeengewaaid tot een soort gobelin op het gras toen ging de windvlaag liggen natuurlijk, je hoeft in dit dilemma geen deel van je eigen ik te riskeren je zei me, dat je raad had ingewonnen dus…

Zoveel dat aangewakkerd wordt door het lederen lijk uit het veen, beteugeld, de niet gesprongen sprong van het fossiele paard, men ontdekt een slang: loze komma wervels, het magere gebeente echter, de hoeven te leeg voor het machtige afzetten in het niets, het ontbreken van vleugels, de hoef die het gras niet meer raakt.…

In het papaverveld Wazig rood gevlekt Keten ik haar aan een grenspaal vast Libellen en kleuterkreetjes Wervelen licht in onze klovende romp Terwijl ik blaat in haar mond Klimt een kind naar haar kruin Gespiegelde zwanen drijven gelijk Langs de kademuur weg Ondertussen trilt het lid Bromt en valt in een deuk De druppel lekt In het…

een stroomversnelling lijkt soms een waterval waarbij je de oevers niet meer onderscheidt alleen maar meegaat met de wervelende stroom uiteindelijk beland je ooit in kalmer vaarwater kijk je al dobberend weer rustig om je heen niet voortdurend angstig achterwaarts of voorwaarts dit is toch uiteindelijk gelukt hoogste tijd om nu…

Toen in die hoek waar eerdere wind dood blad had vergaard bracht onverhoeds een stormvlaag werveling teweeg die als een bruine tol de lucht inging. En uit de top daarvan ontsprong vervolgens een fontein, een zwerm voorheen verscholen, luid kwetterende mussen. Ze leken meer te twisten dan te zingen.…

Kleuren op tilt -als een dans in een feestjurk, jacht op de liefde door levensblij kind - vallen na werveling neer op het grasveld, juist op de plek waar het spel net begon. De regen plenst, maakt eind aan ’t dolle feest, verzopen baljurk rest als lege luchtballon.…

gebrandschilderd glas dat dagelijks licht en suiker kleuren filtert in mijn donker zicht wentelt stof en glinstert schuin omlaag naar de stenen vloer sintert zwart naast wit waar mijn bewustzijn daalt door het flapperen van lange gewaden met hun wervel en rokken ruisen mijn tijd vervliegt in het stofspel dat volgt de stilte heerst tot…

Ik zag aan je zoom dat de naden gingen draden en zelfs je geur wordt minder zout, ik weet je gaat in regen en komt in zwijgen telkens terug als een dichotomie bespeel jij het aangezicht en roemt de verte aan jouw kim, je broze wervels kalven dieper en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven…

In het zicht van eindeloos draag ik onvermogen mee op open handen toegedekt met vragen als was het zand dat wervelend opgestoven maar niet rusten wilde ook al oogde ik in stilte elke storm of toch de tijd die mij omwond en alles fronsend trok waar jij eens strak naar keek maar och het maakt niet uit niet meer… nu ik berust in…

mijn oude huid ontving de wind, rusteloos vervoerde ze een werveling- ze ging en meegetrokken door mijn kind beschreef een lenteboom haar dag met meizoenharten binnen waardigheid bereid het lot te tarten wat ik kwijt ben hoor ik wel, het brandt in grote kringen rond mijn hart maar wat ik heb beschrijft mijn rijkdom, mooier dan een oud…

haar glimlach zweefden vlinders ze braken één voor één uit hun bescheiden glans) in haar handen blinkt een steen zacht gemaakt door broze woorden op een dankbaar stuk papier buiten waar de vogels al mijn loflied hoorden bloeide warmte over alles heen en ik ben klein, ik draag een stil gebed dat vastgezet door haar belofte als mijn wervels…

Een muze hoorde ik zingen een muze zag ik dansen met klanken van viool en harp vermengd in wervelend gedicht een muze heeft mij zacht gestreeld en heeft mijn lippen geopend ze heeft mij hartstochtelijk gezoend deed mijn hart van liefde overlopen helaas is mijn muze heengegaan maar heeft haar zang achtergelaten zodat ik nooit met een mond…

De nacht is een broeierige deken over blote schouders lippen verglijden in een lispelend duister Vingertoppenfluisterend wind ik koele doeken om je krommende wervels Ik tel De wind fluit liedjes want vannacht komt ze ook bij jou langs en dan, in een vleug door een kier Achter het, voor boze mannen gesloten, raam zal ze…

langzame voetstappen op bladeren die knisperen zonnestralen die 't bos nog één keer goudgeel willen schilderen zacht fluisterende stemmen die zwijgen spontaan om bij gekerfde namen in oude bomen nog één moment stil te staan schoorvoetend gaan aarzelende passen verder tussen de kalende bomen wervelende gedachten over vroegere…

Breekbaarlied zo zinnig kuis wervelend al van geluk maar toch liever niet gelijk heel het liefdeswijsje rijk. Dat maakt de ontdekking stuk het gevoel van zingen, thuis.…

