Alle inzendingen over zwijgzaamheid

nog zie ik het glas geblazen in elke vorm waterdicht en zondoorlatend spelenderwijs met je vinger dirigeren, de muziek beheersen zonder klank of stem nu krijt de zon dwergen op de straat, het zoet van smaak is niet meer proefde ik nog maar het bitter dan was mijn hart in evenwicht en dichtte ik het leven naar mijn wens tijd lijkt verankerd…

Er zijn geen redenen meer de dingen mogen voorbij gaan ook het vaste geloof in de traagte ik heb het huis scheef geduwd meer en meer rondom mezelf de afstand tot het raam uitgerokken het licht vlerkend over de tegels cirkels trekkend van zwijgzaamheid is het al voorbij zal het even blijven liggen of leg ik het verleden af tegen het grenzeloze…

We zullen nooit te veel spreken. We zwijgen alleen te weinig. Als je weinig spreekt is gebleken, wordt je alleen maar chagrijnig. Spreken mag dan zilver wezen en misschien is zwijgen goud. Waarom zou je spreken vrezen, als je toch meer van zilver houdt? Maar je moet altijd wel bedenken dat goud van grotere waarde is. Spreken kun je zonder…

Zoals je leefde met al je vingers lente sprak je ogen plukten bloemen waarin de zee mij overspoelde, de taal waarmee je zwijgzaam de tijd deelde, vermenigvuldigde.…

wanneer de tempeldeuren openstaan zie ik mijn lichtkarakters verschijnen herstellende van hun zinkende zielen zoekende naar verzadigde waarheden dolend, achter maanstralen aan bestudeer ik mijn gedachten in zwijgzame liefde lijken bomen op onvolmaakte mensen diepgeworteld in eigen grond als orakels van onbuigzaamheid grijpend naar de hemel…

ik boom mijn weg door gapend bos waar slapend mos ontwaakt door fluisterend blad en droom mij weg langs paddenpoel een paddenstoel verraadt mijn zwijgzaam pad…

De zwijgzamen geldt dit geheim gefluister: God schiep de mens als leemklomp zonder luister. Hij toefde een ogenblik in dit aards leen, Beet in een vrucht, en dook weer in het duister.…

Sterren vallen zwijgzaam in het zwarte van de hel alles zal beter worden als straks de dromen zijn geweest.…

ons laatste uur samenzijn verging zwijgzaam - zacht ontslapen herinnering - in mijn keel sloeg je hart traag moeizaam trager tot aan je laatste slag zucht van verlichting…

ik verlies me in de veiligheid van blauwe schemer en de geur van bloemen ik vergis me in het vliegen kom meestal net niet van de grond ik verkijk me op de muur van zwijgzaamheid terwijl ik te veel uit de kast trek…

Zwijgzaam loop ik Met mijn andere zelf Als reisgenoot Door eenheden die De tijd lijken Vast te houden Op weg naar de Oneindigheid - Geleidelijk zie ik Dat het lukken Gaat en dat Wij samen - Hij en ik - Tussen de dagen Zijn gevallen…

'Den Haag' met zijn paleizen waarin Besturen zwijgzaam huizen zou ik niet -hemelhoog- in Halleluja willen prijzen Torenhoge gebouwen van glas en licht wekken eerder de schijn van heiligheid.…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Na droom en waken kiest mijn herfstbeladen hart voor zwijgzame uren en god noch koning kent…

Luchtig en soepel op een zomerdag Warm en zacht op een winterdag Zo is mijn hand een jurk voor jou Aait je huid van schouder tot kuit Volgt je lichaam teder en zwijgzaam Kust je overal waar hij komen zal…

Gordijnen sluiten zwijgzaam als een waas voor mijn gedachten en de stenen bouwen zelf een muur rondom mijn hart. Mijn hart dat is gebroken in duizend stukjes pijn mijn liefde voor jou blijft stromen maar zal nooit meer hetzelfde zijn…

vredig langzaam lopen we de dagen uit zwijgzaam zonder gedachten tot een minimaal verleden morgen zullen we onze handen weer nodig hebben om te grijpen wat gaat komen het mysterie van de dag…

Wat ben je bijzonder maar onmiskenbaar kwetsbaar maagdelijk fragiel Jouw natuurlijke geur overtreft al dat ooit vervlogen is Ik haal je jas met intens warme gevoelens Sluit zwijgzaam de deur en dank mijzelf.…

zij sliepen al jaren in zwijgzaam akkoord hoorde hij haar snurken dan nam hij het woord bleef hij zwijgen dan snurkte ze voort als hij sprak was het altijd lief : ‘jij bent mijn hartendief en ook al snurk je ik blijf voor altijd je kleine schurkje’…

in een vaas voor het raam staan twee rozen zwijgzaam zonder zoemen staan ze stil wereldberoemd maar te kil een paar dagen later rozen dood te weinig aandacht watersnood het is verdrietig de andere rozen zijn veel te nietig…

King Charles zit, zwijgzaam bij het vuur gezeten, zich godvergeten gruwlijk op te vreten.…

Zwijgzaam in 't verdriet Waarnaar ik ooit heb verlangd Zie ik je naaktheid in 't niet Je glimlach in 't behang ..en komen de wolven der wroeging, 's nachts, als ik me op mijn allerbangst gewetenloos vergulzig aan jouw nakend paargedrang…

Zwijgzaam zucht ze Zo zonder zorgen, zeezwart zware zonnebril Zwevend zeker, zomaar Zeven zangers zingen zaligzoet, zilverzuiver zachtjes zes zomerzwoele zonnezinnen Zalft zo zijn zwepend zwaar zeer Zei ze zelf…

De nacht stilt het duister zwijgzaam in oude uren. De ochtend daalt het zicht zonder genade de zon. De middag staalt schaduwen in loden loomheid rust.…

in deze zwijgzaamheid probeer ik jou te vinden de stilte past mij als een tweede huid wij zijn weer kinderen en delen ons verleden dragen elkaar in groot verdriet ook hier toont ons gezicht de droefenis en wederom is er niemand die het ziet…

De zon zorgt voor licht in mijn leven Net als de sterren Al schijnen ze maar even Ik word zwijgzaam Voel me eenzaam Lijk me over te geven Aan de schemering Zomaar, uit het niets Ik adem uit en in En voel een intens verdriet Omdat al zoveel verloren ging…

Want we deden nog de moeite elkaar te overtuigen; slechts zwijgzame onverschilligheid had ons kunnen doden niet de grote oorlog…

hij wilde gecremeerd, maar doden leven niet, hij ging onder de grond zwijgzaam zijn wens was niet in tel op de dag des oordeels nam hij gruwelijk wraak zijn familie kreeg hij wel verzorgde een enkel reisje via vagevuur naar de hel…

De winterbomen stonden statig aangeraakt door witte sneeuw langs de donkere iepenlaan die deed denken aan doodgaan en in bewegingen van stilte zwijgzaam fluisteren van dromen nam je in gedachten de borsten van de buurvrouw met warme zelf gemolken chocolademelk.…