Alle inzendingen over wies moens

De dichter is maar een mens Onder de mensen, sprak de Verstokte dichter, en hij Kon het weten, want hij stond Het dichtst bij wie de dichter Ten diepste is - Misschien is hij wel meer Mens dan anderen, warmer mens, En vooral: dieper mens, hij ziet De dingen niet alleen met het Linker en rechter, maar vooral Met het innerlijk oog…

ik sprak een zeiler hij zei op het meer bij stavoren ziet men vrouwen om te bekoren met rode rozen op hun boezeroen zij zeilen uit voor de vrij in scheepjes met volle moen…

Mariken en Moenen, Havana aan de Waal. Nimwegen, ge bent de mooiste van allemaal.…

Stokebrand is de naam die de volksmond voor dit volmout bezigt Piet-agoras is wederom van een niet te stuiten gisting, hetzij door piet ekel bij de moen van alvinne hetzij te agoras.…

Nu woest En kwaad En grimmig door de wolken. ’t Is of er woeste buien komen En moenen zich verbergen in de eik En zoogdieren bang verstijven Hoe bevreesd ik was En later ik vertel Nu is de moen gevangen. Ik vervolg mijn weg met spoed, (Als de hoge hemel ziet) . En de angst beweegt door de bossen…

Het kan een last zijn Jezelf zo te moeten "dragen" Het is de schrik van ieder mens Maar achter elk persoon en zijn onzekerheid Zit iets moois, waar je niet om hoeft te vragen Verander niet voor die ander Ook die draagt wat met zich mee Probeer gewoon wat van jezelf te zijn Want dat kun jij alleen!…

Ik zou willen dat ik Moenen was, kon ik eens flink in zonde met haar leven. Maar ik ben Puber-met-de-streepjes-das al stroop ik ook mijn mouwen ervoor op Zij is twee meter. Ik bij lange niet. Maar als ik heel erg op mijn tenen sta, past tussen half geheven arm en rechtertiet mijn puistenkop.…

Achter de bomen wies een stille maan en al het leed is van mij afgegleden. Langzaam ben ik de weg naar huis gegaan. ------------------------------------------ Uit: 'Vergeefse Herfst', 1946.…

Mijn vrouw heeft ooit een beeld gemaakt, een meisje met een boekje. Van op de straat kan je 't niet zien, het staat net om het hoekje. Ze zit daar onbeweeglijk, je hoort zelfs geen gefluister. Toch val 't mij op dat de kabouter, heel aandachtig luistert. Hij blijft beleef op afstand staan, leunend op zijn schopje. Naast hem zit een bleekgroene…

Hallo, mevrouw... mag ik wat vragen, waar loopt deze weg naartoe? Niet dat het echt zoveel uitmaakt, maar mijn fiets wordt stilaan moe. En zie, na een kwartiertje kende ik elke steeg en straat. Het was echt een leuke babbel, met ook heel wat goede raad. Dus het werkt wel wat wij leerden, iets te vragen zoals 't moet. Je komt simpel heel het…

Ze staan er weer als ieder jaar, de planten en de bloemen. Ik ken er weinigen bij naam, 'k ga ze dus ook niet noemen, diegene die ik dan toch ken, die kan ik niet meer tonen, sedert er hier in onze buurt, een tiental schapen wonen.…

als de laatste opspattende brokken aarde zijn gevallen als de volgelopen kuilen het flauwe zonnetje weer rimpelloos weerspiegelen als er niemand meer is die de stilte wil scheuren als een ongelooflijke echte watervogel weer het kanaal gaat dwarsen als je, zo maar, tot tegen het versplinterde bos kan stappen, rechtop 135 meter ver als de Hill…

In de serre had ik jou gevonden ik zag geen bloed en ook geen wonden je ademde, maar veel te snel de pootjes krommen ging nog wel ik heb je op een doekje gelegd en iets van "stoute poes" gezegd die ons van dichtbij gadesloeg en zag hoe ik je binnendroeg. Of heeft het zonlicht je bedrogen en ben je tegen 't glas gevlogen? en helpt het als…

Het koppeltje zat in het park hij keek haar aan, zij lachte de bank voelde de warmte al maar hij moest nog wat wachten.…

De tijd die gaat hier traag voorbij ik zie van hier de straat, al kijk ik heel aandachtig toe, 'k zie nooit waarheen hij gaat.…

Doodsklokken galmden door de stad, uit een verborgen kerk. Er wordt een mens begraven, de priester heeft weer wat werk. Misschien is het een sukkelaar, of een begaafd persoon?. De stad bruist verder, want 't is markt en ieder doet gewoon. Gelukkig reed ik met de fiets en kon het heel goed horen, terwijl de mensen rond de kerk, zich aan 't gelui…

stijl omhoog langs glimmende beuken gaat mijn hart hevig tekeer onverstaanbare woorden te druk met mezelf haar teken gemist vier bolle ogen zien mij vanuit een plasje in de modder vele kilometers gekleurde veldboeketten slechts het geluid van een zakdoek dwarrelend uit een raam een blauwe libelle kust een bord dat waarschuwt…

