Alle inzendingen over zweven

Je contouren tijdens de ondergaande zon laten mijn ogen schitteren in het avondlicht je tedere zoen in mijn hals laat mij zweven totdat ik weer voor de dageraad zwicht. Jouw leven gaat verder in oneindigheid mijn zintuigen dromen mijn illustraties in de breedste symfonie van het woord blijf ik je bewonderen op mijn netvlies…

Dichters en prozaïsten, vaak ongewild, bivakkeren zeer intens in an- dre sferen Daar tijd geen vol- doende grip op hen heeft komen zij deze immer en altijd eeuwig te kort Zij zweven boven landen die zij reeds hebben bezocht.…

Klanken als geïmproviceerde sonate Een fuga aanzwellend in tonen Afrollend tot golvende cantate Een compositie die dagen vult met rust En mijn gedachten zweven mee Als dwarrelend herfstblad in de wind Kleurend zinnen en woorden Tollend en draaien in zwierige maat Begeleid door deinde akkoorden Die klinken van storm tot zachte bries En…

Uit het bloed van Uw wonden zijn rozen ontsprongen die groeien op groene stengels van nieuwe hoop zij bloeien met een groot hart rood als Uw liefdesvuur en voeden zich met ‘t zuiverste water uit de Oerbron van alle leven, waar de witte vlinders zweven doorheen het zacht - blauw van ‘n lentehemel waar een gouden paaszon stralend…

Donderslag en regen maar de lakens strelen mij Het is nog lang geen dag Jij blaast kusjes in mijn oor Word wakker, ik wil geuren in jouw bloed Raak me aan, maak me mooier dan ik ben, draai je om, kus me begeer me en maak me fijn Laat in mij, op mij, om mij fluwelen hommels zoemen laat me glanzen en zweven Laat jouw kusmondjes wegdrijven…

er zweven engelen in de lucht, ik pak ze stuk voor stuk en zet ze op een rij hun vleugels licht gebogen dichtbij elkaar schoven bekijken ze me hemels blij dan spreken ogen die naast God het donker ook gedogen dat er vaker liefde wordt gewenst ik kijk ze aan en voel me een slecht mens gelukkig breekt de lach weer door en worden…

hij dit is de vrouw met wie ik mijn leven wil delen Teder streelt hij haar glanzende huid en haren nooit heeft hij zo intens schoonheid mogen zien haar puurheid is fris gelijk dauwdruppels in de ochtend en haar licht zo stralend als de opkomende zon Haar handen beminnen teder zachtjes kreunt hij haar naam op wolken lijkt hij te zweven…

Er zweven onverzadigbare engelen door het park, ze dragen vleugels van angst en een kroon die pijn doet Hun hart is gewond, eenzaam Het weet niet meer in wie het woont De bomen kunnen hen niet helpen Zakkenrollers loeren in de struiken van de verborgen liefde De wethouder stuurt politie met boeien de nacht in De mensen sluiten hun huizen…

Ook de woorden vanuit een mooi gedicht, wanneer ze speciaal aan jou zijn gericht Zullen zorgen voordat zweven, waaraan nooit meer een einde mag komen.…

Laat je zweven op de vele leugens De waarheid altijd versluierde.. Je sluit voorgoed mijn deur Woorden die geen inhoud meer hebben Je begraaft je in je eigen leugens De deur sluit vandaag voorgoed Ik laat je gaan in vergetelheid...…

Woorden klimmen aan de horizon Na een eindeloze duisternis ‘n Helder metafoor als warmtebron Lichte taal vervult betekenis Er zijn betekenissen zonder woorden Ook na het breken van de horizon Het vage wereldbeeld zoekt naar geboorte Een vol bewijs, begrip, een compagnon De echte feiten blijven onbenoemd Ze zweven voor de ogen tijdens dromen…

sneller werd verdoofd Vliegen van kroeg naar kroeg of uren hangen aan een bar steeds iets meer in de war pas bij `t vallen vroeg genoeg om het bed eens op te zoeken want de centjes raakten op en alleen van bier kun je niet leven Die dagen zijn verdwenen in de boeken nu heb ik zoveel schulden aan mijn kop dat het onmogelijk nog weg kan zweven…

ze fladderen als goede feeën rond een huichelachtig lachje rond de mond die zweverige, valse lichtgewichten ze mijden laf depressies en het front en weten van geen zorgen, van geen plichten je kunt ze nooit van arbeidsdrang betichten ze existeren slechts als vagebond wellicht is er een zweem van jaloezie omdat ik veel te zwaar ben om te zweven…

Zijn het snurkende gordijnen die de nachtrust verstoren kwellende gaten blijven boren de slapeloze laat kwijnen Is het het bevende behang dat gedachten laat zweven onrust wreed laat kleven voor uren tergend lang Misschien is het bed te klein of praten de matrassen moet je alweer plassen van de vele glazen wijn Blijf maar lekker liggen…

Als je lippen blijven zweven tasten in het even bijster aleer `k mijn dromerige lijster nachtegaalgelui hoor beven Kom terug in glijde vlucht laat mij niet luchtledige leven op het punt u mij te geven met `n slaak die peilloos vlucht Dan omsluiten, stranden handen zich een weg langs ronding in bijna ongeraakt vertrouwen Velours zucht…

om haar heen van goud en licht alsof de spin weet heeft van haar daden, voordat de koude in haar hart winter begint zij schommelt onder de iep op en neer haar zorgen weg in dromen en lang vergane daden, stof dat poriën vult terwijl doden rond de boom marcheren de weg naar huis is niet meer lang de lasten vallen af en zweven…

