Alle inzendingen over woorden

Er geen woorden voor hebben. Niet weten waarom zoiets gebeurt. Geen reden kunnen bedenken voor dit verlies. Het vertrouwen verliezen in alles. Emotioneel uitgeput raken. Met stomheid geslagen zijn. Dit alles door het verlies van een dierbare vriend.…

Harde woorden hebben honger, maken een bitter einde aan weinig geluk.…

Op zoek naar woorden om te troosten, te zalven met een toets van hoop; je wilt het graag maar 't wil niet lukken, de tranen krijgen vrij de loop. Wat zijn de woorden dan erg pover, - een klein gebaar kan soms volstaan -, maar toch, de allergrootste pijnen, daar moet een mens alleen door gaan.…

Vrijdag - de dag nadat de witgeblauwde lucht de vogels tegemoet kwam en ze vertelde over dat wat ik je altijd al wilde zeggen. zaterdag - was een dag van rouw een dag om niet of juist wel bij stil te staan ik rouwde om wat ik was verloren. zondag was de dag dat ik was gaan beseffen dat ik de wereld wilde spreken - ze toe wilde schreeuwen…

achter uitgestrekte stilte verscholen in diepe wateren liggen woorden die aangeraakt door zachte wind een tipje van de sluier lichten waar leisteen grijs tussen ochtendgloren en avondrood zich even van zijn koperen kant laat zien ontbloten woorden slechts een fractie van het mysterie zo voelbaar dat zij verwaaien in de grootsheid…

hij tekent vogels, knipt ze uit ziet ze vliegen over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren…

zo voldragen in verbeelding wil ik nog slechts in woorden wonen waar ik zo naadloos cirkelrond volledig mij kan zijn dat het getemde wildebeest geen regels en geen protocol de keizer blijft behagen hartstochtelijk en passievol laat mij maar in mijn woorden wonen waarmee ik mij verbonden weet die door mij bouwen aan het wonder dat ook…

hij pakt zijn jas en naait een binnenzak, ja, hij is handig met naald en draad de kleur is verkeerd, het had bruin moeten zijn karmozijnrood is voor priesters en hoerenhuizen regen, alweer die regen het getik maakt hem gek hij denkt aan Romana zij hield van hem, hij zoekt een foto hoort weer haar stem mañana mañana waarom verdomme gingen…

nieuwe vriendin is ook al weg niet dat ze weg zijn van de nagalm van krachtwoorden die hun bedriegerij ontbinden, van hun verstrekkers van omcirkelende intimiteit, van begoocheling rond gevoelens waarover de uitspraken aankomen als zweepslagen weg zijn ze, losgelaten zoals de briefschrijver na veel bedenktijd een anekdote achter zijn plompe woorden…

zwijgen is te weinig, woorden gauw te veel ik wil hem troosten, geef een aai over zijn bol sla een arm om hem heen, mijn hart loopt vol en fluister, dat ik van hem houd, héél veel…

hij rammelt in zijn ransel je moet verkassen fluistert de gek in zijn oor de onbekwame en gegeselde spugen de vloek op muren en getraliede ramen je moet verkassen je moet verkassen het zweet breekt uit de kieren van zijn klamme huid angst laat de kamer krimpen en keren en keren hij wordt er horendol van en in zijn brein beuken de woorden…

donker brand het woord op zijn stilletroon waar ik wakend zit en dromend woon om u te vatten in een breed gerucht opgeschreven in de woeste lucht…

Paulus breekt hartstochtelijk baan Jacobus beschouwt overleggend Johannes toont vaderlijke liefde Petrus oordeelt de wereld bedachtzaam deze bekende boodschappers vullen dankzij krachtige brieven menselijk denken met vorsend geloof zijn tezamen een grote bijenkorf vol zware honingraten waar het krioelende volk streng keurend en arbeidend…

Met jouw gelovige lach leef jij dankbaar; van dag tot dag. Maar toch, ik kom je zo vaak tegen in mijn dromen waarin je angstig, wanhopig, bent aangekomen; tot aan mijn deur. Ik voel zo je angst ik voel je wanhoop.. telkens weer in mijn dromen waarin jij, indringend diep tot mij kan komen. Ik voel me radeloos want ik wil zo graag alles…

