Alle inzendingen over zelfportret

een vloek weerkaatst in stilte brekend hout spattend bloed schreeuw van pijn vallende hamer blauwe duim…

in alles zocht ik slechts kwetsbaarheid de eerste gewaarwording het heeft me eeuwig jong vroeg oud gemaakt als een farao in een sacrale slaap…

1) ik schets u hier een portret van een kleine man van onder zijn warrige haardos ziet hij met grote bolle ogen door zijn ronde glazen naar u allen nieuwsgierig en opgetogen niets ongaat hem aan het zicht geen ziel laat hij onberoerd; innerlijk, in figuurlijke zin en raakt de ander met een aanschouwelijk licht zo schep ik mijn…

Met zelfportretten is dat heel gewoon: Daar past steeds in de lijst maar één persoon.…

met in zijn kamer haar laatste zelfportret dat hij steeds naast zich zet... ...met in zijn ogen de tranen die hij spaarde omdat hij ze bewaarde…

de gelijkenis is uitzonderlijk minutenlang dwalen mijn ogen naar de persoon in wiens jas ik woon zelfportret bevestigt beeld van vergeten foto's in een schoenendoos op zolder toch is het anders nu alsof er iemand in woont wiens sprekende evenbeeld in woord en gedachtegang kleurt bij het mijne is het thuiskomen teder…

jouw geharnaste blauw groen en steenrood geschilderd gezicht op het doek kijkt me aan je hoofd valt uiteen in geometrische vormen met contouren zo scherp als de punt van een bajonet een zelfportret in staccato geschilderd een masker dat jou tot een ander maakt ben jij het die ik zie kan ik je anders zien?…

Een zelfportret van een geleefd gezicht met liefde door mij gedragen.…

In een wankele kamer zonder plafond gilt een vrouw het uit urenlang Haar winterreis door diepe duisternis ongekende kou in een vergeten continent In deze gesloten wereld onthullen de beelden op het scherm haar ingekerfde angsten Zelfportret in de spiegel zoveel woorden om niets te zeggen alleen maar drijven Woordeloos schuiven…

Hij maakt een zelfportret van een vrouw, moet soms lachen om de werkelijkheid. De vrouw doet iemand na, niemand die ooit heeft bestaan. De schilder imiteert de illusie zo perfect dat het echt is. Het portret begint te glimlachen.…

nog één keer; net zolang tot het vertrouwd klinkt qua herkenning stukje beleving een voorspelbaar loopje karakteristieke eigenschappen pijlvormig, gedurfd zelfstandig naamwoord kerend tot zelfportret i.h.k.v.…

Woorden waren rond verdronken in zichzelf ver buiten elke zinnen luisterend naar raad zinvol in ‘t kwadraat haal je raadsels binnen kus vaarwel je zelfportret dat schaduwrijk de muren vult je aanstaart met die blik - jij komt niet ver- want op de tast van het gevoel stap voor stap zoek je sleutels voor de doolhof in je hoofd…

ongezouten lippen trotseren geblindeerd speeksel woorden trekken zich terug een mond achterlatend waarmee maar gezegd is alsof we een luchtje scheppen ik ben er nog niet uit waarom of hoe dit kon gebeuren de tijd lijkt zich te herpakken in een ontzield hemellichaam voorgeslacht verbergt zich achter zelfportretten, vanouds ruimschoots…

ik heb je geschilderd maar ben nog niet klaar je ogen zijn dof vreemd plukkig je haar in grote lijnen wil jij wel herkenbaar verschijnen maar in detail blijk je steeds te verdwijnen het is een en al weerbarst om jezelf te laten zien juist in de kleinste dingen vervaagt steeds je ziel maar als de zon jouw ogen beschijnt leven zij…

heb mezelf gezocht in rijke kleuren op palet maar vorm en harmonie gingen in samenkomst teniet met een speciale streek van mes en penseel kon het nooit treffend raken altijd bleek er een te veel heb mezelf gevonden op een klein houten paneel wat eenvoudige basiskleuren een paar streken maakten het geheel…

Ik zag mij. Zondag, verbeelde het mij. Een houten paneel kern, noest en groeiringen marmerende structuren. Sepia, zacht geel en bruinen. Blond zand, strand duin aardetinten en wind. Glooiende keerkringen, mijn schaduw lag als bevestiging van de zon in mij. *landschappen van Frank Dekkers, een oorverdovende stilte. Galerie Milic…