Een zucht tilt je op, voert je langst honderd stromen, laat je rusten op wervelende paden, ijle rivieren van de lucht. Zacht dwaal je neer als naar de bodem van de zee waar je opnieuw zal bloeien. Maar wees geen bloesem die opstijgt en nooit meer terugkeert naar haar witte lakens.…

in wervel en rib en bekken schuilt een draderige spons een web van aders en vet hier wortelt elk orgaan nog amorf in de knop een witte waakhond gebald in een cel weert de gore kiem een ronde bark gedeukt in de flanken voert een geurloos gas naar de tippen van mijn lijf van long naar vezel draderige klonters stremmen mijn bloed…

ik heb de geluiden uitgeplozen die de wind waait in tal van kleine hozen de werveling van hoge tonen komt nooit uit het ruizelen van grote bomen zij dekken alles toe met een groene plasticiteit beletten ons openheid lief en empathisch trekken ambachtelijke sporen hun melodieën door de smeltkroes van het leven daar waar de…

groene kralen krioelen op mijn bord kronkelen door de gaten van mijn ogen in een even van onachtzaamheid vervloeien ze tot soepig viscoos groen wentelend en kerend in langgerekte wervels wringt zich een bruisend kolken binnen worden elementen weer atomen gisten elektronen hun kansen schoon onafgebroken trillend zoeken naar nieuwe…

de weg oneindig strekt zich gespannen uit zover zijn oog wil reiken om in de verte op te lossen in een wervelende zindering daar waar de eerste bocht verschijnt zijn tred verraadt hem aan de stoffige struiken die de randen bewaken maar hij ziet het niet zoals niets van dichtbij daar verschuilt zich niets interessants hij loopt…

Scherpe messen Trekken lange groeven In het net herstelde ijs Zij dansen om elkander Tot een besluit Van weggeworpen Lutz Harmonisch zwevend zorgt zij voor Wervelingen in de lucht De landing zo ver weg Opnieuw wordt gezocht naar Innige omhelzing In de dodenspiraal Stilte en stilstand Terwijl haar gezicht Teder tegen zijn borst…

In werveling stuiven duinen het helm golft over land en in de diepe pannen staan fier de kleine struiken waar zelfs geen blad van kreukt terwijl uit hoge bomen de kruin zelfs breekt.…

waarneembaar een welhaastig wapen, wellustig wervelend wegstuivend al wekenlang. weersgesteldheid, windkracht winters walgelijk en wederkerend. weersvoorspelling weerzinwekkend. willens en wetens wringt en wraakt de watertandende wind ons in woede, weifeling, weesgegroetjes, whisky en wollegoed. weltrusten!…

Waarneembaar een welhaastig wapen, wellustig wervelend wegstuivend al wekenlang. Weersgesteldheid, windkracht winters walgelijk wederkerend. Weersvoorspelling weerzinwekkend. Willens en wetens wringt en wraakt de watertandende wind ons in woede, weifeling, weesgegroetjes, whisky en wollegoed. Weltrusten!…

in ogenschijnlijke rust lijkt alles goed te gaan met masker op weet je de kleine wervelingen te weerstaan ik voel de storm die in je woedt en groeven ploegt in je bestaan dit kan echt niet verder gaan je kruipt niet zomaar door het oog van een orkaan want je verstand zit samen met gevoel op een vulkaan barst maar uit en laat de winden…

Kastie was het spel van werveling uit jongensstoer en meisjesborsten tussen bomen. Kastie was een bronst, gespeeld in zon. Als dromer stond ik er bij, keek ernaar vanuit mijn bed daar bij het raam Ik was te jong om mee te doen, toch meegezogen in de trechter van het spel, de straat.…

ga niet meer ik wacht Als de koele schaduw van mijn leed nog koeler wordt zal ik nog wachten Als de bladeren vallen en als zand de ware grond verbergt en geen plant nog groeit zal ik nog steeds wachten Als een mooie roos wanhopig treurt na haar bloei zal ik nog langer wachten Als de wolken onheilspellend donker worden en wervelend…

Wervelende armen dirigeren een denkbeeldige barbier op de Puente de San Telmo. Sevilla!…

in wording, nog onwezenlijk vooruit we kunnen ook even terug naar twee mensen en mijn buik, naar mijn borsten en die avond dat ik de maan liet drijven en op een dag zou ik je schrijven over gewaden van de nacht over liefde en soms, een heel klein beetje sterven maar zing nu, mijn jongen en word wie je bent ik luister naar je wervelen…

ik buig me steeds dieper dwars door mijn ego kruipend langzaam in weerloze poëzie waarin mijn geluk meegesleept word in toekijken van pronken in gebloemde stilte van overleving puntig scherp met zielskracht wervelend om iets tot uitdrukking te brengen in trance wentel ik door mijn creativiteit voedend mijn…