De hofdienaar van de politiek is kneuterig en bedilziek. Zo stelt deze bleke u graag in gebreke. Je blijft beter weg uit zijn boetiek.…

De woorden worden plots gedragen door tederheid van wenkend licht, terwijl de koude winterdagen de lente houden uit het zicht, maar onweerstaanbaar zal toch komen, het voorjaar met het nieuw bericht dat blaadjes aan de zwarte bomen gaan groeien als de winter zwicht.…

Waarom nieuwe woorden als alles al gezegd is? Genoeg, niet nu – de tranen zijn op. Ik geef jou de warmte van mijn hand.…

Voor Jeannet Achtentwintig Viermaal zeven Dag van volheid In de eerste maand Van het nieuwe jaar Beeld van volheid, Van verdraagzaamheid En wederzijds respect Woord dat trouw houdt Voor altijd…

verloren in de wind 't was niet dat zij haar niet kon bekoren dit lieve kleine kind dansend in roze regen die eerder niet bloesemen wou nu zwierend over vele wegen 'n schoonheid waar ik zo van hou…

Ooit vloog jij zo hoog bezag jij werelden en wonderen bomen groeiend tot de hemel en je viel niet, je viel nooit over mijn woorden moest je denken de vraag was als een ontwerp voor de droomtuin van de toekomst en je at niets, je had niets gegeten op de bodem was de grond te nat er groeide geen wildernis op het beton van de stad je pakte…

heb stenen geraapt op onbegaanbare paden om hun vorm en kleur ze spraken me aan warmden mijn hart met energie uit verleden ik kende de grond zocht leeftijd en naam uit de historie tot heden het verstaan van elkaar werd uit magie geboren zij spraken verloren woorden…

heb in muren je naam gekerfd mijn mes geslepen op bomen het hart gesneden met pijlen doorboord godvergeten veel van je gehouden jij hebt me niet gehoord mijn liefde werd stil verdronk in de zee van jouw woorden mijn golven sloegen stuk in de drukte op strand als los zand liet jij mij door de vingers glijden naamloos op…

en toch vergeet ik het gekookte water, de pan op het vuur. Ik zit maar kijk maar is de rust van korte duur. Verspreek me ontbreek me. Vergeet me een beetje want weet je ergens tussen brandende wonden van on-onthouden is er niets meer teruggevonden.…

Afscheid is een te groot woord afscheid, ter nagedachtenis dankbetuigingen uitleg en gerelateerde woorden speciaal voor jou het gevoel dat mijn huis ellendig bevroren tumultueus en in wanorde stekend achter blijft, als iets bedreigends wilde het de sloot over springen terwijl verwerken van ondraaglijk verlies nog in gedachten even…

De avond dekt me toe de branding spelt haar woorden zwart op zwart.…

Aan u dank ik deez' woorden, zachtste wezen, geurend en frisser dan de dauw, gij zacht als de atmosfeer. Gij hebt mijn hart gewekt tot leven, het gepoetst. In uwe aanraking heb ik geleerd wat poëzie is. 0 dronkenschap, o heilige dronkenschap, enthousiasme, lere ik toch steeds beter uitspreken wat uw heilige dienst mij leert.…

hij tekent vogels, knipt ze uit ziet ze vliegen over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren…

hij pakt zijn jas en naait een binnenzak, ja hij is handig met naald en draad de kleur is verkeerd, het had bruin moeten zijn karmozijnrood is voor priesters en hoerenhuizen regen, alweer die regen het getik maakt hem gek hij denkt aan Romana zij hield van hem, hij zoekt een foto hoort weer haar stem mañana mañana waarom verdomme gingen…

Laat woorden wenen in die tranenvloed, want liefde die jouw wezen warm omgeeft verliest in hartenpijn haar gouden gloed door stil verdriet dat in de schaduw beeft.…

beheerd ze deden dat verkeerd waardoor ik niet bewegen kon ze maken vleugellam dragen angst voor morgen aan ik kan er niet mee verder gaan verlies de dagen en mezelf ik zoek stilte in geluid wil met jou zacht fluisteren zal altijd naar je luisteren jij hebt mijn ziel mijn geest heb ik nu leeg de ruimte wil ik vullen met plezier woorden…