Alle inzendingen over zonlicht

het kaalgevreten land draagt niets dan ganzenvoeten en een eend hoekwaarts staat een paal, met slechts één tureluur hij roept zichzelf nog, om het uur totdat het zonlicht breekt voor korte duur en de disputen van de vogel als een kogel door de kerk verdwijnen, in het riet verderop dwaalt nog een boer, hij speelt vergeet-me-niet en heel…

't Zonlicht dringe niet in deez' ruimten, waar geen morgen haar langer wacht. En laat me alleen met mijne dode! 'k Wil met haar zijn in de eerste wake van hare nacht... Ik wil de teedre woorden spreken, die 'k nog voor haar in 't hart bewaarde 'k zei niet genoeg. Ik wil haar dodensponde sieren met bloemen der herinring.…

Bantry Bay de harp van het wijde water schuimt in het milde zonlicht. Ierse renpaarden ontregelen de kust richting amberkleurige heuvelen. Fossiele schelpdieren drogen op het strand. Galop in kalkstenen lasso's. Ik heb ze eerder gezien. Bij jou, glanzend in de graal van de filosofen.…

stoffig kleur de wind verstoof langs vele einders de vleugjes van hun vage geur droogte schrompelde de jonge bladeren bracht de plant weer tot woestijn mijn bloemen en hun schoonheid mochten er niet langer zijn wel stenen die ik keerde hun schaduwzijde bloot het vage leven vegeteerde toen ik het felle zonlicht…

Als ik bloemen plukken mag pluk ik ze midden uit het rijpe graan hun blauw verwoordt de hemel het wit een stille traan waar sterren bloeien in de nacht en rond de maan waar zonlicht lacht pluk ik een wilde edelweiss daartussen laat ik de klaproos stoeien in een jodelblij bestaan zal ik de mooiste bloemen plukken want liefde mag uit vreugde…

hand we waren op het strand verbrandden voeten in de gang naar zee zij fluisterde verkoeling golven namen ons snel mee steeds verder uit de kust hitte werd met schuim geblust daar dreef je aan mijn handen in het spaarzame oranje pas toen braken voor mij alle banden ik heb jouw zilt gekust slechts factor tien kon het intense zonlicht…

verschraalde stoffig kleur wind verstoof langs vele einders vleugjes van een vale geur droogte schrompelde de jonge bladeren bracht de plant weer tot woestijn mijn bloemen en hun schoonheid mochten er niet langer zijn wel stenen die ik keerde eindelijk hun schaduwzijde bloot het vage leven vegeteerde toen ik het felle zonlicht…

zonder jou ieder bloemenhart is geknakt gebroken in rouw eens waren zij mijn symfonieën in lentebegin met snerpende vogels en dansende vlinders erin nu hangt aan ied’re bloemenkelk nog een traan voor wat zo mooi bloeide en niet verder kon gaan en grijze wolkensluiers houden mij uit jouw zicht en hopeloos zoek ik naar ‘t verscholen zonlicht…

als mijn as wordt uitgestrooid en verwaait met de wind dan zal ik ruisen, ruisen in de hoge toppen van de populieren word ik meegesleurd met de zaden van bloemen en planten zal ik rusten onder het bladgoud van de herfst tot ik verteerd in de winteraarde zal ontkiemen in de lente ik zal de witte lentekrokus zijn die glinstert in het zonlicht…

Een explosie van zonlicht daar waar schaduw is geweest een helder strakke hemel zo strak als het ijs dat door de kou wordt bevroren de kou en de sneeuw doen de opkomende voorjaars bloemen verwelken slap hangen de kelken de vogels zingen al vroeg in de morgen zij lijken zonder zorgen het voorjaar kan niet in rust ontwaken wanneer…

En ik herinner mij de begeerde schaduw die het zonlicht doofde, het herfstgeruis dat eeuwigheid beloofde.…

Ik heb je zien bloeien dat ene moment Een glimp van de schoonheid die jij vanbinnen bent Het was alsof het zonlicht geheimzinnig door de bladeren scheen Jouw gesloten aanzicht waarna alle pracht vanzelf verscheen Eindelijk na al die tijd van dichte knoppen treuren Blijkt de bloem van blad bevrijd en zien wij het gebeuren Iedereen werd…

Zonlicht op gebroken glas. Het is maar goed dat de brandweer erbij was. Geldkluizen mogen er roesten. Natuurorganisaties zullen geld voor het opruimen ophoesten. Het komt uit patattenten van omliggende dorpen. Wie stelt er toch eens normen. Opruimen is niet meer van deze tijd. Welvaart zorgt dat het een eigen leven leidt.…

Klauterend over een heuvel Meeuwen in hun vlucht Bloemhoofden mogen voorjaar toveren In de verte glinstert zonlicht over zee Het beleven laat zich bespelen Als rugstreeppaddenkelen delen Zacht bladergroen uit eikenknoppen verschenen Wat niet nodig was is in jou verdwenen Vogelvrij voelt de blauwe lucht Het leven kent zijn wegen Zandpaadjes…

Angst wankelt en zoekt steun bij de muur die voor haar staat een immens grote blokkade zij moet daar even stil bij staan Na een poosje is zij uitgerust vervolgt haar weg langs de muur het zonlicht schijnt op een glazen raam kijk nou eens, daar is een deur Angst drukt de klink naar beneden de deur opent zich als vanzelf en wat er nu in…

