Alle inzendingen over wiegend

Herinneringen wiegend kijk je naar foto's zo mild was je schoot…

wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel word ik sterker mentaal wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel beleef ik intenser mijn eigen verhaal wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel sta ik sterker spreek ik mijn eigen taal wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel is opkomen voor mezelf heel normaal…

Lacht hij om de vraag hoe het gaat Als de zee wiegend en zingend zijn ogen kust Voelt hij de boom versteend in zijn buik Als de zee wiegend en zingend tot kalmte sust Zegt hij niet wat hij niet zegt Als de zee wiegend en zingend haar armen spreidt Drinkt hij het water aan zijn lippen Als de zee wiegend…

zal iemand je troosten in de wiegende bek van de dood als de nieuwe dag niet tegen het raam kloppen zal alle verdriet in de ziel gekropen is als woorden stokken in je keel zal iemand je troosten in de wiegende bek van de dood…

Zie daar de wilgen vrolijk wiegend in de wind daar!in de verte!…

Wiegende schepen, Rinkelende kettingen. Kade van muziek.…

ik weet met een lach dat ik ooit god ben geweest tenminste dat heb ik altijd gedacht als ik lig in het gras en speel met de wolken die in kleur en vorm de hemel bevolken praat tegen bloemen die wiegend op wind mooi staan te zijn hun harten openen in aandacht voor mij bomen hoor die in hun donker ruisen dissonanten uit melodieën kuisen…

hoofdprijs nooit te pakken een ideaal als spiegel voor de wensen van talloze mensen om eens in hun bestaan als primus inter pares te kunnen gaan toch heb ik het geluk gevonden dat zeggen jouw ogen onomwonden als ik weer bij je ben en wij samen wandelen in een schepping die ons toelacht in vorm groei en bloei bloemen die wij koesteren in wiegend…

in je haren gesponnen En hangt een nevel aan rood gebladerte Vallend van tak tot tak op de aarde, in het nat van een bloeiend najaar De eerste grijze haar als een teken van de tand des tijds Geronnen in smalle wateren, van fluisterend tot tierend We vieren de herfst met wervelende melancholie als spinrag aan één geregen wiegend…

Ik laat mij nog even wiegend wiegen om dan met zachte dwang samen met de dag te ontwaken.…

Moe na lang spelen op het scheepsdek ligt de kleine reiziger 's avonds in zijn warme gerief'lijke hut is zelf een spel tussen zee en hemel lichte deining lokt kinderverbeelding doet de omringende zeemonsters steeds dansend verdwijnen _ weer verschijnen met open muilen toeschieten... toont binnen de patrijspoort vloeiend sterrenballet dat…

Wiegende bomen knielend voor de gure wind langzaam ontmanteld…

Wiegend in de wind de bijna laatste rozen rood van opwinding…

Wiegend aan de rol, gedrukt in zachte laagjes, fragiele vlinders.…

Op hoge duinen, wiegend helmgras en een zee van kleine bloemen.…

oh, schone lelie op het wiegend waterbed drink gouden regen…

zoveel aren, zoveel pluimen onder de grove dennen wiegend tegen elkaar, zacht sprekend over de heuvels jij stapte af liet je fiets argeloos achter terwijl ik tegen het licht in de bloeiaren aan jou liet zien jij knikte boog voorover en streelde het ogenschijnlijk vergeten gras voorgoed in je geheugen…

Lieve kleine schat Hulpeloos zacht wiegend, bloot Kusjes op je snoet…

guur weer en in nevelen gehuld de ministeries o thalassa een straaltje zon kietelt je wiegende huid…

maan en sterren spiegelen op de golven heimelijk dein ik met ze mee in wiegend licht verzonken ben ik vol maan en zee…

Hazelnoten hebben zoiets aan zich dacht ik haar ogen nog halfopen haar wimpers trillend knus gezeten lekker wiegend in de oksel van de wind…

het lijkt me heerlijk bovenlangs te zweven gedragen door de wind met m'n blik gericht op oneindig deinend en wiegend als een onbezorgd vleugelkind…

Oud, grijs, afgedankt zit je tussen vier muren wiegend op je stoel turend met die droeve blik naar de klok en haar getik.…

Tussen wiegende, jonge lijsterbessen staat een dode boomstronk vol grote elfenbanken, geeft zucht naar oude sprookjes.…

Kolossen van basalt, Ruw gehouwen wachters Bewegingloos kijkend Naar zacht wiegende Jeneverbes Met uitzicht op Schorren en slikken Die leven van de dood…

luisterend naar jouw hartslag wiegend op jouw adem zoekend naar een antwoord dat ik ken sluimerend deze zondag veilig in jouw armen wetend als geen ander dat ik ben…

Mijn moeder huilt op zondagmorgen -ik mis hem zo en als een kind neem ik haar wiegend in mijn armen mijn moeder heeft verdriet en ieder woord schiet -stil maar, stil maar- nu te kort…

nog broze schuchtere woorden zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

Wiegend rood in de vooravond Sluitend paars in koud groen De dans van de tortel een lied van gefladder een sikkel van ivoor in mauve geweven Wie had dit ooit beter kunnen doen?…

Kleine groene speerpunten steken boven de grond uit doorboren de lentelucht lange smalle bladen omringen vredig en zorgzaam die witte wiegende elfenmutsjes.…