Alle inzendingen, jaar 2011, week 40

Een dubieuze klank Heeft sinds kort het woordje bank. Ze verspeelden voor ons triljoenen Aan het najagen van visioenen, Waarvoor onze hartelijke dank. De zandbank keert Als geld, als water wordt vereerd.…

er schuift een wolk langszij ze duwt de zon naar achter, tot een vale kleur haar koperrode glans bedekt overal valt bladergeel overal is licht in het vergezicht van lang geleden huilt de winter om wat toen -is aangericht…

Close current tab Het scherm dat loert mij vragend aan Toe maar….het is zo gedaan Close current tab Ik twijfel en de muis zegt bloop Maar als ik m’n vinger strek Houdt ie weer gedwee z’n bek En wacht tot dat ik hem weer roep Zo vermaken wij ons wel Het scherm, de muis, de hand En het vragend vakje Het toetsenbord staat buitenspel…

je speelde de mooiste akkoorden liet in zwart wit kleurrijke vlinders los een vlucht in geluidloze dans op de warme lucht van de avond zag vingers de toetsen strelen voelde vleugels zacht langs me zweven dit intieme moment van dans en muziek hebben wij woordloos als onze liefde erkend…

Ik lach om alle kennis die de mensheid heeft vergaard, het stelt niets voor, want de ratio sluit verlichting uit, evenals genotszucht. Ik heb eeuwen gedaan om onder de driedubbele rokken van een Spaanse schoonheid mijn ziel op te hemelen en mijn ruwe lichaam in de waagschaal te gooien als oude lompen. Ik slikte haar intieme sappen…

de zee vertelt van zoveel maar vooral van het doorzichtig vliegen van het onbenoembare en het raakbare dat alle liefde in zich draagt en meer dan dat het meest vervullende - meeslepende - haast onbereikbare het grootse - slechts te bevatten door hen die aangeraakt werden in diepten en hoogten hoger en onstuimiger dan de golven…

Ze zit in bus 106 de stad trekt bleek aan haar schouder op de weilanden ligt groen kinderen fietsen in de wind huizen spartelen aan de grond onder de rivieren geen polders maar bossen zomers de Sonse duinen ze kan er niet genoeg van krijgen het land zó uit de zee geschept! --------------------------- uit: 'Glazen jas', 2007.…

Bij monde van de voorvrouw der partij wordt Job Cohen onzichtbaarheid verweten, maar Peper, - ja, je was hem haast vergeten - zet háár het liefst onmiddellijk opzij. Gelukkig maar, dat na al dit gepraat Jobs leiderschap “niet ter discussie staat.”…

't Liefste wat ik weet is dichten, Dat is: van de innerlijke gezichten Woorden maken. Die doen ontwaken In andren wat ik zie; — Zodat van vreemd en menig Wij worden vriend en enig: Zielen raken Elkaar en slaken Een zucht, een melodie.…

voorzichtig steek ik mijn voelhorens uit open mijn oren voor een ongehoord geluid het is de schreeuw om aandacht die klinkt en waar menig individu in verdrinkt, in verzinkt de eenzaamheid is te triest, ongeschreven blijven kleine mensjes toch maar leven totdat iemand zegt dat ze iemand zijn het rijmt niet meer, maar ik ben het er wel mee…

'Hallo die Job, je spreekt met Lilian Ook van dat weer genoten met z'n allen? Wat zeg je, als een baksteen laten vallen? Tja, slechte peiling en de achterban Nou afgebrand.., joh trek het je niet aan Feed back, daar moet je juist voor openstaan!' ------------------------------------------------ Partijvoorzitter Lilian Ploumen geeft haar…

Lieve oom, Ook al bent u er al een jaar niet meer Dit is een soort laatste berichtje U bent veel te vroeg gegaan Ik kende u nog helemaal niet goed We hadden nog zoveel moeten doen U kwam in het ziekenhuis op donderdag Ik maakte op zondag voor u een tekening Ik was net klaar en toen ging de telefoon Het was afgelopen U was gegaan…

Bevrijd je van boosheid Vind een manier om je woede kwijt te raken Schreeuw het desnoods van alle daken Sla tegen een kussen, schop tegen een bal Geef je zorgen aan het universum, het heelal Woede en boosheid maakt ziek Wat ook helpt is muziek Je kunt ook gaan sporten of rennen Wat dacht je van jezelf verwennen? Of een heerlijk kruidenbad…

in chaos vol geluid zie ik jou zeg ik geluidloos niets en voel ik tranen in vergeten ogen als ik in verloren tijd diep in duizend ogen kijk en doe alsof ik vergeet wat van mij blijft je ogen je handen je ziel op mijn huid onze woorden zonder geluid…

't Is vier oktober: dierendag, waarop elk beest genieten mag. M'n deeltijdpoes komt op visite en kan van stukjes kaas genieten. Het bedje heb ik al gespreid voor mijn geliefde huisstofmijt. Zo spaar ik vele beesten, maar dat doe ik elke dag van 't jaar. De dieren gun ik nooit verdriet: ik houd van hen en eet ze niet.…

