Alle inzendingen over zuchten

een uurtje zolder zei ze zacht en lachte je weet toch dat ze altijd op mij wachten zij speelt geen verdriet vertelt over de dagen schikt kleding en kamt haren met haar broze hand polijst hun band in warme trekken laat haar marionetten weer leven in bewegen de zolder rust na een lieve avond kus streelzacht zijn de zuchten geborgen…

Ik ben een vrijgelaten zucht om jouw naam te fluisteren die als een zilveren traan op mijn Ziele rust.…

Moeder schrikt wanneer in de vroege schemer een kleine schaduw de vredige achtertuin huiverend doet zuchten haar zorgenloze hummel juicht dat haastige dwergspook na verlangt met hem mee te zweven kon zich dan verrijken onbekend avondgefluister brengt het verontruste gezin naar de verlaten zolder waar pasgeboren vleermuizen het huis…

En wat mij wacht aan gene zijde van dit bestaan aan zacht soelaas: als ik mijn laatste zucht uitblaas, mag het mij eeuwig nog verblijden.…

ik probeer in de schaduw jouw donker te kruipen uit het licht van de sterren om iets te kunnen ontrafelen van de woorden, dat te voelen waarin jij gevangen zit * ik wil in jouw wereld wonen de plekjes leren kennen waar de zon de diepte raakt samen ademhalen in het blauw vechten tegen het zwart zuchten onder de maan naast jouw…

Geen spanning of ingehouden adem geen daverende zucht of noem maar op. Mijn traagheid is een zegen.…

Verpest de sfeer dan in een vloek en zucht, Zodat uw kroost vanzelf naar school toe vlucht.…

schimmelgeurend zucht de weg een lange gang rond oude buitenwacht de nacht verduurt de maan niet meer als het raam geen uitzicht biedt geniet zijn zwarte gat van alle boze dingen kenteringen in een plas brand een kaars tussen de was schroei diens oude luister weg en zwaarte zal van daar verdwijnen als ik witte bloemen leg…

Je ligt onder de tafel en zucht. Aan de ketting. Baasje en vrouwtje aan het bier. Je kijkt me hoopvol aan. Ik kijk begrijpend terug. Jij hebt heimwee. Heimwee naar de wolf die jij ooit was. Ik heb heimwee. Naar de aap die ik eens was. Laten we samen gaan jagen. Even weg uit jouw hondenleven. Even weg uit mijn mensenleven.…

was het Maar bij een Paar vingers gebleven - De eerste ogen Die in dit leven Nooit meer zullen Zien, terwijl de Tijd zonder mededogen Doorgaat met waar het Mee bezig was - De mate van menselijk Lijden te meten - En de eerste dode Weer is gevallen Bij een grimmig feest Is ook dit oude jaar Zonder ook maar Een zucht…

Dan komt hij de kamer binnen, terwijl zij een zucht van verlichting slaakt.…

zelfs als ik zucht, klinkt het per ongeluk alsof ik een paar noten neurie die me vannacht, terwijl ik sliep, zijn voorgezongen.…

overmand door wat zich aanbiedt en gevangen in de valse schijn lukt het mij tot nu nog steeds niet om eenvoudigweg mezelf te zijn en de onrust houdt zich nimmer stil bezield door een verbeten zucht alsof ik mezelf niet kennen wil en voor mijn eigen schaduw vlucht maar in de avond valt het zachte duister als het leven om me heen verstart…

weer klooster ik mijn eigen strand de uitgestoken hand liep in een ander ritme voor ons draaft de hond die vagebondt met alles wat ze vindt ons laatstgeboren kind alleen de golven horen onze woorden verbittering die zucht zout hangt in de lucht we zijn de boulevard weer opgegaan daar braken onze dromen of het goed zal komen…

m'n pijlers en schutten hardop zuchten kreunen van pijn De lijn.... met gele ballen door de schipper niet gezien door dichte mist misschien? het botsen en vallen ramptoeristen aan beide kanten.…

ik zie je gaan in koelte van de plastic luchten glamour van de wereld heb je aan gloeit in diepe zuchten haren rood je ronde vormen groot in vrouwenjaloezie je kwetsbaarheid is niet gespaard de tederheid bewapend je trap de wereld met je grote angst jouw kleine hart eist leven je draait het mes met je verstand wie zal…

nabij waar ogen zich naar mij wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij, bij leven, nimmer zullen verstaan het is de sterfelijkheid die haar steeds roept al vertoevend in een broze waardigheid waarin een enkele zucht…