Kijk dat ben ik. In het vroege ochtendlicht ruikend aan de nieuwe dag huppelend adem ik de toekomst in. Ik ben alleen. Maar dat geeft niet want er is hier niemand, niemand om mij eenzaam bij te voelen. Ik praat tegen god. Of wie ook zijn oren te luisteren heeft gelegd in deze zachte ochtendbries. Ik heb geen lakschoentjes geen…

Ik wil wel graven naar poëzie, maar niet te diep. Je weet hoe ik dichter ben bij de gratie van aardoppervlak hemelbodem ook wel genoemd. Daar staan mijn handen nu eenmaal naar. Dus wandelaar en zwartziener, geen delver maar werper van stenen, laatste en eerste. Scherend over aarde, daar nesten mij bouwend als zwaluw, gedicht. -…

De molen van mijn leven draait maar door en door het hoofd, de wieken slaan mij steeds tegen de grond wie kent je beter dan de spiegel die dagen slijt met zelfportretten weigert je om op te zetten je kunt zo tactloos zijn royaal met verf en geld je grote mond eigengereid, het noodlot sloeg geliefden dood alleen je werk doorstaat…

kunstig geweven web van de spin beschermde ons voor indringers lichtstralen werden gemorst over de doorzichtige vleugels gevlogen in 't zilver blauwe glinsterde het spinrag als een schoon kunstwerk het is voldoende om naar de gevangen zwarte stippen te kijken met ogen van de ochtend vandaag schilder ik opnieuw een zelfportret…

van de pointe zinloze kringen in een vijver zij komen, zeg je, uit vergeten bronnen en verdrinken de ratten die 's nachts knagen aan de spanten van je angstige ziel maar uit elke fles drink je de geest en dooft dan het eerste licht dat achtelos sijpelt langs de drankkegel van een nieuwe dag tot je uiteindelijk dwaalt rond een wankel zelfportret…

De ‘selfie’ leeft vandaag als nooit tevoren In ‘t stemhok op het spoor en het toilet En na gedane arbeid zelfs in bed Men wil het liefst extreme plekken scoren Hoe maak ik straks - ik wou dat ik het wist - Mijn allerlaatste ‘selfie’ in de kist…

Balancerend op de dunne draad van illusies en onvervuld verlangen verzamel ik de dunne druppels geringste greintjes moed en hoop wat gisteren nog evenwicht was is morgen zomaar hulpeloze val verzwaard door nieuwe desillusies spiegeldicht laat mij uw zinnen zien zodat ik ze kan schrijven in de ijle wolkenlucht als zelfportret zonder lijst…

Ik voel mij verenigd met wie ik ben en hier is het zelfportret dat ik erken. --------------------------------------- uit: 'Autogeografie', 1995.…

Selfie is mikken op jezelf of met anderen Oftewel vooral Kicken op ‘mezelvie’: Selfie is: te vinden in de dikke van Dale!…

Vanuit het hoge huis valt mijn blik in de gracht, waar een waterhoen haar heil zoekt voor een rondvaartboot verontwaardigd klinken haar kreten nog. Aan de overkant een damesfiets, daarop een vrouw, kanariegeel springt in het oog een afspraak in café Dantzig misschien als dat nog bestaat bij de Amstelhoek. Van beneden het geluid van…

Martha en Maria Magdalena fris van de lever op en top klaar voor de sport voor na het evangelie die kwast van ene Van Rijn liet echter de man weder opstaan in kadavergroen licht niet eens bovennatuurlijk maar uit zichzelf dames natuurlijk hevig ontsteld wordt het niet eens tijd de blauwe knoop te zoeken voor wonder boven wonder op de zelfportretten…

Foto: zelfportret.…

Jij nam nooit afscheid van het verleden je hebt je omringd met alles van toen in de hoop dat je het eens over mag doen je werd in je hoofd nooit ouder dan achttien dat was wel het maximum je keerde je spiegel en sindsdien heb je je gezicht nooit meer gezien je bent als Dorian Gray alleen schilder jij je zelfportret en zelfs de fijne lijntjes…

het is, hoe je het wendt of keert, dubieus nattevingerwerk Op zelfportretten kon ik nog geen kerk of torenspits ontwaren van deze zeer aimabele nonbinaire ambivert in de hooglandennatuur…