Het moet een soort pelgrimage worden, vol boetedoening en bezinning. Een inkeer naar vaste grond, op voeten gedragen naar zelfoverwinning. De schaduw biedt de luwte van beslotenheid, gelijk een vlucht naar veilig gebied. Echter behoed u; er ligt slechts een gang naar Canossa in het verschiet.…

Wat is het verschil wat is er anders geworden we konden altijd goed praten nu smijten we met borden. We begrepen elkaar we maakten elkaar gelukkig we vulden elkaar aan en nu ben ik erg nukkig. Het gaat al even zo jij kiest voor jezelf nu is het mijn beurt nu kies ik voor mijzelf.…

Als jij in mijn wereld zou zijn Een dagje luisteren in mijn brein En zien welk leed mij gevormd heeft Zou je merken dat je alleen leeft? Zou je schrikken om hoe erg het is? Zou je zien hoe verschrikkelijk ik je mis? Dan zou je eindelijk weten wie ik echt ben Dan zou je kanten zien die ík zelfs niet ken Ik zou bang zijn, omdat je me ziet Omdat…

Als leven lijden wordt de pijn niet meer te dragen de nacht steeds zwarter wordt en dagen vol met vragen Waarom dit leven mij niet geeft waaraan een ander wel plezier beleeft Als leven lijden wordt en je verdriet niet meer te dragen de eenzaamheid steeds erger wordt geen zin meer om te dragen waarom ik eigenlijk verder leef en een ander…

Struikelend over de ochtenddauw zweef ik bodemwaarts naar het universum van het nietige daar groeien de wonderen van het onbeduidende voor haastige passanten de druppelen zijn er pover een kristallen kwetsbaarheid water in kleinverpakking het duin bedrijft toverij kneedt zand tot kleur oude wind tot steel in dampige sluiers ontmoet…

Ik heb mijn oude schoenen buiten bij het grofvuil gezet de gaten zaten er al in mijn oude kleren heb ik weggegooid zelfs het Leger des Heils zag er geen brood meer in mijn oude boeken heb ik keurig in een doos bewaard misschien om nog eens in terug te kijken naar de kennis die ik er mee heb vergaard ik heb nu alles opgeruimd en ik denk…

Zacht noemt ze de vertrouwde naam van wie zij in zich droeg bij ’t lezen van de dooptekst Mijn genade is genoeg. Door haar gemoed golft een baarmoederlijke gloed. Het kind een eigen weg gegaan mag door die naam Gods diepste liefde profileren. De naam houdt haar betekenis: Genadig is de Here.…

Hef nu het glas op dwazen en proleten. De tijd is daar, geen ommekeer geen uitweg en geen keuze meer. Het schuim der natie valt niet meer te meten Wat zegt gij in een ondoordachte bui De soep wordt niet zo heet gegeten als opgediend? Gij zult het weten. Boeren, burgers, buitenlui! De wesp is slechts de drager van de angel De wesp gaat dood…

Vittel 1 In de hotelwitte stad met zijn minerale magie overvalt mij een kitscherig gevoel van vergeelde schoonheid, jeugdig gestileerd in art deco Vittel 2 Daar holt het baasje met zijn witte poedeltje in een dolle bui van vijf meter.…

opeens ontmoet ik de dood in eigen tuin uit het vlieggat van een vogelhuis tuurt een lijkje poes vrat moeder op voorzichtig begraaf ik haar jong…

Ik was altijd bang voor het vergif Het vergif dat wordt verspreid onder ons Nu heb ik het vergif en ja het was pijnlijk maar dat is nu voorbij het hoort bij mij Ik was altijd bang voor het vergif Het vergif dat wordt verspreid onder ons Maar het is niet het vergif dat hoort bij mij waar ik bang voor ben Maar het vergif…

Jij bent mooi in jouw zijn Zeer krachtig in jouw doen De paden die jij treedt Zijn de wegen die 'k wil gaan Eén met het water en Heel erg sterk in de stroom Jouw prachtige boezem Knipogend naar het hemels blauw Jouw lijf doet dat van mij Stapsgewijs ontvlammen Contouren en lijnen Die vallen samen. Worden één Mijn handen verlangen…

Soms zit ik een beetje in een dip, soms zit alles een beetje tegen Toch mag ik niet mopperen Soms zit ik een beetje in de knoop, soms met mezelf wat overhoop Toch mag ik niet klagen Soms zie ik het even niet zitten, soms is het leven erg moeilijk Toch mag ik niet simpen Maar soms: wil ik even tegen alle raadgevingen in, alles…

Herfsttinten in de hoge boomtoppen, met kraaien wiegelend in het lichte zuchten van de zomerzachte wind. Als in vogelvlucht fladdert daar ineens een koppel bladeren op uit de platanen, om heel ergens anders neer te strijken. Deinend klimop met bijen en vlinders. Alleen de mussen pikken zenuwachting door in het korte gras, alsof het winter…

Vandaag is meer dan een ding elke dag is meer dan zomaar een dag, de handeling in de kern voor hem die haar schoonheid ziet, een beweging van wie bemint, van mij en maar ook van jouw,de trouw aan onze dromen, een universele gedachte, geloof me, iets anders bestaat niet. “Today is the first day of the rest of my live” Door omstandigheden…