Alle inzendingen over zonnestraal

Verscholen tussen gesteenten uit een middeleeuws verleden ligt een nauwe doorgang, een kloof van schimmigheid Het zonlicht probeert haar zonnestralen te doorklieven op het stenen plavei van vergeten eenzaamheid Langzaam verteren de stralen in het duister De kloof verdwijnt in een mist van onzichtbaar verdriet Een gedaante schuifelt zich een…

Schimmen vervagen tot aarzelende zonnestralen Langzaam wordt het lichter om haar heen.…

wijsje klinkt die alleen deze mens verzinnen kan tekent naast verdriet, de schoonheid op de tippen van de gekozen tonen het lijkt een droevig melodietje op tevreden vleugelslagen en de wil dat zij haar leven zelf dichtvouwde het trage lijf verliest zich in milde zaagselsporen om een te worden met de grond en tijd zij heeft haar zonnestraal…

Bomen kaal, planten dood Dat is wat de winter vormt Zittend bij het raam Schotels op de daken Ontvangen levenloze energie Waarmee mensen zich vermaken Ik kijk naar je raam en wacht Denk aan het moment dat jij daar stond Denk aan het gelukkigste moment dat ik ken Ik kijk naar je en je lacht De zon schijnt maar warmte voelt als kou Zonnestralen…

Versmolten kelkje bloem in blank gedrenkt, Vergaar vergauwd de flauwste zonnestralen. Van alles wat je wekt zo ongerept, Ben jij de wens, het onverwelkbare Schenken, maar de schoot verglaasd, vat mineraal.…

Roerloos drapeert de mist zijn vitrage over de velden ganzen strekken de poten in de vloeibare lucht, witte gedachten blijven achter in veren als ze zijn vertrokken in een houten lijst gevat , gelijst in een kwatrijn, de gekromde tijd verschuift, de wereld wankelt op z’n poten tot een zonnestraal hem vindt, een streepje licht…

voorzichtig gluurt de zon om de hoek van een regenwolk haar pauze was lang genoeg ze schijnt eerst wat waterig dan opeens stralend regendruppels haasten zich weg paraplu’s weg portieken leeg vrolijke gezichten een chagrijnige stem roept weersverwachting zegt vanavond weer regen morgen ook niemand luistert nu eerst genieten van zonnestralen…

Grijs aangrauwend ontwaakt de dag die druipend opstaat uit de nacht het huis ademt nog de kilte van het duister en de stilte die ik dromend voorbij gaan zag met hun ziel verlammende kracht die mij ‘n ogenblik verziltte en mijn levenslust verviltte grijs en grauw verloopt het etmaal druilerig zonder zonnestraal huizen huilen langs…

Gekrekel klonk vanuit het hoge gras in het vuur van de vroege morgen was een nieuw geluid opgestaan, vanuit de lucht dreven wolkenrijen weg, op de vlucht voor felle zonnestralen op die mooie dag openden de sluizen en er klonk een slag van trommels die de stilte deed ontwaken en klapgewiek van vleugels die spraken een nieuwe taal gesproken…

gezicht opende mijn hart en verbrijzelde de steen hoge golven raakten mijn kille huid het zout proefde verborgen verlangen ik riep je naam, schreeuwde het uit zag verbaasd de kuiltjes in jouw wangen de zee kent mij naakt tot in mijn ziel het zand voelde mijn vele gelopen passen de horizon wist het toen ik voor je viel nooit kon een zonnestraal…

De nevel rest te dalen terwijl de eerste zonnestralen koperen luchten verteren vol lichte kleuren smeren ik loop vooruit, ben hier, was daar tijd en ruimte lopen zo raar ik verplaats in de ruimte, de tijd die wegtikt in het niets zonder spijt herinner de ruimte herinner de tijd déjà vu kom tot leven dit moment is verheven de nevel…

Als de eerste zonnestralen mij wakker maken, kijk ik vlug. Ja, de wortel is verdwenen ik kreeg er een cadeau voor terug. Een borstel en een doosje schoenpoets en een hart van marsepein; op een briefje staat te lezen dat mijn schoen gepoetst moet zijn.…

een koele vochtige oase van groen en rust geuren van mos, bladeren en verrot hout je ademt snel, rilt even, voelt je koud terwijl een zachte windvlaag je angstige gedachten sust een zonnestraal schiet tussen 't bladerdek door beschijnt plotseling het bos in een gouden moment terwijl jij voorzichtig aan de omgeving went blik gericht op het…

Denkend aan Holland zie ik trage stromen mensen op hun zoektocht over te magere grenzen gaan, gevlucht in schimmige dromen wat rest aan trots in beide handen en wat aan waardigheid overbleef steeds verder van hun horizon vandaan de luchten hangen er laag de zonnestralen worden langzaam in krijgswolken verwoord en belast, om in ander…

nu gestaag de jaren ons verbond verkleuren van koraal naar smaragd strelen gelijk zonnestralen zacht als mousseline de alinea’s van herinnering die spiegelend ons verhalen van de warmte en de troost de verwondering ook die doorheen de jaren in elkaar wij vonden die vertellen ook van de gouden oogst in het doorgegeven leven die ons de verbintenis…

