Alle inzendingen

En door de lichtbegraasde wei, in 't vonklend kleed van d'ochtenddauw, komt flink en fris de fiere Mei en blaast de luchten lind en lauw. Lange bossen, heuvlen, vlakte en dal zwaait hij zijn groenen loverhoed en luidend' hymnen van kristal weerkaatsen wijd zijn morgengroet. Met goud van vlammen, nooit geblust, doortintelt hij de lentedag…

De stad rilt onder zijn asfalt. Ik steek al je lampen aan bij daglicht om naar de stilte te luisteren. Oorsuizingen van asters narcissen bloemen voor mijn broer - Ik heb een voor een mijn bloemen gedoofd om naar je oren te luisteren. - Luister maar; je leeft, zo zachtjes als de duif die men kan horen koeren op het Weteringcircuit…

Over het veld, met licht besprenkeld gras, in ochtendlicht dat glanst als glas, komt mei – fris, vastberaden, fier – en blaast de lucht zacht en mild als wier. Langs bossen, heuvels, vlakte, dal zwaait hij zijn groene hoed met zwier. Kristallen hymnes stijgen al, zijn groet weerklinkt in zonlicht hier. Met vlammen goud, die nooit vergaan…

in tijden van vasthouden saamhorigheid, warmte nieuw leven, nieuwsgierigheid verwondering, trots nieuw aan te nemen rollen waait er een gure wind die littekens openrijt van ongezien zijn en ongehoord worden was stilte de grootste vriend gelijk ijsbloemen op het raam in tijden van vasthouden laat jij mij juist los…

Loslaten een mysterie soms. Wat is de grens? Wat het eind? Wat het begin? 'Loslaten is je woede beheersen', bedoelt Mahatma Gandhi. Maar niet altijd makkelijk is dat. Loslaten, het los te latene. En nooit de moed opgeven.…

Ik was haast niets toen ik begon slechts geliefd door wie mij baarde nu stroom ik mee onder de zon en spoel aan als minst aanvaarde niemand is die het weet of ziet men kent alleen het grote geld immers voor velen tel ik niet nergens nog is mijn zijn vermeld niemand die mijn zijn verklaarde niet legitiem onder de zon niet eens een reden…

Verjaren is om ‘'t leven danken dat toch maar steeds gegeven is. Verjaren is naar morgen kijken in hoop, vertrouwen en met moed. Verjaren is het blije weten dat onze God ons steeds behoedt.…

Was zij een vlinder of een droomgezicht de nachtwacht die mij als een vreemde gade behoedt voor een te dweperig gedicht van honing caramel met chocolade delicatesse 's nachts bij wierooklicht Zij luistert zwijgend als een nimfnomade de echo die narcissus' eigen nicht geweest zou zijn in haar ijl nachtgewade was hij niet voor haar zoet…

onder een golvend dak van gebrek bleef hij droog door te dromen over de grote dag van zijn vertrek de noorderzon hoefde niet te schijnen zolang de tegenslag maar niet zo intens zou zijn dat hij met zijn hart niet vooruit komen kon waar de lang verlangde bossen ook liggen mochten veel vochtiger zouden zijn ogen nooit meer worden van blijdschap…

op deze gejatte tabula rasa vermomd zonnige scrupules de goden in klei inbeelden 1. in de contrawind hagunnan bij De Ander stonden de sterretjes ’t wenen ‘closer’ dan ’t schateren dito data de dato donderdag de derde quam hij voorgelogen wijdbeens als ‘n feit strijdwagens dragen ‘pluie de pleurésie’ pleurde en ’t geurde naar…

In smalle stegen klitten de mensen samen -- verlost van de zon.…

de klas was binnen roezemoesde zachtaardig in golven met een verdwaalde lach en een luide verschrikte hik de koppies klein ogen alert en nieuwsgierig tussen het wit vele kleuren een memorabel beginnerstijdstip tevens is afscheid van anderen zoals huis en thuis nu naar de basisschool die van oudere broers en zusjes al heel…

Ik zou soms wel eens iemand willen slopen maar dan voel ik dat ik hopeloos slopeloos ben dus niet de mens, maar wel de materie dan niet hopeloos maar meedogenloos genadeloos!…

Een kleine week nog, dan is het voorbij En is een periode afgesloten Er worden bloed, zweet, tranen zelfs vergoten Aan tafels in de aula op een rij Ze wilden dat het nu al zover was Die feestelijke vlag met boekentas…

Toch zijn het altijd weer de bomen die ons beschutten en verstaan. De wereld mag weer eens vergaan, de mensheid zich te pletter dromen, zolang hun blaren ons omzomen, hun wortels in de aarde staan; -van Atman tot en met Brahman is niemand wijzer dan de bomen. Wie heeft er altijd alle tijd, wie blijft er eeuwig op ons wachten, wie vangt…

Mei, wilt gij mijn schildknaap zijn, Op het strijdros naast mij jagen, En mijn wapenkleuren dragen, Blauw op wit satijn? Weet, dat ik geen vijand schuw: Doch de drom der duivelsmachten, Die aan bocht en kruisweg wachten, Wijkt alleen voor U. Lichtkind, dat met zwaarte spot, Wilt ge als mijn schildknaap naast mij rijden, Vreugdwaarts, tot…

