Alle inzendingen over zelfkant

Aan de zelfkant sta ik graag. Op de rand van geluk en juk van verleden. Ik balanceer het heden met een manke tred voort. Mijn klein kwijnend zijn, een hanzenpad gestippeld. Een bouwwerk van kruimelend zelfmedelij. Aan de zelfkant sta ik graag, Het houdt me op de been, Maar waar moet ik heen?…

(senryu) dagdagelijks vrij beproef ik langs zelfkanten levenservaring…

soms boeit mij nog de zelfkant het rauwe in de mens zoals de onverhulde sex schuw voor de liefde soms is het zachte hard op zoek naar al wat echt is of uitgesproken plat een lastig ruime grens voor jongeren om te verkennen het duurde mij een leven die zwarte kant in mij ook te bekennen blij om te kunnen kiezen voor menswaardigheid…

ergens halverwege tussen grijs en groen waar stinkend roet nog steeds de rauwe zelfkant van eerder leven tekent ben ik als geducht opgegroeid…

schapen, luister toch aan de zelfkant klinkt de blues black as black can be…

Voor mijn naaste In de kantlijn Van de samenleving De zelfkant van het bestaan Naasten die wegkijkend Oversteken om jou Niet te hoeven zien Leef jij van Hem En haar die juist Oversteken en die jou In liefde willen zien In liefde opgedragen aan de bezoekers van de Open Hof in de stad Groningen - zomer 2012.…

Ik houd het meest van de halfland'lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want 'k weet, er is waar men 't leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen. De…

Ik houd het meest van de halfland'lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want 'k weet, er is waar men het leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen.…

Ik houd het meest van de halfland’lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm’lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want ‘k weet, er is waar men het leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen…

Mensen zijn zo veel, verstandig, dom, goed en slecht: mensen zijn kantig.…

ik leid al jaren in een getto een leven aan de zelfkant ze noemen me een aso een uit Kanaleneiland als een zegen daalde een regen van asbestdeeltjes op me neer genoeg om jarenlang te claimen zo'n kans komt niet weer…

De Tilburgse gemeente is het duurzaamst Maar ieder onderzoek heeft ook z´n zelfkant: Voor Brielle, Woudrichem en Midden-Delfland Blijkt hier de eindconclusie het bezuurzaamst Maar om aan kop of onderaan te staan Voelt beide tamelijk ontastbaar aan…

Iedere dag opnieuw Slaat zij met bonzend hart En zeer onvaste vingers De kranten door In een waas de zwart- Omlijnde advertenties De zwarte rand De zelfkant van teloor Gegane mensen Iedere dag opnieuw…

Hij schuifelt langs de zelfkant van het leven Een havik immer op z’n prooi belust Geen mens draait hem een loer ..nee wees gerust Hij zal het vinden ook al duurt het even ONTHULLEND…wat hij bij Matthijs beweerde Het is een boer en geen raketgeleerde!…

aangepaste stappen als de kringloop van wat was gaan- voet voor voet hun weg langs zelfkanten van steen en flauw verlichte ramen komen gedachten samen deurloos vormen zij wat over is er bloeit al geel in het struweel en op de grond opent zich langzaamaan de zucht van de natuur…

niets is echt zeker het leven kan soms tornen rafelig wordt de zelfkant een wirwar van draden steken worden vastgehecht als een te strakke lijn maar och, toch verkeer ik vaak in soepelheid lijkt het alsof ik ben omhuld met zijde dan spin ik garen daarmee verstel ik elke scheur die me belet mezelf te zijn……

de man aan de zelfkant voorbij alle sprookjes wil voor zijn arme donder nog wel in een vallende ster uit de ruimte geloven, zonder poespas de hemel als strohalm, redding misschien in de ster die eraf waait, suizend het firmament achter zich laat gloedvol repeteert hij zijn wens en staart in een leegte voortdurend…

