Alle inzendingen over wervel

Hij gaat tekeer als een manische mistral met dikke donkere halen die onmiddellijk worden uitgevlakt, vervangen door een wirwar van fijne lijntjes, wervelingen van craquelé, ribbelende rillingen. Talloze puntjes worden aangebracht en schuimkopjes van tv-sneeuw. En voorbij is alles!…

Als je het raam opent doe je dat wervelend en kleurrijk. Je trekt je daarbij niets aan van de regen diep in het bos, de geur van mos en dat frisse, in de lucht. Je groet neon. Het nachtdier lag op de loer en glimlacht nu vriendelijk, weet zich betrapt, sluit de kijkdoos en zet je terug in de kast waarin een sprookjesbos waarin een huis.…

zal ik een zucht wezen de streling die regenboogspiegeling van wervelende kleuren dansend doorheen het fraaiste licht gebroken stralen waar liefde weerkaatst het onweer voorbij dagen hernieuwt zal ik stilte zijn het zachte bedaren die kreet in het ijle door iemand gehoord die ene zucht ontsnapt aan jou lippen in…

winterstormen ten hemel het wad stuiptrekt in gekromde stromingen het schuim kapseist ongenadig van einder tot einder onder een wolk van meeuwen verwaaien duinen in werveling van winden zwaar kreunt de zee in huivering van nachtkou diep donker spiegelend in deinend water foto Friese wad bij de Westhoek…

Als wervels krimpen en knoken kraken, lacht magere Hein in je suffe brein.…

Hoge golven op woeste zee opgezweept door razende stormen met schuimende branding langs kusten hoge rotsen beukend op het weerloos land bulderend over dichte wouden vergrijpend aan vlakke velden over akkers gebroken graan wervelend met loeiende krachten getekende onrust in menselijk bestaan.…

ik ontschuw mezelf, leg me neer schil voor schil strooisellaag voor heuvelschaam ik strijk de plooien glad, knik de wervels van ruggengraat korenmaat en schaduw in het gelid ik dompel in kalmte, aan de lijzijde van luwte, met een streling van tong over bovenlip ik keer de kring van eb en vloed ben het meest nabij, bij de huid van mijn…

Ik ben een aap uit het moeras wervelend en snel mijn pas uit de oneindigheid naar even bewegend heb ik kort te leven duik ik weer onder en alras graaft men mij op uit het moeras dat dan, lang zandoverstroomd, de nieuwe mens oud leven toont zand over water overstroming is dat uiteindelijk de beloning dat ik hier was?…

vlinderlichte wervelende klanken vullen de leegte een melodieuze melodie laat de snaren trillen van het universum majestueuze muziek zorgt voor het wijken van de nevelen stormen liggen rustig in de armen van de wind bomen begroeten hun bloesem op de lieflijke tonen van hemelse muziek een nieuw begin voor natuur en mens…

sluiers trekken over 't land woorden zweven wervelend op een wind de zon drijft hen hoog zij lossen zich op vergroeien met het duister van de nacht licht tussen dag en droom trekken jouw woorden aan, in mij wij lieven de schemering daar ontmoeten wij ons en zijn toch alleen. sunset 25-07-2007…

in wervelend genot en vurig minnespel ontstuimig met jou zijn tot ver voorbij de einder van de evennachtslijn.…

de zoektocht naar een vader is een lange weg die langs ravijnen scheert de reis is een mengsel van wervelende verlangens en onvervulde vragen de dooltocht door een landschap van zwarte gaten waarin tijd en ruimte verzwelgen het is de queeste naar een brug die verbindt met de afwezige het gemiste hoe vindt men een…

Avontuur na avonduur op reis in vele dromen schaduwen van vluchtigheid beelden vol met helderheid wervelend wortelend in zand tijd vermengd met eeuwigheid doden met hen die leven soms blijft het hangen vaak verdwijnt het snel ach laat me slapen tot de vroege morgen en niet vergeten die dromen van de nacht…

door een overdaad aan licht verliest elke spiegeling haar detail gaan trage woorden in werveling verloren en opeens lijken gezichten op elkaar een enkele keer overkomt het sommigen om als enkeling het verschil te maken in het voorbijgaan een blik op te vangen, een herinnering te activeren om er frontaal uitdrukking aan te geven hetgeen…

Door de klaterende hallen Wandelden verrukte hofdames, Terwijl de wervelende Hemelschilderingen lachten. Ik mocht mijn saxofoon bespelen Voor de Sultan, in een grote zaal Van marmerroze bogen. Nooit klonk de blues Lichter dan voor deze man Op deze plaats.…

