Alle inzendingen over wispelturig

Stil, alleen en verlaten kijkt hij om zich heen een ongebruikt toetsenbord een zwijgend scherm gedachten, roerloos, emoties gesloten ogen haar proberen tot leven te wekken haar glimlach haar ogen haar mond denkend aan beladen plekken van vroeger met jou als symbool van je wispelturigheid pikken kraaien in platgewalste lijkjes…

daartoe krijg zal blijken vertrouw me en zwem maar met me mee Nee ik zal je niet gaan mijden daarvoor mag ik jou te zeer ooit komen er andere tijden en vindt de kolk z’n draai niet meer Tot dan blijft het een beetje lijden toch heeft het weet ik wel degelijk zin te hopen op gematigder getijden want ooit ben je weer mijn lieve mooie wispelturige…

ik heb wolken altijd bedacht hun nevelig ijle waterpracht bevat al mijn dromen zij kleuren mijn stemming wispelturen het gevoel van alledag duisteren de nacht ook jouw gezicht in het wit-roze licht van opkomende zon met de ontwapenende lach van ontwaken samen gaan we de ochtend maken oplossend in blauw koesterende warmte omdat…

Zachte tonen raken mijn verdoofde hart snaarigheid langs een prinsessenhals noten die verdwalen in een melodie zoekend naar een apotheosisch eind ritmisch gebonden aan muzikale wetten de basis basgeluiden gedwongen door de snaredrum te volgen naar het eind snikkend de geblazen C-harmonica als een wispelturig kind eigenwijzig huppelend over…

door een verloren dag Calais teleurstellend opengesteld het had iets bijzonders is er verteld de havenmond was evenzo van slag vooraf over doorgetrapte paden dwars door het groen en gele koolzaadland waar de zee zwaaide met blauw vaste hand zo volmaakt dat er niets bleef te raden bleek dan toch nog een onvolmaakte dag met zijn verborgen wispelturigheid…

te scherp en wellicht te begaafd om mij te personaliseren in een besef dat geen geweten kent terugkomend op de dood, de nacht is geen huiler maar oogt zeer voldaan nu het blad in haar nerf het sterven heeft herkend, ik hoor een galop, de herfst davert door mijn kop het aangezicht dichter, het aanspreekpunt verdicht zich zachtmoedig in wispelturige…

Zonder terughoudendheid, maar met het volle hart kent mijn vreugdedans iets van een passie die niet met een wispelturigheid mag worden verward. Met mijn danspassen twee voorwaarts en één pas opzij kom ik telkens weer een pas dichterbij.…

Koud zijn mijn gedroomde dromen die als vier seizoenen in één bui uitbarsten met het wispelturige karakter van haar aard voelt de intentie als een geopende roos.…

Ach, Bredero zei al: ‘het kan verkeren’, want niets zo wispelturig als een vrouw.…

heideveld schaars bedekt Een heldere droom wordt zelden een gedicht met zuivere woorden Herfst lijkt op een bonte vlinder zomer- en herfstkleuren opgezogen Een winter wacht met zwart en wit in een maanzieke, zilveren nacht Een ader in de neus klopt en klapt druppelt rood op het witte laken donkert vervolgens tot zwart, duwt de aarde in een wispelturige…

Water kende er geen naam dan slechts de naam die wij het gaven en zo rolde het de berg af onstuimig als het was met witte koppen langs rivieren wispelturig door het land en heilig als het maar kon zijn om iets van dorst er mee te laven Tot in zeeën die wij samen zwommen in ons heerlijkheid met witte parels van geluk waarin wij eeuwig konden…

Zoals de onweersbui boven mij hoofd kon jij ook altijd stormachtig exploderen terwijl de bui overtrekt als een flits geeft dat jouw wispelturigheid weer. Het is jouw ware stemming die ontpopt en als een souvenir zich kleurrijk uit zo glijdt iedere druppel vertrouwd als een omhulsel om mijn lichaam.…

Door zijn takken woedt onstuimig hartzeer, waarin wispelturig verlangen laait. Dansend schudt hij zich, naar de zon gedraaid, wil strijden tegen oneindig verweer, ziet ook op de golvende bosrand neer, die klanken van hechte geborgenheid zaait. Woelige wensen verzwakken met de wind.…

Bij de eerste toon worden melodieën opgeroepen Geen noot om zich erop te kunnen beroepen De blikken rusten tussen afhangende takken van bomen die even dreigen weg te zakken De melodieën rijgen zich plots aan elkaar langzaam aanzwellend tot een lyrisch gebaar afwisselend, meespelend zwierig en vurig als maar door plezierig en zelden wispelturig…

hoe wispelturig en onstuimig ik ook ben te moeten struinen door vroeg donkere avonden kun jij mijn blazen begrijpen of speel jij mij de zwartepiet toe?…

Houdt leven schoonmaak ook in de natuur kunnen wij die krachten naast ook zwakheden billijken, natuur is soms net als wij wispelturig ontdoet zich van oud hout en licht onze pannen.…