Dus koesterde ze dat wat haar zag ze spraken daar haar taal, als vlinders in de lente een eerste zonnestraal. In ogenschouw het ochtenddauw ja het smolt haar hart, tot aan het naderende einde vanaf de prille start. Van peuter tot aan oude vrouw het kent geen plaats of tijd, ogen bleven aldoor stralen ze raakte dit niet kwijt.…

verlaat ik mijn jaloezie Maar ook een hoop van anderen Groeten naar de hond die ik passeerde is iets wat ik niet kon en kan Hij is van aard zichzelf Ik loop over een pad Waar vrouwen vroeger hun rug niet keerde naar de zee Ze keken met de storm mee Ik had trek gekregen met nog de zeereep voor mijn kiezen Een mantelmeeuw was mij al voor Zonnestralen…

De klank van woorden neerpennen vrijen met wat mijn ogen zien: -voorjaarse witte en zacht gekleurde bloesems -diamanten hagel -1000 kleuren groen -bruine akkers -kindersnoeten en blinkende oogjes -oud wandelen, gemoedelijk hand in hand -gele zonnestralen -volle maan -geluk op reis in witte wolkenzeilen -het leven als wonder...…

gedachten niet kwijt schud mijn hoofd in moedeloze onverdraagzaamheid sla wild om me heen, verhard als steen, dolend in donkerzwart de tijd glijd vooruit en verdwijnt in gepijnigde eeuwigheid ik spring vooruit, geef me over overspoel me in oneindig licht voel me vrij en ongebonden eindelijk gezwicht ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ zonnestralen…

in een boom Die je op je tocht vergezelt Het lijkt haast een droom Je lijkt wel uitgeteld Zachtjes de wind horen ruisen Door die hoge kruinen heen Je eigen gedachten doorkruisen Alleen en je voelt je niet alleen Honderd kleine dieren Vergezellen je op je tocht Je hoort geen lawaai geen tieren Ik ben aan die stilte verknocht Een zonnestraal…

Het schijnsel daarachter autonome zonnestralen.…

I de zonnestralen raken mijn gemoedsrust net als in vroegere kindertekeningen daken van perspectivisch mislukte huizen energiecellen worden geladen kilometers blijken peulenschillen die brandstofverbruik minimaliseren de vederlichte stap kenmerkt de levensgang personifieert vriendelijkheid contacten blijken productief boodschappen doen…

Geen wolk viel er te spotten en in plaats van een kille noorderwind waren het de eerste zonnestralen die beten. Eindelijk mocht het kwik van de thermometer nog eens naar 25 graden stijgen. Op de terrasjes heerste een gezellige bedrijvigheid van wijn en mensjes kijken.…

verlies ben ik misschien voorgoed verloren God schiep de nacht voor de nodige rust Ik draai en keer, vind niet de slaap Sta op kijkend naar de vele sterren zie ik het licht En wil niet ontvluchten, maar ik moet herbronnen Duik in mijn nest, weldra verlaat ik deze nacht De nieuwe morgen, in de vroege ochtend Verschijnt het licht, de eerste zonnestralen…

De hemel heeft me beloofd dat voor elk geroofd kind het firmament voor ’t stoffelijke een beminde zonnestraal en ster teruggeeft. Een ademstoot herbeleefd in de mond van een ander op de tocht in leven laat ontluiken.…

Na de stortregens van de afgelopen dagen ging ik bij de eerste zonnestralen op weg naar de bramenstruiken in het Goudse Hout, ik vulde mijn emmer braam voor braam, bezeerde daarbij mijn armen aan de grote en kleine stekels, bevlekte mijn broek en moest achterdochtige blikken weerstaan. 'Bent u de sloot overgezwommen?', vroeg een oude man.…

De eerste vroege lichte warme zonnestralen, komen je uit het mooie dromenland halen. Een geheel nieuwe dag is ontwaakt, een ongekende schoonheid die mij even raakt de wind buiten slaakt een vredig zachte zucht. en de wolken drijven verder in de blauwe lucht.…

koren wuift blaast de wind stuifmeel stuift zee in verte duin en dal weidelanden koe met stal bloemen bomen vogel meeuw tijd staat stil voor jaar en eeuw boeren-huisje akker ploeg kindje speelt plaats genoeg ouwe ezel hinnik lacht vrolijk rustig dag en nacht boer boerin beide buiten lapjeskat vogels fluiten blauw groen geel zonnestralen…

Om strakjes weer te ontwaken, in lente zonnestralen gloed, nieuw leven zal zich ontluiken, nieuwe keuzes met volle moed. (De herfst, periode van bezinning tijd om dingen los te laten, ware nostalgie van de herfstsfeer.) illustratie : Bert Waber…

‘t Is op 't gevoelig goudkleur koper malen Met d' angel ener wesp en 't fulpen stof Der vlinderwiek, gegloeid van zonnestralen; De punt der naald die juist ter snede trof Wat in des kunstnaars rijke dichterziel Uit fantasie en leven samenviel.…