Een pauw vergat zijn kleuren `s morgens aan te doen Hij stapte trots naar buiten in zijn blote boezeroen Hij pronkte trots op het gazon hij pronkte in de wei Begroette zelfs de kippen maar die reageerden niet zo blij Een schande is het sprak Catharine Het is grof riep kipje Wies Want een pauw zonder zijn kleuren vind ik alleen maar vies…

Ik was weer verheugd En wies mijn warm gezicht in morgendauw. Ik roofde een landmeisje haar melk en deugd Met volle teugen, en had geen berouw. Ik leef. Ik vrees alleen dat ’t web van wegen Dat zich al nauwer om de wereld spant, Mij niet meer doorlaat naar het ver gelegen, Steeds wenkend en steeds wijkend wonderland.…

De netels wiesen om zijn voet uit puin. Eerst hier, toen elders was zijn erf bemuurd Met steen waarlangs zijn krimpend lover schuurt, Totdat één tak opnieuw de ruimte won, Zich rekte en uitschoot naar de morgenzon.…

die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten, maar het laken dat in de hoeken op en neer bewoog was mijn vergissing van het oog de scherpe schelpen deden mij ontwaken ik mat de blauwe diepte met mijn tenen en wies…

Uw wezen wies zó door mij heen Als klimopwortels door een steen; De een zonder de aêr slechts dood en scherven. Gij lacht naar mij, zo triest en stil, Een goudenregen in April, Een vloed van vlam in koude dagen. Ik strek mijn armen naar u uit, Ellendig, want ik kan ’t geluid Van uw droef snikken niet verdragen.…

is sneller dan het kwaad gerucht van de bevrijding gaat als lopend vuur door 't kamp zo lang duurt al de ban van quarantaine kabar angin, lopend vuur is sneller dan het kwaad geest ontsnapt uit flessen en uit Pandora's doos kwaad gerucht is sneller dan de draak als lopend vuur die tanden wierp voor Thebe waaruit een manvolk wies…

Die diep in eenzaamheid de hand wies in de plassen Van een verdoemend bloed, wordt hier, waar 't ieder ziet, In 't zaligende bloed, dat Jezus vast vergiet, Aan hand, aan lijf, aan ziel, van bloedschuld afgewassen.…

In weedoms schijn zie 'k alle aardse dingen, En van de droefenis waartoe mijn ziel nu wies, Wil ik mijn liederen van elke dag doordringen, 'Lijk op de fluit één aêm verscheiden tonen blies. --------------------------------------------------- Nagelaten verzen - Drie (oktober 1912 . mei 1916)…

doch eminent ...Kortom, voor elk wat wils te lezen zet uw hoofd dus aan de kant in Tilburg-West moet u niet wezen 't roversnest is uitgebrand zo gaat het vuil dus voor de bezem van het zieke Brabanthart ...Aarle-Rixtel Gilze-Rijen kent u Richard Leeuwenhart en Hertog Jan, Markies van Leye die hielden wel van wijn en trije moene…

en de stenen dragen mijn stille stem zij zijn handen vertragen het licht en leiden me naar iets wat ik nog niet weet ik ben mond moeilijker dan de waarheid mismaakt door gifpotten in het nachtelijk huis is er een aards paradijs of een open oog om oneindig lief te hebben de stenen blijven, dat wil ik geloven binnen bereik…

Bij de eiken, aan de top Eens heuvels, wies ik op. In heiden zonder baan, Leerde ik, ter jacht geschort, Mijn eerste treden gaan. Mijn arm is 't wild geducht: De reebok helpt geen vlucht, Het zwijn geen scherpe tand, Als, in mijn dreigend roer, Een snelle dood ontbrandt.…

En Queetnie wies uit tot mijn aard en levenstaak. Ik koekte dus bij Queetnie aan gelijk een kwezel. In ‘kwezel’ zit ook ‘ezel’ – ik heb het bezuurd. Ik doolde maar mij werd door hem geen weg gewezen. Niets weten, daaruit bestond zijn infrastructuur. Het schizofreende tot een duivelse komedie, mijn leven.…

Kent gij het land, waar hoog de ceder wies? een adem Gods door ’t moerbeiboomdal blies? van ’t eêlste bloed de bruine druifrots zwol? de olijftak glom, van malse koornen vol? Kent gij dat land? daarheen, daarheen, o leidsman mijner vaadren! voer mijn schreên! Kent gij de stad?…