Alle inzendingen, jaar 2011, week 14

Dit is de dag die nooit eerder al bestaan heeft tenzij als toekomst. Het is nu morgen na zachte regen op zaad dat ik gezaaid heb. Een dag van geluk en van grenzenloos lijden, oorlog en rampen. Is dit nu het feest van eeuwige genieting, dit korte moment? Ik wil het geluk van volle overgave aan mijn geliefden. Het lijden niet…

Op een plaatje zag ik twee honden en die twee hondjes ja die deden hèt Eenvoudig terwijl ze buiten stonden, hield die ene hond, die andere bezet Onder ‘t plaatje prijkte er een naam van hoe dat prentje kennelijk heette Deze naam, waarvoor ik mij schaam en dewelke ik ook nooit zal vergeten Leedvermaak, zo werd het genoemd Een titel welke…

Zo rond het middaguur trof ik haar in de open hand van de vroege lente Rust samen met mij in de glans van mijn ogen in de tint van mijn flanken Ik glimlach en streel in gedachten haar zetel tussen de twijgen We wachten samen op het openbarsten van de knoppen en het ruisen van de zee Ik ken de woeste golven niet zo hoor…

Op adem van de wind danst roze bloesem zacht de voorjaarstango, een week geleden was de boom nog kaal, in schaarse openingen wachten appelbomen. Acht dagen in het jaar duurt deze lentetooi, de halve buurt is uitgelopen wachters zuchten o wat is ze mooi dan valt ze uitgebloeid als confetti over ’t groen, zo opent deze tango in feestkleed…

Bosanemonen kwamen wonen in mijn tuin zomaar zonder meer 't was wel even wennen aan dat ongewoon vertoon…

dieper almaar dieper in donk're gedachten raak ik de zin kwijt van het bestaan zo ook de tijd die nog wel voor me uitgestippeld was onraad genaakte niet weer die koudheid onzekere leidraad waar ik op balanceerde met vage hoop op beter...…

wie moeilijk te vangen blijkt wordt door de niet-vissers gerespecteerd om zijn eerlijk gedacht en ijzeren wil. daarentegen wordt hij achterna gezeten door gulzige op buit beluste hengelaars, pretentie en hoogmoed verweten, door de roddeltantes beladen met alle zonden van israël en door de goegemeente uitgespuwd of als een zondebok de woestijn…

een merel op het dak vederlichte klanken orakelen het ontwaken van deze dag lief is deze merel mij zijn euforie een aubade aan de stilte op een laatste reis naar huis en 's avonds druipt de weemoed van het dak en betraant een bed slaperige sleutelbloemen…

buig en veer weer terug strek nooit je rug in tegenwind laat hem langs je glijden in zijn volle vlucht wat stram pareert trotseert immense krachten in losgeslagenheid speel het spel zonder neerbuigendheid souplesse wint altijd…

Je ogen, je lach, die koude winterdag zo anders opeens alsof je even boven jezelf uitsteeg tussen al dat maagdelijk wit toen harmonie de eenzaamheid verdreef en we even rusten in de naakte armen van het leven…

'Kees, we gaan eten!' hoor ik Stientje roepen. Ik klap mijn schrift dicht. Ik lust best wel wat. Ik loop de trap af, strijk mijn haar nog even glad voor de spiegel, ga de kamer in. Sacha en Ellen zitten al aan tafel. Wiebe helpt Stientje in de keuken. 'Wat eten we? Weten jullie 't?' Nee, ze…

Door zijn heldhaftig, militair gedrag, wist hij de Willems-Orde te verdienen. Dus hij ontkent gebruik van cocaïne, omdat je in het leger dat niet mag. Je ziet hem denken, als hij wordt geschorst: “Ik wou dat ik géén haar had op m’n borst.”…

ik voel me vrij leef nu heel blij mis alles en iedereen waar ik van hou om mij heen toen ik leefde met jou maar toch ben ik blij eindelijk los van jou ben eindelijk vrij ik hield meer van jou dan jij van mij ja ik mis je... iedere dag.... maar ik sta weer op met een lach maar ook heel veel pijn waarom kunnen wij niet samen zijn?…

Je draagt een watermerk achter je uitneembaar oog van echtheid is geen sprake droevig om te zien hoe het andere zich kan vermaken oog om oog hand om hand.…

Als het nog even kon zou ik graag met je praten zoveel uit willen leggen ook nog zoveel willen vragen. Woorden kwamen toen niet naar buiten, kon me niet uiten zeggen hoeveel ik van je hield woorden die ik altijd binnen hield. Ik kan je niet meer bereiken mijn armen kunnen niet zo ver reiken je bent gegaan door de tunnel van licht die…

