Alle inzendingen over winter OR schaatsen OR kou

wat zijn het toch toppers Ireen en de beide Bobbers schaatsen zonder franje deze kanjers van oranje goud, zilver en nog meer goud zij gingen geen moment in de fout geniet van al deze zegeningen en op naar de Olympische ringen…

De kamikazesport die schaatsen heet En die bedreven wordt door schaatsfanaten Die zich in nood op brandweerlui verlaten, Bezorgt die brandweerlui het klamme zweet. Die schaatsers zijn verrekte eigenwijs, Dat volk begeeft zich constant op glad ijs.…

Een man in schaatspak vandaag tierde dat ze hem het schaatsen niet gunden. De sneeuw verpest het en het gaat binnenkort ook nog eens dooien. Arme man in schaatspak gekwetst door weergoden draait zich om naar huis. Wees gerust de zon gaat schijnen binnenkort.…

Zeg landgenoten, kom eens tot bezinning! Wij zijn de kannibalen van de schaats, De ‘concurrenten’ weten weer hun plaats, Maar is het niet één pyrrusoverwinning? Want als ze schrappen, schrappen ze het eerst Die sport waarin één land zó overheerst.…

ijzers krassen het ijs de beide benen slaan mijn gebonden geest diep in het denken glazig water en mist spiegelen de omgeving als heldere beelden in mijn gedachten luchtbellen kijken doordringend strak genadeloos zuiver in mijn ziel op die plaats ontmoet ik jou met rijpe rillingen in winterse woorden…

De striemendgure wind bevriest de wangen De tenen en de vingers worden blauw Al klappertanden bijters van de kou De schaatsen zullen niet aan wilgen hangen Publiek begint te klappen en te zingen Als één man staat men achter Neêrlands hoop De koning en de koningin incluis We zullen doorgaan! Ondanks tintelingen Rijd door!…

ik zag je door het landschap schuiven met in de bochten het kenmerkend overhuiven wielen rolden en wat grint spatte kletterend op de diepe plas maakte alles modderig en nat ook naast het pad onrust trok wat schichtig weer de kar bespannen met twee paarden waarvan de kleinste draalde stil was de horizon toen jij verdween…

Wie dan de Winter lastren mag, WIJ roemen 't geen hij doet! Zijn lange nacht, zijn korte dag Besteedt de Grijsaard goed. Hem zij, bij ONS, tot eerbetoon, Een krans van palmgroen aangeboôn; En klank van gouden snaren zweev' Door 't feestgeroep: 'De Winter leev'!'…

ik zag dat zij lachte maar haar ogen ijsden het landschap met een strakke noordoostenwind zacht zong het riet langs de oevers het verdriet over zomer en zon in een winterse ritmiek weer glijden krassend de gebogen lijven in de luwte van de kant hand op de rug de ander even rust in onpeilbaar zwart komt de schaatser zich…

Maak een eind aan het niezen, geef de kou aan de Friezen Maar laat het dooien in Drenthe Weg met de winter, Lang Leve de Lente!…

De winter komt en Friesland laat zich horen, Want nu het kwik gaat zakken komt meteen Daar het Elfstedencomité bijeen En ook Henk Kroes treedt officieel naar voren. Hij steekt zijn vinger plechtig in het water: Hij meet hoe dik het ijs zal worden later.…

Ik huiver dit plekje in stilte schraap moedig bij elkaar om te laten talmen tot waar ik kalmen streep tegen kilte Starend als een vis naar vrijheid gebonden in kermen aangemeerd winters steenkoud geconserveerd ijzingwekkend snerpend respijt Versteven tot onder, tegen de tijd over geleverd aan; onderdoor `n snijdende wind met ijzerkreten…

Schrale stille lucht vorstwit landschap krimpt ineen krakend water draagt geslepen schoenen ijzer krast de groevenpret onder windjassen donzen gedachten aan de grote elf dromen van een koude start…

in snelle pakken staan ze ijskoud bevroren het startschot ontdooid…

Glad en wijd ligt het ijs in een veeg wit en grijs en de lucht, tastbre kou, is gestolpt onder blauw. En mijn schaats met een kras als een schot onder glas trekt een veervormig spoor van mijn voet uit te loor. Ik scheer scheef op het vlak langs een donkerblauw wak.…

zie de spiegel groeien waar golfjes net nog water bloeiden verstillen zij tot ijs ingelijst door wit bevroren riet met als decor de dicht berijpte bomen koning winter is gekomen nog liggen meer en vaarten open maar de nachtvorst streelt ze dicht rimpelloos met vriezend licht…

leeg en wit is de vlakte ontdaan van alle opsmuk en waan een straffe noordooster haalt uit met ijzige adem vaal schijnt de zon een gelig winterlicht waarin warmte wordt gemist een schaatser tart de elementen krast langs het riet voorbij blik op oneindig een gedachte in de kop de elfstedentocht dan zegt hij stop…

