Alle inzendingen over wolken

De stoom om je hoofd vormt een wolk. Je stijgt boven jezelf uit.…

ik kijk naar de lucht, zie wolken bewegen van ooghoek naar ooghoek, en altijd op weg naar wazige verten. soms luchtig, doorzichtig, soms loodzwaar, met regen beladen maar altijd op weg. als wolk wil ik reizen met onbekend doel, gestuurd door de wind die mijn richting bepaalt.…

Vertederd en verscheurd las je de prachtige melding over die wolk van een baby die jij nooit baart. Zoekend naar vervanging die je hiervoor niet vindt, je raapt weer al je moed bijeen en bewondert hun lieveling.…

zij is gevraagd en gegaan met ogen en lach een surprise die iedereen mag altijd in een allercharmantste verpakking die nooit helemaal de inhoud laat zien in afscheid voelen mensen haar warme hart in woorden vol emoties kus en bedankjes apart nog in de wolken rijdt zij naar huis waar leegte koud aanvoelt ook zij mist de…

Met wolken waar verhaal in zit.. Mijn moeder daar die naar me lacht.. Vanaf de aarde zelf bedacht.. Mijn vader met z'n glaasje bier.. Het lijkt net echt zo vanaf hier.. Ik maak ervan wat er niet is. Dat wat ik hier beneden mis..…

kijken naar de lucht in stilte ongebonden vrij wit en grijsblauw…

we elkaar genietend aan onderweg naar onze zonbestemming In onze zomerse kleding laten we hartje winter in de steek Zoals jij kijkt voelt als het moment toen ik voor het eerst in jouw ogen keek En je kijkt weer net als toen… Toen hartje winter in mij smolt door onze eerste zoen in de wolken…

Ik kwam jou tegen We noemden het 'het lot' Je tilde me op.... Weet niet wanneer je me weer neer zal zetten Maar nu nog niet nu nog niet…

toch in dromenland op een wolk zalig zacht. De klok tikt door ik sta stil beleef dit intens dag en nacht. Een lieve lach een strelend woord mijn roze wolk die zwelt maar aan. In extase dit is genieten laat je echt nu nooit meer gaan !…

Ik ben de wolk, Gij zijt de zonne! - O mijn Zon, mijn Zon! -------------------------------------- omvaâmt: omvademen, omarmen…

De wolken vertellen een verhaal hoe ik door het leven dwaal Ik kijk en zie ze veranderen Van zacht wit in donker grijs De lucht verandert van helder blauw in zwart paars Donderwolken boven mijn hoofd De wolken vertellen een verhaal Hoe ik het door het leven dwaal De wolken gaan voort Zoals het in het leven hoort Hoog Heel hoog Daar dondert…

Wolken zijn als schepen, schijnbaar doelbewust koersen zij op een fond van blauwe oneindigheid. Soms ben ik jaloers op hun voortvarendheid. Maar zij bewegen slechts door wind terwijk ik gedreven word door Geest.…

ik wist dat jij in de wolken was heb je gemist zag je gezicht met welkom lach in blijde vervoering omhelsden elkaar spraken zonder taal in wederzijdse beroering openden naar buiten straalden liefde door de ruimte die ieder gaf het was een eindeloze dag waarin de zon ons alle warmte gaf die hij in zich had…

vertrokken we, slapend verdwenen we langzaam als een kleine zon in de zee verlangden we postzegels en lange brieven vanaf de maan liepen we in beleefde dinsdagen als verklede giraffen, lange nekken stropdassen, kromme benen, zere tenen kochten we op woensdag toen de markt in donker afgebroken een late eenzame herfstbloem liet liggen een wolk…

Ze spiegelen zich in de rivier op zondagen zonder stroom Ze liggen stil aan de kade aan bolders voor even geankerd Ze zeilen luid door luchten als schepen,stuurloos bij windkracht zeven Ze vervoeren jou en je droom op zondagen,geborgen als een tweede leven.…

Wolken drijven hoog de bomen ruisen zachtjes in een lichte bries…

Een dichter van deze site heeft me volledig in zijn ban Het gaat zover, dat ik haast niet meer schrijven kan. Zijn fijngevoelige woorden en mooie werken vullen mijn ganse hoofd Ook 's nachts wordt de passie niet gedoofd. Overdag doe ik mijn ding, op de automatische piloot; Verliefd worden op de muze, ik had dat nooit geloofd!…

En de wolken zij bleven drijven en de zon zij bleef opkomen en ondergaan en de sterren zij bleven schijnen alsof alles bleef bestaan.…

Naar het gedicht van Martinus Nijhoff: De wolken...…

In ‘t wolkenland woonden wij vredige stilte heerste over ons In mijn armen daar troonde zij op een deken van zachte dons Ons eiland in de wolkenlucht zweeft in eindloze eeuwigheid Sprak mijn lief met een zucht liefdevol tegen mij aan gevlijd Van liefde eindeloos vervuld wijl de eeuwigheid ons droeg Heeft ze mij ‘t schoon onthult wijl…

Pruilen of piekeren hebben zelden wat geholpen Genieten van het kleine brengt je in de wolken!…

witgrijze wolken drijvend in een blauwe lucht wijzen ons de weg…

er ontbreekt iets ik kom nog niet echt in de buurt van dat wat zo prachtig is maar ik ben er wel bijna alle wolken zijn perfect ik niet zei de schilder de noordwestenwind dreef statige wolken vanaf de zee naar het land hun schaduw dook over dijken bomen en velden boven was alleen nog stilte…

ik ben met mijn hoofd in de wolken ik hou nu eenmaal van schoonheid krijg er inspiratie van…

Adem condenseert tekent gevoel op het raam één druppel zet koers.…

En over ons in de mooie zomerhemel Er was een wolk die ik zag lang Ze was erg wit en enorm boven En toen ik opkeek, was zij er niet meer Verzwolgen, opgelost door het gewelf.…

maken stille veldslagen alle dagen wolken vlagen voort…

gans hoog in de lucht in vogelvlucht naar voren drijven de wolken…

vanmiddag huisde ik boven de boomtoppen in een strakke azuurblauwe lucht drie witte wolkjes sierden de omgeving dunne grijze randen als zachte contouren beneden het groen: mos met kleine sterren oeroude grond, stenen uit de vroege ijstijd gestapeld tot hoge wallen; tehuis voor dieren of zekerheid voor een veilig gevoel de fijne grijze wolkenranden…

Nooit zag ik zo veel wolkenluchten maan en zon werden vriend aan huis ieder raam geeft andere vruchten de hemel vergroot mijn thuis De rivier stemt tot nadenken de stroom van het leven is dicht bij het raam bedient mij op mijn wenken de keus van het raam is vrij Dit huis is als een kathedraal mijn oorsprong draag ik mee bezinning, ontmoeting…