Alle inzendingen over woord

de nacht onaangeroerd, vertrokken met de trein van half zeven onder het gebladerte te volgen de nacht ontkleedt de dijk van oude wilgen en verschrompelde schaduwen het water de golven vormend dreigen onder spiegels waar ijskoude dromen beven het water breekt de strijd tussen leven en dood de beelden ik hou teveel van ze woorden…

moeizame woorden verlaten mijn mond die nog droog is van dat vele praten mijn hele leven gepraat niemand ontroerd maar nu... weer praat ik iedereen ontroerd koude tranen waarom? mijn woorden heel normaal afscheid voor altijd…

Uit geen inspiratie worden woorden woorden probeersels een indicatie in de zin van wat het moest worden welnu hier staat het…

Als onvruchtbaar baar ik woorden Die niet bloeien en niet rijmen Niet klinken als de akkoorden Die leven van het eigen bestaan Ik val in herhaling en kuil En klauter dieper onvoldaan Tot ik hele zinnen huil Verdwaal in lettergrepen van zand Ze waaien weg en spoelen aan Maar zelfs niet naar een kant Zelfs niet aan een enkel strand…

en maak je alsjeblieft geen zorgen want in de stilte tussen ons groeien woorden van morgen.…

zij verzuchtte mijn klagen in een woord van as dat ik eerder in verstofte boeken las maar ach nu vangt zij mij in een gebroken rijm met bitse woorden tegen verzwegen pijn…

geboren uit nooit geen hand die mij aanraakte geborgen uit de maagd van handen om mij de taal van liefde te leren woord voor woord…

Wat ik altijd voor onmogelijk hield is gebeurd ik ben met veel pijn en moeite uit het woordenlabyrint ontsnapt in deze werkelijkheid kijk ik verwonderd rond ervaar en hoef niet te benoemen ben gedicht en open wat allemaal wel zo kan zijn maar zonder de woorden zijn de stilte en de eenzaamheid een heldere spiegel die nog meer pijn…

ze stond op uit oude woorden en sprak naakt en werd gewassen zoals zij leerde van haar moeder voor niets krijgen we dag en nacht maar zelf moeten we water halen om ons te wassen, opdat de dood mooi in het leven kan groeien…

Opgaan in rode schemer met de nacht opvliegen en dan woorden schilderen. Druppels in een kelk, stromend genoegen.…

ik heb zoveel mooie woorden krijg ze niet achter elkaar in mijn hoofd niet uit mijn hoofd want soms vergeet ik wat ik weet waarom ik weet en dan wil ik weer vergeten zoveel mooie woorden en ik weet niet wat er mee te doen…

ze grijnst hem bevrijdend toe als hij bemoedigend naar haar lacht wanneer ze woorden verhaspelt hij denkt mee als ze vergeefs zoekt naar juiste combinaties verwarring vertelt een eigen verhaal maar hij tovert het hare naar boven en zij heeft hem lief omdat hij de taal leest waarin haar woorden geboren worden…

Daar stond je, na zoveel weken een biertje in je hand Stiekem heb ik naar je gekeken bijna voelbaar was de afstand Ik durfde niets tegen je te zeggen en jij praatte met iedereen Zo graag zou ik 't uit willen leggen maar jij negeert me alleen Een traan glijdt langs m'n wang snel vlucht ik naar de wc Dit gevoel maakt me bang wat moet…

Je woorden raken me Ze snijden dwars door mijn ziel Het zijn ook steeds de juiste Je bent een woordenkunstenaar Je woorden zetten me aan Tot nadenken over de zinnen Gedachten die ik had verdrongen Verschijnen plots weer daar Je woorden raken me Ik laat me graag leiden Door jouw doolhof van zinnen Zoekend naar de uitgang Ik vind het raar…

Mijn woorden zijn de jouwe niet. Ik kan je blik niet verwarmen. Stille aanreiking, diep gebaar, het doortrilt het masker niet. Koele benadering. Wetend dat het zo niet is- niet kan. Gestalte in duisternis.…

Woorden schieten mij tekort Tranen vloeien in overdaad Mijn hart is leeggebloed Mijn ziel voor altijd geschaad Het vrolijke licht in mijn ogen Is voor altijd gedoofd Vertrapt is onze vriendschap Waarin ik zo heilig had geloofd Je bood mij een warme plek om te vallen Je schouder om op uit te huilen Een vriendschap waar ik op kon rekenen…

Woorden stromen als een waterval door m'n brein Woorden van liefde woorden soms van venijn Woorden die groeven branden diep in m'n hart waarin ik altijd terug kan glijden Zo schep ik m'n eigen wereld van geluk, pijn en lijden…

er is soms het woord wat zich niet zeggen laat dat kruipt in het hart waar het zich verschuilt met de pijn van liever alleen achter blijven er is soms het woord dat zich niet horen laat maar zekerheid ontrafelt in duizend vragen waarop geen waarheid aarden kan…

Jouw woorden gevangen in het virtuele vlak door schijn omgeven jouw vingers sturen foute woorden uit de chaos van je brein met een klik sluit ik af met het besef dat je een fata morgana bleek te zijn…

Het is met woorden net als met zonnestralen hoe feller ze zijn hoe dieper ze branden…

En als het ‘s nachts rustig is en mijn gedachten zonder gefluister bijna tastbaar geluidloos klinken dan vind ik weer de juiste woorden die overdag brutaal onderdrukt worden en in de kiem gesmoord onuitgesproken moeten blijven Woorden vinden ‘s nachts hun vrijheid en flirten vrolijk in een eindeloze stilte……

Indrukken van woorden die zich niet storen maar de essentie tussen de regels door gronden. Ik lees je. Gedachten die rijpen zinnen die eeuwig worden tot op de letter en de punt.…

Totdat ze uitkomen, en mijn weg wordt versperd door niet wetende, pijnlijke woorden.…

Je lijkt totaal onbewogen maar ik zie de pijn in je ogen als je jezelf lijkt te vermoorden met je harde, messcherpe woorden die eigenlijk, voor mij waren bedoeld, maar die je zelf kei en keihard voelt…

kies maar een andere weg schuil maar in mijn poëzie meer aan in de bloedcirculatie van grammatica voel de gekaderde woorden in eigentijdse bestanden woorden in geheugenspoor van hoofdstukken krioelende coupletten in trends van verhevenheid geveld in geheimschriften van steriele verlangens…

Veel woorden niet uitgesproken alleen dat ene Waar nietsvermoedend de vinger wordt gelegd De broosheid van het achterlaten is alles mee gezegd…

Nieuwe woorden zijn nodig, oude woorden zijn out. Nieuwe vormen en gedachten die jou zeggen dat ik van je houd.…

zoals jij woorden uitkiest ze een zin geeft om te wonen een hoop geeft voor wie er geen kent schaduw licht doet dagen want in donker valt niet licht te leven als jij woorden uitkiest kiemt er weer zin…

zoals de vogel in de morgen mij uittilt boven alledag verwarmt jouw toon mijn hart meer nog dan klank en kleur de woorden die ik met je deel raken dieper dan de huid want zoveel meer dan taal zijn zij vooral muziek…

Tropisch hout, warme woorden van bezinning droomregels gesponnen in fluisterend wit. Het landschap dat zich al vormde voordat de inkt haar verhaal deed nestelt zich voorgoed in mijn herinneringen. Op papier, knisperend verlangen verloren nachten sluimergedachten.…