Mensen binden schaatsen onder, aanschouwen het wonder van de zijkant van de wereld. Het riet wenkt naar hen en wuift ze na. Steeds blijft de dag te kort, je moet stoppen met schaatsen terwijl je nog tijden door kon gaan. .…

hoorde het zingen van de slagen in samen schaatsen op het dragend ijs langs wuivend riet de zon geniet op laagstand van de stilte in ons gebied het slijpsel is een feest toont in witte sporen waar we zijn geweest altijd een verder maar wij keren om kijken naar van waar wij zijn gegaan…

warmde winterhanden aan het kuilend gras voelde zon van afgelopen zomer proefde weer intens haar kracht hoor de schaatsen slijpen aan het ruwe ijs zie baard en knevels zich verbijten aan de pegels die hangen en de vorst steeds vangen maar in de luwte van het riet onbereikbaar voor de stevige noordooster zingen zij hun schaatsenlied…

blauw strakt de hemel in noordoostenwind zie de rietkraag wuiven hoor schaatsen schuiven ruggen diep gebogen in gedogen tegenwind langs het wak waar je de vogels vindt ben gestopt heb mijn maal gedeeld zij waren met zo veel in samen overwinteren ben ik gegaan nog wakken zij in overleef…

geborgen in de grijze morgen wit de wereld zich opnieuw vlokken stillen in hun spel dragen traagheid dwarrelen nog wel voordat de grond ze rusten laat poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt in…

Houdt er rekening mee, de winter komt er aan, de tijd dat Friezen weer massaal aan 't bidden slaan.…

schaatsen ging prima maar zakte toch door het ijs tijdens het klunen [senryu]…

De schaatser, diep in warme kleren opgeborgen, hoort slechts het hoge zingen van zijn schaatsen, het donkere ijs dat hol en grommend kraakt, hij is een zwarte stip, verloren in een oneindigheid, door een felle zon pijnlijk wit gemaakt.…

ik wist dat je ging schaatsen in je wit kristallen pak strak aan je lijf om nergens aan te haken en toch snelheid te maken als een flits voorlangs het riet dat zo zijn eigen tonen zwiept in een krakend lied in jouw cadans langs deze rij het kleurgezang met wuiven van de gouden kant voor je uit op het zwarte ijs jouw…

we zagen de wereld dompelen in het vage van wit licht gespikkelde mist vleugen zon kwamen steeds weerom zonder opklarend door te breken om ons de somberte te laten vergeten alleen het vorst- gerijpte oppervlak gaf ons de illusie dat het winterse ons heeft platgelegd omdat rijden te gevaarlijk was…

Zonder kou zal mijn pen niet schaatsen Zonder warmte blijft het een puntdicht. Gedachten bij vreemde tijden en fraaie plaatsen. Zonder dat het kabbelt naar enig evenwicht. Deze stroming maakte het nog verdachter. Het was zelfs dubieus voordat het bevroor. Er zat geen behoorlijk metrum achter en al helemaal geen fatsoenlijk metafoor.…

Ik kan ze niet vinden en sta in de kou. Nog één keer de schaatsen onder te binden, te zwieren en zwaaien net als weleer maar hoe graag ik het ook zou willen, ik durf en ik kan en ik mag ook niet meer. Maar even te kijken, te voelen, te dromen Die herinnering wil ik niet kwijt Ik vind wel een foto van de tocht langs elf steden.…

Als ik god was Dan was jij er niet Jij bezorgt pijn En zaait verdriet Als ik god was Was jij er niet Als ik toveren kon Dan herschiep ik jou Van strenge winter In zachte lente In dampende warmte In plaats van die kille kou Al was ik god En jij er niet was Dan nog die pijn En het verdriet Jou ijzige kou Klinkt door In het oneindige…