boom vertelt een groot verhaal Van honderd jaren lang Zijn takken bergen nesten En zijn vogels zijn niet bang Zij weten niet van dreiging Van hun vredige bestaan Van mensen die natuur en wind Hun gang niet laten gaan Ik hoop dat je mag blijven Want jouw zuurstof geeft ons lucht Nog eenmaal schuil ik naast je Afscheid met een diepe zucht…

openbaart zich bij nacht in oeverloze liefdesbrieven ze hijgt met haar talloze rivieren houd haar adem in als een slang tussen dwaalstenen in duister ze opent deuren met haar organisme haar organisatie om alles te duiden een mist hangt boven het zoetwatermeer vlinders dwarrelen en dansen in de lucht niets anders dan die adembenemende zucht…

je ademde zwoel en sensueel de lucht van sferen uit al wat passeerde nam iets intiems van binnenuit mee als jouw etalage in lichte vleugjes door de buitenlucht alleen herkenbaar door degene die dicht bij jou zijn omdat de vermenging snel en groot is waar ogen blikken en de hartslag versnelt zullen de zuchten donkerder klinken…

Als ik de foto met een zucht terug leg in de la, zie ik mijzelf weer in Den Burg op een zonnig terras met een kop chocola. Terwijl de kinderen zich vermaken met een draaiorgel om de hoek laten ze zich een ijsje smaken en de orgelman speelt op verzoek.…

S trijdend tot de laatste ademsnik E enzaam vechtend om een waardig bestaan M aar brute kussen laten geen traan I s zij naar een vrije wereld gedwongen R esten van een waarheid worden gedoofd A fgelopen is haar leven, van vrijheid beroofd (Semira Adamu, een Nigeriaanse vluchtelinge, gestorven voor een zucht van vrijheid)…

ik voel onuitgesproken verdriet maar zie het niet in ogen die bewogen kijken naar beelden die zij niet begrijpen het zijn kamers waar stukjes bestaan langs elkaar leven zonder samen te zijn ieder op zijn eigen terrein waar het ego mankeert desintegreert naar waaruit het is ontstaan terug met zucht zonder vloek tot een volgende…

Eenzaam gevangen zuchtte je mee, tot jouw wereld onmachtig in het duister vergleed. Toen de nacht achter je aan sloop, zag ik je huilen langs de rand van jouw angst. Schuilend in verlangen klonk er een schreeuw, tot een traan stervend jouw wangen vermeed.…

Niet één kleine zucht, die haar verder drijft. Het loodzware juk moet ze zelf dragen, ze durft het aan niemand vragen. De wangen bleek en aderloos, het gezicht als steen zo broos, uitgehouwen zonder gevoel, als ijs zo koel.…

de vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn zegt: goéd herhaalt het twee keer ik slaak een zucht de zware steen valt dreunend naast mij op de grond: goéd de dreiging wijkt het leven pakt zijn kans geen Russische roulette of herseningreep: goéd het klamme zweet verdwijnt spoorslags mijn lijf en leden zinderen jubelend: goéd…

De versleten rand waartegen jouw benen schuurden bij het verzitten De kale plekken op de leuning waar jouw hand de bediening omklemde De losse stof op de zitting van het draaien in je slaap Ik haatte die stoel waarin jij zelfs je laatste adem richting de tv zuchtte Tussen de kussens vind ik een paar muntjes en ik glimlach…

je bent langzaam verdwenen stil uit mijn leven gegleden zonder een woord te verspillen was je laatste zucht snel vergeven de wind heeft je meegenomen naar een plek buiten mijn bereik met zonsondergang ging jij heen dat is nu de plek waar ik altijd naar kijk want in de diepte van de horizon daar moet je wel ergens zijn en al weet ik dat…

zij groende met een lichte zucht wat bomen aan de horizon in volle vlucht narciste groepen geel met een handje warme zon voor zij het wisten had in het perk de krokusbolletjes al uitbundig bloeiend bemerkt waar zij pauzeerde defileerden de bonte vliegers hun blijdschap over haar vroege komst de nesten af en gereed voor…

Eén zucht van jou is voor mij al snel genoeg. Ben je alleen maar in mijn buurt word ik al zenuwachtig. Zou ik God vragen om liefde.... Dan was het die voor jou waarom ik vroeg. Ik kan er niets aan doen, jij zit héél diep van binnen. Een obsessie ja, dat geef ik eerlijk toe maar....…