Bloesems dwarrelen als vallende gedachten in de ochtendlucht De bloesems openen zich in stil ochtendlicht, hun geur is pril, maar draagt al het zuchtje van verdwijnen. Bloemblaadjes vallen als ongezegde gedachten, de takken buigen terug naar hun kale oorsprong. Langs de rivier glinstert het water als bewegend glas, maar aan de rand kleven…

plaf piep de wind zegt diep ik zit in m’n krommelstoel en denk aan jou in fluisterdoel je was er net, ik zag je haast een schim van glim in droomgekaas flaf floe waar ben je, toe? je riep iets in m’n sloopgehoor een woord dat kraakte, zacht en door ik wou het vangen in m’n hand maar het gleed als zand in slaaplandrand snak…

Als de scherpe scherven van gebroken spiegelglas. Als de spetters van een zeepbel spattend in de open lucht. Of dovend zacht kaarslicht uitgeblazen door zwakke zucht. Ergens ver over de einder waar geen mens ooit is geweest worden alle stukken weer gelijmd ziet men boven aardse chaos helder licht der gouden zon warmen mensen in de gena…

Ik ben deze thee zat, deze snoepjes smaken nergens meer naar, zijn het dan nog wel snoepjes? In het torentje zou ik zitten vol haat naar vaag slagen. Haten doe ik dat. Ik ben een boom zonder bladeren in de zomer. Volgend jaar plak ik bladeren op m'n stronk. Geen metafoor, ik zag gewoon een boom en ik luister naar muziek. Paniek nummer twee? Nee weer…

Natuurlijk moet ik mijn volkstuin opdoeken overdragen, verkopen, weg doen maar zo natuurlijk is dat niet voor mij rationeel kan ik het duiden maar emotioneel duld ik het niet dus gedraag ik me onnatuurlijk dan wel ineens, dan weer niet niet te vertrouwen, die Jan Krediet moeilijke man! moeilijk leven? zonder enige pil maar uitsluitend…

Een gevoel in woorden uitdrukken Het zouden oeverloze leesstukken zijn Die de waarheid niet raken “Houden van” doe je op verschillende manieren Voor elke persoon is er maar één juiste wijze Wetenschappelijk is het niet te onderbouwen Hoe het is om van elkaar te houden.…

Alles in beweging We rennen door de dagen, koffie in de hand, de stad ademt haastig onder neonlicht en zand. Gedachten flitsen sneller dan het wifi-signaal, we swipen door het leven zonder begin of verhaal. Maar soms, heel even, valt alles stil- de zon door de ramen, een glimlach, een wil. Dan dansen we langzaam op het ritme van nu,…

wat ligt aantoonbaar aan eigen waarneming ten grondslag en hoe lang is een breedtecirkel als je verder dan armlengte kijkt door de bank genomen, in het midden van grenzeloos, tijdelijk onbestaanbaar voor zover de verte reikt buiten mededinging met kop en schouders maar niet bovengemiddeld, wel altijd uniek wat blijft is nadrukkelijk…

in ’t hart van Katoren klonk eens zijn stem een koning zonder kroon, maar met een pen hij schreef van Oorlogswinter, koud en zwaar of een briefgeheim, verborgen en klaar zijn Pjotr vond zijn weg in Siberisch land, de kunstrijder gleed elegant over het ijs Oosterschelde windkracht 10, een stormachtig verhaal de kloof tussen mensen vormde zijn…

Soms toef ik in het land Passaggio, een drekkig en onzalig tijdsgewricht waarvan ik graag de ins en outs belicht ten voeten uit, op mons Parnassio Dan wijl ik starend in een ouverture, het zijnsgambiet met kans op een miljoen daar valt voor ons gevoel niets aan te doen Ideeën die voor 'n mens te lang gaan duren ik sta in Plato's grot en…

Geluk is een woord van volwassenen, het staat -- geluk in de weg.…

het is merkwaardig hoe slim en gluiperig de dag naar nacht verandert door zich donker te kleuren terwijl de uren dezelfde value houden ik ben lang meegegaan vroeger opgestaan eerder naar bed gegaan maar ik kwam mezelf weer uitgeslapen tegen heb de strijd opgegeven zit nu aan koffie en brood voor anderen lijkt dit een veeg teken…

de blaren als bergen bedwingen in de eerste zonnestralen wolken drijven uiteen in streven naar hoop in de doordacht gewraakte wind de spiegelende voeten in woeste rivieren waar oevers verruigen de wegen naar de verte gericht op de pijn prikken door verdriet…

‘n heel klein feestje om toch ‘n keertje te vieren dat wij daar voorgoed verbonden zijn en ‘n half woordje dan om de korte rokjes alsnog te vergeten die ooit ‘t mooi weer speelden toen daar nog wilde bloemen bloeien wilden en de vele beestjes ‘in copula’ (niet alleen wij) met heus consent om de oren vlogen de vlinders die daar…