Leven in het licht van liefde en hartstocht. Het kanaal vol van energie en kracht uit de kosmos. Het streven naar een gelukkig leven. Dat klemt hij voorzichtig tussen zijn vingers. Bekijkt het vanuit zijn standpunt. De flitsen banen zich een weg als een rode draad door zijn levensboek. Het verhaal speelt zich af als verlangen die…

hoe je als een zwaluw vol zomerverlangen telkens zoekt door de wolken vliegt naar warmtebronnen ver van je heem vandaan in jouw ogen lees ik steeds de onrust speur nog naar een schittering die is er vaak niet meer ze is geleidelijk verloren gegaan * zie de ster die ik je wees in die donkere nacht in de glinster van je traan…

Stromen Fados en brakke tranen glijden langs haar wangen, vloeiend goud van de Taag, druppels gloeiend klaaggezang verheffen zich in het hart, laat het sneller kloppen aan de oevers van mijn zwanenzang en in de snaren van de ziel, door de magie van klanken van alledag tot elkaar verbonden. Het heeft mij verslonden, veroverd…

En elke dag komt God mij tegen, ik mag tussen ontluikend leven lopen, de bloesemknoppen barsten open, de bomen groenen langs de wegen, ik adem het vervuld verlangen, het dartelende vee raast door de weiden, ik zing met bloemen lentezangen, 't geboortelied van nieuwe tijden, hemelzon verwent mijn winterhuid en laat de warmte in mijn vezels…

Zij heeft de lente in haar ogen danst op blote voeten naar het licht niets laat haar nog onbewogen sinds zij voor Sarah is gezwicht steen voor steen heeft zij aangeraakt elke plek schrijft haar eigen verhaal van het huis ooit een thuis gemaakt muren geslecht, soms met kabaal haar toekomst begint juist vandaag al is zij nooit meer zonder…

Haat en verdriet, Niemand verdient het, Niemand niet. Waarom? Al dat verdriet, Door één zo'n gestoorde man, Hij had de pik op Joden, Maar waarom dan? Waarom? Al die tranen, Tranen van verdriet en pijn, Tranen van haat, Die zullen voor Hitler zijn. Waarom?…

Wanneer men ooit net als bij Marco Kroon gerechtelijk mijn borst komt epileren, om mij daarna op coke te controleren, dan ben ik na zo'n onderzoek brandschoon. Ik word dan ook als vrij man heengezonden omdat men slechts één borsthaar heeft gevonden. AMSTERDAM – Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) wilde het borsthaar van Marco Kroon…

Dus jij zegt echt dat vlinders geen dromen hebben en mijn woorden te luchtig verdeeld geen uitkomst voor jouw vrouwelijkheid bieden waarmee je toegeeft ontvankelijk te zijn voor mijn innige liefde die niets anders is dan het bezingen van een lentegetrouwe getuigenis over dat alles in jouw heimwee zucht onder het verlangen…

Niet waar ik ben geweest was jij, niet daar en niet waar ik me verstopte in het hoge gras, je liep langs rechte paden, links noch rechts kijkend, je had geen benul van slingeren, jouw weg is ijselijk helder voorwaarts, jij en ik daar was geen sprake van, ik verwilderd en het kreupelhout en jij met de snoeischaar in de hand de rozen temmend, wie…

De bal rolt: de dag zwart wit aan onze voeten we schoppen er tegenaan of we rapen hem op, we zien vogels: vogels die te pletter vliegen tegen glas, krassen woorden open die blijven hangen: aan de galg een gouden strop…

Maakt muziek een stofje los of lost een stofje op in muziek?? Deze hartenkreet draag ik op aan Dick Swaab, hersenonderzoeker en auteur van "Wij zijn ons brein"…

Is er zoiets als de ochtenddauw die jouw schone beeltenis vervaagt in droeve mist? Of de plek waar jij jouw parelende ogen sloot? Of koude tongen die rauwe woorden slingeren in een dans macabre op een geheime broedplaats? Ergens diep binnenin sterft een oude wereld waar wijzers van de tijd de wetten van geleende jaren slaan Laat…

Zwijg nu eindelijk eens, geweten ik heb reeds lang je stem gehoord Ik wil wat mij gebeurde, vergeten doch je verwijt komt ongestoord Zwijg nu toch eens naar geweten waarom verwijt je bestendig door Mag ik dan niet de daad vergeten is ‘t daarom dat ik je almaar hoor Zwijg nu tenslotte toch, geweten ik heb haar vergiffenis gevraagd Mijn…

Ik ben dood Je laat me met pas gebroken ogen achter terwijl mijn warmste gedachten net zijn uitgestorven het ultiemste niets vervoegen Ik ben dood toen mijn ogen nog ogen waren Zag ik je langzaam verdwijnen Jouw vrome gesloten ogen om dit alles te bewaren? Hoe lang? Niet lang In vervlogen dagen jong nog Dartel On-ervaren bleef ik naar…

vogels zingen bomen groen in een wir war van takken vinden knoppen hun weg het oorspronkelijke begin dat nogal gevederd leek speurt de grond af met groene kraalogen naar al dat eetbaar lijkt zijn schaduw insgelijks…