Duizendschoon in woorden Zachtjes verleid je mijn droom Je zinnen sluimerend van liefde Geurend als een bloesemboom Duizendschoon in tederheid Liefdevol streel je mijn wang Kroel je mijn wilde krullen Fluister je als vlindergezang Duizendschoon in dromen Visioenen laten mij zweven Jouw stem zwoel vol passie Door liefdesklanken omgeven…

Ik begraaf me in haar armen ze slokt me op als in een droom Ik verken haar wereld sluimerend en geef me over in haar stroom Ze neemt me op in tussenpozen ademt mij vluchtig door haar heen Ze is mooi als duizend rozen mijn hartje klopt voor haar alleen Als een sluierende nevel zweven we door ons droompaleis Een winterse stilte omhult ons…

wat weten jonge dichters van de kou ze zijn nog in de lente van hun leven ik zie het prille dons nog aan ze kleven ze gissen slechts naar wanhoop en berouw hun winter is een heerlijk sleetjerijden een zweven op de gladgeschaafde noren de pijn beperkt tot tintelende oren geen flauw benul van ongeneeslijk lijden toch zullen jonge dichters…

Soms kan hij zweven als een adelaar en grijpt zijn prooi met dodelijke klauwen. Z’n kreten geven blijk van zelfvertrouwen. Hij rekent af met dreigend doodsgevaar. Hij dirigeert met simpel handgebaar, of stampt en vloekt en stroopt de ferme mouwen. Op hem en niemand anders kan men bouwen. Hij is een rots, een held, een tovenaar.…

spring over het tuinhek mijn teerbeminde ik zie je zo graag zweven door de lucht je lange blonde haren even in de wolken even je glimlach in vogelvlucht je weet dat het stil en stiller werd het huis zuchtte, en kraakte alleen om jou en hoe koud de nachten zijn in een kil eenzaam bed ik lag als een lor dronken op de bank het verschil…

voorbij de Romaanse poort uit ongelijke stenen gemetseld heeft een muze die mij bekoort zich op mijn schoot genesteld ik ruik haar geurenpalet dat mij doet zweven door ongekende sferen mij doordringt met scheppende beelden ook al blijft haar tastbare nabijheid onverlet het aardse wil ik niet onteren ik zie in de glans van haar blikken…

mijn hart Zacht als zijde beminnelijk van kleur Vol van liefde en intense tederheid Omgeven van een honingzoete geur Jij overspoelde mij met golven passie Benevelde de lucht vol van verlangen Mijn gedachten enkel en alleen bij jou Jouw beeld in mijn dromen gevangen Jij voerde me zachtjes naar het paradijs Liet me op wolkjes van liefde zweven…

wegdek vond angst verlamde mij was doodsbang voor het onbekende gif dat ik in hun scherpe tanden wist toch moest ik mijn hand uitsteken om de val te breken al sissend schoot hij weg pas later kwam de schrik ik bibberde begon me licht onwel te voelen in realisatie van het ogenblik vallend tussen dood en leven zag ik mijn geest zweven…

Ik ga even lekker douchen Kleed me daarna heel mooi aan Wil je helemaal niet pushen Maar we moeten nu echt gaan De kaartjes liggen klaar Op het kleed in de hal Je hebt geen zin weliswaar Maar we gaan toch naar het bal Ik wil de tango dansen Me voelen zweven op de vloer Met andere mannen sjansen Niet alleen vandaag, maar toujours Dus…

Gevallen borelingen zweven onder water.…

Klank je woorden in een melodie Laat de passie kleuren als een symfonie Je vingers spelen elke noot op mijn huid en brengen mij tot een heerlijke extase Fluister zacht de melodie in mijn oor Laat mij zweven op je wolken van klanken Vul je akkoorden met warme woorden en neem mij mee naar jou liefdestempel Klank je woorden in een melodie…

Je vingers zweven door de lucht Alsof je een harp bespeelt Ademloos wacht ik op je woorden Ik voel Verwarring Je laat me je wereld zien Mijn adem paradijselijk ontnomen Rust verdrongen door verlangen En toch… ik voel Verwarring Je ontvouwt een warm mysterie Slechts een van velen Een voorbode van geestelijk genot Mijn god… ik voel…

zijn verdwenen in de leegte der stenen hun god bleef bestaan hun zon is ondergegaan de liefde is gebleven bron van warmte en leven de straten zijn verlaten ruïnes en diepe gaten bomen moe gestreden na een kortzichtig verleden lange winterdromen de ijstijd is gekomen de adem verdween de verstikking verscheen de aarde is gaan zweven…

de rotsen Daar vind ik mijn rust Zie de meeuwen in hun vlucht Als witte geesten Die mij steels verleiden Langzaam verdwijn ik in De omringende mist Van vergetelheid Een laatste blik Op de wereld achter mij Vol verloren dromen Daar zie ik je, in een witte jurk gekleed Afscheid lees ik in Jouw serene glimlach Een moment van zweven…