Gedichten zijn als vissen in het water dat kalm en vredig stroomt of klaterend van rotsen stort en alles meesleurt in een dans, een ongekende werveling van krachten.…

Och zwaarte van ver-ge-leden tijd, pak maar je biezen want het kind staat op om wervelend te dansen in haar volwassenheid!…

Ik kijk naar je mijn liefste, en laat me overwelmen door de aroma’s van je lust als je me vochtig kust blijft enkel nog wervelende passie…

ze hoorde het geluid van monotone drums zag de dans van de geesten in een donkere grot ze draaide wervelend rond tussen vochtige slierten afgrijselijke geluiden weerkaatsten tegen de muren ze viel van grote hoogte in een griezelige diepte het voelde alsof ze was beland in haar ergste nachtmerrie nu weet ze het zeker ze gaat…

Je overspoelde ons met kolkende cijferreeksen en wervelende letteralfabetten. De realiteit verborg je onder een berg metataal. Het duizelt ons nog steeds. Je doorbrak onze menselijke ongenaakbaarheid. en bracht ons Solidariteit met een zoutsmaak. Ik kniel voor je altaar.…

Wervelende dagen strekken zich als een kleurige bongerd voor ons uit, bomen buigen hun kruinen onder het gewicht van gouden vruchtenkronen en tijd slingert vrolijk aan de vluchtige wijzers van een zonneklok.…

de herfstwind haast zich door de brede boulevard trekt een wervelend spoor in het verlaten afval schuurt meedogenloos langs huid en opengewaaide jas knarsend, razend, oogverblindend slaat hij een bres in gedroomde zandkastelen over de barre vlakte hinkelt een opgejaagde plastic stoel het kind snakt naar adem zijn schreeuw bedolven…

jij bent ooit fee geweest in de nadagen van magie toen mystiek nog te kerke ging bij de hoge hiërarchie jouw verschijning is altijd een feest geweest in feeërieke kledij waarbij jij wit opende en alle kleuren ontsloot in tutu speelde jij klein ballet met vederlichte danspasjes als kind gedragen door een dartel wervelende wind…

Gouden blad in de wervelende wind Als een kind zo verwonderd Dwarrelt zij daar zeer gezwind Een zomer lang heeft zij van vrijheid durven dromen Alle winden meewaaiend Welnu is de grijze herfst gekomen Precies zoals een jaar geleden Heeft de oude eik haar afgestaan Vreedzaam dwarrelt zij naar beneden Klaar om nogmaals dood te gaan……

Aurora’s luister die dan daagt erbij wordt straalgeruis, een suizen aan zijn zij: het spreekt haar uit met inkt van haar besluit en rondom ’t git een werveling breekt uit. Zijn nevels slierten lont doorheen het licht: wat was verstijft, wat komt wordt kaars en luid haar geuren schieten kuit in zijn gedicht.…

ik zag je ogen in de trillende hitte oplichtten in blikkend stroboscopisch geweld kantelend over de horizon juist daar waar kleuren vluchtten uit de regenboog onder het magisch geluid van de donderbui die in zijn mystiek groen wervelend ontstaan uit de bocht was gegaan met mysteries uit het scheppingsverhaal die in hun religieuze…

ben jij storm die wervelende dreiging waar wolken breken in het gelaat van de zon een druppel regen koeler dan ijs in het verstikkend gevoel dat passie heet dat ene zuchtje wind het gefluister van zoetgevooisde stemmen waar echte liefde de dreiging breekt ben jij mijn alles in beschermende armen waar niks meer kan raken als…

je danste allercharmants handen en lichaam in warme verleiding de muziek nam ons mee in een wervelend ritme als paar en toch een je ogen lachten in het dirigeren van ons bewegen ik gaf me totaal voorbij sterren en maan op de ijlste tonen kwam ik voorzichtig weer bij je zei al ja voordat jij me vroeg om te trouwen we kusten…

ik probeerde stukjes geluid op het doek te penselen in het verhaal van de pigmenten leefden er velen heb tonen gemengd tot een lief arrangement van meeslepende kleuren in dansende vormen kwamen zij langs wervelend onder mijn hand een dirigistisch teveel omdat linnen ging spreken over diepte en liefdevol leven op mijn doeken…

In de zoute werveling van zon en zee dalen mijn gedachten tenslotte neer om zich te herenigen met die eeuwigdurende cadans. Mijn hart legt hier nog eenmaal aan, om in die langzame, blauwe deining als laatste troost het zo lang vergeten wiegen voor even weer te ondergaan.…