Zonlicht is de luister, duister is de vacht. Het hoort en spreekt zich uit in haar: er is geen weg terug, het is er, is er, al. Elk woord is ooit een daad geweest, snakte naar de uitspraak van zijn woord. Elke daad is ooit wel eens verwoord geweest, maar niets wordt in de taal teniet gedaan.…

Het ziet het zonlicht in haar ogen staan. Het ruikt haar huid en voelt geluiden. Het schrijft haar teder weg in de gedichten: een hoogtepunt in een verstrikt heelal. Het hoort de klokken van de stilte luiden.…

Onderwerp: volle maan- dag-nacht Als het zonlicht nevel wordt Broeder zon, zuster maan, genderneutraal, Naar de hemel reikt, Broeder maan, Kindsheid wordt, Dan dooft het licht nooit uit, De sterrrenlichamen de handen reiken Dan zijn er geen Klaagmuren Ook niet in Termuren, Maar zing ik hun oudere liederen om de donkere nacht te verstillen…

samenkomen Stroming die je nakeek Dubbelloofvarens aan de oeverkant groeiend In een zweem van zacht groene lagen Het water zal hier langzaam vloeien Voorjaarsgeuren innerlijk behagen Een beek die zoveel schoonheid geeft Waar libellen wieken boven de beek Menig schilder heeft zich hier ingeleefd En zij bij het bruggetje dromend in het zonlicht…

Beloonde zijn niet-willen-sterven met ruimte en mest, verwijderde hier en daar een witte ziekte, ging met hem in het zonlicht staan en voelde de dunne scheidingslijn tussen mijn handelen en de het-zich-voltrekken-processen in mijn lichaam, in- en uitvoer van zuurstof en stikstof, de chemie van het voelen, het kunnen…

scheidt de nacht de sterren van jou, als verstrooiing van het zonlicht, dauw de zon, die recht onder de horizon verdwijnt vanzelfsprekend de vanzelfsprekendheid en in mijn hoofd, als duizend lichtpuntjes verdeeld.. het zonlicht gereflecteerd verkruld en lang overleden druisen 1000 ongestelde vragen dag vraagt vannacht terug wat blijkbaar…

zonder zuchten mijn stappen dragen dan erbarmen zwaar aan de groene waterkant waar de bomen rusten aangeland mijn donkere schaduw zwart omarmen als fijne druppels regen zwermen spoelen zij soms mijn treurnis weg en sieren wit gekranste schermen de oever van mijn woorden zeg de glazenmaker ronkt zo rusteloos en wentelwiekt naar 't zonlicht…

De zomer lijkt nog zó ver weg Wolken plagen de korenblauwe hemel Regen laat zich door de wolken druppelen De zon krijgt geen kans om zich te warmen De zomer lijkt nog zó ver weg Het zonlicht verscholen achter wolken Verlangen naar blauwe luchten Waar de zon ieder zal laten verwennen De zomer lijkt nog zó ver weg Stranden die in leegheid…

Het smalle pad tussen de berkenbomen Kronkelend door witte basten verlicht Heeft ook hier zijn eigen weg genomen Schaduwen vangen het laatste zonlicht Gefilterde stralen verwarmen het zand Resten van de herfst een kleurig gezicht Jonge aanplant eerste jaar hand in hand Door hun kwetsbare naaktheid gebogen Elementen boetseerden reeds een…

Oktober tovert in de bomen, strooit gouden zonlicht op het plein waar kinderen druk bezig zijn de tijd te vullen met hun dromen. Oktober, en het deert hen niet dat weer de zomer is vervlogen, gaaf is hun spel en ingetogen. Geen kind wat reeds de winter ziet. Het valend blad, het valt nog niet en donkergroen het gras na regen.…

Staalblauwe lucht Een nieuwe dag Een diepe zucht Vochtig klamme ochtend Diep in mijn longen Kijkend naar boven Zonlicht afgedwongen Liefde opent mijn hart Laat energie stromen Jij, die naar me lacht Hoor het zacht geruis in bomen Gisteren was iedereen tegen me Alles was een sleur Dingen gingen verkeerd Ik had gewoon een rothumeur…

D’r lokken lijken vlamgevlochten vuren fel likkend in een windgeward omlaaien waarmee ze de glanzende blik verfraaien die gloeit in de diepte van haar azuren ik zie haar draden van ‘t zonlicht draaien en bloemen in wijde velden borduren uitbundig gevat in gouden gravuren wiens…

tijd de beweging scheidde onberekenbaar Maar vanuit de ruimte, hoog aan perspectief zagen we een ander, heerlijk hoopvol beeld alle levensvormen groeiden explosief en het nieuwe uitzicht werd ons voorgespeeld Elke ademtocht hergreep verbintenis en de nieuwe kansen keerden vliegensvlug levensvormen stierven uit door duisternis met het zonlicht…

De branding rolt een fluwelen muur in golven van vierentwintig uur guur is het strand, eb trekt het open voorbije tijden zullen wegglijden gebeten door de tand der getijden rijden ze de stormen, ze waaien luid over wereldzeeën van noord naar zuid een flikkering in de mist, een belofte van knarsend bitterhelder zonlicht dat het land droogstoft…

Lange laan omzoomd door berken Zonlicht speelt spel met schaduwblad Silhouetten achter stammen wijken als ik kijk, omringen me, meer dan dat Waarom doorgaan? Geen antwoord Oneindig plein, schitterende straten, paarse heuvels, witte wolkenluchten maar de zon - heeft hij me verlaten?…