het machtige koor zong met bazuinen een bloedstollende finale maar in krochten en spelonken dansten dissonanten al hun valse toon in het verwaaien verdraaide de harmonie woorden klonken niet meer synchroon echoden hun zelfkant zonder de glitter en glamour van kerk en orkest zij hebben de deuren geopend de elitaire veste verlaten…

nu vrijt het rokje met het zand van hier tot aan de strandzoom trok de branding aan je sokken als dit al kietelt is het ruw en ongekamd (de uitgeklede, meest radicale versie van een buitenland) de einder stroomschok de einder stroomschok de stilte hardrock aan gene zijde de zelfkant je bleef het herhalen: ongeneeslijk (dit ook) en more de…

los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van stappen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat afgelegen alsof ze niet om bossen geven en groeien op als eenling aan de rand, een leven aan de zelfkant…

het is alsof ik- in een spiegel kijk, de zelfkant slechts een weinig dof het ogenblik vraagt moed alsof het vraagt om meer te dragen buiten luistert wind naar regen binnen zoekt het stof een uitweg, tussen oude kieren in een nieuw plafond de lamp brandt slechts zacht om wat zicht te bieden in het sluiten van de nacht…

aan de zelfkant van nu twee koppen koffie schenken in een vacuüm van rust één met- één zonder wolkje eigendunk als afdronk zonder gêne en de wereld schuift voorbij ze raast zo hier en daar vierwielig snel van A naar B of op de raderen van twee in beweging gezette benen ach het loopt zoals het lopen moet we blijven zoet de voortgang…

waar kommer en kwel de wereld regeren gespuis de huizen kraakt glinstert aangeboden liefde onverhuld en smoezelig omdat de kleur opraakt dure schijnintimiteit die door goedkope woorden geen diepte krijgt maar platvloers opgaat in te snel bereikte climaxen van patsers in vergetelheid kijk maar niet om de zelfkant heeft geen gezicht…

Hij dwaalde door de weiden Liep in zeven sloten tegelijk Haalde er oude koeien uit Waar niemand op zat te wachten De boeren zwegen en Schudden hun verweerde koppen Het vee zweeg ook En zwaaide met zijn staart.…

Ik leef niet meer in de schaduw van mijn zelfkant, vermorzeld vertraag ik, ‘k heb mezelf niet meer in de hand. Door de waanzin van verzet strompelt mijn pijn krom en gebogen, stemloos zinkt mijn hart in het duister, de waarheid heeft nog nooit gelogen.…

Het internet is slechts bandbreedte Een donker gat, een virtuele zelfkant Geen vrienden, 0 online, vergeten…

De zelfkant van jouw eigen ziel zat meestal goed verstopt, tenzij er wat te zwijgen viel als jij iets had verkropt. Na al die jaren samenzijn had ik je steun verwacht. Geen ego in gewenste schijn kan veinzen dat het lacht.…

De zelfkant lonkt mijn liefde vindt, een wederzijds beminnen vlijde. Stilzwijgend diep het fluisteren, op buikhoogte keerkant binnen. Borrelt zeer waar schijnbaar luisteren, mijn liefst verstaan beginnen. Vervliegt in adem ruimteloos. Zwermt armen ver vooruit. Hijgt nauwelijks ontluikend boos, ‘s Lijfs strelend zacht besluit.…

rood bewoog de spraakwaterval van hoog naar beneden nooit even stil en tevreden over het spraakmakend heden hoog opgezeild klapperden oren steevast verleden tijd strengden ogen de te volgen route zonder mededogen het boegbeeld sneed bol gepramd regelmatig de zelfkant pas toen ik je kuste verstomde jouw vocale energie met…

nog naklinken in mijn geest leef je met mij mee we blijven dromen zullen nogmaals onzichtbaar vrijen of gaan eindelijk samen slapen in dat zachte bed van stilte dat dichterlijk genoegen heet er hangt een mist over mijn leeftijd een geheimzinnig gevoel van eenzaamheid vreemdsoortig raadsel in verloren tijd geluidloze woorden aan de zelfkant…