Het had geregend heel de dag, Het had gesneeuwd bij tussenpozen, Maart handhaafde, als hij lang niet plag, Zijn naam van wispeltuur'ge boze. En toen het tegen d' avond liep, Stak stormwind op met schrikb're vlagen. Klein zusje, dat al rustig sliep, Moest schreiend 't bed weer uitgedragen.…

Een maalstroom voert me mee onderhuids, als sterveling in wispelturige buien van de zee in vrije keus bestaat geen drenkeling op een ver vulkanisch strand aangezogen door billek land, het zwart herontdekt de kans voor lijfsbehoud, omarmt een droom in stil gebaar.…

zoals ontstaan van ‘t leven waarom van de schepping en de zin van het bestaan In demotiverende tendens worden wonderen ontkend door het arrogante weten en van wispelturige goden is ook niets meer te vrezen Bij geluk hoort ontzag dat ontstaat als men onwetend de grote wereld gade slaat dat weten gelukkig maakt is niet…

en dan begeef ik mij zomaar als witte austraalneger in eigen droomtijd mijn wispelturige haren dansen rond in kleuren over eigenhuidse stammenwet oerkracht is hoorbaar beschilder mijn huid als verloren mens met witkalk en aardse mystiek daar waar geboortegeesten wenken op de heilige Uluru ontwakkering slaat woeste tranen los…

Zonovergoten in de haven Ligt het vaartuig van plezier Het is klaar om te vertrekken Maar wacht nog op een passagier De kapitein wordt onrustig Donkere wolken aan de kim Dan verschijnt daar plots de duivel Van een hellereis slechts het begin Uit de luwte van de haven Prooi van de wispelturige zee Geeft hij zeeziek over de reling Gierend…

het lijf waar ik van houd handen die me warmte geven ogen die me weer doen leven lente bracht wat bloemen in het onkruid langs het pad jouw kleuren moest ik missen naar gissen in herinnering die ik diep verborgen had jij, die fluisterend bij me was ik zoek maar kan niet vinden voel je hartslag in mijn lijf je bent nu zo afstandelijk wispelturig…

Niet te stoppen na het wispelturig voorjaar met korte schemers en kille avonden nog zo voelbaar. Geef mij maar de dagen, eindeloos en lomer. Waarop de tijd schijnt stil te staan en de klok het genieten niet vermaalt noch zich in afgepaste stukjes steeds herhaalt. Hoe de strijd met een lege agenda aan te gaan?…

Een trekstroom voert me mee onderhuids, als sterveling in de wispelturige muil van de zee, in vrije keus ontstaat geen drenkeling, geworpen op een vulkanisch land, een enkeling herontdekt de balans voor lijfsbehoud, omarmt de droom in stil gebaar, hartstocht in beweging, gekleurde bals van integriteit, fixeren pauwen de drift in dans,…

Wispelturig als ik ben ga ik aan U voorbij, ontken mezelf. Mijn naam onuitwisbaar in Uw hand. Hoeveel dagen heb ik nodig, om mijn hand in de Uwe te vervlechten? Mijn ommekeer als een vluchtig moment. Geduldig bent U, U die leeft van eeuwigheid. Mijn woord broos en tweeslachtig. Uw woord Waarheid, blijft gestand.…

Het huis dat alles van mij bergt Een oog dat niet passeert Een onderneming die niets vergt En een gevoel dat mij niet deert Het blijft een wispelturig script Vast en zeker ongewis Bevorderd of gewipt ’t heeft ongekend betekenis Paradox van ‘t scheve schrijven Niets blijkt op zijn plek Het onmogelijke bedrijven Als testament van een gezonde gek Voorbij…

heetste lava is gestold op de flanken van de zon drijft als grijze wolk in het ochtendgloren weggerold door de blindheid van het wikken en het wegen, uit de illusies van dromen, moest bijna alles worden heroverwogen, gedachten leken voorbeeld van geluk mild en duurzaam, zichzelf moesten terugverdienen, maar ondanks wegvloeit in de wispelturigheid…

Wispelturig volgt het zijn weg.. Jouw echtheid is net water... Het is puur, helder en in overvloed.. Het laat je drijven en neemt je in de stroming mee.. Jouw echtheid is net water.. Kalm door de wind die net is gaan liggen.. Glinstert door de zonnestralen.. Jouw echtheid is net water.. Zonder is er geen bestaan..…

laat vinden met grote ogen om ons te redden van het doodgaan en het rouwbeklag na elke teruggestoten en onleesbare waarheid die in het memoriaal van liefde nog minder dan een stip werd ondanks de drang naar beweging ergens in huis, ergens eeuwenoud in het kruimellicht en eenzame straten bij avond, loodzwaar om het bedrog dat uitlekt in de wispelturige…

De daad uit het denkvermogen, onbeteugeld en wispelturig als het is, zwerft rond tussen de dingen van de aarde, volgt haar eigen weg…. Bron: de Bhagavad Gita…